Ένα μικρό κουίζ για τους φίλους των κόμικς...
- Thread starter αΝώΔυΝος
- Start date
Προσωπικά δεν μου λέει κάτι, σχεδιαστικά μου έφερνε για βρετανικό. Έκλεψα και βρήκα τους δημιουργούς (όντως Βρετανοί ήταν)
))Οκ είναι σε σκίτσο του Mike Western (1925-2008, μεταξύ άλλων σχεδίαζε και το στριπ του Παιδιού Πάνθηρα και τον Ρόι Ρέις) και σενάριο του Tom Tully (-2013, μεταξύ άλλων σεναριογράφος των Ρόυ Ρέις και Παιδιού Πάνθηρα)
Με αφορμη αυτη τη συζητηση θελω να μοιραστω μια σκεψη. Διαβαζοντας μικρος τετοια μικιμαου, δεν με απασχολουσε καθολου ποιος εγραφε τις ιστοριες και ποιος εκανε τα σχεδια, αν και ειχα μια καποια απορια για το πως γινονται. Καθοτι ομως τα ονοματα τους δεν φαινονταν πουθενα, εξ ορισμου μου φαινοταν οτι ειναι κατι σαν "public domain" ιστοριες απο συλλογικη δουλεια ανωνυμων δημιουργων, οπως τα δημοτικα τραγουδια. Πιο μεγαλος ομως ειχα αρχισει να εντοπιζω χαρακτηριστικα στο σχεδιο ανα ιστορια και να ξεχωριζω με το ματι μου διαφορετικους σχεδιαστες, παροτι δεν ηξερα το ονομα τους, ουτε φανταζομουν οτι ειναι συγκεκριμενοι ανθρωποι, αλλα μαλλον ολοκληρα στουντιο.
Αντιθετως, ηξερα τα ονοματα των Morris και Uderzo του Λουκυ Λουκ και του Αστεριξ. Το γεγονος του οτι γιατι αυτων τα ονοματα εμφανιζονται, δεν ηταν ξεκαθαρισμενο στο μυαλο μου, αλλα πιθανοτατα επειδη ειχαν καπως πιο μεγαλη καλλιτεχνικη αξια απο τα "βιομηχανοποιημενα" Ποπαυ, Σεραφινο ή Μικυ Μαους που πιθανοτατα (συμφωνα με τη παιδικη μου φαντασια) εβγαιναν απο ομαδες ανωνυμων δημιουργων.
Επισης εχω να παρατηρησω οτι στις ιστοριες αυτες δεν παρατηρησα πουθενα ποτε κανενα ιχνος μολυβιας ή μελανιας. Ολες οι γραμμες ειναι εντελως σαφεις και καθαρες. Αυτο εμενα μου ελεγε οτι δεν εγιναν απο ανθρωπινο χερι, αλλα ισως εβγαιναν απο καποιο μηχανημα. Σε αντιθεση πχ με το Λουκυ Λουκ οπου οι γραμμες εναι πιο ατελεις και ζωντανες, και διαγραφουν τις κινησεις του χεριου του μακαριτη Morris.
Πιο μεγαλος στο γυμνασιο αρχισα να διαβαζω Μαρβελ, στα οποια υπαρχουν τα ονοματα των δημιουργων στην πρωτη σελιδα μαζι με τον τιτλο. Τοτε πρωτη φορα μου εκανε εντυπωση οτι τα σχεδια γινονται απο συγκεκριμενους καλλιτεχνες,και οτι πιθανοτατα και οι σχεδιαστες των ιστοριων του Μικυ Μαους εχουν ονομα και επιθετο και δεν ειναι ανωνυμα γραναζια μιας βιομηχανιας παραγωγης ιστοριων..
Αντιθετως, ηξερα τα ονοματα των Morris και Uderzo του Λουκυ Λουκ και του Αστεριξ. Το γεγονος του οτι γιατι αυτων τα ονοματα εμφανιζονται, δεν ηταν ξεκαθαρισμενο στο μυαλο μου, αλλα πιθανοτατα επειδη ειχαν καπως πιο μεγαλη καλλιτεχνικη αξια απο τα "βιομηχανοποιημενα" Ποπαυ, Σεραφινο ή Μικυ Μαους που πιθανοτατα (συμφωνα με τη παιδικη μου φαντασια) εβγαιναν απο ομαδες ανωνυμων δημιουργων.
