Αγαπημένο βιβλίο

Έχω περάσει κι εγώ ατέλειωτες όμορφες ώρες παρέα με την Άγκαθα!
Κορυφαίο θεωρώ το "πέντε μικρά γουρουνάκια"!
 
Το Νο1 αγαπημένο μου βιβλίο είναι το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογέφσκυ, μάλιστα όταν το πρωτοδιάβασα είχα ερωτευτεί τον Ρασκόλνικωφ :ένοχος:

Ήταν όντως ευγενική ψυχή, ας έκανε φόνο. Αφενός τον ενδιέφεραν τα κοινωνικά προβλήματα και το θύμα του ήταν μια τοκογλύφος, το κίνητρο του φόνου η απελευθέρωση όσων της χρωστούσαν, αφετέρου η πράξη του τον στοίχειωσε, πράγμα που δείχνει ότι είχε συνείδηση και συναισθήματα. Σε αντίθεση με την τοκογλύφο, βέβαια. Εκείνη δεν φάνηκε να έχει τύψεις συνειδήσεως για το δικό της έγκλημα.Κυκλοφορούσε στην κοινωνία άνετη, ενώ ο Ρασκόλνικωφ μετά το φονικό ένιωσε αποκομμένος από την ανθρωπότητα και απομονώθηκε.
Μου άρεσε και η σχέση που ανέπτυξε με την Σόνια Μαρμελάντοβα, την "αγία πόρνη" (κλασσικό μοτίβο στα ντοστογεφσκικά έργα). Βρίσκονταν στο περιθώριο και οι δύο, στήριζαν ο ένας τον άλλον κι η Σόνια τον καταλάβαινε, δεν τον έκρινε, απλά τον συμβούλευε (κακές συμβουλές, κατά τη γνώμη μου :)))))
Το τέλος μ'εξόργισε! :γρμβ:
Κακή ήταν η συμβουλή της Σόνιας να παραδοθεί ο Ρασκόλνικωφ στις αρχές. Τον έστειλαν στο κάτεργο :λυγμ:και τα καταναγκαστικά έργα τον..."έστρωσαν":ααργκ::καχύποπτος:Δεν μπορώ να πιστέψω πως το έγραψε αυτό ο Ντοστογέφσκυ! Ο ίδιος έζησε στο πετσί του τα κάτεργα και στο "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων" αναφέρει ότι η καταναγκαστική, χωρίς απολαβές και νόημα εργασία ήταν το χειρότερο βασανιστήριο για τους κατάδικους. Όχι μόνο δε σωφρονίστηκε κανείς αλλά έγιναν χειρότεροι, έχασαν τελείως την ανθρωπιά τους. Επομένως, ο Ρασκόλνικωφ δε βγήκε από το κάτεργο "στρωμένος" Πρέπει να βγήκε αποκτηνωμένος ενώ πρωτύτερα ήταν ευγενική ψυχή
 
Last edited:
Πολλά βιβλία αγαπώ. Αυτά τα τρία είναι για 'μενα σημεία αναφοράς.

Το κόκκινο και το μαύρο
Το ασήμαντο αιώνια επαινούν
Το μαύρο βιβλίο
 
Εάν πρέπει να διαλέξω ένα, αλλά και δύο, και τρία, θα ..αλλάζω γνώμη κάθε εξάμηνο....
Η διαρκής πορεία μας σε τούτον τον κόσμο, και τα συμπαρομαρτούντα αυτής, μας οδηγούν συνεχώς σε νέα, απάτητα μονοπάτια.

Από τον Ιούλιο Βέρν και τα 50 βιβλία των (θρυλικών) εκδόσεων «Αστήρ» που με συντρόφευσαν στα πολύ μικράτα μου, έφτασα κάποτε, με μεγάλο θαυμασμό, στα έργα του Χόμπσμπάουμ, στους beatάμπουρες, στον Στάνισλαβ Λεμ, τον Μπέρνχαρντ, τον Γκομπρόβιτς, τον Μάρεκ Χλάσκο, τον Παβέζε και απροσμέτρητους άλλους.

Θα διαλέξω τρία από τα υπερ-αγαπημένα μου, με την αξιολογική σειρά της …στιγμής: :)))

1) Ο φύλακας στη σίκαλη (αρνούμαι πεισματικώς να γράφω τον …νέο τίτλο που του έδωσε εσχάτως η μεταφράστρια…η ίδια που είχε κάνει και την παλιά μετάφραση! )

2) Φράουλες και αίμα (του Τζέιμς Κούνεν - το γνωστό και από την ταινία).

3) Χίπηδες και Κυνικοί (του ολιγότερου γνωστού Ξενάκη).

Μόλις προκύψουν ουσιαστικές αναταράξεις στην λίστα θα τα ξαναπούμε.
Λίαν συντόμως δηλαδή...
 
