Μάρω Βαμβουνάκη

Αν μπορούσα να δεχτώ αγόγγυστα τον όρο γυναικεία λογοτεχνία (που δεν μπορώ) τότε η κατεξοχήν ελληνίδα εκπρόσωπος αυτού του είδους είναι η Μάρω Βαμβουνάκη.

Την πρωτογνώρισα πριν είκοσι χρόνια, όταν είχαμε σε ένα μάθημα επιλογής της σχολής ένα μυθιστόρημά της, τον Αντίπαλο Εραστή (1986). Σε εκείνη την ηλικία, και με τα διαβάσματα που είχα στο ενεργητικό μου, θεώρησα ότι ποτέ πριν δεν είχα διαβάσει τίποτα καλύτερο από Έλληνα συγγραφέα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν ξέχασα τη Βαμβουνάκη ποτέ. Πάντοτε παρακολουθούσα την πορεία της, μια πορεία μέσα στη δράση, αφού τυχαίνει να είναι πολυγραφότατη.

Η Βαμβουνάκη μιλάει πάντα για τον έρωτα. Αλλά το κάνει καλά. Είναι ψυχολόγος στο επάγγελμα (και καλή απ’ ό,τι έχει φτάσει στ’ αυτιά μου) και αυτό τη βοηθά να εξερευνά με μεγάλη διεισδυτικότητα το τι συμβαίνει, τόσο στη γυναικεία όσο και στην αντρική ψυχή, όταν ερωτευόμαστε.

Ο Αντίπαλος Εραστής παραμένει μέχρι και σήμερα μία από τις κορυφαίες στιγμές της. Εδώ θα πάρετε μια ιδέα για το τι ακριβώς πρόκειται.

Άλλα της βιβλία που έχω ξεχωρίσει είναι Η Κραταιά Αγάπη, Τα Ραντεβού με τη Σιμόνη, Έρωτας : Το Γελοίο και το Δέος.

Να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στο βιβλίο της Όχι άλλη αναβολή, Μιχάλη. Αυτό δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα. Είναι ένας αποχαιρετισμός, ο τελευταίος αποχαιρετισμός για την ακρίβεια, στον πιο πιστό φίλο της εφηβείας της, τον Μιχαήλ Πολατώφ. Και η συγγραφέας ένιωσε την ανάγκη να το γράψει όταν πληροφορήθηκε το θάνατό του. Είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο, για άντρες και γυναίκες.

Επίσης έχει γράψει και το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο".

Έχω διαβάσει και τον "Αντίπαλο Εραστή" και την "Κραταιά Αγάπη".

Πραγματικά η αφηγηματική της ματιά διεισδύει στα πολύ "έσω" της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Κι εγώ θεωρώ τα έργα της "γυναικεία λογοτεχνία". Διέκρινα όμως σε όλα της τα βιβλία και μία ματαιοπονία.

Είχα διαβάσει το "Η μοναξιά είναι από χώμα" .

..

Ένας άντρας που κάθεται μονάχος σε ένα νησί και γράφει κατεβατά ερωτικές εξομολογήσεις πάντως, σίγουρα δεν είναι κάτι το ρεαλιστικό. Αυτό το λογοτεχνικό είδος ίσως μπορούμε να το ονομάσουμε Γυναικεία Φαντασία (κατά το Επιστημονική Φαντασία βεβαίως ).

Έχω την αίσθηση πως οι άντρες είμαστε πιο συναισθηματικοί από τις γυναίκες αλλά σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο.

>>>> Παραθέτω <<<< κάτι που είναι κάπως πιο ρεαλιστικό.

Δε μου αρέσει που το γελοιοποιείς, πάντως.

Και σιγά μη σε πιστέψουμε ότι η παραπάνω σκηνή δεν είναι ρεαλιστική. Έχουν βρεθεί στοίβες ερωτικές επιστολές και γραπτές εξομολογήσεις ανδρών στα συρτάρια επώνυμων καλλιτεχνών. Δηλαδή, ποιο είναι το "φανταστικό"; Η τοποθεσία; Ή, μήπως, ότι οι κοινοί θνητοί δεν γράφουν;

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

Ένας άντρας που κάθεται μονάχος σε ένα νησί και γράφει κατεβατά ερωτικές εξομολογήσεις πάντως, σίγουρα δεν είναι κάτι το ρεαλιστικό.

