Πρέπει να έχεις την κατάλληλη διάθεση για να διαβάσεις ένα βιβλίο;

Είναι περίοδοι στη ζωή μου που χάνομαι μέσα σε ένα βιβλίο και χάνω την επαφή με τον κόσμο γύρω μου κι άλλες που, ό,τι βιβλίο κι αν πιάσω στα χέρια μου, αισθάνομαι πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και γίνεται η ανάγνωση ακόμη κι αγγαρεία. Άλλες φορές - όπως ειπώθηκε κι από άλλους παραπάνω - έχω την όρεξη να διαβάσω κάτι ανάλαφρο κι άλλες κάτι πιο βαθυστόχαστο.
Η ψυχολογία και η διάθεση γενικότερα παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο σε ο,τιδήποτε κι αν κάνουμε. Είναι φορές, πάντως, που περιέργαζομαι τα ράφια της βιβλιοθήκης και περιμένω κάποιο βιβλίο να με καλέσει. Κάποιες φορές αυτό λειτουργεί και κάποιες, δυστυχώς, όχι.
Συμφωνώ πως χρειάζεται να έρθει η κατάλληλη στιγμή για την ανάγνωση ενός βιβλίου, κυρίως όταν αυτό είναι ένα κλασικό αριστούργημα. Αναφέρθηκαν πιο πάνω οι Αδερφοί Καραμάζοφ. Τους είχα πιάσει στα χέρια μου μια εποχή που έπαθα αυτό με την έλλειψη συγκέντρωσης. Άρα δεν μπόρεσα να ανακαλύψω τους θησαυρούς που αυτό πιθανόν περιέχει. Έκτοτε δε ξαναδοκίμασα να τους διαβάσω. Δεν ξέρω εάν έχει έρθει ακόμα η σειρά τους....

Ο/Η Πιούζυ έγραψε:

Τελευταία ήμουν σε φάση που δοκίμαζα τουλάχιστον 4-5 διαφορετικά βιβλία. 2-3 σελίδες και στο ράφι.

Click to expand...

Κάπως έτσι κι εγώ. Είχα φτάσει σε σημείο να νιώθω πως είμαι εντελώς τσακωμένη με το άθλημα και πως το ένα μού βρωμάει και το άλλο μού ξινίζει

εμένα πάντως,αν το βιβλίο είναι καλό,διαμορφώνει και την δική μου διάθεση ανάλογα.Δεν χρειάζεται να έχω καποια συγκεκριμένη διάθεση για να πιάσω ένα βιβλίο στα χέρια μου.αν ήταν να περιμένω από της δικές μου διαθέσεις ,χαιρετίσματα.δεν θα είχα διαβάσει ούτε τα μισά βιβλία απ'όσα έχω διαβάσει μεχρι τώρα...
όσο για τα "Εκατό χρόνια μοναξιάς" που ειπώθηκε παραπάνω,συμφωνώ με τον Κόρτο.Δεν μου φάνηκε καθόλου ψυχοπλακωτικό..

Δεν μπορώ να διαβάσω σοβαρό βιβλίο όταν έχω άγχος. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, κι η προσπάθεια να συγκεντρωθώ με αγχώνει ακόμη περισσότερο. Θυμάμαι, ένα διάστημα που το άγχος κόντευε να με τρελάνει, μπορούσα να διαβάσω μόνο το Ημερολόγιο του Σπασίκλα.

Διαβάζω μόνο όταν είμαι ξεκούραστος , ιδιαίτερα αν το βιβλίο είναι απαιτητικό. Αν δεν είμαι θα διαβάσω κάτι μικρό ή κάτι που έχω ξαναδιαβάσει. Σπανίως διαβάζω δύο βιβλία μαζί , και αφήνω μια δυο μέρες ή και παραπάνω για να πιάσω ένα καινούργιο. Συνήθως δεν ξεπερνάω τα τρία με τέσσερα βιβλία τον μήνα και σπανίως φτάνω τα πέντε. Οι καλύτερες ώρες μου για διάβασμα είναι την Παρασκευή το βράδυ, το Σάββατο το απόγευμα και τις Κυριακές το πρωί και το απόγευμα , αν δεν έχουν έρθει φίλοι του γιου μου στο σπίτι.

Δεν μπορώ να διαβάσω σοβαρό βιβλίο όταν έχω άγχος.

Click to expand...

Αμάντα κάπως έτσι νοιώθω κι εγώ. Αυτή την εποχή έχω αρχίσει ή βρίσκομαι αρκετά μετά την αρχή σε τρία εξαιρετικά αλλά σοβαρά και στενόχωρα βιβλία . Τα άφησα , διάλειμμα , είμαι αγχωμένη πολύ, και κουρασμένη αρκετά, και δεν τραβάει. Αυτά που μπορώ με άνεση να διαβάσω , ταχύτατα, και ίσως, ελπίζω, με βγάλουν από τον αναγνωστικό λήθαργο , είναι τα αστυνομικά .