Επισης εχω να παρατηρησω οτι στις ιστοριες αυτες δεν παρατηρησα πουθενα ποτε κανενα ιχνος μολυβιας ή μελανιας. Ολες οι γραμμες ειναι εντελως σαφεις και καθαρες. Αυτο εμενα μου ελεγε οτι δεν εγιναν απο ανθρωπινο χερι, αλλα ισως εβγαιναν απο καποιο μηχανημα. Σε αντιθεση πχ με το Λουκυ Λουκ οπου οι γραμμες εναι πιο ατελεις και ζωντανες, και διαγραφουν τις κινησεις του χεριου του μακαριτη Morris.
Πιο μεγαλος στο γυμνασιο αρχισα να διαβαζω Μαρβελ, στα οποια υπαρχουν τα ονοματα των δημιουργων στην πρωτη σελιδα μαζι με τον τιτλο. Τοτε πρωτη φορα μου εκανε εντυπωση οτι τα σχεδια γινονται απο συγκεκριμενους καλλιτεχνες,και οτι πιθανοτατα και οι σχεδιαστες των ιστοριων του Μικυ Μαους εχουν ονομα και επιθετο και δεν ειναι ανωνυμα γραναζια μιας βιομηχανιας παραγωγης ιστοριων..
Last edited:
Έχω την εντύπωση ότι στην βιομηχανία κόμικ στην Αμερική ίσχυε ότι ίσχυε και στην βιομηχανία του κινηματογράφου, ιδιαίτερα τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Δηλαδή σημασία είχε ο σταρ, είτε ήταν ο Μίκυ Μάους είτε ήταν ο Κάρυ Γκραντ και το έργο των σκιτσογράφων και των σκηνοθετών θεωρείτο δευτερευούσης σημασίας. Για αυτό τον λόγο στον κινηματογράφο εκείνη την περίοδο ξεχώρισαν ελάχιστοι σκηνοθέτες με προσωπικό ύφος όπως ο Χιτσκοκ, ο οποίος έδινε κάτι ξεχωριστό πέρα από το βιομηχανοποιημένο προιόν των στούντιο. Κάτι αντίστοιχο την ίδια εποχή στα κόμικ σημειώθηκε με τον Καρλ Μπαρκς, ο οποίος αν και δεν δημιούργησε όλους τους χαρακτήρες της οικογένειας Ντακ (καθαρά δικό του δημιούργημα νομίζω είναι μόνο ο Θείος Σκρουτζ) κατάφερε να δώσει στις ιστορίες του τόσο από πλευράς σχεδίου όσο και από πλευράς πλοκής μια καθάρα δική του υπογραφή.
Από την άλλη η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική στην Γαλλοβελγική σχολή των κόμικ, όπου αν και γρανάζια ενός συστήματος, οι δημιουργοί είχαν περισσότερη ελευθερία και πιο δυναμική παρουσία.
Από την άλλη σε ότι αφορά εταιρείες όπως η Μάρβελ και η DC η κατάσταση είναι μπερδεμένη. Επειδή έχουν τόσους πολλούς χαρακτήρες τους αρέσει κατά καιρούς να τους δίνουν σε συγγραφείς οι οποίοι τους επαναπροσδιορίζουν και δίνουν κάτι πιο προσωπικό (π.χ. δες πως παρουσιάζει ο Mark Millar τους X-Men στις ιστορίες που του δίνουν να κάνει, πολύ διαφορετικά από την κλασσική εικόνα των ηρώων ή όταν ζήτησαν από τον Neil Gaiman να γράψει μια μεσαιωνική εκδοχή των ηρώων της Μάρβελ). Στο τέλος όμως οι χαρακτήρες ανήκουν στην εταιρεία και όχι στον δημιουργό και αυτό δυσαρεστεί ορισμένους (ο Άλαν Μουρ καταράστηκε όσους δουν την νέα σειρά Watchmen).
