Δάνεια από "εξωτικές" γλώσσες στα Ελληνικά
- Thread starter Αντέρωτας
- Start date
Παραδόξως, το όνομα Ζαχαρίας (Εβρ. Zekhariah) δεν έχει καμία σχεση με τα σανσκριτικά, ούτε με τη λέξη σάκχαρο, αν και μαλλον το αντιλαμβανοαστε ετσι στα Ελληνιά.
Αφού πω κι εγώ μπράβο για τη φοβερή δουλειά που "έβγαλες" για να στήσεις αυτό το νήμα, συμπληρώνω κατ'αρχήν μερικές κατάλληλες λέξεις:
- μπακούρι από το αραβικό bakr = αρχικός, παρθενικός
- φακίρης από το αραβικό faquir = φτωχός
- κάφρος από το αραβικό kafir = άπιστος (στο Ισλάμ), χαρακτηρισμός του λαού Κόσα στη ΝΑ. Αφρική
- κασσίτερος από τον αρχαίο λαό των Κασσιτών που κατοικούσαν στο Νότιο Ιράκ
- καραόκε από το ιαπωνικό kara oke = κενή ορχήστρα
- γάτα, είτε από το κελτικό (ιρλανδίας) catt, είτε από το βορειοαφρικανικό kadis (νουβιακή λέξη)
- γαιτανάκι από το όνομα της κελτικής πόλης Gaeta
- βασανίζω από το αιγυπτιακό bahan = σχιστόλιθος που χρησιμοποιείται ως "λυδία λίθος"
- παρασάγγης από το ιρανικό farsang = μονάδα μέτρησης αποστάσεων των αρχαίων Περσών (5,4 χλμ.), δόκιμο σήμερα μόνο στην έκφραση "απέχει παρασάγγας" (είναι πολύ μακριά)
- λεβέντης από το ιρανικό lawand = γενναίος, παλληκάρι
- λεμόνι από το ιρανικό limun (απώτερη προέλευση σανσκριτικό nimbu) = γλυκολέμονο
Προσεχώς έχω να κάνω κάποια σχόλια και για ορισμένες ήδη αναφερόμενες λέξεις...
- μπακούρι από το αραβικό bakr = αρχικός, παρθενικός
- φακίρης από το αραβικό faquir = φτωχός
- κάφρος από το αραβικό kafir = άπιστος (στο Ισλάμ), χαρακτηρισμός του λαού Κόσα στη ΝΑ. Αφρική
- κασσίτερος από τον αρχαίο λαό των Κασσιτών που κατοικούσαν στο Νότιο Ιράκ
- καραόκε από το ιαπωνικό kara oke = κενή ορχήστρα
- γάτα, είτε από το κελτικό (ιρλανδίας) catt, είτε από το βορειοαφρικανικό kadis (νουβιακή λέξη)
- γαιτανάκι από το όνομα της κελτικής πόλης Gaeta
- βασανίζω από το αιγυπτιακό bahan = σχιστόλιθος που χρησιμοποιείται ως "λυδία λίθος"
- παρασάγγης από το ιρανικό farsang = μονάδα μέτρησης αποστάσεων των αρχαίων Περσών (5,4 χλμ.), δόκιμο σήμερα μόνο στην έκφραση "απέχει παρασάγγας" (είναι πολύ μακριά)
- λεβέντης από το ιρανικό lawand = γενναίος, παλληκάρι
- λεμόνι από το ιρανικό limun (απώτερη προέλευση σανσκριτικό nimbu) = γλυκολέμονο
Προσεχώς έχω να κάνω κάποια σχόλια και για ορισμένες ήδη αναφερόμενες λέξεις...
Last edited:
Για το λεβέντης έχω μια ένσταση..
Η ετυμολογία της λέξης είναι τούρκικη <τουρκ levend< ιταλ. leventi
Ήταν σώμα πυροβολητών ή πειρατές από την ανατολή < levante "ανατολή"
Το συζήτησα πρόσφατα με μια φίλη τουρκολόγο!