@Ελκεσίπεπλε, έχεις διαβάσει το Φερντυντούρκε, του Γκομπρόβιτς? Το έχω καιρό στην λίστα με τα αδιάβαστα.
 
Το Νο1 αγαπημένο μου βιβλίο είναι το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Ντοστογέφσκυ, μάλιστα όταν το πρωτοδιάβασα είχα ερωτευτεί τον Ρασκόλνικωφ :ένοχος:
Ήταν όντως ευγενική ψυχή, ας έκανε φόνο. Αφενός τον ενδιέφεραν τα κοινωνικά προβλήματα και το θύμα του ήταν μια τοκογλύφος, το κίνητρο του φόνου η απελευθέρωση όσων της χρωστούσαν, αφετέρου η πράξη του τον στοίχειωσε, πράγμα που δείχνει ότι είχε συνείδηση και συναισθήματα. Σε αντίθεση με την τοκογλύφο, βέβαια. Εκείνη δεν φάνηκε να έχει τύψεις συνειδήσεως για το δικό της έγκλημα.Κυκλοφορούσε στην κοινωνία άνετη, ενώ ο Ρασκόλνικωφ μετά το φονικό ένιωσε αποκομμένος από την ανθρωπότητα και απομονώθηκε.
Το Έγκλημα και Τιμωρία είναι και για εμένα ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει.:αγαπώ: Δεν υπήρχε στιγμή που να θέλω να το αφήσω κάτω, το διάβαζα λαίμαργα! :ντροπή:
Σε αυτό που θα διαφωνήσω όμως είναι τα κίνητρα που θεωρείς ότι βρίσκονται πίσω από την πράξη του Ρασκόλνικοφ. Το κίνητρο του φόνου ήταν αποκλειστικά και μόνο η δική του απελευθέρωση.
Αν θυμάσαι, η όλη ιδέα ξεκίνησε θα λέγαμε σαν ένα "ευχολόγιο": πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή του αν η γριά πέθαινε. Όσο περισσότερο το σκεφτόταν, τόσο περισσότερο έπλαθε το σχέδιο στο μυαλό του. Μπορούμε να πούμε μάλιστα, πως η στιγμή που ξεκίνησε να σχεδιάζει το φόνο της, ήταν η πρώτη μεγάλη στιγμή για την εξέλιξη του χαρακτήρα του - και όχι η στιγμή που κάνει τον φόνο! Και μάλιστα, όλο αυτό ξεκίνησε σαν μία σκέψη ληστείας! ;-)
Από εκεί και έπειτα, αντιλαμβανόμενος (διότι είχε συνείδηση, δηλαδή την δυνατότητα να διαχωρίζει βάσει της αποδεκτής από την κοινωνία ηθικής, το καλό και το κακό) το επαχθές της πράξης του, ξεκινάει ένας νοητικός αγώνας μεταξύ της ηθικής που είχε μεγαλώσει να ασπάζεται και μίας ηθικής που τώρα αναπτύσσει, με πλήρη ιδιοτέλεια προκειμένου να δικαιολογήσει την πράξη του. Ο τρόπος να το επιτύχει αυτό είναι μέσω μίας ωφελιμιστικής ηθικής, όπου ο φόνος μίας γριάς τοκογλύφου, που ενδεχομένως δεν είχε και πολύ ζωή μπροστά της, δεν είναι ηθικά μεμπτός από τη στιγμή που απελευθερώνονται πολλά άτομα και βελτιώνεται αισθητά η ποιότητα ζωής τους. Χαρακτηριστική είναι μάλιστα, η μακροσκελής συζήτηση όπου αναπτύσσει την ιδέα πως οι άνθρωποι που πράττουν τα "δύσκολα" προκειμένου να ωφεληθεί η κοινωνία σαν σύνολο είναι ένα είδος υπερανθρώπου, του οποίου οι ενέργειες δικαιολογούνται...

Όσο για την γριά, όντως, δεν έδειξε καμία μεταμέλεια, για αυτό την καθιστά και αντιπαθή.

Για εμένα λοιπόν, ποτέ δεν ήταν το κίνητρο του φόνου η απελευθέρωση των πολλών, παρά η απελευθέρωση του εαυτού. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται σε δική μου καχυποψία. :ντροπή:
Δε προσπαθώ σε καμία περίπτωση να "μειώσω" σε καμία περίπτωση τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Θεωρώ όμως πως έχει μία άλλη διάσταση, χωρίς να παύει να είναι μοναδικός και αγαπημένος! :)

Το τέλος θα το χαρακτήριζα ιδανικό!
 
Last edited:
Αν και δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία για να έχω πληθώρα επιλογών νομίζω ότι ένα από αυτά που με άγγιξε και ευχαρίστως θα το διάβαζα ξανά και ξανά είναι της Λένας Μαντά το Με λένε Ντάτα. Ένα βιβλίο που αν και είναι είναι αρκετά εύκολο στην κατανόηση σε αγγίζει συναισθηματικά.

