Έκλαψα όταν τα διάβασα

[Αλίκη]

Εγώ στους Αγώνες Πείνας έκλαιγα...

Spoiler

Όταν αφού είχα διάβασα το πρώτο βιβλίο ξαναείδα την ταινία (που την είχα δει πριν διαβάσω το βιβλίο ) και έκλαιγα από την πρώτη στιγμή της πρώτης ταινίας αλλά και σχεδόν συνέχεια στη διάρκειά της γιατί πλέον ήξερα και τα συναισθήματά της. Δεν ξέρω πώς θα αντέξω να δω τις Κοτσυφόκισσες (ειδικά εκεί που πεθαίνει η Πριμ!), στη Φωτιά έκλαιγα απο το τρέιλερ ακόμα!!!!!!

Το ξέρω ότι μιλάω για ταινίες, αλλά πραγματικά για μένα πλέον τα συγκεκριμένα βιβλία με τις ταινίες τους έχουν γίνει ένα!

ΥΓ: Μονο σ' εμένα αρέσει ο Πίτα;;

 

[Πνεύμα]

Ξέρω ακριβώς τι λες! Βέβαια ομολογώ πως τίποτα στο πρώτο βιβλίο δε με συγκίνησε τόσο πολύ! Από την μέση της "Φωτιάς" και μετά άρχισε το δύσκολο κομμάτι!

Εγώ τον Πίτα τον θεωρώ πανέξυπνο και ΉΤΑΝ από τους αγαπημένους μου ήρωες! όμως από το δεύτερο βιβλίο και μετά τον παρακαθαγιάσανε όλοι τους!!! Έλεγε συνέχεια "όλοι ήταν δολοφόνοι εκτός από τον Πίτα" , "έβλεπε πως οι συμπεριφορά των άλλων ήταν εχθρική, αλλά όχι απέναντι στον Πίτα" και "Φαίνεται όλοι να θέλουν να σώσουν τον Πίτα"

Εμένα με έκανε να τον Βαρεθώ!

 

[Αλίκη]

Ξέρω ακριβώς τι λες! Βέβαια ομολογώ πως τίποτα στο πρώτο βιβλίο δε με συγκίνησε τόσο πολύ! Από την μέση της "Φωτιάς" και μετά άρχισε το δύσκολο κομμάτι!

Ούτε καν...

Spoiler

...η Ρου

????

Γενικά η ιστορία της με συγκινεί πάρα πολύ

Spoiler

δεν μπόρεσα να τη σώσω και τα λοιπά

Γενικά πολύ δυνατή η ιστορία. Και η Λώρενς είναι τρομερά καλή ηθοποιός!! Σε κάνει να νιώθεις τα συναισθήματά της!!!

Τον Πίτα δεν ξέρω, μπορεί να τον καθαγιάσανε (και γιατί όχι άλλωστε; ) αλλά στην Κοτσυφόκισσα

Spoiler

δεν είναι ο γλυκούλης τέλειος Πίτα μου ξέραμε. Εμένα αυτό που δεν μου άρεσε στο τελευταίο βιβλίο ήταν ότι για μεγάλο κομμάτι του βιβλίου η ιστορία εκτυλίσσεται κάτω από τη γη και κάτι τέτοια κάπως με κάνουν κλειστοφοβική... Δε με χάλασε η εξέλιξη όπως σε πολύ κόσμο. Όταν ήταν να πεθάνει η Πριμ κάπου το υπέθεσα δυο γραμμές πριν συμβεί.. και με σόκαρε περισσότερο από τον Φινίκ.

Αλλά πραγματικά και στην ταινία μου αρέσει πολύ ο Πίτα και ο ρόλος που παίζει.. Θέλω ένα να πάω να τον αγκαλιάσω να το πω;

(Μάλιστα μια και μιλάμε για κλάμματα, άκουσα ότι μπορούμε να τη βρούμε για κατέβασμα κάπου στο ίντερνετ κ λέω να την ψάξω να την ξαναδώ μόνη μου και να πλαντάξω με την ησυχία μου!!!)

 

[Βασια]

Αλικη τον συμπαθω τον Πιτα.....

Spoiler

Πως θα γινοταν να μην συμπαθησεις εναν τετοιον ηρωα?Αλλα αν εκανα εγω την δικη μου επιλογη θα διαλεγα τον Γκειλ.Μου κανει πιο πολυ σαν χαρακτηρας.Εμενα αυτη η φωτια που βγαζει με συναρπαζει.Τον Πιτα θα τον ηθελα για φιλο μου.Εχω δυσκολα γουστα τι να πω!!

