Τίτλος: Η μωβ ομπρέλα
Συγγραφέας: Άλκη Ζέη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Έτος έκδοσης: 2011
Αριθμός σελίδων: 260
ISBN: 978-960-501-151-2
Επίσης η παλιά έκδοση του Κέδρου που δεν κυκλοφορεί πια, αλλά την αναφέρω εδώ για όσους αγοράζουν από παλαιοβιβλιοπωλεία:
Τίτλος: Η μωβ ομπρέλα
Συγγραφέας: Άλκη Ζέη
Εκδόσεις: Κέδρος
Έτος έκδοσης: 1995
Αριθμός σελίδων: 246
ISBN: 960-04-1038-0
Η δεκάχρονη Ελευθερία ζει στο Μαρούσι μαζί με τα δίδυμα αδερφάκια της, τον Σάκη και τον Νούλη, τον μπαμπά της που είναι πάντα θυμωμένος και βλοσυρός και τη μαμά της που είναι πάντα άβουλη και υποταγμένη. Στο επάνω όροφο του σπιτιού τους μένει ο κύριος Μαρσέλ ένας ρομαντικός κι ευγενικός Γάλλος που διδάσκει γαλλικά στην Αλλιάνς Φρανσέζ. Η Βίτω είναι μια φίλη των παιδιών, που ζει σε ένα πλούσιο σπίτι με την στριμμένη γιαγιά της, τη μητέρα της και τον σκύλο της τον Ριχάρδο. Η Βίτω έχει έναν πανέμορφο κήπο στη διάθεσή της και πολλά παιχνίδια, αλλά δεν μπορεί να βλέπει συχνά τον μπαμπά της καθώς οι γονείς της έχουν χωρίσει.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το σκηνικό που εκτυλίσσεται η ιστορία της Μωβ Ομπρέλας, στις παραμονές του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Σάκης κι Νούλης είναι μεγάλα πειραχτήρια και πάντα μπλέκουν σε ξεκαρδιστικές περιπέτειες. Η Ελευθερία αγαπάει τα γράμματα, τρελαίνεται να διαβάζει βιβλία και θέλει να μορφωθεί, αλλά η οικογένειά της θεωρεί πιο σημαντικά το πλέξιμο και την οικοκυρική. Στην πορεία ο κύριος Μαρσέλ θα αποκτήσει έναν νεαρό συγκάτοικο και αυτό το γεγονός θα είναι η αρχή μιας μεγάλης και τρυφερής φιλίας… Τα υπόλοιπα στο βιβλίο.
Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στα 1925. Έζησε κάποια χρόνια στη Σάμο κι έπειτα επέστρεψε στην Αθήνα, όπου πήγε σχολείο (για τα μαθητικά της χρόνια πολλές πληροφορίες υπάρχουν και στο Ε.Π της Ζωρζ Σαρή). Δυο φορές στη ζωή της υποχρεώθηκε λόγω πολιτικών διώξεων να εγκαταλείψει την Ελλάδα και έζησε ένα μεγάλο διάστημα στη Μόσχα και στο Παρίσι.
Αυτή η σπουδαία κυρία της νεανικής (και όχι μόνο) λογοτεχνίας κατόρθωσε να απεικονίσει μέσα από τις διηγήσεις της, τις πιο σκληρές και τραυματικές περιόδους της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, χωρίς να της λείπει το χιούμορ, η ανθρωπιά, η περιπετειώδης διάθεση και το μυστήριο, το κριτικό πνεύμα και ο κοινωνικός προβληματισμός.
Προσωπικά κατανόησα πολλά ιστορικά γεγονότα και καταστάσεις διαβάζοντας τα έργα της ενώ συνάμα ζούσα μαζί με τους ήρωές πολλά διασκεδαστικά και αστεία περιστατικά. Πιστεύω πως είναι η αγνότητα και η αισιοδοξία της νεανικής ηλικίας που κάνει τον κόσμο, μέσα από τη σκοτεινιά και την αντάρα του, να φαντάζει πιο όμορφος, πιο λαμπερός, γεμάτος όνειρα και προοπτικές. Ε, δε μπορεί, κάτι θα έχει απομείνει μέσα μας, από εκείνο το παιδί, που όλοι υπήρξαμε κάποτε.
Φωτογραφία της συγγραφέως.
Ένα απόσπασμα από το έργο της:
Κι εγώ τ’ αγαπούσα πολύ αυτά τα μεσημέρια. Γιατί έμενα ολομόναχη και μπορούσα να διαβάζω βιβλία και να συλλογιέμαι όσο θέλω, ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι, με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι, χωρίς να ’χω τα δίδυμα να με τραβάνε απ’ τα χέρια. «Ε, Λέτρω, τι ξεράθηκες έτσι, έλα να παίξουμε».
Ένα βάσανο σκέτο να έχει κανείς το ίδιο δωμάτιο με το Νούλη και το Σάκη. Όσο και να προσπαθούσα να το συγυρίσω, δεν έβγαινε τίποτα. Εκείνοι τα πετούσαν όλα κάτω. Παιχνίδια, βιβλία, τετράδια, χαρτάκια από καραμέλες, και πολλές φορές πατημένες τσίχλες που ίδρωνα να τις ξεκολλήσω από το πάτωμα. «Αγόρια είναι», έλεγε η μαμά και δεν τους μάλωνε καθόλου.
Αυτό είναι που με δαιμόνιζε και γινόμουνα κακιά, και τότε είχανε δίκιο τα δίδυμα που με λένε και στρίγγλα και φαρμακομύτα, ακόμα και πλασμώδιο του Λαβεράν. Άμα ρωτούσα τη μαμά γιατί ο κύριος Μαρσέλ κάνει όλες τις δουλειές μόνος του και ξέρει να μαγειρεύει κιόλας, μου απαντούσε: «Ο κύριος Μαρσέλ είναι Γάλλος. Είδε τον μπαμπά σου ποτέ να κάνει καμιά δουλειά;»
Μπορεί να είχε δίκιο η μαμά και στη Γαλλία να έκαναν τις δουλειές τ’ αγόρια και τα κορίτσια να γίνονταν δικηγόροι, γιατροί και στρατηγοί ακόμα.
)