Νίκος Τσιφόρος!

Ήθελα να κάνω ένα νημάτιο για τον Νίκο Τσιφόρο. Τον θεωρό έναν φοβερό συγγραφέα που καταπιάστηκε με διάφορα ήδη λογοτεχνείας και πέτυχε σε όλα!
Δεν έχω διαβάσει ποτέ θεατρικά του έργα αλλά αρκετά από την πεζογραφία του. Μου κάνει εντύπωση πώς μπορούσε με τόση άνεση να γράφει "μυθολογία", ιστορία, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικά μέχρι και "αστυνομικό μυθιστόρημα" (Μίλων Φιρίκης)!
Προσωπικά το "ελληνική μυθολογία" το θεωρώ αριστούργημα και είναι από τα ελάχιστα βιβλία που έχω διαβάσει 2 φορές.

Ο Τσιφορος ειναι αρκετα γνωστός απο τον κινηματογραφο (εκει τουλαχιστον τον γνωρισα εγω).
Οπως ειδα με μια γρηγορη αναζητηση, εχει γραψει και καποια βιβλια που τα γνωριζω μονο απο τον τιτλο τους (πχ ο Γκιουλιβερ στην χώρα των γιγάντων).

Υ.Γ. Απο ελληνες λογοτεχνες κτλ, γνωριζω ελαχιστους, οπως και το συγγραφικο τους εργο (γνωρισα καλυτερα τους ξενους).
Μαλλον θα πρεπει να κανω μια αποπειρα να τους γνωρισω καλυτερα

Παλιά, υπήρξε και μια τηλεοπτική σειρά στην τηλεόραση (1980-1982) βασισμένη σε βιβλίο του: "Τα Παλιόπαιδα τ' Ατίθασα" με τον Φαίδωνα Γεωργίτση.

Το θεατρικό του "Η Πινακοθήκη των Ηλιθίων" έχει την πλάκα του και είναι κάπως στο στυλ τού Ψαθά, θα έλεγε κανείς.

Ο/Η Λορένα έγραψε:

Ο Τσιφορος ειναι αρκετα γνωστός απο τον κινηματογραφο (εκει τουλαχιστον τον γνωρισα εγω).
Οπως ειδα με μια γρηγορη αναζητηση, εχει γραψει και καποια βιβλια που τα γνωριζω μονο απο τον τιτλο τους (πχ ο Γκιουλιβερ στην χώρα των γιγάντων).

Υ.Γ. Απο ελληνες λογοτεχνες κτλ, γνωριζω ελαχιστους, οπως και το συγγραφικο τους εργο (γνωρισα καλυτερα τους ξενους).
Μαλλον θα πρεπει να κανω μια αποπειρα να τους γνωρισω καλυτερα

Click to expand...

Λορένα ο Τσιφόρος έχει το χαρακτηριστικό ότι σε όλα σχεδόν τα βιβλία του γράφει στη "γλώσσα της μαγκιάς", δηλαδή σε απλή γλώσσα, πολύ ευχάριστη και ξεκούραστη και με πολύ χούμορ. Παρ'όλα αυτά, τα ιστορικά έργα του (π.χ. σταυροφορίες) είναι απολύτως αληθή στα γεγονότα που περιγράφουν!
Αν κάνεις μια δοκιμή να διαβάσεις κάποιο βιβλίο του θα χαρώ πολύ να διαβάσω τις εντυπώσεις σου!

Ο Νίκος Τσιφόρος έχει ένα μοναδικό ύφος. Από το βιβλίο του "τα παιδιά της πιάτσας" ξεχώρισα ορισμένους ιδιωματισμούς και τους ανέβασα σε ένα νημάτιο, που βρίσκεται στις "διαλέκτους, ιδιώματα, ιδιωματισμούς", στη χρήση της ελληνικής γλώσσας

ωραίοι ιδιωματισμοί! τί μου θύμησες; Ιστορίες καθημερινής τρέλας!