Ευχαριστω! Στην αρχη ειχα σκεφτει να μαζεψω και αραβικες λεξεις, αλλα διεπιστωσα οτι ειναι πολυ μεγαλος ο αριθμος και μου φανηκε πιο ρεαλιστικο να επικεντρωθω σε πιο εξωτικες γλωσσες απο τις οποιες πηραμε πεπερασμενο αριθμο λεξεων... χαιρομαι που εκανες το τολμηρο πρωτο βημα 
Ενα σχετικο νημα με αραβικες λεξεις, ειναι εδω.
Ενα σχετικο νημα με αραβικες λεξεις, ειναι εδω.
Για το λεβέντης ο Μπαμπινιώτης δίνει και την τουρκική εκδοχή αλλά θεωρεί την περσική επικρατέστερη...
Για το καγκουρό υπάρχει μία χιουμοριστική εκδοχή : όταν ο ναύαρχος κι εξερευνητής Τζέιμς Κουκ αποβιβάστηκε στις ακτές της Αυστραλίας, ρώτησε τους ιθαγενείς πως λέγονταν αυτό το παράξενο ζώο που για πρώτη φορά έβλεπαν οι Ευρωπαίοι. Εκείνοι απάντησαν ka gourou (= δεν ξέρω) στη γλώσσα τους κι έτσι τυχαία καθιερώθηκε η ονομασία. Ίσως να πρόκειται για ιστορικό ανέκδοτο, είναι όμως η πιο διαδεδομένη άποψη για τη λέξη...
Για το καγκουρό υπάρχει μία χιουμοριστική εκδοχή : όταν ο ναύαρχος κι εξερευνητής Τζέιμς Κουκ αποβιβάστηκε στις ακτές της Αυστραλίας, ρώτησε τους ιθαγενείς πως λέγονταν αυτό το παράξενο ζώο που για πρώτη φορά έβλεπαν οι Ευρωπαίοι. Εκείνοι απάντησαν ka gourou (= δεν ξέρω) στη γλώσσα τους κι έτσι τυχαία καθιερώθηκε η ονομασία. Ίσως να πρόκειται για ιστορικό ανέκδοτο, είναι όμως η πιο διαδεδομένη άποψη για τη λέξη...
Ποιά έκδοση του Λεξικού του Μπαμπινιώτη; Γιατί αυτή που έχω εγώ δεν την αναφέρει καν την περσική ...
Πάντως επειδή όπως είπα το συζητούσα πρόσφατα το θέμα η έννοια της λέξης λεβέντης δεν μπορεί να γίνει απολύτως κατανοητή από κάποιον που τα Ελληνικά δεν είναι η μητρική του γλώσσα.
Είναι πιο λογικό να σήμαινε κάτι διαφορετικό και με την πάροδο των χρόνων να άλλαξε η σημασία της.
Μέσα σε αυτή την λέξη έχουν συμπυκνωθεί όλα τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα ώστε είναι αδύνατο μέχρι και να αποδοθεί σε άλλη γλώσσα...
Οπότε εμένα μου φαίνεται πιο σωστή η τουρκική προέλευση της...
Πάντως επειδή όπως είπα το συζητούσα πρόσφατα το θέμα η έννοια της λέξης λεβέντης δεν μπορεί να γίνει απολύτως κατανοητή από κάποιον που τα Ελληνικά δεν είναι η μητρική του γλώσσα.
Είναι πιο λογικό να σήμαινε κάτι διαφορετικό και με την πάροδο των χρόνων να άλλαξε η σημασία της.
Μέσα σε αυτή την λέξη έχουν συμπυκνωθεί όλα τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα ώστε είναι αδύνατο μέχρι και να αποδοθεί σε άλλη γλώσσα...
Οπότε εμένα μου φαίνεται πιο σωστή η τουρκική προέλευση της...
Μιλάμε για το "Ετυμολογικό" με το πράσινο χρώμα...
Εν τω μεταξύ το Λεξικό του Φυτράκη δίνει ως ιταλική την καταγωγή της λέξης (μάλλον από το Λεβαντίνος)...
Εν τω μεταξύ το Λεξικό του Φυτράκη δίνει ως ιταλική την καταγωγή της λέξης (μάλλον από το Λεβαντίνος)...
Για να δροσιστουμε θα αναλυσω τις μοναδικες (μαλλον) τρεις λεξεις που πήραμε απο τις γλωσσες των Εσκιμώων.
- Ιγκλού: από τη λεξη iglu της Ινουκτιτουτ, που σημαινει κτίριο, σπίτι.
