Έκλαψα όταν τα διάβασα

[Βετούλι]

εκλαψα κ ακομα κλαιω καθε φορα που διαβαζω "Τα μυστικα του Βαλτου", "τον καιρο σου Βουλγαροκτονου", "για την πατριδα" (ειμαι φαν της Δελτα, το παραδεχομαι)
λιωνω με το "ενα παιδι μετραει τ' αστρα" του Λουντεμη, με το "παραραδιασμα" της Σαρρη, με το "αρχιζει το ματς" της Βαρελα....
αλλα εγω ειμαι ευσυγκινητη, θυμαμαι με πολλα παιδικα βιβλια να κλαιω κ να με ρωτανε οι αλλοι γιατι....
πολλα ειναι τελικα, δεν μπορω να τα απαριθμησω

 

[Αξία]

Διάβασα πρόσφατα το "Ο Φύλακας της αδελφής μου" της Jodi Picoult. Από ένα σημείο και μετά και απο πέτρα να είσαι σπας!

 

[Λουκουμάς]

Διάβασα πρόσφατα το "Ο Φύλακας της αδελφής μου" της Jodi Picoult. Από ένα σημείο και μετά και απο πέτρα να είσαι σπας!

Πραγματικά πολύ συγκινητικό βιβλίο!

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Έχουν υπάρξει φορές που με συγκίνησε ένα βιβλίο και ακόμα περισσότερες φορές που με εκνεύρισε σε αφάνταστο βαθμό, τόσο που να θέλω να σφάξω κάποιον αντιπαθή ήρωα

Spoiler

πολύ καθίκια οι Φρέυ έχω να πώ μια που το φερε η κουβέντα

αλλά αν δεν κάνω λάθος το μόνο βιβλίο που με έκανε να κλάψω είναι η Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά

 

[Φυσαλίδα]

Είχα καιρό να κλάψω διαβάζοντας κάποιο βιβλίο αλλά χθες το βράδυ άνοιξαν οι βρύσες.
Διαβάζοντας τους Άθλιους στο τέλος έριξα πολύ κλάμα! :λυγμ:
Πολλή συγκίνηση! Δεν ήθελα να τελειώσει...

 

[Εωθινή]

Η πρώτη φορά που πλάνταξα στο κλάμα ήταν όταν η γιαγιά μου μου διάβασε το "ο κόρακας και η αλεπού" του Αισώπου (ναι, μιλάω για πολύ παιδικές ηλικίες!).

Spoiler

Κι ενώ το δίδαγμα ήταν το να προσέχεις αυτές/ους που σε κολακεύουν, εγώ έκλαιγα για το κακόμοιρο το κορακάκι...!! Μα γιατί η αλεπού να του φάει το τυρί του;;; Τι θα φάει τώρα το κορακάκι;;;

Μάταια η γιαγιά μου προσπαθούσε να με συνεφέρει...

(Πάντως και στον "τζίτζικα και μέρμυγκα" στεναχωριόμουν για το τζιτζικάκι.

Spoiler

Ε, δε μπορούμε όλες/οι μας να είμαστε εργατικές/οί. Κάποιες/οι πρέπει και να τραγουδήσουν!!)

Συμπέρασμα πρώτον: ο Αίσωπος μάλλον δεν ήταν του γούστου μου από μικρή.
Συμπέρασμα δεύτερον: να 'ναι καλά η γιαγιάκα μου που μου έμαθε να αγαπάω τις ιστορίες και τα βιβλία από μικρή

 

[Φαίη]

Δε συνηθίζω να κλαίω διαβάζοντας ένα βιβλίο αν και πολύ μεγάλη σημασία έχει το τι διάθεση έχεις γενικώς όταν διαβάζεις ένα βιβλίο.
Συγκινητικό ήταν πράγματι το ''ένα παιδί μετράει τα άστρα''
Τελευταία πάντως κατάφερα να συγκινηθώ (ακόμα και να μού φύγουν μερικά δάκρυα) με το τέλος της ''Τζέιν Έιρ'' και φυσικά με το ''ο Χριστός ξανασταυρώνεται'' :κλαψ:

 

[Βετούλι]

απολυτο κλαμα με πηνελοπη δελτα (μυστικα του βαλτου για τον καημενο το γιοβανακο, στον καιρο του βουλγαροκτονου για τον μιχαηλ ιγερινο,για την πατριδα συμπασχοντας με την αλεξια),μικρες κυριες οταν αρρωστησε η συνονοματη ελιζαμπεθ αλλα κ οπου υπαρχει πονεμενος κ ταλαιπωρος ηρωας.