τα βιβλια του με συντροφευουν απο τα χρονια του λυκειου.
απο τις σελιδες των βιβλιων του ξεκινησε το ταξιδι μου στην ιστορια (σταυροφοριες,εμεις και οι φραγκοι,ιστορια της αγγλιας,ιστορια της γαλλιας,ιστορια της αθηνας)

Καλωσήρθες, Πολυξενη (έχουμε άλλη μία με τόνο στο όνομά της εδώ στα λιμέρια μας )

Αστεία-αστεία αν ξαναβρεθώ σε βιβλιοπωλείο ίσως πάρω καναν Τσιφόρο.

Πολυδιαβασμένος - από εμένα - και πολυαγαπημένος. Έχει γίνει άπειρες φορές η αφορμή, να με κοιτάζει όλο το καράβι στο κατάστρωμα, μιά παραλία ή να κοιτούν οι περαστικοί στον εξώστη, όταν έσκαγα τρανταχτά ξαφνικά γέλια από το πουθενά! Γέλια μέχρι δακρύων! Για όσους δεν τον έχουν διαβάσει, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις, πώς από ένα βιβλίο, βγαίνει τόσο γέλιο. Από την άλλη μεριά πιστεύω ότι οι περισσότεροι αναγνώστες κάτω των 40 ετών, δεν θα μπορέσουν εύκολα να κατανοήσουν τη γλώσσα του και το γλαφυρό και ιδιαίτερο ύφος του. Ωστόσο ας κάνουν μια προσπάθεια, διαβάζοντάς τον με θεατρικό τρόπο, ή κάπως φωναχτά.
Προτινόμενα για αρχή:

Ελληνική Μυθολογία
Σταυροφορίες
Τα παιδιά της πιάτσας
Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα

Και το γέλιο είναι εγκυημένο μαζί με τη γνώση.

Τελείωσα σήμερα την "Ιστορία της Γαλλίας". Ηταν το πέμπτο βιβλίο του Τσιφόρου που διάβασα, μετά τα "Παραμύθια Πίσω απ' τα Κάγκελα", τα "Εορταστικά", την "Ιστορία της Αθήνας" και τις "Μυστικές Εταιρίες".

Τις προάλλες είχε γράψει ο Κόρτο Μαλτέζε ότι δεν του άρεσε η "Ιστορία της Γαλλίας" και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Είναι λίγο πιο βαρύ το γράψιμο του Τσιφόρου εδώ, σε σχέση με άλλα ιστορικά βιβλία του. Λίγο που ξεφύλισσα από περιέργεια της "Ιστορία της Αγγλίας" ας πούμε, είδα ότι είναι πολύ πιο ανάλαφρα γραμμένη. Εμένα μ' άρεσε πάντως και με βοήθησω να μάθω καλύτερα κάποια γεγονότα και πρόσωπα που τα είχα λίγο μπερδεμένα στο μυαλό μου.

Μ' αρέσει ο Τσιφόρος, αν και τα βιβλία του δεν κρύβουν την ηλικία τους, παραμένουν ευχάριστο ανάγνωσμα και έχουν αυτό που λέμε "άρωμα Ελλάδας".

Διαβάσα την Ελληνική Μυθολογία και μου άρεσε πολυ κυρίως για το ύφος του αλλά και γιατί θυμήθηκα την μυθολογία μας που την διάβαζα στο δημοτικό. Μου θύμισε το Διχτάτορες του Βάρναλη, το οποίο είναι γραμμένο με παρόμοιο "μάγκικο" ύφος.