- Άνορακ: από την γροιλανδεζικη λέξη annoraaq
- Καγιάκ: από τη γροιλανδέζικη και ινουκτιτουτ λέξη qajaq που θα πει "ανθρωπο-βαρκα".
Last edited:
Και μια νεα που ακουσα στις ειδησεις σημερα: εκ-χουλιγκανισμός
)
Ο Ιαπωνικος πολιτισμος εχει αρκετη επιρροη στο δυτικό, οποτε, μεσω Αμερικης, εχει φτασει και στην κουλτουρα μας.
Θα γραψω εδω οσες λεξεις μπορω να σκεφτω προς το παρον, και οσες ειναι αρκετα εντυπωμενες στο καθημερινο λεξιλογιο (πχ. ο νιντζα μπορει να ακουστει σε ενα καθημερινο διαλογο. Αλλά χρήσιμες λεξεις οπως το σπαθί κατανα, το ποτό σάκε, ή ο σογκούν, ειναι πιο πολύ "ορολογίες" παρά καθημερινές λέξεις).
Θα γραψω εδω οσες λεξεις μπορω να σκεφτω προς το παρον, και οσες ειναι αρκετα εντυπωμενες στο καθημερινο λεξιλογιο (πχ. ο νιντζα μπορει να ακουστει σε ενα καθημερινο διαλογο. Αλλά χρήσιμες λεξεις οπως το σπαθί κατανα, το ποτό σάκε, ή ο σογκούν, ειναι πιο πολύ "ορολογίες" παρά καθημερινές λέξεις).
- αϊκίντο
- άνιμε
- γκοτζίλα
- καμικάζι
- καράτε, καρατέκα
- μάνγκα
- νίντζα
- νταν
- οριγκάμι
- σαμουράι
- σουντόκου
- σούσι
- τζούντο
- τσουνάμι
- χαρακίρι
Last edited:
Η λέξη παρίας έρχεται απο το αγγλικό pariah, που με τη σειρα του ερχεται απο τη γλωσσα Ταμιλ paṟaiyaṉ (τυμπανιστής). Προκειται για ατομα κατωτερης καστας της κοινωνιας που δουλευαν ως τυμπανιστες για να αναγγείλουν την εμφανιση του βασιλιά.
Για να ειμαι ειλικρινης, βρισκω πολυ παραξενη αυτή τη λέξη και το πώς ήρθε στα ελληνικά. Την εμαθα σχετικα προσφατα και δεν την εχω χρησιμοποιησει ποτε. Αυτο που βρισκω παραενο ειναι οτι εχουμε ηδη λεξεις οπως "αποβλητος" και "περιθωριακος". Δεν καταλαβαινω γιατι επρεπε να δανειστουμε μια τετοια λεξη απο τα αγγλικα, η οποια μαλιστα δεν μοιαζει με αγγλικη, την οποια και ελληνοποιησαμε κιολας (λεμε "ο παρίας" και οχι "ο παράια" οπως κανουμε με αλλες αγγλικες λεξεις).
Μηπως προκειται για διεθνη ορο που χρησιμοποιειται στην κοινωνιολογια/ανθρωπολογια, και απο εκει περασε στην ελληνικη ορολογια με συγκεκριμενη σημασια, και απο εκει στην καθομιλουμενη ελληνικη;
Για να ειμαι ειλικρινης, βρισκω πολυ παραξενη αυτή τη λέξη και το πώς ήρθε στα ελληνικά. Την εμαθα σχετικα προσφατα και δεν την εχω χρησιμοποιησει ποτε. Αυτο που βρισκω παραενο ειναι οτι εχουμε ηδη λεξεις οπως "αποβλητος" και "περιθωριακος". Δεν καταλαβαινω γιατι επρεπε να δανειστουμε μια τετοια λεξη απο τα αγγλικα, η οποια μαλιστα δεν μοιαζει με αγγλικη, την οποια και ελληνοποιησαμε κιολας (λεμε "ο παρίας" και οχι "ο παράια" οπως κανουμε με αλλες αγγλικες λεξεις).
