Αγκάθα Κρίστι (Agatha Christie) : Τα καλύτερα βιβλία της

[Πεταλούδα]

Μιας και το θέμα επεκτάθηκε στο φαγητό (εξάλλου το διάβασμα είναι πνευματική τροφή), να πω ότι το κάθε τι που τρώμε έχει και την δική του θρεπτική αξία. Έτσι, δεν μπορείς να βάλεις στην ζυγαριά να μετρήσεις πιο είναι το πιο σημαντικό. Στην φύση, όλα είναι χρήσιμα και χρειάζονται, για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά: από το πιο μικρό έντομο / φυτό, μέχρι το πιο μεγάλο ζώο / δέντρο. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα ανόμοια.
Για να γυρίσω και στην λογοτεχνική σκοπιά του θέματος, με τι πνευματική τροφή θα θρέψουμε τον εαυτό μας, είναι καθαρά υποκειμενικό, «τι τραβάει η όρεξή μου». Κανείς δεν αμφισβητεί την υπέροχη λογοτεχνία που έγραψαν μεγάλοι δημιουργοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που εκτιμάει τους κλασικούς, μπορεί να τους διαβάσει όλους. Το «μέτρο σύγκρισης», είναι προσωπικό, κάποια γραφή, δεν θα του ταιριάζει. Ή ότι κάποιος που διαβάζει αστυνομικά, δε μπορεί να διαβάσει κάτι άλλο, πέρα από αυτό το είδος. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια λογοτεχνικά είδη, όταν το κάθε ένα από αυτά έχει την δική του αξία. Και αναλόγως τις ανάγκες μας, επιλέγουμε την κάθε χρονική στιγμή, την «πνευματική» τροφή που μας λείπει.
Αν κάποιος πει ότι έχει διαβάσει, παράδειγμα, δύο βιβλία του Ντοστογιέφσκι και τέσσερα της Αγκάθα Κρίστι και ένας άλλος τέσσερα βιβλία του Ντοστογιέφσκι και δύο της Αγκάθα Κρίστι, είναι ο ένας πιο αξιόλογος από τον άλλον; Και ποιος είναι αυτός; Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, εγώ θα ήθελα να τους ρωτήσω και τους δύο, τι απεκόμισαν από αυτά που διάβασαν και κατά πόσο τους άγγιξαν.

 

[Χρυσηίδα]

Πεταλούδα συμφωνώ με αυτό που λες, ότι "δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια λογοτεχνικά είδη". Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν είπα πως πρέπει κάπως να χαρακτηρίσουμε την αστυνομική λογοτεχνία και χρησιμοποίησα τον όρο "εύπεπτο", που μάλλον παρεξηγήθηκε και δεν ξέρω γιατί.

Ας αφήσουμε για λίγο τη λογοτεχνία και ας πιάσουμε μια άλλη τέχνη. Θα πιάσω την αρχιτεκτονική και ελπίζω κάποιος άλλος να επιχειρήσει μια παρόμοια σύγκριση και με κάποια τέχνη ακόμα. Αν βάλουμε δίπλα - δίπλα λοιπόν τον Παρθενώνα, το Εθνικό Θέατρο του Πεκίνου και την πολυκατοικία που μένω, αναπόφευκτα θα κάνουμε κάποια σύγκριση. Και θα αξιολογήσουμε, και θα θαυμάσουμε, θα κριτικάρουμε, θα βαθμολογήσουμε. Και τα τρία αρχιτέκτονες τα δημιούργησαν. Και στην πολυκατοικία που μένω ο αρχιτέκτονας μπορεί να έβαλε όλο του το μεράκι και να περνάει από μπροστά κάθε μέρα και να καμαρώνει το έργο του. Και καλά κάνει. Δεν γίνεται όμως να συγκρίνουμε τον Παρθενώνα με μία πολυκατοικία.

Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να παρεξηγιέστε και να μιλάτε για εύπεπτα φαγητά, όταν το μόνο που λέω είναι ένας αξιωματικός κανόνας που ισχύει παντού. Προσωπικά ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι τα "δικά μου διαβάσματα" είναι ποιοτικά και ότι τα αστυνομικά είναι άχρηστα. Οπότε, Φάρε, για να σχολιάσω και τη δική σου φράση ("έχουμε ανάγκη να ονομάζουμε "κατώτερα" κάποια είδη για να τονίσουμε ότι τα δικά μας είναι ανώτερα"), την θεωρώ εκτός από ειρωνική και λανθασμένη. Γιατί η αστυνομική λογοτεχνία μπορεί να είναι "μια χαρά λογοτεχνία" όπως λες αλλά δεν είναι της ίδιας αξίας με την κλασική λογοτεχνία. Λέγοντάς το αυτό δεν υποτιμώ τα διαβάσματα κανενός αφού έχω αρκετές φορές αναφέρει τα άρλεκιν που διάβαζα σε μεγάλες δόσεις παλιότερα αλλά και τα βιβλία του Κοέλιο, που μου κράτησαν συντροφιά πολλά - πολλά καλοκαίρια. Και σίγουρα, για να τα διάβαζα όλα αυτά τα απολάμβανα.

Στον κινηματογράφο πάλι μια ταινία που έχω δει εκατό φορές και αν την πετύχω πάλι την ξαναβλέπω και την ευχαριστιέμαι όσο τίποτα είναι το Pretty Woman. Το ότι μου αρέσει όμως δεν σημαίνει ότι θα προσπαθήσω πάση θυσία να αποδείξω ότι πρόκειται για κανένα αριστούργημα. Ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι ένα ρομαντικό παραμύθι του συρμού, με δυο λαμπερά ονόματα, χωρίς σπουδαίες ερμηνείες, χωρίς καμιά αξιοπρόσεχτη σκηνοθετική άποψη. Δεν θα πάω να την συγκρίνω λοιπόν με κανένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου.

Αυτό όμως βλέπω ότι πάει να γίνει σε αυτήν την κουβέντα: να θεωρηθεί η αστυνομική λογοτεχνία ισάξια της κλασικής. Άρα, Φάρε, ποιος είναι αυτός που θέλει σώνει και καλά να ονομάσει τα διαβάσματά του ποιοτικά;

 

[Ρεγινόρα]

Χρυς μου, δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα παρεξήγησης... Εγώ τουλάχιστον το πήρα χιουμοριστικά το όλο θέμα. Ας μην δίνουμε έκταση εκεί που δεν πρέπει, ε? Ο καθένας ας μείνει με τη γνώμη του. Είναι απολύτως σεβαστή.

 

[Χρυσηίδα]

Κικίτσα, δεν θα εισπράξω κανενός είδους ικανοποίηση αν συμφωνήσεις εσύ ή ο Φάρος με την άποψή μου. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω φράσεις όπως η επίμαχη φράση του Φάρου στην ανάρτηση #55 και να την αφήνω ασχολίαστη. Αν πεις σε έναν μαθηματικό ότι 2 και 2 κάνουν 5 δε θα προσπαθήσει να σου εξηγήσει το λάθος σου; Αν πεις σε έναν φυσικό ότι το νερό βράζει στους 80 βαθμούς δε θα κάνει το ίδιο;

Αυτό ακριβώς γίνεται και σε αυτήν την συζήτηση. Δεν πρόκειται για τη γνώμη σου και τη γνώμη μου, αλλά για τη γνώμη των θεωρητικών της Λογοτεχνίας, η οποία είναι επιστήμη και στην οποία υπάρχουν κάποια δεδομένα, τα οποία δεν μπορούμε να διαστρεβλώνουμε ή να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε ή ότι δε μας αφορούν. Το γεγονός ότι όλοι μπορούμε και απολαμβάνουμε την Λογοτεχνία δεν μας κάνει αυτομάτως και ειδικούς σ' αυτήν.

