Άρλαν Κόμπεν (Harlan Coben): Ο ξένος (The stranger)

[Νιλς]

Τίτλος: Ο ξένος
Πρωτότυπος τίτλος: The Stanger
Συγγραφέας: Harlan Coben
Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρονολογία έκδοσης: 2016
Πρώτη έκδοση: 2015 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 398
ISBN: 978-618-032-4310

• Αγορά από GreekBooks.gr
• Αγορά από Ιανό
• Αγορά ebook από Ιανό

Για τον συγγραφέα:
Ο Άρλαν Κόμπεν έχει γεννηθεί το 1962 στην Αμερική. Ασχολήθηκε με την βιομηχανία των ταξιδιών. Στην συνέχεια καταπιάστηκε με την συγγραφή και έχει γράψει πολλά βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας (στα ελληνικά μπορείτε να βρείτε μεγάλη ποικιλία τίτλων, όπως : Φυγή, Μου λείπεις, Ο Αθώος, Η υπόσχεση, Μόνο με μία ματιά), κάποια εκ των οποίων αφού χαρακτηρίστηκαν μπεστ-σέλλερ, έχουν γίνει/γίνονται τηλεοπτικές σειρές.

Γενικά:
Άλλη μία παρουσίαση για τα χιλιάδες μέλη της λέσχης μας που ψάχνουν το επόμενο βιβλίο τους, για αυτούς που βαριούνται και δεν έχουν τίποτα να κάνουν και αναγκάζονται και βλέπουν το Κωνσταντίνου και Ελένης, για αυτούς που αδημονούν για άλλη μία πλήρως εμπεριστατωμένη κριτική και για τον @Αντέρωτας που κακά τα ψέματα είναι ο Αντέρωτας.
Τι έχουμε εδώ; Ένα διαφορετικό αστυνομικό μυθιστόρημα (μα τι έχω πάθει και δεν διαβάζω πια Επιστημονική Φαντασία;). Γιατί διαφορετικό; Θα σας πω. Εμφανίζεται ένας τυπάκος (σ.σ. ο Ξένος) και σε βρίσκει εκεί που πίνεις την φάντα μπλε σου στο μπαράκι της γειτονιάς και σου λέει ''ψιτ Νιλς, ξέρεις κάτι; το παιδί δεν είναι δικό σου''. Ενστικτωδώς, απαντάς ''α σιχτίρ, σε ξέρω ρε φίλε;''. Και αρχίζεις και σκέφτεσαι... Και ψάχνεις.. Και όσο μετράς τα κομμάτια σου από τη βόμβα, ο Ξένος έχει ήδη πάει να αποκαλύψει το επόμενο μυστικό..

Ειδικά:
Διάβασα τις πρώτες σελίδες, με ομολογουμένως πολύ μεγάλη δυσπιστία και επιφυλακτικότητα. Τούτο διότι έβλεπα στο εξώφυλλο με μεγάλα γράμματα, ότι το είναι το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η επιτυχία του Νετφλιξ (και λέω από μέσα μου, ωχ κάποια εμπορική πατάτα θα είναι), αλλά και γιατί μου φαινόταν άλλο ένα ψυχολογικοερωτικό θρίλερ. Αμ δε.
Ο Ξένος προσεγγίζει τις οικογένειες που θέλει να απαλλάξει από τα μυστικά. Και ο χαρακτήρας μας, Άνταμ Πράις, αποφασίζει ότι θα το ψάξει. Πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, πολύ προσεκτικό το γράψιμο που κλείνει το κάθε κεφάλαιο και θέλεις να φας τα νύχια σου από το σασπένς. Γιατί προφανώς όλοι έχουμε μυστικά (και όχι του τύπου έφαγα το τελευταίο κομμάτι του κέικ χθες βράδυ, που όντως το έφαγα), αλλά τύπου το ''παιδί δεν είναι δικό σου, είναι του κουμπάρου του Γιώργου''. Το ζήτημα είναι το πως το διαχειριζόμαστε. Πόσο μακριά προτιθέμεθα να φτάσουμε για να προστατεύσουμε τα μυστικά μας;;