Μηπως προκειται για διεθνη ορο που χρησιμοποιειται στην κοινωνιολογια/ανθρωπολογια, και απο εκει περασε στην ελληνικη ορολογια με συγκεκριμενη σημασια, και απο εκει στην καθομιλουμενη ελληνικη;
πολυ ενδιαφερουσα αναρτησηΤο λεξιλόγιό μας, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, έχει πάρει πολλές επιρροές από άλλες γλώσσες, όπως Λατινικά (κήνσορας, ίντριγκα, ινκόγκνιτο, λάβαρο, όλοι οι μήνες), Γαλλικά (μακιγιάζ, αμπραγιάζ, ασανσέρ, ντεκορατέρ), Αγγλικά (κομπιούτερ, χολ, κόμικς, γιάπης, μπίζνες), Ιταλικά (μαντολίνο, λατέρνα, καρότσι, κασόνι), Τούρκικα (χασάπης, άτι, μπακίρι, κολάι) ακόμα και απο τα Γερμανικά (κραχ, χάμστερ, ναζί, σνίτσελ, κιτς).
Όμως έχουμε πάρει και λέξεις απο πιο εξωτικές γλώσσες, με τις οποίες ο πολιτισμός μας δεν είχε επαφές, ή γλώσσες που θεωρούμε άγνωστες. Ακούμε πχ για σανσκριτικά και ο νους μας πηγαίνει σε μια αρχαία εξωτική γλώσσα για την οποία δεν ξέρουμε τίποτα. Και όμως, έχουμε χρησιμοποιήσει λέξεις από τα σανσκριτικά στην καθημερινή μας ομιλίαΠάντα έγραφα ωραίους προλόγους, πάμε τώρα στο κυρίως θέμα
Σε αυτό το νημάτιο θα ξεκινήσω με αναρτήσεις, μία για κάθε γλώσσα για την οποία θα μαθαίνω ή μαθάίνουμε κάτι, και κατόπιν θα τις ανανεώνω με επεξεργασία όταν χρειαστεί. Οπότε αυτό το νημάτιο θα είναι κάτι σαν blog! ;)
Και που να δεις το υπολοιπο νημα :D
Έχει πέσει στην αντίληψή μου εδώ και καιρό αυτό το νήμα και άργησα να συγχαρώ τον φέροντα την πρωτοβουλία, ειλικρινά μπράβο! Για όλη την έρευνα και τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες γλωσσολογικές παρατηρήσεις. Παρακολουθώντας τελευταία μαθήματα τουρκικών υπάρχει ένας σωρός από λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά και μας θυμίζουν την συνύπαρξη με τον γειτονικό λαό για αιώνες στο παρελθόν. Και πολλές από αυτές είναι περσικής/αραβικής προέλευσης. Μου ήρθαν πολλές και σύντομα θα τις ρίξω εδώ μέσα για να διατηρηθεί και το νήμα γιατί του αξίζει.
Επίσης μου ήρθε ένα βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη που διάβασα πρόσφατα και η γλώσσα είναι αυτή που με κέρδισε κατά κράτος σε αυτό (πέρα βέβαια από την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία). Είναι "Ο γύρος του θανάτου" που μιλά για την ιστορία του δράκου του Σέιχ Σου της Θεσσαλονίκης και όπου σε κάθε κεφάλαιο παρουσιάζεται η οπτική διαφόρων ανθρώπων που γνώρισαν με κάποιον τρόπο τον Παγκρατίδη. Ο καθένας μιλά αναλόγως το background του, με διαφορετική γλώσσα και ντοπιολαλιά. Ίσως και να είναι άσχετο με το νήμα, ίσως και όχι
Επίσης μου ήρθε ένα βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη που διάβασα πρόσφατα και η γλώσσα είναι αυτή που με κέρδισε κατά κράτος σε αυτό (πέρα βέβαια από την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία). Είναι "Ο γύρος του θανάτου" που μιλά για την ιστορία του δράκου του Σέιχ Σου της Θεσσαλονίκης και όπου σε κάθε κεφάλαιο παρουσιάζεται η οπτική διαφόρων ανθρώπων που γνώρισαν με κάποιον τρόπο τον Παγκρατίδη. Ο καθένας μιλά αναλόγως το background του, με διαφορετική γλώσσα και ντοπιολαλιά. Ίσως και να είναι άσχετο με το νήμα, ίσως και όχι