Κικίτσα, να σου πω και το άλλο: από "καταβολής κόσμου", από τότε που φτιάχτηκε ετούτη εδώ η λέσχη δηλαδή, ο Φάρος κι εγώ φαγωνόμαστε πάνω σε τέτοια θέματα. Πετάει ο Φάρος μια ατάκα, αρπάζομαι εγώ και μπορεί να μαλλιοτραβιόμαστε για εβδομάδες. Αλλά έχω όπως κι εκείνος πολύυυυυ μεγάλη υπομονή, επίσης όπως κι εκείνος πολύυυυυ μεγάλη αγάπη για το βιβλίο και τελικά πάντα υπερισχύει αυτό. Άσε που πάντα χρειάζεται λίγο αλατοπίπερο στην ζωή μας. Μην ανησυχείς καθόλου λοιπόν

 

[Ρεγινόρα]

Κικίτσα, να σου πω και το άλλο: από "καταβολής κόσμου", από τότε που φτιάχτηκε ετούτη εδώ η λέσχη δηλαδή, ο Φάρος κι εγώ φαγωνόμαστε πάνω σε τέτοια θέματα. Πετάει ο Φάρος μια ατάκα, αρπάζομαι εγώ και μπορεί να μαλλιοτραβιόμαστε για εβδομάδες. Αλλά έχω όπως κι εκείνος πολύυυυυ μεγάλη υπομονή, επίσης όπως κι εκείνος πολύυυυυ μεγάλη αγάπη για το βιβλίο και τελικά πάντα υπερισχύει αυτό. Άσε που πάντα χρειάζεται λίγο αλατοπίπερο στην ζωή μας. Μην ανησυχείς καθόλου λοιπόν

Εντάξει τότε... Σας αφήνω να μαλλιοτραβηχτείτε με την ησυχία σας...

 

[Φαροφύλακας]

Αυτό όμως βλέπω ότι πάει να γίνει σε αυτήν την κουβέντα: να θεωρηθεί η αστυνομική λογοτεχνία ισάξια της κλασικής. Άρα, Φάρε, ποιος είναι αυτός που θέλει σώνει και καλά να ονομάσει τα διαβάσματά του ποιοτικά;

Μα εγώ έχω διαβάσει κατά πολύ περισσότερο κλασική λογοτεχνία απ' ότι αστυνομικά κι έτσι κάμποσο άκυρο αυτό που λες. Έπειτα δεν προσπαθώ να βγάλω τα διαβάσματά μου παραπάνω από τα δικά σου αλλά μάλλον εσύ να βγάλεις τα διαβάσματά μου παρακάτω από τα δικά σου.

Αν το να είναι ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο είναι για εσένα ποιοτικό υστέρημα για εμένα είναι ξεκάθαρα πλεονέκτημα. Και δίχως να είναι μοναχά αυτό το κριτήριο, σαν σύνολο θεωρώ, π.χ. τον "Μεγάλο Ύπνο" τού Τσάντλερ με διαφορά καλύτερο από το "Δωμάτιο τού Ιακώβου" τής Γουλφ. Αλλά δεν θα καθίσω να βγάλω την Γουλφ "αντικειμενικά κατώτερη" (που για εμένα προσωπικά είναι).

Κικίτσα, δεν θα εισπράξω κανενός είδους ικανοποίηση αν συμφωνήσεις εσύ ή ο Φάρος με την άποψή μου. Αλλά δεν μπορώ να βλέπω φράσεις όπως η επίμαχη φράση του Φάρου στην ανάρτηση #55 και να την αφήνω ασχολίαστη. Αν πεις σε έναν μαθηματικό ότι 2 και 2 κάνουν 5 δε θα προσπαθήσει να σου εξηγήσει το λάθος σου; Αν πεις σε έναν φυσικό ότι το νερό βράζει στους 80 βαθμούς δε θα κάνει το ίδιο;