Συμπέρασμα:
Η γραφή μου άρεσε πολύ, όπως και η πολύ καλή μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ. Αλλά η ιδέα δεν ήταν πρωτότυπη και το τέλος ελαφρώς αδύναμο. Σίγουρα ενδιαφέρον, σίγουρα ιντριγκαδόρικο με σασπένς (και για να μην είμαι άδικος, οι 400 σελίδες του έφυγαν μέσα σε δύο μέρες), αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Απλώς για να περάσει η ώρα ευχάριστα.

Βαθμολογία:
Πλοκή 3,5/5 + γραφή 4/5 = 7,5/10

 

[Στιλλ ιλλ]

Kι όμως η μεταφορά αξίζει για τον απλούστατο λόγο οτι σου κρατάει το ενδιαφέρον και έχει πολύ καλό ρυθμό, κάτι που είναι δυσεύρετο λόγω της πληθώρας των σειρών που υπάρχουν πλεόν και της οχι και τοσο μεγάλης προσπάθειας που καταβάλλεται γενικώς . Και για μένα ήταν ικανοποιητική και η αποκάλυψη. Μπράβο Νίλς, θέλουμε κι άλλες κριτικές σφηνάκια

 

[Πεταλούδα]

Συγχαρητήρια για την παρουσίαση, την διαβάζεις και φωνάζει Νιλς από μακριά! Μου αρέσει γιατί έχει χαρακτήρα και μεταφέρεις με τον δικό σου τρόπο ότι χρειάζεται να μάθουμε για το βιβλίο!

Έχει ωραία υπόθεση για θέαση κι αφού λέει καλά λόγια και η Στιλλ θα την δοκιμάσω την σειρά.

Γιατί προφανώς όλοι έχουμε μυστικά (και όχι του τύπου έφαγα το τελευταίο κομμάτι του κέικ χθες βράδυ, που όντως το έφαγα), αλλά τύπου το ''παιδί δεν είναι δικό σου, είναι του κουμπάρου του Γιώργου''. Το ζήτημα είναι το πως το διαχειριζόμαστε. Πόσο μακριά προτιθέμεθα να φτάσουμε για να προστατεύσουμε τα μυστικά μας;;

Έχω ένα ζήτημα με το κέικ, σκέψου το άλλο: είσαι σίγουρος ότι θες να μάθουν όλοι ότι ΕΣΥ έφαγες το τελευταίο κομμάτι του κέικ και να υποστείς τις συνέπειες; Μήπως θα ήταν καλό να διαδόσεις πως κάποιος, που δεν ανήκει στους ένοικους του σπιτιού, το πήρε;

 

[Νιλς]

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!
@Στιλλ ιλλ το τέλος ναι δεν ήταν αδύναμο σαν αγκιναρα, αλλά αισθάνθηκα ότι με κάλεσαν σε τραπέζι για αστακό και μου σερβιραν καρμπονάρα. Που αγαπάμε την καρμπονάρα αλλά δεν είναι αστακός (@Τσίου ελπίζω να παίρνεις μαθήματα από το λογοτεχνικό λυρισμό μου)
@Πεταλούδα κοίταξε. Ο άντρας ο σωστός με το γράσο και τη μουτζούρα στα χέρια, ο άντρας που δεν φοβάται, λέει "εγώ έφαγα το τελευταίο κομμάτι κέικ". (Don't try this at home, βέβαια)
Την σειρά δεν την έχω δει, δεν έχω άποψη.
Παιδιά, οι κριτικές μου φοβάμαι ότι είναι υπερβολικά σοβαρές, πώς να το πω, ξύλινες. (Πάντως πέρα από την πλάκα, προσπαθώ να γράφω όλα τα σημαντικά στοιχεία, ώστε κάποιος να αποφασίσει αν θα διαβάσει το βιβλίο ή όχι).