Από την άλλη η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική στην Γαλλοβελγική σχολή των κόμικ, όπου αν και γρανάζια ενός συστήματος, οι δημιουργοί είχαν περισσότερη ελευθερία και πιο δυναμική παρουσία.
Από την άλλη σε ότι αφορά εταιρείες όπως η Μάρβελ και η DC η κατάσταση είναι μπερδεμένη. Επειδή έχουν τόσους πολλούς χαρακτήρες τους αρέσει κατά καιρούς να τους δίνουν σε συγγραφείς οι οποίοι τους επαναπροσδιορίζουν και δίνουν κάτι πιο προσωπικό (π.χ. δες πως παρουσιάζει ο Mark Millar τους X-Men στις ιστορίες που του δίνουν να κάνει, πολύ διαφορετικά από την κλασσική εικόνα των ηρώων ή όταν ζήτησαν από τον Neil Gaiman να γράψει μια μεσαιωνική εκδοχή των ηρώων της Μάρβελ). Στο τέλος όμως οι χαρακτήρες ανήκουν στην εταιρεία και όχι στον δημιουργό και αυτό δυσαρεστεί ορισμένους (ο Άλαν Μουρ καταράστηκε όσους δουν την νέα σειρά Watchmen).
Η αλήθεια είναι πως σε περιπτώσεις σαν τον Ποπάυ και τους ήρωες του Ντίσνεϋ οι πραγματικοί δημιουργοί δεν υπέγραφαν τα έργα τους, αποκόπτοντας το έργο από τον δημιουργό. Είχε έρθει κάποια στιγμή ο Ντον Ρόσα στην Ελλάδα και είχε καθίσει ο άνθρωπος με τις ατέλειωτες ώρες να υπογράφει τα βιβλία των θαυμαστών του Μίκυ και του Ντόναλντ. Και σκεφτόμουν, πόσο μεγάλο απωθημένο θα πρέπει να είχε, ζώντας αρχικά για χρόνια στην σκιά της υπογραφής του Ντίσνεϋ. Ήρθαν τα χρόνια της δικαίωσης.
Έχει μια ιστορία ο Ντάνιελ Κλάους (Daniel Clowes) με το όνομα "Pussey!" με έναν δυνάστη επιχειρηματία των κόμιξ, τον Ντοκ Ινφίνιτη, ο οποίος στήνει ομάδες σχεδιαστών για να παράγουν τις ιδέες του, τους ήρωές του. Σε κάποια σκηνή κάποιος σχεδιαστής του λέει "μήπως να άρχιζα να υπογράφω τις ιστορίες μου; οι άλλοι καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν το στιλ μου αλλά ο κόσμος δεν γνωρίζει..." κι ο Ντοκ Ινφίνιτη τον ξεκόβει. Επίσης, γελοιοποιεί κάποιον άλλο καλλιτέχνη (τον βάζει να του φιλήσει τα παπούτσια.)
Πιστεύω πως ως έναν βαθμό είναι μια έμμεση αναφορά σε επιχειρηματίες όπως ο Ντίσνεϋ.
Έχει μια ιστορία ο Ντάνιελ Κλάους (Daniel Clowes) με το όνομα "Pussey!" με έναν δυνάστη επιχειρηματία των κόμιξ, τον Ντοκ Ινφίνιτη, ο οποίος στήνει ομάδες σχεδιαστών για να παράγουν τις ιδέες του, τους ήρωές του. Σε κάποια σκηνή κάποιος σχεδιαστής του λέει "μήπως να άρχιζα να υπογράφω τις ιστορίες μου; οι άλλοι καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν το στιλ μου αλλά ο κόσμος δεν γνωρίζει..." κι ο Ντοκ Ινφίνιτη τον ξεκόβει. Επίσης, γελοιοποιεί κάποιον άλλο καλλιτέχνη (τον βάζει να του φιλήσει τα παπούτσια.)
Πιστεύω πως ως έναν βαθμό είναι μια έμμεση αναφορά σε επιχειρηματίες όπως ο Ντίσνεϋ.