Έχω ακούσει κάμποσες φορές το κλισέ πως η αστυνομική λογοτεχνία δεν είναι υψηλή ή πως είναι παραλογοτεχνία αλλά δεν έχω δει μήτε ένα αντικειμενικό κριτήριο. Ο μαθηματικός που αναφέρεις καθώς και ο φυσικός θα αποδείξουν ορθολογιστικά κι επιστημονικά πως 2 + 2 = 4. Μήτε εσύ μήτε κανας άλλος ήρθε ποτέ με αντικειμενικά επιστημονικά κριτήρια να μας "αποδείξει" πως η αστυνομική λογοτεχνία είναι "κατώτερη" διότι, φυσικά, δεν είναι. Λόγια μονάχα, όπως εδώ κι όπως αλλού. (Παρεμπιπτόντως το νερό βράζει στους 100 κελσίου και έτσι άλλωστε ορίζεται η συγκεκριμένη κλίμακα, με βάση τα σημεία πήξης (0° C) και βρασμού (100° C) τού νερού).

Δεν έχω καμία διάθεση να μαλώνω μαζί σου, Χρυσηίδα, μήτε και με κανέναν άλλον. Την άποψή μου λέω. Εσύ βρίσκεις καλή λογοτεχνία τήν Γουλφ, εγώ, μέσα στα τόσα άλλα, βρίσκω καλή λογοτεχνία τον Τσάντλερ και τον Χάμετ. Κι αυτό είναι το μόνο αληθινό. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες. Ευπρόσδεκτες μεν, δίχως αντίκρισμα δε. Και κρίμα που ξέφυγε έτσι ένα νήμα από το θέμα του

 

[Μελουζίνα]

Εγώ ήμουν φαν της Λαίδης Άγκαθα από μικρή. Όλα της τα βιβλία ήταν ευχάριστα αναγνώσματα για μένα, καθώς με έβαζε σε βαθιά περισυλλογή ως προς την εξεύρεση του δολοφόνου. Σου ακονίζουν το μυαλό κάτι τέτοιες ιστορίες. Πάντως, δύο από τα πιο αγαπημένα μου είναι : Το μυστήριο του γαλάζιου τραίνου (με εξαιρετικό τέλος! ), ένα άλλοθι για τρία εγκλήματα (δεν πρόκειται να μαντέψετε σωστά τον δολοφόνο! ), Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές (φυσικά!) και το Σιωπηλός Μάρτυς (επίσης, τρομερό!). Τα περισσότερα πάντως βιβλία της Κρίστι που έχω είναι Εκδόσεις Καλοκάθη και λιγότερο Λυχνάρι (με την μικροσκοπική γραμματοσειρά...αμάν, μας κούρασε! ).

Η Κρίστι είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Απλά εξαιρετική! (Πάντα αναρωτιόμουν πως και δεν έγινε Επιθεωρητής στην Σκότλαντ Γιάρντ! Ξέρετε πόσα εγκλήματα θα είχαν εξιχνιαστεί; )

 

[Ιαβερης]

(Πάντα αναρωτιόμουν πως και δεν έγινε Επιθεωρητής στην Σκότλαντ Γιάρντ! Ξέρετε πόσα εγκλήματα θα είχαν εξιχνιαστεί; )

Καλη ιδεα κι αυτη, η Αγκαθα σε ρολο επιθεωρητη σε καποιο μυθιστορημα. Θα ηταν πολυ ενδιαφερον, εκτος κι αν καποιος συγγραφεας δεν το εχει κανει ηδη....

 

[Μαργαριτα]

πολυ καλο ειναι και το "ενα σχεδιο δολοφονιας"

Spoiler

για ακομη μια φορα το θυμα ειναι ο θυτης οπως και σε αλλα βιβλια της!

 

[Επίδοξος Συγγραφέας]

Καλη ιδεα κι αυτη, η Αγκαθα σε ρολο επιθεωρητη σε καποιο μυθιστορημα. Θα ηταν πολυ ενδιαφερον, εκτος κι αν καποιος συγγραφεας δεν το εχει κανει ηδη....

Το έχει ήδη κάνει, κατά κάποιο τρόπο, ο Gilbert Adair στο βιβλίο του "Μυστήριο στο χιόνι", με πρωτότυπο τίτλο "The act of Roger Murgatroyd". Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα-παρωδία (όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο), όπου σε ένα έγκλημα που συμβαίνει σε μια απομονωμένη από το χιόνι έπαυλη της Αγγλίας του 1930, τη λύση δίνει μια συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων.)

Παρότι έχει μεγάλους μονολόγους (σχεδόν κεφάλαια ολάκερα είναι οι μονόλογοι), δεν κουράζουν τον αναγνώστη και έχει εμφυτεύσει μέσα στο κείμενό του αρκετά στοιχεία που θεωρούνται "κλισέ" της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας.

(Να σημειώσω πως το είχα βρει σε ειδική τιμή περίπου πέντε ευρώ από την Πολιτεία))

 

[Ωρείθυια Χάμιλτον]

Πραγματικά,την Άγκαθα την έχω ξεκοκκαλίσει κάτι καλοκαίρια, αλλά ακόμα και τώρα, την διαβάζω με πολλή ευχαρίστηση! όσο κι αν μοιάζει το μοτίβο σε αρκετά από τα έργα της, δεν μ'ενοχλεί καθόλου, ίσα ίσα μ'αρέσει να σκέφτομαι πως είχε στο μυαλό της την κοινωνική ιεραρχία και τους διάφορους χαρακτήρες της!Να προσθέσω ένα ακόμη στοιχείο για την Κρίστι:πιστεύω ότι έχει μία πολύ "αγγλική"αίσθηση του χιούμορ!για παράδειγμα, ο εφημέριος του Saint Mary Mead είναι απλά απολαυστικός!Μακάρι να συμεριλάμβανε σε περισσότερα έργα της αυτό το χαρακτήρα!

 

[Κλαίλια]

Death on the Nile.
The Pale Horse.
Endless Night.
The moving finger.
Why didn't they ask Evans?

 

[Κασσάνδρα]

απο τα αγαπημενα μου της Αγκαθα ειναι η Σοφιτα με τις αραχνες!

 

[Μαργαριτα]

Σορι κιολας, αλλα... Προβλεπω να παρεις μια απογοητευση ναααα!!!

Αν δεν εχεις ξαναδιαβασει την Αγκαθα και το κανεις τωρα!

Αλλα ας μην προτρεχω, μακαρι να κανω και λαθος.. Διαβασε εσυ, και περιμενω την αποψη σου

λιγακι αργα λεω κατι πανω σε αυτο(τωρα το ειδα) θα πω πως το δεκα μικροι νεγροι εχω ακουσει πολλες φορες να λενε πως ειναι απο τα καλυτερα της αν οχι το καλυτερο.και μιας που το διαβασα ενα εχω να πω: αγκαθα κριστι!!!εμενα προσωπικα μου αρεσε πολυ πολυ!!

 

[Ανναμου]

Απο την Αγκαθα Κριστι εχω διαβασει γυρω στα 7-8 βιβλια της.και θελω να παρω και αλλα πολλα.αυτο που με ειχε τρομαξει ειλικρινα και μου φανηκε απο τα πιο πετυχημενα της-ειναι και απο τα πιο γνωστα της- ειναι το "10 μικροι νεγροι" (and then there where non).ειλικρινα οταν το διαβαζα νομιζα οτι ηταν καποιος πισω μου και θα με εσφαζε χαχαχα ειχα σκιαχτει ενω ενταξει δεν ειναι τοσο τρομακτικο οσο το οτι εχει τρελο μυστηριο και ωραια πλοκη.

και ο "μυστηριωδης Μιστερ Κουην" μου αρεσε πολυ επειδη ειχε ετσι μια ιδιαιτεροτητα ως βιβλιο.

γενικα παντως οτι βιβλιο της εχω παρει στα χερια μυο μου αρεσει,δεν εχω πει για κανενα οτι ηταν κουραστικο.

μια αλλη αδυναμια μου ως προς τα βιβλια της ειναι αυτα με τον ιδιορρυθμο και ιδιοτροπο κ.Ηρακλη Πουαρο!!