 

[Φυσαλίδα]

Νιλς είσαι γεννημένος για να γράφεις παρουσιάσεις βιβλίων! Οι παρουσιάσεις σου είναι απολαυστικές Σ'ευχαριστούμε για τον κόπο σου και τον χρόνο σου!

 

[Αντίβαρο]

Νιλς, όποτε βρεις χρόνο πρόσθεσε κάνα δυο στοιχεία τύπου ψυχολογικά προφίλ χαρακτήρων κ.λπ. Όχι τίποτα το σπουδαίο...τα γνωστά συμπληρωματικά που συνοδεύουν τα αστυνομικά.
Για να μπούμε λίγο περισσότερο στο μουντ...

 

[Νιλς]

@Αντίβαρο, σαν τον πατέρα μου ακούστηκες! Όταν διαβάζω τα βιβλία του πριν εκδοθούν θέλει μία έγγραφη κριτική και κάθε φορά με κράζει ότι δεν του σχολιάζω τους χαρακτήρες. Δεκτή η πρότασή σου και θα το έχω υπόψιν για τις επόμενες κριτικές. Να σχολιάσω, λοιπόν, τα εξής :

Ο κεντρικός μας χαρακτήρας, ο Άνταμ Πράις, είναι ένας δικηγόρος (σαν κι εμένα), αλλά έξυπνος (όχι σαν εμένα). Αυτός είναι το πρώτο χρονικά θύμα του Ξένου. Είναι ο πρώτος που βλέπει την ονειρεμένη ζωή του να γκρεμίζεται.

Το χτίσιμο των χαρακτήρων είναι ένα από τα θετικά του συγγραφέα. Τους χτίζει όλους, ακόμα και τους δευτερεύοντες, τόσο μεστά. Δηλαδή, ο Άνταμ είναι ένας εξαπατημένος (;) σύζυγος που χρησιμοποιεί την εφευρετικότητά του και το μυαλό του για να βρει άκρη. Δεν πάει σαν το πρόβατο στη σφαγή.

Ενδιαφέρον και αληθοφάνεια παρουσιάζει και τα υπόλοιπα θύματα του Ξένου. Είναι πειστικοί χαρακτήρες στην πλειονότητά τους.

Οι διάλογοι μεταξύ τους χαρακτηρίζονται από ευθύτητα. Μπαμ στο ψητό. Χωρίς πολλά μα μου σου του (επίσης λογοτεχνικός όρος, @Τσίου σημείωνε).

Αυτό δεν θα μπορούσα να μην το βάλω στα θετικά στοιχεία.

 

[Τσίου]

(σημειώνω, σημειώνω
Σημείωσε και συ ότι γνωστός εικονογράφος εγκρίνει τέτοιους λογοτεχνικούς όρους. Έχουμε μερίδα των Ντεχνων με το μέρος μας)

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Το βιβλίο το είχα κερδίσει πριν από κάποια χρόνια σε διαγωνισμό του εκδότη. Οκ σίγουρα έχω διαβάσει και χειρότερα και πολύ χειρότερα και πάρα πολύ χειρότερα, αλλά δεν ξέρω ίσως κι επειδή εκείνη την περίοδο διάβαζα αρκετά αστυνομικά, ίσως και λόγω του ότι κατακύριο λόγο το διάβασα ένα απόγευμα στο νοσοκομείο, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Αμερικάνοι μεσοαστούλιδες με κρυμμένα μυστικά που αποκαλύπτονται και χάνουν τον μικρόκοσμό τους.

