Το "Blankets" τού Κραιγκ Τόμπσον (Craig Thompson) είναι μια αυτοβιογραφική ιστορία που έχει στο κέντρο της τον πρώτο έρωτα.
Η Ιστορία
Παρακολουθούμε τον ήρωα παιδί να μεγαλώνει με τον μικρό αδερφό του σε μια θρησκόληπτη και αυταρχική οικογένεια που από την μία αδυνατεί να υπερασπιστεί τα δύο παιδιά και από την άλλη τους εμφυτεύει χριστιανικές τύψεις για πράγματα που δεν θά 'πρεπε.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που ο έφηβος Κρεγκ συναντά σε μια κατασκήνωση ένα ιδιαίτερο κορίτσι που γίνεται η παρέα του και που αργότερα καταφέρνει να αποσπάσει την άδεια των γονιών του ώστε να την επισκεφτεί στην μακρινή της πόλη. Εκεί οι δυο τους βυθίζονται σε έναν δυνατό εφηβικό έρωτα.
Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για την πλοκή κι αυτά τα λίγα δεν τα θεωρώ αποκαλυπτικά καθώς αποτελούν πολύ απλά το θέμα του βιβλίου.
Να πω μονάχα πως πρόκειται για μια πολύ ανθρώπινη, τρυφερή και καλοφτιαγμένη ιστορία που ο καθένας μπορεί να διαβάσει πολύ ευχάριστα.
Το σχέδιο
Έχω ακούσει τον Κρεγκ Τόμπσον να λέει σε συνέντευξη πως στο πουριτανικό σπίτι όπου μεγάλωσε δεν υπήρχαν πολλά ερεθίσματα καθώς υπήρχε ένας έλεγχος κι επιτρέπονταν πολύ συγκεκριμένα πράγματα (και π.χ. υπήρχε ανοχή μόνο στην "χριστιανική μουσική") όμως ένα πράγμα που περνούσε αυτόν τον έλεγχο ήταν τα κόμιξ, τα οποία μάλλον θεωρούνταν από τους γονείς του εξορισμού παιδικά. Έτσι, μου αρέσει πολύ που ο Τόμπσον αφήνει να φανεί αυτή η καρτουνίστικη καταβολή στο σχέδιο, όπως για παράδειγμα σε σχέδια σαν αυτό:
Από εκεί και πέρα, θαυμάζω την γενικότερη πλαστική απεικόνιση της πραγματικότητας η οποία σε σημεία γίνεται ιδιαίτερα ποιητική:
Βέβαια, η παιδική ηλικία του Κρεγκ ήταν πολύ δύσκολη, γεμάτη καταπίεση, ενοχές και φοβίες, κι έτσι αυτή η πλαστικότητα μεταμορφώνει τα συναισθήματα σε μικρούς εικαστικούς εφιάλτες, όπως για παράδειγμα εκεί που ο Κρεγκ νιώθει ξένος, ανασφαλής και μόνος, μέσα στο πλήθος, κι όλα γύρω του εκπέμπουνε τρόμο:
ή όταν νιώθει ενοχές που στην εκκλησία δεν μπορούσε να τραγουδήσει μαζί με τους άλλους για τον θεό:
Καταλήγοντας
Πιστεύω πως είναι από τα εικονογραφηγήματα που θα το απολαύσουν καί τα κορίτσια, ίσως μάλιστα περισσότερο αυτά και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Το βιβλίο υπάρχει μεταφρασμένο καί στα Ελληνικά αν και νομίζω πως αφήσαν αμετάφραστο τον τίτλο. (Γιατί άραγε; Οι "κουβέρτες" δεν ακούγονται καλά στην γλώσσα μας;
)
Η Ιστορία
Παρακολουθούμε τον ήρωα παιδί να μεγαλώνει με τον μικρό αδερφό του σε μια θρησκόληπτη και αυταρχική οικογένεια που από την μία αδυνατεί να υπερασπιστεί τα δύο παιδιά και από την άλλη τους εμφυτεύει χριστιανικές τύψεις για πράγματα που δεν θά 'πρεπε.
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που ο έφηβος Κρεγκ συναντά σε μια κατασκήνωση ένα ιδιαίτερο κορίτσι που γίνεται η παρέα του και που αργότερα καταφέρνει να αποσπάσει την άδεια των γονιών του ώστε να την επισκεφτεί στην μακρινή της πόλη. Εκεί οι δυο τους βυθίζονται σε έναν δυνατό εφηβικό έρωτα.
Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για την πλοκή κι αυτά τα λίγα δεν τα θεωρώ αποκαλυπτικά καθώς αποτελούν πολύ απλά το θέμα του βιβλίου.
Να πω μονάχα πως πρόκειται για μια πολύ ανθρώπινη, τρυφερή και καλοφτιαγμένη ιστορία που ο καθένας μπορεί να διαβάσει πολύ ευχάριστα.
Το σχέδιο
Έχω ακούσει τον Κρεγκ Τόμπσον να λέει σε συνέντευξη πως στο πουριτανικό σπίτι όπου μεγάλωσε δεν υπήρχαν πολλά ερεθίσματα καθώς υπήρχε ένας έλεγχος κι επιτρέπονταν πολύ συγκεκριμένα πράγματα (και π.χ. υπήρχε ανοχή μόνο στην "χριστιανική μουσική") όμως ένα πράγμα που περνούσε αυτόν τον έλεγχο ήταν τα κόμιξ, τα οποία μάλλον θεωρούνταν από τους γονείς του εξορισμού παιδικά. Έτσι, μου αρέσει πολύ που ο Τόμπσον αφήνει να φανεί αυτή η καρτουνίστικη καταβολή στο σχέδιο, όπως για παράδειγμα σε σχέδια σαν αυτό:
Από εκεί και πέρα, θαυμάζω την γενικότερη πλαστική απεικόνιση της πραγματικότητας η οποία σε σημεία γίνεται ιδιαίτερα ποιητική:
Βέβαια, η παιδική ηλικία του Κρεγκ ήταν πολύ δύσκολη, γεμάτη καταπίεση, ενοχές και φοβίες, κι έτσι αυτή η πλαστικότητα μεταμορφώνει τα συναισθήματα σε μικρούς εικαστικούς εφιάλτες, όπως για παράδειγμα εκεί που ο Κρεγκ νιώθει ξένος, ανασφαλής και μόνος, μέσα στο πλήθος, κι όλα γύρω του εκπέμπουνε τρόμο:
ή όταν νιώθει ενοχές που στην εκκλησία δεν μπορούσε να τραγουδήσει μαζί με τους άλλους για τον θεό:
Καταλήγοντας
Πιστεύω πως είναι από τα εικονογραφηγήματα που θα το απολαύσουν καί τα κορίτσια, ίσως μάλιστα περισσότερο αυτά και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Το βιβλίο υπάρχει μεταφρασμένο καί στα Ελληνικά αν και νομίζω πως αφήσαν αμετάφραστο τον τίτλο. (Γιατί άραγε; Οι "κουβέρτες" δεν ακούγονται καλά στην γλώσσα μας;
)
Last edited by a moderator:
