Αλέξανδρος Δουμάς (Alexandre Dumas) : Ο Κόμης Μοντεχρίστος



Τίτλος: O Κόμης Μοντεχρίστος
Πρωτότυπος τίτλος: Le Comte de Monte-Cristo
Συγγραφέας: Alexandre Dumas
Μετάφραση: Αρκομάνης Ωρίωνας
Εκδόσεις: Gutenberg - Orbis Literae 28
Χρονολογία έκδοσης: 2020
Πρώτη έκδοση:1844
Αριθμός σελίδων: 2190 (A + B τόμος)


2190 σελίδες είναι πολλές;
Εγώ θα πω ναι, μιας και μου πήρε σχεδόν όλο το καλοκαίρι για να τελειώσω αυτό το ογκώδες δημιούργημα του Αλέξανδρου Δουμά (του πατρός βεβαιώς βεβαίως). Είναι πολλές, αλλά,όμως δεν είναι αρκετές.
Δεν είναι αρκετές, διότι όσο πλησίαζα προς το τέλος, ειλικρινά δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα αυτό το ταξίδι. Συν τοις άλλοις, είναι η πρώτη φορά που τελειώνω ένα τόσο μεγάλο βιβλίο και κλείνοντας το μου δημιουργήθηκε αυτόματα η επιθυμία να το ξεκινήσω πάλι από την αρχή.

Η ιστορία του Κόμη Μοντεχρίστου είναι αρκετά γνωστή στους περισσότερους. Ο Κόμης είναι ένας διαχρονικός pop-hero που έχει συστηθεί στο ευρύ κοινό ουκ ολίγες φορές, κυρίως μέσω του κινηματογράφου αλλά και των παιδικών διηγημάτων. Ίσως για αυτόν τον λόγο, να έχει δημιουργηθεί και η εσφαλμένη εντύπωση πως πρόκειται για μια παιδική ιστορία. Ωστόσο, οι εκδόσεις Gutenberg για πρώτη (?!?!) φορά, παρουσιάζουν το έργο στην πλήρη μορφή του, απαλλαγμένο από τις υπερβολές και σεναριακές αλλαγές του Χόλιγουντ και την απλοϊκότητα που διακρίνει τις παιδικές διασκευές.

Η ιστορία ξεκινάει την εποχή που ο Βοναπάρτης έχει δραπετεύσει στη νήσο Έλβα και σχεδιάζει την επιστροφή του ενώ παράλληλα, ο Οίκος των Βουρβόνων προσπαθεί να διατηρήσει την εξουσία του στη Γαλλία. Μέσα σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς, ο νεαρός Εδμόνδος Νταντές, θα κατηγορηθεί άδικα και θα καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση σε ένα απάνθρωπο μέρος εκεί που θα γίνει η αρχή της "μεταμόρφωσης" του από Νταντές σε Κόμη Μοντεχρίστο. Η γνωριμία του με ένα άλλον ισοβίτη, τον γνωστό πια Αβά Φαρίας, ο οποίος θα του δείξει πως να σκέφτεται με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ακονίζοντας το μυαλό και τις αισθήσεις του με έναν θαυμαστό τρόπο.
Ο Εδμόνδος θα πιστέψει, πως από δω και μπρος, η απόδραση από το Σατό Ντ' Ιφ και η εκδίκηση όσων άδικα παγίδευσαν, θα είναι ο ισόβιος στόχος της ζωής του. Οργανώνοντας μεθοδικά το σχέδιο του, θα βρεθεί αναπάντεχα και με ένα αμύθητο θησαυρό ο οποίος θα τον βοηθήσει να ολοκληρώσει το έργο του.

Ο Κόμης είναι ένας υπερήρωας της εποχής του. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία που προκαλούν τον θαυμασμό στον αναγνώστη εδώ και πολλούς αιώνες ενώ παράλληλα φαίνεται πως κινεί τα νήματα στο κάθε τι που συμβαίνει γύρω του, κυρίως όταν επιστρέφει στο Παρίσι ως Μοντεχρίστος. Το εντυπωσιακό σε όλη την ιστορία είναι η σύλληψη της ιδέας από τον δημιουργό. Δεν γνωρίζω αν ο Δουμάς είχε στο μυαλό του κάποιο προσχέδιο ή αν εξέλιξε την υπόθεση όσο συνέγραφε το βιβλίο, αλλά ότι από τα δύο και να ισχύει είναι εξίσου μοναδικό. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα τα κομμάτια της ιστορίας έχουν ενωθεί με τέτοιο τρόπο, που αποδεικνύει την ευφυΐα του συγγραφέα αλλά και πιστοποιεί τη διαχρονικότητα του βιβλίου.