Πέρα απο την λογοτεχνία μου αρέσουν πολύ και τα βιβλία συνομωσιολογίας από τα οποία όμως δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ένα μόνο...:σάλια::γιούπι:
 
Βιβλία που μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και έδωσαν άλλο νόημα στον όρο "διαβασμα" και "βιβλίο":

Μαντέλ - κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις,
Τρότσκυ - Η ζωή μου
Τζον Ριντ - Επαναστατημένο Μεξικό
Μαξιμ Γκόρκι - Η μανα
 
το αγαπημενο μου βιβλιο ειναι Ενας πραγματικος ανθρωπος του Μπορις Μολεβόι
Τζεην Έυρ
Το νημα της Χισλοπ
Ο χορος των μυστικων Τσαμαδου
Μια νυχτα με τον Τσεχωφ Βικτωρια Μακρη
 
Εγω δεν εχω διαβαση τετοιους συνγγραφεις αλλα διαβαζω πιο πολυ βιβλια φαντασιας
Το πιο αγαπημενο μου ειναι και θα ειναι το Νυχτερινο σχολειο
Το εχω διαβασει 4 φορες το καθε βιβλιο του και δεν το εχω βαρεθει
Αλλα αγαπημενα ειναι : τα Φτερα , ο ΟΨΙΔΙΑΝΟΣ , η ΣΚΑΡΛΕΤ και η Αγγελικη σιωπη
 
Έβερ, δοκίμασε να διαβάσεις τον Rothfuss, θα σε πάει ένα βήμα παραπέρα. Δεν είναι απλά μια ακόμα τριλογία φαντασίας, αλλά πάει πέρα απ' τα χιλιοειπωμένα για εκλεκτούς και χαρίσματα. Κρύβει κάτω απ' την Τεχνηματική και την Αλχημεία, τη Νευτώνεια Μηχανική και τη Σύγχρονη Φυσική που το κάνει πολύ ενδιαφέρον, όπως κάνει μέρος της μαγείας και την Ιατρική και δημιουργεί ένα παράλληλο σύμπαν όπου ξαναγεννά όλο τον κόσμο απ' την αρχή με τις δικές του ερμηνείες. Και σε αντίθεση με τα reviews ο Κβοθ κάθε άλλο παρά ένας εκλεκτός καταφερτζής είναι.

Αλλά σε αυτή τη θεματική κατηγορία, το αγαπημένο μου μυθιστόρημα είναι το Fevre Dream του G. R. Martin.
 
Γειά σας,
Χαίρομαι που βρίσκομαι στην παρέα σας και θα μιλάμε για αγαπημένα μου θέματα, οπως τα βιβλία.
Αγαπημένο μου από τα τελευταία που διάβασα είναι "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά του Παδούρο.
Αγαπημένη μου πάντα συγγραφέας η Μάρω Δούκα.
Εύχομαι να κάνουμε καλή παρέα. Ευχαριστώ.
 
Είναι δύσκολο να επιλέξω τα αγαπημένα μου βιβλία γι αυτό θα γραψω κάποια απο αυτά που αγαπώ και μου έρχονται πρώτα στο μυαλο: Το τέλος μιας σχέσης του Graham Greene, Με το παράξενο ονομα Ραμανθις Ερεβους της Ζυραννας Ζατελη, τα Ανεμοδαρμενα Υψη της Emily Bronte και ο,τι κι αν εχω διαβασει απο τον Thomas Hardy και τον Μιλαν Κουντερα. Επίσης αγαπημενος μου είναι ο Άγγελος Τερζακης!
 
Μερικά από τα αγαπημένα βιβλία, The Third Man (Graham Greene), The Richest Man In Babylon (George S. Clason), Der Erwählte (Thomas Mann), The Prophet (Kahlil Gibran) και άλλα...!
 
Δύσκολη ερώτηση με διαφορετική απάντηση ανάλογα την ηλικία.

Αν και από ένα σημείο και μετά θεωρώ ανέφικτο να υπάρχει ένα αγαπημένο βιβλίο πάνω από όλα τα άλλα βάση περιεχομένου (αλλάζει αν εννοούμε λόγο συναισθηματικού δεσίματος μαζί του) ας κάνω μια προσπάθεια.

Επειδή όμως φαντάζομαι ότι η εφηβική και παιδική περίοδος δεν θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες στα τωρινά... Χωρίς να είναι τα πιο πολυδιαβασμένο ή να είμαι βέβαιος ότι ειναι το αγαπημένο μου θα έλεγα Τον Πύργο του Κάφκα (και σε κάθε περίπτωση τον Φάουστ) αν όχι για τίποτα άλλο πέραν του πόσες μέρες μου πήρε να το ξεπεράσω σαν βιβλίο....
 
Top