Click to expand...

Ως προς αυτο το κομματι συγκεκριμενα, οι παλαιοτερης γενιας αντρες (εξηντα περιπου σημερα) εγραφαν κατεβατα και κατεβατα γραμματα.
Γνωριζω την περιπτωση δυο γνωστων μου, που εστελναν γραμματα στις τοτε κοπελες τους και νυν γυναικες τους.


Ως προς την Βαμβουνακη.. θα επανελθω

Προσωπικά αυτόν τον τύπο άντρα δεν το έχω συναντήσει. Ξέρω όμως πάρα πολλούς άντρες που έχουν την ιδιοσυγκρασία των παιδιών από τα Φιλαράκια.

Όπως και να έχει μην θυμώνετε, δεν είχα καμιά διάθεση να γελοιοποιήσω την Βαμβουνάκη. Δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό της, πώς να την κρίνω;

Η μόνη σχέση μου μαζί της είναι εκείνο το υπέροχο τραγούδι των Πυξ Λαξ, το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο", που το βρήκα να παίζεται παντού όταν επέστρεψα στην Ελλάδα. Τόσο όμορφη μουσική και τόσο όμορφοι οι στίχοι τής Βαμβουνάκη!

Αφιερωμένο σε όλα τα κορίτσια εδώ, που τα κακοκάρδισα δίχως να θέλω.

Γνώρισα τη Βαμβουνάκη από το βιβλίο της "Η μοναξιά είναι από χώμα" και την λάτρεψα! Παρόλο που αυτός που γράφει είναι άνδρας (μου το θύμησε η παραπάνω ανάρτηση από την Εσκιβέλ) θυμάμαι ότι μπορούσα έως και να ταυτιστώ! Μου είχε κάνει εντύπωση η ένταση των συναισθημάτων. Θυμάμαι ακόμη μια φράση: "Ο πιο μοναχικό δρόμος αγάπη μου, είναι κυκλικός και με φέρνει πάλι πίσω σε σένα". Ή κάπως έτσι! Και, ή το γράφει στο έργο ή το είχα σκεφτεί εγώ, δεν είναι παράλληλος, καθώς αυτό σημαίνει χωρίς κανένα κοινό σημείο στην ουσία!

Μετά διάβασα το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο", μα μου φάνηκε υποδεέστερο του πρώτου! Επίσης έχω την εντύπωση πως ο πρωταγωνιστής ήταν ένας χωρίς δύναμη, σθένος και προσωπικότητα άνδρας κάτι το οποίο με απομάκρυνε από το έργο. Λίγο μίζερη κατάσταση που σχεδόν τον μίσησα εκείνον τον άντρα!!

Έκεί τελείωσε και η σχέση μου με την συγγραφέα! Μετά την πρώτη δυνατή γνωριμία, δεν μπόρεσα να συνεχίσω με κάτι άλλο εξίσου ή πιο δυνατό και φυσικά ούτε λόγος να διαβάσω μετά κάτι δικό της! Άδικη η προσέγγισή μου, μα ότι έγινε, έγινε!

Ωφείλω, θέλω όμως να πω: Μάρω, ευχαριστώ για την μοναξιά που είναι από χώμα.
Ήταν συγκλονιστικό για μένα!


Ευχαριστώ Χρύς που μου την θύμησες και με έφερες.. γκουχ γκουχ.. λίγα χρόνια πίσω!

Την Μαρω Βαμβουνακη την ακουσα σχετικα προσφατα απο μια φιλη μου που εχει διαβασει σχεδον ολα τα εργα της (ελληνες συγγραφεις δεν πολυδιαβαζω).

Η φιλη μου, μου μιλησε με τα καλυτερα λογια για εκεινη, μου παρεθεσε και καποια αποσπασματα, σε βαθμο που με παρεσυρε και μενα και θελω να διαβασω καποιο εργο της. Συμφωνα με την ιδια, η γραφη της Βαμβουνακη αγγιζει βαθια την γυναικεια (και οχι μονο) ψυχολογια.

