Aυτό, Ιαβέρη, μου θυμίζει ένα τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου :
"Πάντα γι'άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε" :P
Ήρωας βιβλίου που σου μοιάζει
- Thread starter ΠολυξένηΧ
- Start date
"Πάντα γι'άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε" :P
Εύκολη ερώτηση! Ο Δον Κιχώτης!
Παιδιά, εγώ πάλι κατά καιρούς είμαι μεταξύ....τριών (θα μπορούσα να πω). 1) της Έμμα Μποβαρύ (κι όμως), 2) του ντετεκτιβικού Αδερφού Γουλιέλμου στο Όνομα του Ρόδου, 3) της Μεγώς απ' το "Οι θεοί πέθαναν στην Ρώμη"....αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος μπορεί να το θεωρήσει περίεργο όλο αυτό, αλλά νομίζω ότι έχω αρκετά στοιχεία από όλους αυτούς...ένα μιξ ας πούμε 
...σκέφτομαι κι άλλους, αλλά αυτά πιστεύουν αρκούνε!
...σκέφτομαι κι άλλους, αλλά αυτά πιστεύουν αρκούνε!
Θα συμφωνήσω με το παραπάνω. Έως τώρα δεν έχω βρει κάποιον να ταυτιστώ απόλυτα, αν και θα ήθελα! Λίγο έως πολύ όμως, διαβάζοντας ένα βιβλίο προσπαθώ να μπω στη θέση του ήρωα - ακόμα κι αν αυτός είναι αντιπαθητικός ή.. κάθαρμα - έτσι ώστε να τον κατανοήσω περισσότερο ως προσωπικότητα.
Δαιμόνιο δεν ξέρω αν έχω, αλλά έχω οξεία αντίληψη για τον κόσμο γύρω μου ( κάτι που δεν αρέσει σε όλους), και με κάνει να "πιάνω" πράγματα που οι άλλοι ίσως αγνοούν.. Δεν μου έχει βγει πάντα σε καλό, το λέω.. 
Από κει και πέρα, ήταν μια επιθυμία μου νεότερη να σχοληθώ με διελεύκανση αστυνομικών υποθέσεων που θα περιελάβμανε serial killers και ανεξιχνίαστες καταστάσεις, αλλά μάλλον έβλεπα πολύ τηλεόραση...
Από κει και πέρα, ήταν μια επιθυμία μου νεότερη να σχοληθώ με διελεύκανση αστυνομικών υποθέσεων που θα περιελάβμανε serial killers και ανεξιχνίαστες καταστάσεις, αλλά μάλλον έβλεπα πολύ τηλεόραση...
ο ίδιος ο Δάντης από τη Θεία Κωμωδία...
Νομίζω πως θα μπορουσα ανετα να ειμαι ο Χανς Σνηρ ,ο μελαγχολικος κλοουν του Χαινριχ Μπελ(οι αποψεις ενος κλοουν).Ο Έντγκαρ (Η συντομη ζωη του νεαρου Εντγκαρ) του Ουλριχ Πλεντντορφ ,και φυσικα η Αιρις απο την Τυφλομυγα της Σιρι Χουστβεντ.Ουσα γυναικα,ειναι λιγο μυστήριο πως ταυτιζομαι τόσο με ενα 16χρονο ηλεκτρολογο που μας μιλαει απο τον αλλο κοσμο..Ειπαμε,αβυσσος....
Ο ηρωας που μου θυμισε τον εαυτο μου ειναι η Πιλαρ στο " Οι οχθες του ποταμου Πιεδρα καθησα κ εκλαψα" του Κοελου. Την εποχη που διαβασα αυτο το βιβλιο ειχα τοσα κοινα με την Πιλαρ που ηταν σαν να εγραφα εγω τα γραμματα και να τα πεταγα εγω στον ποταμο.
Σε μια ταινια ειχα ακουσει οτι πολλες φορες δεν επιλεγουμε εμεις τα βιβλια που θα διαβασουμε αλλα αυτα επιλεγουν εμας. Κ αυτο το συγκεκριμενο βιβλιο εκεινη την συγκεξκριμενη χρονικη στιγμη με επελεξε. Το διαβασα σε ενα απογευμα κλαιγοντας κ δεν ηταν καν δικο μου. Ηταν ενα βιβλιο που ξεχαστηκε σε ενα δωματιο λες κ το ειχε αφησει καποιο αορατο χερι για μενα.
Σε μια ταινια ειχα ακουσει οτι πολλες φορες δεν επιλεγουμε εμεις τα βιβλια που θα διαβασουμε αλλα αυτα επιλεγουν εμας. Κ αυτο το συγκεκριμενο βιβλιο εκεινη την συγκεξκριμενη χρονικη στιγμη με επελεξε. Το διαβασα σε ενα απογευμα κλαιγοντας κ δεν ηταν καν δικο μου. Ηταν ενα βιβλιο που ξεχαστηκε σε ενα δωματιο λες κ το ειχε αφησει καποιο αορατο χερι για μενα.
Βρηκα πολλα κοινα, μα παρα πολλα, στην ηρωιδα του βιβλιου της Στεφανι Μεγιερ, "Το σωμα". Η ηρωιδα -που δεν θυμαμαι το ονομα της- σκεφτοταν κ εκανε καθε στιγμη αυτα που σκεφτομουν κ εγω, αυτα που θα εκανα κ εγω κ παρολο που γενικα η Μεγιερ δεν με ξετρελαινει σαν συγγραφεας (βλ.Λυκοφως) σ'αυτο το βιβλιο βρηκα τον εαυτο μου σε πολυ μεγαλο βαθμο. Κ απο τα τοσα βιβλια που εχω διαβασει, απο τους τοσους χαρακτηρες που εχω λατρεψει, η πρωτη που μου ηρθε στο μυαλο στην ερωτηση "ηρωας βιβλιου που σου μοιαζει" ηταν αυτη κ μαλιστα χωρις αμφιβολια!! Το θεμα ειναι οτι αυτη η ηρωιδα με την οποια ταυτιζομαι ειναι... εξωγηινος 