το ''ύψιλον'' δικαιολογείται στο ''αυγό'', αγαπητέ αντέρωτα : γενικά, για λόγους ευφωνίας, είτε ιδιωματικά είτε και γενικά στον ελληνόφωνο χώρο, μεταξύ δύο φωνηέντων παρεντίθεται ένα ''γ''. Στην Κρήτη, φέρ' ειπείν, λέμε ''παντρεύΓεται'' (στην Κύπρο, αντί του ''γ'' έχομε ''κ'', ''παντρεύκεται''). Το φαινόμενο υπάρχει και στην αρχαία ελληνική, συνήθως διαλεκτική (πχ, ''Ήώς'', αιολικός τύπος ''Αύσως''). Το ''ωόν'' λοιπόν έδωσε ''τ'ωγόν'' ή ''τ' αουγά'' όπως λέει ο μπαμπινιώτης, ή ''τ'αυγόν''. Κανένας λόγος να αντικατασταθεί το ''υ'' με ''β'', εάν τουλάχιστον θέλουμε να κρατήσουμε κάποια σχέση με ιστορική ορθογραφία.
και μιά μικρή παρένθεση για τους φίλους δημοτικιστάς : ναί, να ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΘΕΙ η γραφή, όχι όμως να ΑΠΛΟΠΟΙΗΘΕΊ η γλώσσα ! Καμμιά αντίρρηση να υιοθετηθεί η φωνητική ορθογραφία, ή και το λατινικό αλφάβητο, που προσωπικά προτιμώ (και που δέν είναι και παρά το ελληνικό δυτικό αλφάβητο). Η γνώση όμως της ιστορίας της γλώσσας και των παλαιοτέρων μορφών της είναι απαραίτητη, καθώς η νεοελληνική γλώσσα είναι κουτσουρεμένη και φτωχή, κι εντελώς ανεπαρκής, χωρίς σημαντικά δάνεια απο τις παλαιότερες μορφές της.
)