Ερωτηση προς τους αντρες της παρεας : Βιβλια σαν αυτα, για παραδειγμα, δεν θα ηταν ωφελιμα στο να καταλαβουν καλυτερα και οι αντρες πως σκεφτονται και ενεργουν οι γυναικες; Να τους διευκολυνε προφανως στον τομεα της.. κατακτησης; ;) προσωπικα μια φορα μου επεσε αντιστοιχο βιβλιο και γελασα με το ποσο διαφορετικα αντιμετωπιζουμε ιδιες καταστασεις.

Ο/Η Λορένα έγραψε:

Ερωτηση προς τους αντρες της παρεας[/U] : Βιβλια σαν αυτα, για παραδειγμα, δεν θα ηταν ωφελιμα στο να καταλαβουν καλυτερα και οι αντρες πως σκεφτονται και ενεργουν οι γυναικες; Να τους διευκολυνε προφανως στον τομεα της.. κατακτησης; ;) προσωπικα μια φορα μου επεσε αντιστοιχο βιβλιο και γελασα με το ποσο διαφορετικα αντιμετωπιζουμε ιδιες καταστασεις.

Click to expand...

Μα κάτι ερωτήσεις που κάνεις ώρες - ώρες :χαχαχα:

Βρε, ξέρεις πόσο βαριούνται;

Ο/Η Χρυσηίδα έγραψε:

Μα κάτι ερωτήσεις που κάνεις ώρες - ώρες :χαχαχα:

Βρε, ξέρεις πόσο βαριούνται;

Click to expand...

βαριούνται ή ειναι αναισθητοι?? (για το αντίθετο φυλο δεν λεμε?)

Κι'εγώ έχω διαβάσει τον αντίπαλο εραστή. Νομίζω οτι τελικά επιτυγχανει την επιδίωξή της να διεισδύσει στις ερωτικές σχέσεις. Εν κατακλείδι οι ερωτικές σχέσεις ακροβατούν σε συναισθήματα που με την κατάχρησή τους, τέλος φθείρονται.

Ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους μπορεί να πάρει τη μορφή μόνο των λέξεων, των χτυπημάτων και του σπέρματος...

Ο/Η Σιμόν έγραψε:

Ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους μπορεί να πάρει τη μορφή μόνο των λέξεων, των χτυπημάτων και του σπέρματος...

Click to expand...

ενδιαφέρουσα άποψη, θα ήθελες να το αναπτύξεις για να το παρακολουθήσω καλύτερα;

Από Βαμβουνάκη εχω διαβάσει τρια βιβλία : Θα επανερθω στο θεμα, αφου τα φρεσκάρω λίγο στην μνήμη μου! τα βιβλία που διαβασα κινουνταν κυριως στο ψυχογραφικό τομέα και μου εχουν μιλήσει με τα καλυτερα λόγια για την 'κραταια αγάπη'!

αυτο που θα ήθελα να συζητήσω μαζί σας είναι πάνω στο πως περιγραφει τις ερωτικές σχέσεις η Μάρω, στο ΄φαντασμα της αξόδευτης αγάπης' για παράδειγμα διαβασα για εναν ακραιο έρωτα όπως παρουσιαζόνταν από τα γραμματα μιας γυναικας, ίσως ακραιο για μενα!! δηλ. απλά καμια φορα σκέφτομαι οτι δεν χρειαζονται τοσο υπεραναλύσεις πάνω στις ερωτικές σχέσεις, τα πραγματα αμα ειναι απλά λειτουργουν και καλυτερα! με αλλα λογια με φοβισε λιγο το μέγεθος του έρωτα όπως παρουσιάζονταν στο βιβλιο και ήταν και πραγματικός!! αν το εχετε διβασει το σημειο θα ήθελα την γνώμη σας! Την Μαρω την αγαπώ , την θεωρω πολυ καλή και ιδιαιτερη για τα δικά μας δεδομένα, μονο που με τρομαζουν λιγο οι ερωτες που περιγραφει, ειναι ταραχωδεις ίσως, με μεγαλη ανάλυση στα συναισθηματα και τις καταστασεις ( π.χ. στην Ωστεν ειναι πολυ διαφορετικά τα πράγματα, τωρα θα μου πειτε τι σχεση εχει η Ωστεν απλά η φυση των ερωτων της ειναι πιο ήρεμη και φυσική, δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι θέλω να πω, έρχονται αβίαστα τα πράγματα)!! θα επανερθω όμως!! απλα ειναι καλυτερα να ειναι όλα πιο απλά και η φιλία και ο έρωτας αλλα στην γυναικεια λογοτεχνία τα πραγματα νομιζω ειναι πιο περίπλοκα!