Στο πρωτο βιβλιο εκλαψα στο κομματι της Ρου.Οπως και στο δευτερο εγω εκλαψα και με τον θανατο του γερακου.Θα συμφωνησω με το πνευμα οτι απο την μεση της Φωτιας και μετα η ιστορια παιρνει αλλη τροπη.Οι εξελιξεις διαδεχονται η μια την αλλη και δεν σε αφηνει να παρεις ανασα.Στο τριτο βιβλιο ο μισος πληθυσμος πεθανε και ο αλλος μισος διαλυθηκε ψυχολογικα και σωματικα.

 

[Αλίκη]

Όντως, αλλά λογικό είναι.. τέτοια αποτελέσματα έχουν οι πόλεμοι

Spoiler

Αν τελείωνε χωρίς να πάθει κανείς τίποτα και με όλους να έχουν βρει το ταίρι τους και να είναι απόλυτα ευτυχισμένοι θα ήταν άλλο ένα Twilight (ή άλλη μια ταινία της Barbie )

 

[Βασια]

Συμφωνώ μαζί σου.Δεν θα ταίριαζε άλλο τέλος σε αυτή την σειρά. Μπορεί να μην μου άρεσαν κάποια πράγματα αλλά ήξερα από την αρχή ότι κάπως έτσι θα κατέληγε αυτή η ιστορία.

 

[Πνεύμα]

Αλίκη .... Τον είχα αφήσει στο υποσυνείδητο μου αυτόν τον θάνατο! Νομίζω...

Spoiler

Μετά την Πριμ και τον Φίνικ είναι ο ποιο στενάχωρος !!!

Δεν λέω πως δε του άξιζε το καθαγίασμα του Πίτα... απλά λέω ότι από ένα σημείο και με΄τα με κούρασε!

 

[Βασια]

Τελείωσα το Forbidden της Tabitha Suzuma.
Αυτό το βιβλίο με έκανε κομμάτια.Το τελείωσα και οι σκέψεις μου γύριζαν και ξαναγύριζαν γύρω από αυτό.Μου δημιούργησε ένα ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων.:λυγμ:

Σαν παραμυθι επειδή τα γούστα μας είναι κοινά αν δεν το έχεις διαβάσει να το κάνεις σύντομα!!

 

[Ασημενια]

λοιπον..
το "Υιε μου υιε μου" του Χ Σπρινγκ (πολυ κλαμα)

Στην εφηβεία μου εκεί .. γύρω στα 15-16, το είχα δανειστεί. Πρέπει να έκλαιγα πάνω από μια βδομάδα, και παρότι είμαι άνθρωπος που κλαίω εύκολα, δεν κλαίω εύκολα ούτε με βιβλία ούτε με ταινίες. Δεν θυμόμουν ούτε ποιος το έγραψε... μόνο ο τίτλος μου είχε καρφωθεί στο μυαλό - Υιέ μου Υιέ μου και μέσα σε παρένθεση, από κάτω (Αβεσσαλώμ). Το είχα πάντα στο μυαλό μου, αν το βρω μπροστά μου να το αγοράσω. Δεν έτυχε..

 

[Ιπποπόταμος]

Πριν λίγες μέρες διάβασα το βιβλίο "Τα παιδιά της Χιροσίμα". Πρόκειται για μια συλλογή από εκθέσεις παιδιών που ζούσαν στην Χιροσίμα όταν έπεσε η ατομική βόμβα. Οι εκθέσεις γράφτηκαν 6 χρόνια μετά το συμβάν. Στεναχώρια, απογοήτευση, μεταμέλεια (!), αγωνία είναι μερικά από τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν.

 

[Ιάλεμος]

Τον "Κανένα" θα τον φάω τελευταίο!! και ο Τσιφόρος με έκαναν να κλαίω... από τα γέλια!!!

 

[Ατλαντίσια]

Έκλαψα μία και μοναδική φορά -δάκρυσα βασικά- με το "Δωμάτιο" της Ντόναχιου!

 

[Καλικάντζαρος]

Εγω στην αρχη δακρυσα αλλα στο τελος δεν αντεξα και εκλαψα οταν διαβασα το εκκαθαριστικο της ΔΕΗ..

 

[Λέτρω]

Θυμάμαι να δάκρυσα στο τέλος στα : "Οι Άθλιοι", "Ένας άντρας", "Το λάθος". Λογικά θα με έχουν κάνει και άλλα να κλάψω αλλά αυτά μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Α, και στο "ουδέν νεώτερον απ' το δυτικόν μέτωπο", σε ένα απόσπασμα που το έχω γράψει στο ανάλογο νήμα..

 

[Αγγελίνα]

Είμαι γενικά ευσυγκίνητη με τα βιβλία. Όμως το περισσότερο κλάμα το έχω ρίξει με την "Καλύβα του μπάρμπα Θωμά". Και σαν κοριτσάκι και σαν ενήλικη. Έκλαιγα για μέρες.