λατρεμενος κ αγαπημενος
Ελληνικη Μυθολογια, βιβλιακ χαμογελα, τα παιδια της πιατσας, ιστοριες πισω απο τα καγκελα, τα παλιοπαιδα τ' ατιθασα, εμεις κ οι φραγκοι??? τι να θυμηθω κ να μη σκασω στα γελια???
φυσικα κ η ιστορια της Αθηνας, ακριβο δωρο απο τη λατρεμενη Νικολετα

Ηθελα κάτι ανάλαφρο να διαβάσω και έπιασα την "Ελληνική Μυθολογία". Εχω κολλήσει άσχημα! Ηξερα φυσικά τον Τσιφόρο, όπως έχω ξαναγράψει και σ' αυτό το νήμα, αλλά σ' αυτό το βιβλίο είναι καλύτερος από ποτέ. Και είμαι μόνο στην αρχή.

Εγώ τον Τσιφόρο τον γνώρισα από τις Σταυροφορίες και τον λάτρεψα. Είναι όμως κακό να γνωρίζεις ένα συγγραφέα από το αριστούργημά του, γιατί ποτέ δεν θα διαβάσεις κάτι εξίσου καλό στο υπόλοιπο έργο του και θα απογοητευτείς. Και ακόμα θεωρώ τις Σταυροφορίες το καλύτερο από τα 8 βιβλία του που έχω διαβάσει. Δεύτερο κατά σειρά βιβλίο του που διάβασα ήταν Η ιστορία της Γαλλίας που μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε και μετά διάβασα Τα ρεμάλια ήρωες για την ιστορία της ευρωπαϊκής (ισπανικής) εξερεύνησης και κατάκτησης της Αμερικής, που ήταν πολύ καλό, όχι όμως όσο οι Σταυροφορίες όμως. Μετά κάποια εφημερίδα άρχισε να μοιράζει τα άπαντά του και πήρα και διάβασα το Μίλων Φιρίκης, απογοητευτική και παρωχημένη μισοσοβαρή-μισοαστεία προσπάθεια μίμησης των κατασκοπευτικών μυθιστορημάτων (και ταινιών) της δεκαετίας του '60, Βιβλικά χαμόγελα χαριτωμένο αλλά η εποχή που γράφτηκε δεν του επέτρεπε να προχωρήσει στην σάτιρα της παλαιάς διαθήκης οπότε φαίνεται συχνά να προσπαθεί να συγκρατηθεί ώστε να κρατηθούν τα προσχήματα, Η πινακοθήκη των ηλιθίων, ψιλοαδιάφορη θεατρική κωμωδία, Ιστορία της Αθήνας ευχάριστη κωμική ιστορία (το είδος που μου αρέσει τελικά από τα κείμενα του Τσιφόρου) ελαφρά κατώτερη από το Ρεμάλια ήρωες και το Εμείς και οι Φράγκοι που το βρήκα σχεδόν ισάξιο με τις Σταυροφορίες.

Γεια χαρά! Είμαι νέος εδώ και βλέπω πολλά θέματα που με ενδιαφέρουν. Για τον Νίκο Τσιφόρο τί να πούμε... Διάβασα μικρός λίγο από την ελληνική μυθολογία και από την ιστορία της Αθήνας (τα οποία θα τα διαβάσω ολόκληρα στο μέλλον). Πρόσφατα διάβασα την ιστορία της Αγγλίας. Από τα αγαπημένα μου βιβλία πλέον. Εξαιρετικά απλός και προσεγγίσιμος στα νοήματά του. Σου λέει την ιστορία με τρόπο που την καταλαβαίνεις ακόμα κι αν είσαι παιδί δημοτικού. Το χιούμορ του διαχρονικό και ευφυέστατο. Θέλω να διαβάσω πολλά ιστορικά του βιβλία ακόμα γιατί διαβάζοντας την ιστορία της Αγγλίας μου άφησε πολύ καλή εντύπωση και σαν ιστορική έρευνα αλλά και ως βιβλίο γενικότερα. Το απόλαυσα πάρα πολύ.