Λοιπόν ξεκινάω λογύδριο

Εγώ πάλι πιστεύω πολύ στις εποχές του χρόνου.
Είχα διαβάσει Κάφκα και Ντοστογιέφσκι σε βεάκι της Χαλκιδικής, με τα ηχεία του μπιτσόμπαρου να τρίζουν στο οδόστρωμα από πίσω μου. Και σα να μην έφταναν αυτά, ήταν καλοκαίρι 40 βαθμοί, τα παιδάκια να φωνάζουν
-"κοίτα μαμά πως βουτάω",
και τους ηλιοκαμένους τυπάδες να βαράνε τις ρακέτες σαν κινέζικο βασανιστήριο.

Εεε λοιπόν τα είχα διαβάσει τα βιβλία αν και άτομο με ελαφριά διάσπαση προσοχής.
Τώρα πώς; Δεν ξέρω. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες ότι έχει να κάνει ΚΑΙ με τη διάθεση.

Αλλά γενικά αφήνω Κινγκ και Αγκάθα Κρίστι για καλοκαίρι. Τον χειμώνα το άτομο έχει ένα πρόγραμμα, έχει υποχρεώσεις οπότε το μυαλό στροφάρει πιο γρήγορα. Έτσι για τον χειμώνα διαβάζω τα λίγο πιο "δύσκολα".
Και το καλοκαίρι δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι "ανοίγει" ο καιρός, αλλά και επειδή το μυαλό σου μπαίνει σε λειτουργία πτήσης (δεν έχεις τόσες έγνοιες- μιλάω για τους πιο μεγάλους)

Θα γίνω και εγώ λίγο Μουτσινάς.
"Προκαλωωωω" τον καθένα να διαβάσει σε παραλία Χαλκιδικής (όχι τις απομονωμένες- χαααα σε πρόλαβα) το "Δον Κιχώτης" ή ακόμα χειρότερα το "Οδυσσέας" του Τζόις.


Υγ: έχω δει γυναίκα να διαβάζει το 4321 του Πολ Όστερ Κατακαλόκαιρο στη σεζλονγκ

Ο/Η Νικόλας Δε Κιντ έγραψε:

Προσωπικά τον Δον Κιχώτη τον βαρέθηκα καταχείμωνο!!

Click to expand...

Μη μη σώπασε...θα μας πάρουν χαμπάρι. Κρύβε λόγια Νικόλα. Κρύβε λόγια. ?

Ο/Η Νικόλας Δε Κιντ έγραψε:

Προσωπικά τον Δον Κιχώτη τον βαρέθηκα καταχείμωνο!!

Click to expand...

Ο πρώτος τόμος εμένα μου βγήκε μια χαρά, στον δεύτερο όμως βαρέθηκα και το τελείωσα από πείσμα και μόνο. Νομίζω καλοκαίρι ήταν όταν το διάβασα.

Ο/Η Νικόλας Δε Κιντ έγραψε:

Προσωπικά τον Δον Κιχώτη τον βαρέθηκα καταχείμωνο!!

Click to expand...

Δεν θυμάμαι τί καιρό τον είχα διαβάσει, όμως τον βαρέθηκα παρομοίως. Νομίζω πως είναι ένα βιβλίο που είχε λόγο να κάνει αίσθηση στην εποχή του και που έμεινε γιατί δημιούργησε ένα αρχέτυπο, αυτό του Δον Κιχώτη. Δεν νομίζω πως μπορεί να σε εμπλέξει εύκολα, σήμερα.

Θα πω και εγώ!
Ξεκίνησα τους Άθλιους (νομίζω χειμώνα) και διάβασα τις πρώτες 10; σελίδες, βαρέθηκα και άρχισα να εκνευρίζομαι με τον Ουγκώ, είπα να το ξεκινήσω μετά από αρκετούς μήνες (τότε ήταν άνοιξη προς καλοκαίρι, καθόμουν στο μπαλκόνι). Δεν το άφησα από τα χέρια μου, έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, σοκαρίστηκα και είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Παρομοίως και με το Άκου Ανθρωπάκο. Με κούρασε πολύ η γραφή και το παράτησα. Το ξαναέπιασα τώρα και απόρησα με τον εαυτό μου και την κρίση μου.
Τελικά κατέληξα πως έχει να κάνει με την διάθεση αλλά και την χρονική στιγμή που σε βρίσκει!

Τα έχουν πει τόσο όμορφα, ο Παρωνύμιος και ο/η Χήθκλιφ πριν κάμποσα χρόνια. Το μόνο, ίσως, που θα μπορούσα να προσθέσω είναι, ότι κατά τη διάρκεια της "μαγικής" αυτής ανάγνωσης, ξεδιψώ διαβάζοντας. Και έπειτα αυτά τα βιβλία φυλάσσονται στην καρδιά, παρόλο που η υλική τους μορφή βρίσκεται σε κάποιο ράφι ή σε κάποια ηλεκτρονική συσκευή.