 

[Επίδοξος Συγγραφέας]

απο τα πιο πετυχημενα της-ειναι και απο τα πιο γνωστα της- ειναι το "10 μικροι νεγροι" (death comes in the end)

Άννα, μήπως οι "10 μικροι νεγροι" είναι το And then there were none και όχι το death comes in the end (σύμφωνα με αυτό το νήμα);

 

[Ανναμου]

έχεις δίκιο θα το διορθώσω για να μην μπερδέψω κανεναν, σε ευχαριστω!

 

[Αγγελίνα]

Αααα χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι υπάρχει συζήτηση για την Αγκάθα Κρίστι, είμαι fan! ) Πρέπει να έχω καμια 50αρια βιβλία της, τα περισσότερα από τις εκδόσεις "Λυχνάρι". Οι οποίες εκδόσεις, ενώ φαίνεται ότι κάνουν πολύ καλή δουλειά στην απόδοση, στην πραγματικότητα, κάνουν αρκετές συντομεύσεις - κι αυτό είναι κάτι που συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα, όταν κατέβασα και διάβαζα στο ipad τα πρωτότυπα. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, είναι πολύ προτιμότερα τα βιβλία του Λυχναριού από τις τραγικές, ως προς την Κριστι, εκδόσεις "Καλοκαθή".

Κάποια από τα αγαπημένα μου είναι τα

"Το κρυφό αγκάθι" (Taken at the flood)
"Ένα άλλοθι για τρία εγκλήματα" (A pocket full of rye)
"Τo πέτρινο φέρετρο" (Dead man 's folly)

Φυσικά, υπάρχουν πολλά άλλα, ίσως πολύ καλύτερα, αλλά πιστεύω πως τα παραπάνω συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο άγνωστα και παραγνωρισμένα της και περιέχουν μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της.

Tα πιο τρομακτικά της, για μένα, είναι το "Οι άγγελοι δεν φλυαρούν" (By the pricking of my thumbs) και το "Ατελείωτη νύχτα" (Endless Night). Μιλάμε είχα φρίξει, κυριολεκτικά, ειδικά με το τελευταίο, όταν διάβασα και το ποίημα του William Blake, από όπου εμπνεύστηκε τον τίτλο...τι το 'θελα? Και το θεωρώ πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα της συγγραφέως, στη σημερινή εποχή, ύστερα από όσα έχω διαβάσει και δει, να κατορθώνει να με τρομάζει τόσο!

 

[Ύποπτος]

Διαβάζω το "Ένα πτώμα στην βιβλιοθήκη. Σήμερα τελείωσα το δεύτερο κεφάλαιο. Πριν από λίγες μέρες, πήρα για πρώτη φορά ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι με το όνομα "Σφήγκα σε ψάθινο καπέλο". Πρωταγωνιστούσε ο Ηρακλής Πουαρό. Ξετρελάθηκα! Μου άρεσε πάρα πολύ. Έτρεξα αμέσως στο βιβλιοπωλείο και πήρα άλλα δύο βιβλία της Κρίστι. Το ένα με τον Ηρακλή Πουαρό με τίτλο "Το σύμπλεγμα του Κάιν" και ένα με την Μις Τζέιν Μαρπλ. Το ένα πτώμα στην βιβλιοθήκη είναι εξαιρετικό βιβλίο! Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους!

 

[Αλίκη]

Το "Ενα πτωμα στη βιβλιοθηκη" ημουν σιγουρη οτι δεν το ειχα διαβασει! Κ μια μερα το ανακαλυψα στη βιβλιοθηκη μου κ καταλαβα οτι το ειχα διαβασει, απλα το ξεχασα. Οταν ξεχναω ενα βιβλιο δεν εχω κ την καλυτερη γνωμη γι'αυτο...

Της Κριστι θεωρω κορυφαια μεχρι στιγμης τους "10 μικρους νεγρους" και το "Ποιος σκοτωσε τον Ροτζερ Ακροϋντ". Το δευτερο ειδικα τοπ!!!