Τελευταία με άγγιξε πολύ και το "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα", γιατί ο ήρωας είναι ένα αυτιστικό παιδί κι έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τους ανθρώπους με αυτή τη διαταραχή, χωρίς να ξέρω το γιατί.

 

[Συμπριεν Μερε]

Γενικά δεν συγκινούμαι ευκολα . Η μονη φορα που θυμαμαι να δακρυσα ήταν όταν μικρός διάβασα στην Μυστηριώδη νήσο του Ιούλιου Βερν οτι

Spoiler

ο πλοιαρχος Νεμο πέθανε και τον έθαψαν μαζι με τον Ναυτίλο.

Το ξέρω οτι είναι γελοιο αλλά ημουν πολυ μικρος!!!

 

[Ίζι]

Συμπριεν, προσοχή στα σπόιλερ! Όταν αποκαλύπτουμε σημαντικά σημεία, πρέπει να τα βάζουμε μέσα σε πλοκή.

 

[Φιλιπ]

Μικρός έκλαψα με τον "Ολιβερ Τουίστ" και πριν δυο χρόνια περιπου με το "Ταπεινωμένοι και καταφρονεμενοι" του Ντοστοστογιεφσκι. η μικρή Νέλη μ'εκανε λιώμα.

 

[Μπέιζιλ Γκραντ]

Από θλίψη, οίκτο, συμπόνια, κλπ:
*Έκλαψα για τον Νίτσε διαβάζοντας τη βιογραφία του από τον Ντανιέλ Αλεβύ (μτφ. Άρης Δικταίος, εκδ. Γκοβόστη). Η τελευταία περίοδος όπου αρχίζει να τα χάνει.
*Διαβάζοντας το «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ. Κλιμακωτό κλάμα, καθώς κλιμακώνεται η τρέλα.
*Σχεδόν όλη την κλίμακα των συναισθημάτων για τους Ρασκόλνικωφ, πρίγκιπα Μίσκιν, Σταυρόγκιν και Ιβάν Καραμάζωφ στα «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ηλίθιος», «Δαιμονισμένοι» και «Αδερφοί Καραμάζωφ» αντίστοιχα.

Γέλιο μέχρι δακρύων
* «Ο καβγάς των δύο Ιβάν» του Γκόγκολ. Σε κάποιο σημείο του έργου ένα γουρούνι εισβάλει στο δικαστήριο και αρπάζει το κατηγορητήριο.
* «Η μύτη», επίσης του Γκόγκολ. Κάποιος ξυπνάει ένα πρωινό δίχως μύτη. Αναζητώντας την διαπιστώνει ότι η μύτη του ανέρχεται σταθερά στην κοινωνική ιεραρχία.
* «Λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων» του G. K. Chesterton. Η εμβληματική μορφή και το απαράμιλλο χιούμορ του πρώην δικαστή Μπέιζιλ Γκραντ. Κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα...
* «Ο άνθρωπος που τον έλεγαν Πέμπτη», επίσης του Chesterton. Αναρχικοί εναντίον αστυνομικών. Η τελική καταδίωξη του Κυριακή.
* «The Importance of being Ernest» του Oscar Wilde. Σχεδόν κάθε πρόταση είναι ατάκα.
* «Selected Short Plays» του Bernard Shaw. Συλλογή αριστουργημάτων.
* «Blandings Castle» και πολλά άλλα έργα του P. G. Woodhouse. British humor at its best.

Δεν είναι λίγες οι φορές (εντάξει, ούτε και πολλές!) που το κλάμα της δεύτερης κατηγορίας έχει συμβεί καθώς διάβαζα σε μέσα μεταφοράς. Το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν μόνος και πως να δικαιολογήσω το γελοίο θέαμα του μαντράχαλου που κλαίει μέχρι δακρύων; Κάτι σαν το νευρικό γέλιο που μας έπιανε στο σχολείο.

 

[Συμπριεν Μερε]

Μικρός έκλαψα με τον "Ολιβερ Τουίστ" και πριν δυο χρόνια περιπου με το "Ταπεινωμένοι και καταφρονεμενοι" του Ντοστοστογιεφσκι. η μικρή Νέλη μ'εκανε λιώμα.

Κανονικά το έγραψα : η πρόταση που βρίσκεται στην πλοκή ήταν κομμάτι του κειμένου μου, για αυτο η τελεια βρισκεται κατω, διπλα στο "το". Μαλλον μόνο του το σύστημα το αλλαξε.Ακομα ειμαι αρχαριος με τις λειτουργίες του Φορουμ .