κι επειδή σας συμπάθησα (που λέει ο λόγος) ιδού το (όχι και τόσο) εμπεριστατωμένο σχόλιό μου από το καλαδιαβάσματα (εννοείται ότι το ότι δεν μου άρεσε εμένα δεν λέει τίποτα, γούστα είναι αυτά):

Λογικά η πιο βασανισμένη κοινωνική ομάδα του πλανήτη πρέπει να είναι οι Αμερικάνοι μεσοαστοί (κρίνοντας τουλάχιστον από τον αμερικάνικο κινηματογράφο και την αμερικάνικη λογοτεχνία). Εδώ έχουμε διάφορους Αμερικάνους μεσοαστούς που έχουν μυστικά και κάποιος-οι τα ανακαλύπτει-ουν και τα φανερώνει-ουν. Δεν σας ακούγεται πρωτότυπο;

Ούτε εμένα.

Ο ήρωας, τυπικός Αμερικάνος μεσοαστός δικηγόρος έχει μια αγαπημένη οικογένεια και ζει χωρίς ουσιαστικά προβλήματα με την αγαπημένη του γυναίκα και τα δύο αξιολάτρευτα (και ταλαντούχα στα αθλητικά) παιδάκια τους. Φυσικά αυτό θα αλλάξει πριν την 100η σελίδα γιατί δεν υπάρχει πιο κακεντρεχές και χαιρέκακο καθίκι από τον Αμερικάνο συγγραφέα μπεστ σέλερ. Ο ήρωάς μας θα μάθει ότι η σύζυγός του του είχε πει ένα ψέμα πριν από δύο χρόνια και η σύζυγός του μετά από αυτό θα εξαφανιστεί και αυτός θα αρχίσει να την αναζητά. Παράλληλα θα δούμε και μερικές ακόμα άσχετες ιστορίες αποκαλύψεων που τελικά θα συνδεθούν και μια σειρά από φόνους συνδεόμενους με αυτές τις αποκαλύψεις οδηγώντας στην λύση του μυστηρίου.

Γενικά το πρώτο μισό του βιβλίου είναι αρκετά βαρετό και τετριμμένο, στο τρίτο τέταρτο του βιβλίου ανεβαίνουν οι ρυθμοί και άρχισα να δείχνω κάποιο ενδιαφέρον για τον ήρωα ώσπου να φτάσω την εντελώς κλισεδιάρικη (και ελαφρά μη πειστική) λύση. Διαβάζεται εύκολα και μπορείς να πεις ότι είναι διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι τίποτα το σπουδαίο τελικά

Γενικά 3 χρόνια μετά δεν έχω αγγίξει το Μου λείπεις που επίσης έχω στην βιβλιοθήκη μου τζάμπα από τον εκδότη. Το σίριαλ πάντως το ψιλοσυμπάθησα (ίσως τέτοιου είδους βιβλία να τα αναδεικνύει η οθόνη).

 

[Νιλς]

@Κόρτο Μαλτέζε διαβάζοντας την κριτική σου μέσα στην κριτική μου μπορώ να πω ότι είσαι καλύτερος Νιλς από ότι εγώ και αυτό θα πρέπει να με τρομάζει όπως εξ άλλου και εσένα.

 

[Μπιατριξ Κιντο]

Αυτό εχει γίνει και σειρά προσφατα στο Netflix, με τον Ρίτσαρντ Άρμιτατζ.. αλλά είναι κάπως διαφορετικό απο το βιβλίο, π.χ. διαδραματίζεται στην Αγγλία και "Ο Ξένος" είναι κορίτσι αντί για αγόρι κλπ..

 

[Νιλς]

@Μπιατριξ Κιντο έπειτα από μια ενδελεχή έρευνα που πραγματοποίησα σε συνεργασία με το τμήμα R&D που διαθέτω ως κριτικός (δηλαδή ρώτησα τον πατέρα μου, που βλέπει τη σειρά), παίζουν πολλές διαφορές. Σε χαρακτήρες, προσωπα, στο τέλος και σε πολλά άλλα που δεν μπορώ να πω, προς αποφυγήν σπόιλερς.