Είναι γνωστό πως οι συγγραφείς εκείνη την εποχή πληρώνονταν με τη λέξη, οπότε είναι λογικά να πλατειάζει κάποιες φορές ο Δουμάς. Κι όμως! Η ιστορία δεν κουράζει, δεν κάνει κοιλιά και δεν χάνει ούτε στιγμή το ενδιαφέρον της. Κατ' εμέ, αυτό οφείλεται στη συγγραφική δεινότητα του συγγραφέα αλλά και στην δημιουργία και εξέλιξη όλων των χαρακτήρων που πλαισιώνουν τον αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η σχέση του Εδμόνδου με τη μνηστή του Μερσέντες. Ο έρωτας τους δεν μετατρέπεται σε ρομαντική ιστορία ούτε έχει την κατάληξη που οι περισσότεροι θα περίμεναν. Ο Κόμης κρύβει μέσα του την αθωότητα του Νταντές και δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να την ακολουθήσουν. Ο Δουμάς πολλές φορές υπερτονίζει πως πάντα θα είμαστε δέσμιοι των πράξεών μας και στο τέλος αυτές ή θα μας στοιχειώσουν ή θα μας προσφέρουν μια υποκειμενική κάθαρση.

Η αθωότητα χάνεται, ο ρομαντισμός περισσεύει, αλλά η εκδίκηση δε θα αργήσει να έρθει. Ο Κόμης μπορεί να αγγίζει σχεδόν τα όρια του υπερανθρώπου όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα υπερβεί. Κι αυτό τον κάνει οικείο στους αναγνώστες. Θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του και θα καταλάβει πως η ευτυχία και η ικανοποίηση δε βρίσκονταν εκεί που ο ίδιος νόμιζε - ή ήθελε να νομίζει.

Δεν μπορώ να πω αν το βιβλίο είναι αριστούργημα.
Μπορώ να πω όμως πως αυτό το βιβλίο είναι ένα παράθυρο απόδρασης από τη μονότονη πραγματικότητα που μας περιβάλλει και μπορεί - γιατί όχι - αποτελέσει για τον αναγνώστη ένα φάρο που φωτίζει πτυχές του ίδιου αλλά και της κοινωνίας. Στο κάτω-κάτω αυτό δεν είναι ένα από τα γνωρίσματα της κλασικής λογοτεχνίας;

Εν τέλει, για κάποιους το βιβλίο είναι γεμάτο συμβολισμούς.
Για μένα τα πάντα μπορούν να ερμηνευθούν και να εξηγηθούν, αλλά μόνο από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο Δουμάς άφησε βαριά κληρονομιά σε όλους τους δημιουργούς που ακολούθησαν μετά από αυτόν.

ΥΓ1: Να μην τα ξαναπούμε για την ποιότητα χαρτιού και βιβλιοδεσίας των συγκεκριμένων εκδόσεων...
ΥΓ2: ΓτΕμ
ΥΓ3: Εξαιρετική η μετάφραση του Αρκομάνη.
 
Last edited:
Εμπεριστατωμένη και υπέροχη κριτική για ένα πραγματικό έπος. Απο τα λίγα βιβλία που με έχουν συγκινήσει και ταρακουνήσει βαθιά. Απο την στιγμή που άνοιγα το βιβλίο, δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να με ενδιαφέρει. Δεν μπορούσε να μου αποσπάσει τίποτα την πρόσοχη, ως ένα σημείο ούτε και η κυρία Στίλλ. Επειδή όμως σε υπεράνθρωπα επίπεδα δεν έχω φτάσει ακόμη, τελικά λύγιζα. :))))
 
Ωστόσο, οι εκδόσεις Gutenberg για πρώτη (?!?!) φορά, παρουσιάζουν το έργο στην πλήρη μορφή του,
Ειχε προηγηθεο το '18 η εκδοση της Εστιας η ποιοτητα της οποιας ειναι ανωτερη. Στο χαρτοτετοιο αναφερομαι.

Παρα παρα πολυ μου αρεσε το σχόλιό σου. Ειναι σαν να διαβασα μια συντομη εκδοχη του βιβλιου.
 
Και έλεγα πόοοτε θα γράψεις αυτή την κριτική...
Συμφωνώ σε αρκετά σημεία με αυτά που λες.
Εκτός από:
Δεν κουράζει... :))))
Δεν κάνει κοιλιά... :))))
Και ότι η εκδίκηση δεν άργησε να έρθει... :μουάχαχα:μετά την έξοδό του από τη φυλακή έκανε 10 χρόνια να πάρει εκδίκηση.

