Υπάρχει, κατ' αρχάς, η φιλοσοφική άποψη ότι η αγάπη δεν πρέπει να δίνεται αφειδώς και άκριτα, γιατί χάνει την αξία της και το νόημά της. Ακόμα κι αν το προσπεράσουμε αυτό όμως, σε καμία περίπτωση η έννοια της αγάπης δεν είναι μονοπώλιο του Χριστιανισμού και οποιασδήποτε θρησκείας και μπορεί να εδραιωθεί με πολλούς, περισσότερο πανανθρώπινους και βαθιά ριζωμένους, τρόπους ( φιλοσοφία, επιστήμη, παιδεία κλπ)
Σαφως και δεν ειναι μονοπωλιο του Χριστιανισμου η αγαπη, για μενα (παντα) η Γραφη με βοηθαει να την κανω πραξη, οσο μπορω
Αλλα δεν καταλαβα γιατι "η αγάπη δεν πρέπει να δίνεται αφειδώς και άκριτα, γιατί χάνει την αξία της και το νόημά της";
Εχω προσεξει γενικα, πως καποιοι ανθρωποι που εχουν πολυ αγαπη, ειναι καπως σα να το εκπεμπουν. Κοντα τους νιωθεις πιο ηρεμος, θελεις να εισαι μαζι τους, χαλαρωνεις, νιωθεις κι εσυ με τη σειρα σου πως τους αγαπας και επηρεαζεσαι θετικα, με το να γινεσαι ισως καλυτερος ανθρωπος.
Οπως αντιστοιχα οταν θα συναντησεις καποιον γκρινιαρη ή θυμωμενο ανθρωπο, εισαι στην τσιτα, νιωθεις αβολα και θελεις να τελειωνεις και να φυγεις οσο πιο γρηγορα γινεται.
Συγνώμη, αλλά ο θεός τής Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι καθόλου θεός τής αγάπης. Είναι ένας κακός και εκδικητικός θεός που σκοτώνει τον άλλο επειδή μάζευε ξυλαράκια Σάββατο για να ζεσταθεί και που, εντέλει, δεν διστάζει να σκοτώσει όλη την ανθρωπότητα, μεταξύ αυτών παιδάκια, βρέφη κτλ. (αναφέρομαι στον Κατακλυσμό) επειδή η ανθρωπότητα πήγαινε κατά διαόλου. Οπότε, πέρα από την ακαρδία και την άδικη (π.χ. στα παιδάκια και τα βρέφη) τιμωρία μπορούμε να του καταλογίσουμε και αναποτελεσματικότητα αφού στην ανθρωπότητα που προέκυψε δεν άλλαξε σε κάτι.
Επίσης, αν είναι να κάνουμε πράξη, όπως λες, αυτά που διαβάζουμε στην ΑΓ θα πρέπει να λιθοβολούμε μέχρι θανάτου κόσμο για το ένα και το άλλο και να σκοτώνουμε τους ομοφυλόφιλους (όπως μας ορίζει π.χ. το Λευϊτικό). Στην δική μου αντίληψη αυτά είναι κακές πρακτικές και κάνουν φανερό πως η ΑΓ άλλο ένα παρωχημένο θρησκευτικό βιβλίο.
Στην Παλαια Διαθηκη, (οπως νομιζω ειπε και καποιος αλλος) οι ανθρωποι δεν ηταν οπως ειναι σημερα, ουτε ειχαν την ιδια λογικη. Πιστευαν στα ειδωλα και ηταν ικανοι να προσκυνουν μια πετρα που επεσε απο τον ουρανο ή ενα μοσχαρι επειδη ηταν χρυσο. Συνεπως, ισως να χρειαζονταν και πιο αυστηρους νομους για να μπουν στο σωστο δρομο. Εξαλλου, ο Θεος πουθενα δεν ειπε "λιθοβολιστε τον αδερφο σας γιατι φταρνιστηκε Σαββατο". Οι 10 εντολες, που εδωσε καθαρα ο Θεος, δεν εχουν μεσα τπτ τετοιο. Ειναι απλοι κανονες ζωης, τα υπολλοιπα ειναι ανθρωπινα. Και αυτα τα ανθρωπινα ηρθε (κατα την αποψη μου παντα) ο Χριστος να διορθωσει, να φερει το μηνυμα της αγαπης και της ζωης.
Δυστυχως εχουμε μια ταση να τον θεωρουμε κακο τον Θεο, τιμωρο, εκδηκητικο και αμα αναφερουμε το ονομα του επι ματαιω θα πεσει φωτια να μας καψει. Και αληθεια, ουτε κι εγω θα ηθελα να πιστευω σε εναν τετοιο Θεο. Δεν θα ηθελα να εχω στο κεφαλι μου εναν δυναστη να μου περιοριζει την ελευθερια μου. Αλλα δεν ειναι ετσι ο Θεος. Δεν λεει μην κανεις αυτο, μην κανεις το αλλο, μην κανεις εκεινο, γιατι θα σε στειλω στην κολαση να καιγεσαι μια ζωη. Σου λεει (επειδη ειναι αγαπη και μονο αγαπη), παιδακι μου μην λες ψεματα, μην κανεις κακο στον αλλο, γιατι εσυ θα εχεις προβλημα. Θα αναγκαστεις να πεις κι αλλα ψεματα (συνηθως), θα πληγωσεις καποιον που δεν το αξιζει, θα κλειστεις μεσα στην παγιδα που μονος σου δημιουργησες. Σου λεει να μην κρινεις και κατακρινεις τους αλλους, γιατι ειναι κατι που δεν σε κανει να νιωθεις ομορφα (τουλαχιστον εμενα συνηθως με κανει να νιωθω πολυ ασχημα), και μπορει να κανεις και παλι λαθος. Και πανω απ'ολα, σου λεει πως οτι μα οτι κι αν σου συμβει, οτι μα οτι κι αν θελεις, να του το ζητας, σα να το ζητας απο τον πατερα σου, γιατι εκεινος σε αγαπαει πολυ περισσοτερο ακομα κι απο τον πατερα σου και θελει μονο το καλο σου. Σε καθε στιγμη της ζωης σου, ακομα και στις δυσκολες, ειναι εκει για να σε βοηθησει, αρκει να του το ζητησεις.
Σε αυτον τον Θεο πιστευω, και δεν βλεπω το λογο να μην πιστευω, ειλικρινα.