ευτυχως δεν διαβασα ακομα την ενηλικη εκδοχη των αθλιων.... δεν θα προλαβαινω χαρτομαντηλα

 

[Μαργαριτα]

Δεν είχα κλάψει ποτέ μα ποτέ με βιβλίο και έκλαψα πριν λίγο καιρό στους Άθλιους στο τέλος και δεν μπορούσα να διαβάσω τη σελίδα από τα δάκρυα

 

[Φαντινα]

Εγώ είχα κλάψει στο Παραράδιασμα της Ζωρζ Σαρή!
Πολύ άκυρο, το ξέρω.
Σε μια σκηνή που ο άντρας της πρωταγωνίστριας σκότωνε τον σκύλο της, που μπήκε μπροστά για να την προστατέψει... Είχε πεθάνει πριν λίγες μέρες και το δικό μου και συγκινήθηκα. Εννιά χρόνια ήταν αυτά!!! Βέβαια, μετά όταν μου πέρασε άρχισα να γελάω μόνος μου :P

Λατρευω ΖΩΡΖ ΣΑΡΗ απο αυτην ειναι τα πρωτα πολιτικοποιημενα βιβλια που αγγιξα κ σημαδεψαν την εφηβικη μου ψυχη κ σκεψη(οπως ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ,ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ,ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ...κτλ).

Αυτο της το βιβλιο,ωστοσο το μισω!!

Spoiler

Μια δυστυχια σκετη απο την αρχη μεχρι το τελος ,χωρις καποιο ιδιαιτερο μηνυμα εκτος το ποσο καταστρεφουν την ανθρωπινη ψυχη απο αυτα τα κοινωνικα στερεοτυπα κ η ψυχαναγκαστικη ηθικη της επαρχιας του 50...Παραραδιασμα σημαινει "Ντροπη κ γυρω απο αυτο πλεκεται ο μυθος.

Οχι ασχημη η αποδοση του "μυθου",απλα λιγο αχαρη πλοκη.Κ δεν πιστευω επουδενι οτι ειναι καταλληλο για εφηβους-δεν αφηνει καμια ελπιδα-το "συνιστω" μονο για ενηλικους,που μαλιστα ειναι ξεγνοιαστοι κ εχουν χωρο και για ΑΛΛΟ ΛΙΓΟ ψυχοπλακωμα!!

Εχω κλαψει παντως απο τα τρισβαθα σε ΑΜΕΤΡΗΤΑ βιβλια,αναμεσα τους το αξεπεραστο "Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ",ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ,"ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ"(Μαριας Αβρααμιδου ,μια ιστορια αγαπης αναμεσα σε εναν ευαισθητο Κυπριο στρατιωτη κ μια εφηβη),

Πολυαριθμα δε και ποιηματα μου εχουν φερει κομπο στο λαιμο.

Θα επανελθω ,οταν θυμηθω περισσοτερα βιβλια.

 

[Πρωτεσίλαος]

'Εκτός από τους προαναφερόμενους Λουντέμη (ένα παιδί μετράει τα άστρα, οδός αβύσου αριθμός 0 κλπ) και την "Αιολική Γη" του Βενέζη, ενα βιβλίο που με κάνει ακόμη να βουρκώνω, είναι το " Κάστρο" του Κρόνιν.

 

[Αμέθυστος]

Καθε χρονο τον Μαι, της Εμιλι Γκρεισον. Το βιβλιο, το εργο δε το εχω βρει!

 

[Μικρός Βιβλιόφιλος]

Δεν θυμάμαι να έχω κλάχει όσο να έχω συγκινηθεί.Αν και δεν θυμάμαι όλους τους τίτλους με συγκίνησε ο μεγάλος περίπατος του πέτρου και σχεδόν πάντα ότι έχει σχέση με ναρκωτικά και εφήβους

 

[Μέγας Μάγιστρος]

Αρκετές φορές και με αρκετά βιβλία. Μετράει και η ψυχολογία που έχεις την περίοδο που το διαβάζεις.

 

[Φτωχόπαιδο]

Πολλά βιβλία στο παρελθόν, το τελευταίο πάντως ήταν το: "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" του Χρόνη Μίσσιου

 

[Φυσαλίδα]

Χθες το βράδυ έκλαψα διαβάζοντας το "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" στη σκηνή που (δεν σας λέω γιατί δεν μπορώ να βρω την πλοκή :χαχαχα
Ανυπομονώ να το τελειώσω...

 

[Πεταλούδα]

Πριν αναρτήσεις, πατάς Επεξεργαστή Κειμένου και αφού έχεις επιλέξει / μαυρίσει το κείμενο που θες να κρύψεις, πατάς τον συνδετήρα δεξιά, που είναι η πλοκή.

 

[Φυσαλίδα]

Πεταλούδα

Spoiler

Σ'ευχαριστώ πολύ!

 

[Μαργαριτα]

Το δεύτερο βιβλίο που με έκανε να κλάψω είναι το Ένας απρόσμενος έρωτας του Σπαρκς (a walk to remember) δεν μπορούσα να σταματήσω όμως και να συνεχίσω το διάβασμα , το τελείωσα μόνη μου στο δωμάτιο στις 4 το ξημέρωμα και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί σκεφτόμουν όσα διάβαζα κι έκλαιγα ξανά :λυγμ::κλαψ:

 

[Λουκουμάς]

Δεν ήξερα οτι έχει βγεί και σε βιβλίο...Έχω δεί μόνο την ταινία η οποία ήταν άκρως ρομαντική και συναισθηματική!
Θα ψάξω σίγουρα και για το βιβλίο!