Τώρα πέρα από την πλάκα ο πλατειασμός που λες με κούρασε αφάνταστα. Φυσικά πάντα για τα δικά μου γούστα μιλάω.
Μου αρέσει που εντάσσετε χρονικά και κατά τη διάρκειας της ελληνικής επανάστασης, που αυτό λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα για το πως το αντιλαμβανόντουσαν οι άλλοι. Τέτοια στοιχεία δείχνουν ότι γενικά ήταν στη έγνοια των ανθρώπων και δεν παρέλειπαν να αναφερθούν σε αυτό.
Πέρα από αυτό, όταν το διάβαζα πραγματικά επειδή είχα δει πρώτα την ταινία όταν είχε βγει περίμενα να καταλήξει ο Νταντές με τη Μερσέντες.
Ενώ αρχικά με χάλασε αυτό το γεγονός, αργότερα θεώρησα ότι η εξέλιξη του βιβλίου είναι πιο σωστή και πραγματική, από ό,τι αυτό της ταινίας,
που ως συνήθως ρομαντοποιούν και την οβίδα.
Και εγώ το προτείνω...
 
Δεν κουράζει... :))))
Δεν κάνει κοιλιά... :))))
Και ότι η εκδίκηση δεν άργησε να έρθει... :μουάχαχα:μετά την έξοδό του από τη φυλακή έκανε 10 χρόνια να πάρει εκδίκηση.

Τώρα πέρα από την πλάκα ο πλατειασμός που λες με κούρασε αφάνταστα.
Αυτό και άλλο τόσο.
Εξαιρετικό βιβλίο, αλλά σε πολλά σημεία αναρωτιέσαι πόσο από τα μαλλιά τραβούσε τους μονολόγους και τα άσχετα για να βγει το βδομαδιάτικο στο word counting (σε 140αρια μέρη εάν δεν απατώμαι, καριέρα ολόκληρη).
Στο unabridged Les Miserables, που το έπιασα δίχως να ξέρω τι παίζει, όταν άρχισε τα άσχετα με τους Ναπολεόντειους ειλικρινά νόμιζα ότι το αρχείο ήταν ελαττωματικό και σελίδες άλλου βιβλίου συγχωνεύτηκαν/corrupted με το αρχείο.
Στο Μεγάλες Προσδοκίες, το οποίο επίσης ήταν το αυθεντικό ebook δίχως κοψίματα, το άφησα επειδή είχα βαρεθεί να διαβάζω τους δίχως σημασίας διαλόγους για να γεμίζουν οι σελίδες.
Καταλαβαίνω ότι το έκαναν για το μεροκάματο, έπρεπε και αυτοί να ζήσουν, αλλά δεν παλεύεται και κουράζει.
Από την άλλη σε πολλά abridged δεν κόβουν τα άσχετα, κόβουν ότι προλαβαίνουν. Έτσι μένεις με άλλο βιβλίο.

Ευτυχώς οι συγγραφείς του 20ο αιώνα σταμάτησαν.
 
Σας ευχαριστώ όλες για τα καλά σας λόγια.
Το πήρα επάνω μου και θα επανέλθω με νέες παρουσιάσεις!!:))))

@Στιλλ ιλλ ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και με μένα, εκτός της κυρίας Στιλλ!:))))

@Έλλη Μ κάτι θυμόμουν για την έκδοση της Εστίας, αλλά είπα "άσε θα το δεις η Έλλη και θα επέμβει".

@Σελεφά κατ' αρχάς τα δέκα χρόνια πριν την εκδίκηση δεν αναφέρονται καν οπότε δεν κατάλαβα πως πέρασαν!
Εμένα προσωπικά αν με συνεπάρει ένα ανάγνωσμα δεν μπορούν έστω και αυτές οι "φλυαρίες" να με αποσπάσουν.

Να φανταστείς κάθε μέρα περιέγραφα σε ένα αγαπημένο πρόσωπο, τι είχα διαβάσει την προηγούμενη μέρα.
Κοινώς την είχα πρήξει!:ναι:
 
Εμένα προσωπικά αν με συνεπάρει ένα ανάγνωσμα δεν μπορούν έστω και αυτές οι "φλυαρίες" να με αποσπάσουν.
Αυτό είναι πολύ καλό. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω, παρόλο που πολλές φορές καταφέρνω να τελειώσω κάποιο βιβλίο που έχει άσχετες και πολλές περιγραφές. Τώρα που λέμε για άσχετες περιγραφές και έκανε νύξη και το μέλος @Πράκτωρ ΔΔ. Το βιβλίο οι Άθλιοι έχει περίπου 200 σελίδες, που καταπιάνεται με τον πόλεμο. Ναι μεν για την ιστορία είναι τελείως άσχετες αυτές οι σελίδες, παρόλα αυτά μου άρεσαν. οπότε ίσως έχει να κάνει και με το είδος των διάφορων πλατειασμών με το αν θα κουραστώ ή όχι.

Να φανταστείς κάθε μέρα περιέγραφα σε ένα αγαπημένο πρόσωπο, τι είχα διαβάσει την προηγούμενη μέρα.
Κοινώς την είχα πρήξει!:ναι:
Ζηλεύω... Εμένα δε με αφήνουν ιδιαίτερα.
Καλά όχι ότι τους ακούω πάλι περιγράφω :))))
 
Καλημέρα και από εμένα!