Εχει κανείς διαβασει το ''ραντεβού με την Σιμόνη'' της Μαρως, μια διασημη ηθοποιος χτυπάει την πόρτα του ψυχιατρου παρακινούμενη από τον πλούσιο σύζυγο-ειναι σαν μια βουτιά στα συναισθήματα- σε ενα ντιβανι μιας γυναικας ψυχιατρου με φοντο αναμνησεις τον Γιουνκ, τον Φροιντ, η ηθοποιος εξομολογειται τετ-α-τετ την πολυταραχη ζωή της ! τεσπα, παλι συναντάμε το μοτιβο της Βαμβουνάκης για τους ερωτες που σε οδηγουν στο αγριο πάθος...πειραζει που δεν μπορω να ταυτιστω καθολου με το πως σκέπτονται οι γυναικειες φιγούρες της Μαρως; μάλλον φταιω εγω αλλα όλος αυτος ο ερωτας που ξεπηδα σαν υπόγειο ρευμα και όλα τα τρανταζει με τρομάζει, το θεμα ειναι πως ταυτιστηκα με την Μπελλα της Μεγιερς και οχι με τις γυναικες της Μαρως, κατι φταιει; πάντως μου αρεσει να μαθαινω τις ιστοριες τους και τις μυχιες σκεψεις τους και η Μαρω το κανει καλά ομολογουμένως αρκει να μην τις ζησω εγω η ιδια..αυτο θα το τελειωσω απόψε μου φαινεται, το βιβλιο..ειναι ενδιαφερον πολυ..

ειχα μια αρνητικη προκαταληψη για την Βαμβουνακη-μυθιστοριογραφο,γιατι απο μια πρωτη ματια βρηκα το γλωσσικο της υφος λογοτεχνικα ανεπαρκες....ωστοσο,προσφατα αγορασα και διαβασα το "Ο παλιατσος και η ανιμα"...δεν ειναι μυθιστορημα,ειναι ενα δοκιμιο ψυχολογικου και πνευματικου περιεχομενου...μού αρεσε παρα πολυ!

Tο χρονικό μιας μοιχείας το έχει διαβάσει κανείς;

Πρόκειται για την ιστορία τριών γυναικών, που μάλλον ζουν βολεμένες ζωές, κλείνοντας την πόρτα στον μεγάλο έρωτα, χωρίς ποτέ να έχουν ζήσει το πάθος σε όλη την δύναμή του! ώσπου έρχεται στην ζωή τους ο άλλος..

Θα ήθελα την γνώμη σας πάνω στο βιβλίο..

Το μόνο που έχω διαβάσει από τη συγκεκριμένη συγγραφέα ήταν το ''Φάντασμα της αξόδευτης αγάπης''. Αν και το είχα διαβάσει ευχάριστα, δε θυμάμαι τίποτα από το βιβλίο

δε μου πολυαρεσει ως συγγραφεας αν και ειχα διαβασει ενα βιβλιο που νομιζω -αν γνωριζω καλα- ειναι απο τα πιο γνωστα της και περισσοτερο αγαπημενα το "οι παλιες αγαπες πανε στο παραδεισο". η αληθεια ειναι οτι δεν το θυμαμαι καλα χρονια πριν το διαβασα αλλα δε μυο αφησε καποια τρομερη αισθηση ωστε και να το προτεινω κιολας...


επισης, δε το θυμομουν οτι ειναι της ιδιας συγγραφεως εχω διαβασει και το "οχι αλλη αναβολη Μιχαλη" που αυτο μυο ειχε αφησει μια περιεργη αισθηση, ειναι γλυκο βιβλιο ομως αν κ λιγο βαρυ ως θεμα.