Αγαπω Νικο Τσιφορο!Η πρωτη μου επαφη ηταν με "τα παιδια της πιατσας" που μαλιστα τα ακουγα ραδιοφωνικα,απο το Μποστατζογλου και μετα πηρα το βιβλιο.Συγκινητικες ιστοριες,ωραια γλωσσα.Μετα διαβασα την "ιστορια της Αγγλιας"-στην 5αδα των αγαπημενων μου βιβλιων,το διασκεδασα πολυ!Τα "βιβλικα χαμογελα" αδιαφορα,οι "ιστοριες πισω απο τα καγκελα" θυμιζουν λιγο τα παιδια της πιατσας,αλλα δε το φτανουν.Την "πινακοθηκη των ηλιθιων" την ειδα στο θεατρο,αναλαφρη,αδιαφορη.Οσο για την Ελληνικη μυθολογια,την ειχα ξεκινησει πριν 2 χρονια,αλλα θελει αρκετη προσοχη για να τα θυμασαι.

Κι εμένα μ' αρέσουν πολύ τα έργα του Τσιφόρου! Συμφωνώ πάντως με τον Κόρτο Μαλτέζε ότι τα καλύτερά του είναι η κωμική ιστορία. Κυρίως αυτά έχω διαβάσει, καθώς τα άλλα του, για τους μάγκες κτλ τα έχω ρίξει ματιές και τα βρήκα μάλλον βαρετά. Απο τις κωμικές του "ιστορίες" δεν μου πολυάρεσε η Ιστορία της Αμερικής, η οποία ως ιστορία είναι αρκετά καλή, καθώς μιλάει για τους προέδρους, για το πως επεκτάθηκε η Αμερική, για τη νοοτροπία που κυριαρχει εκεί, για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο κτλ, αλλά δεν έχει το χιούμορ που έχουν τα άλλα "ιστορικά" του έργα. Τα βιβλικά χαμόγελα πάντως και οι μυστικές εταιρίες είναι χαριτωμένα και κάπως ενδιαφέροντα άλλα όχι κάτι ιδιαίτερο, κατά τη γνώμη μου, ενώ τα ρεμάλια ήρωες με ψιλοκούρασαν. Πάντως, σχετικά πρόσφατα έπεσε αρκετά στην εκτιμησή μου, καθώς κοροιδεύει πολύ άσχημα το θάνατο ενός μεσαιωνικού βασιλιά της Αγγλίας, που πιο γκροτέσκο και αηδιαστικό μέθοδο εκτέλεσης δεν έχω ξανακούσει, ούτε καν σε μυθιστορήματα τρόμου. Σημειωνοτέον, στις περισσότερες περιπτώσεις θανάτων ο Τσιφόρος είναι σχετικά επιεικής με τους πρωταγωνιστές του, δηλαδή δεν κοροιδεύει τους θανάτους τους(ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα)

Διαβάζει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου

Μουσικές Στίξεις: Δημήτρης Αρσενόπουλος
Τεχνικός Ήχου: Τάσος Μπακασιέτας
Φωτογραφίες: Άγγελος Μίχας
Παραγωγή: Γιώργος Ευσταθίου

http://greek-theatrical-evenings.blogspot.gr/2013/02/blog-post_13.html

Είναι δύσκολο ο άνθρωπος να αναγνωρίσει έναν πολιτισμό που έχει χαθεί πριν από δυο η και τρεις γενιές . Μέσα από τα συγκεκριμένα κομμάτια του Νίκου Τσιφόρου βρήκα την ομορφια του Ελληνα για την επιβίωση , την ανάγκη του ανθρώπου να υπαρχή στην ζωή . Μου άρεσε πάρα πολύ η κουλτούρα όχι τόσο στην γλώσσα άλλα στην νοοτροπία και στην σκέψη . Η πίνα και η στέρηση οδηγούν τον άνθρωπο να σκεφτεί .

ειναι πολυ καλο συγγραφεας και με ενα πολυ ιδαιτερο ,εξυπνο χιουμορ.ειναι αληθινος