Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde) : ''Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγγ''

[Χόλντεν]

Τίτλος: Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγγ
Συγγραφέας: Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde)
Μετάφραση: Ρήγας Γαρταγάνης
Εκδόσεις: Κορόντζη
Αριθμός σελίδων: 87

Το 1895 ο Όσκαρ Ουάιλντ μήνυσε τον Τζων Σόλτο Ντάγκλας για συκοφαντική δυσφήμηση. Ο Τζων Σόλτο Ντάγκλας ήταν πατέρας του λόρδου Αλφρεντ Ντάγκλας με τον οποίο ο Ουάιλντ είχε συνδεθεί με στενή φιλία και πιθανότατα ερωτική σχέση, τουλάχιστον έτσι νόμιζε ο πατέρας του. Μετά από μια ανταλλαγή επιστολών στις οποίες ο πατέρας του φίλου του του ζητούσε να διακόψει επαφές μαζί του, ο Ουάιλντ κρίνει ότι προσβάλλεται και τον μηνύει. Όμως προς έκπληξη του στη δίκη που έγινε στις 3 Απριλίου της ίδια χρονιάς γύρισαν τα πάνω κάτω. Οουάιλντ από κατήγορος βρέθηκε κατηγορούμενος για σοδομισμό και καταδικάστηκε σε 2 έτη φυλάκιση και καταναγκαστικά έργα.

Ο Ουάιλντ θα κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τις φυλακές Γουόντδγουρθ και σύντομαθα καταλήξει στις Αγγλικές φυλακές του Ρήντιγγ (Reading). Εκεί θα ξεκινήσει να γράφει το μακροσκελές ποίημα ‘Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγγ το οποίο θα ολοκληρώσει όταν αποφυλακιστεί. Μάλιστα ενώ διατεινόταν ότι μετά την αποφυλάκιση του θα γράψει νέα έργα, δεν κατόρθωσε να γράψει τίποτε άλλο.

Αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ειδικός στην ποίηση, να ξεκινήσω λέγοντας ότ κατά την γνώμη μου πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο έργο, ένα ποιητικό πόνημα το οποίο μπορεί να διαβαστεί από όλους άσχετα αν έχουν ή όχι σχέση με την ποίηση. Μέσα σε 45 περίπου σελίδες η κάθε μια από τις οποίες περιέχει 4 στροφές των έξι στίχων η κάθε μία ο Ουάιλντ μας δίνει το παλμό μιας φυλακής στα τέλη του 19ου αιώνα, μέσα μάλιστα από το πρίσμα ενός ανθρώπου της υψηλής κοινωνία ο οποίος, αξίζει να σημειωθεί, ταυτίζεται με τους συγκρατούμενους του και δεν κρατάει αποστάσεις από αυτούς.
Υπάρχει ρυθμός, ομοιοκαταληξία, εξέλιξη πράξεων και συναισθημάτων, κατά την γνώμη μου κόβει την ανάσα, πράγμα δύσκολο για ποίημα. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι εύκολη αν και έχει αρκετές μεταφορές και αλληγορίες. Βέβαια στην ποίηση σημαντικό ρόλο παίζει και η μετάφραση. Η συγκεκριμένη έκδοση που εγώ είχα (Κορόντζη) είναι δίγλωσση (αριστερά το πρωτότυπο δεξιά η μετάφραση του Ρήγα Γαρταγάνη, άρα μπορεί κανείς να έχει άποψη και για αυτήν. Αν και δεν θα μπορούσα να διαβάσω κατευθείαν μόνο το Αγγλικό κείμενο, εντούτοις αφού διάβασα την μετάφραση διάβασα και το προτότυπο, έτσι ήταν πιο εύκολο, και εκεί συνειδητοποίησα ότι έχει γίνει πολύ καλή μεταφραστική δουλειά.

Κλείνω παραθέτοντας μία εκ των πολλών αγαπημένων μου στροφών:

Χαμένοι σαν τον άνθρωπο που βάλτωσε
Και που σε ακάθαρτα σκοτάδια μέσα ψάχνει,
Την προσευχή μας δεν τολμούσαμε να κάνουμε,
Τόσο μας είχε η αγωνία αποκάνει.
Κάτι νεκρό κοιτόταν μές΄στα στήθια μας
Ήταν η ελπίδα που είχε μέσα μας πεθάνει

 

[Παρωνύμιος]

Εξαιρετική παρουσίαση ! Δεν το ήξερα αυτό το ποίημα και από τα λίγα που είδα φαίνεται πολύ ωραίο ! Από ό,τι φαίνεται το πρωτότυπο δείχνει σχετικά εύκολο.

Αν θυμάμαι καλά, μέσα από τη φυλακή ο ίδιος έγραψε και το Εκ Βαθέων (De Profundis), όχι πολύ γνωστό επίσης, μια επιστολή προς τον Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, που αρχίζει κάπως έτσι:

. . . Suffering is one very long moment. We cannot divide it by seasons. We can only record its moods, and chronicle their return. With us time itself does not progress. It revolves. It seems to circle round one centre of pain. (...)

 

[Δρουγγάριος]

Αυτή την έκδοση έχω και εγώ νομίζω και άξιζε γιατί είχε το αυθεντικό κείμενο. Η μετάφραση δε μου άρεσε καθώς άλλαζε αρκετά το πρωτότυπο και την αγνόησα εντελώς.
Ένα αγαπημένο κομμάτι:
It is sweet to dance to violins
When Love and Life are fair:
To dance to flutes, to dance to lutes
Is delicate and rare:
But it is not sweet with nimble feet
To dance upon the air!