Ω ναι! Τελειώσα και εγώ αυτά τα δυο υπέροχα τουβλάκια και απόλαυσα την ιστορία μέχρι την τελευταία σελίδα... όπως είπε και ο Προύστ δεν ήθελα να τελειώσει με τπτ... με θυμάμαι να γελάω και να βγάζω τα κλάμματα με βιβλίο δεν μου έχει ξανασυμβεί.
Τα είπατε όλα και συμφωνώ. Θα ήθελα να συμπληρώσω.... Ο Δούμας έβγαλε αυτή την ιστορία με δόσεις και μάλιστα κυκλοφόρησε πρώτα σε μια εφημερίδα και μετά έγινε βιβλίο. Του ζητούσαν να γράψει και δεν αρνιόταν ποτέ... είχε και έναν βοηθό τον Μικέ ο οποίος πήγε τον Δουμά στα δικαστήρια ισχυριζόμενος ότι του έκλεψε την ιδέα για το βιβλίο...βέβαια την δίκη την κέρδισε ο Δουμάς. Ο Μικέ αν και ο ίδιος συγγραφέας και έχει βγάλει περίπου 20 βιβλία... τα βιβλία του δεν διαβάζονται ως εκ τούτο μπορεί κανείς να αναλογιστεί αν το έγραψε ο Δουμάς ή όχι. Βέβαια να πούμε εδώ οτι ο Δουμάς ήταν και επιδιορθωτής κειμένων κατά συνέπεια αν πήρε μια ιδέα και την μεταμόρφωσε σε δικιά του ιστορία αυτό δεν τον κάνει κλέφτη απλά δεν υπάρχει παρθενογέννηση στο γράψιμο... όλοι από κάπου παίρνουν ιδέες.

Επίσης λένε... ποιοι το λένε; ε κάποιοι κριτικοί βιβλίων... πως πιθανότατα η φυλάκιση του Νταντές είναι παραμένη από την φυλάκιση του παππού του Δουμά ή του πατέρα; με συγχωρείτε δεν το θυμάμαι καλά αυτό... όπου έκανε χρόνια φυλακή και αρρώστησε μέσα σε αυτήν.
Εντύπωση δε μου έκανε που σε όλη την ιστορία χρησιμοποιεί εδάφια και παραβολές μέσα από την Γραφή. Ωστόσο δεν βλέπουμε στο βιβλίο του τον χριστιανικό Θεό απλά πιστεύει στην θεία δίκη... και καμιά φορά πιστεύει οτι είναι η φωνή του Θεού ή και ο ίδιος ο Θεός ως Τιμωρός. Για αυτό και στο πίσω μέρος του βιβλίου αναφέρει και την κάθαρση του Δάντη.

Τι μπορώ να πω για την γραφή του Δουμά; έξυπνη, μελεμετημένη στην λεπτομέρια.
@Νικόλας Δε Κιντ είχα την ίδια ανάγκη με εσένα, το βιβλίο το συζητούσα κάθε μέρα με έναν συνάδελφο μου... πραγματικά αν και τουβλάκια σε τραβούσε να το διαβάσεις όλο και πιο πολύ.

Υ.Γ Είδα την ταινία του 2002 πραγματικά πήραν το κορμό και μετά όλα ήταν ψέμματα... π.χ ο πατέρας του Νταντές δεν αυτοκτόνησε αλλά πέθανε από την πείνα. κ.α πολλά. Με απογοήτευσε η ταινία... την πιο παλιά δεν την είδα... μου αρκεί το βιβλίο.
 
Πολύ ωραία παρουσίαση @Νικόλας Δε Κιντ ενός από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία το οποίο ξαναδιαβάζω κι εγώ αυτή την περίοδο.
Το πρωτοδιάβασα στην πλήρη του μορφή όταν ήμουν στην εφηβεία όταν περνούσα φάση Δουμά και διάβαζα οτιδήποτε έβρισκα δικό του. Ήμουν συνερπαμένος με την ιστορία του Εντμόντ και καταβρόχθησα τις 1000+σελίδες μέσα σε λίγες μέρες, δεν με κούρασε ούτε στιγμή.
Πριν λίγα χρόνια το ξαναέπιασα στα χέρια μου -το μισό το διάβασα στο σπίτι και το άλλο μισό το άκουγα στη δουλειά - αλλά αυτή τη φορά η ευχαρίστηση ομολογουμένως ήταν λιγότερη. Δεν μπορούσα να παραβλέψω όλα τα "κουσούρια" της γραφής του Δουμά, οι διάλογοι τύπου Λάμψης - "Τι εννοείς Βίρνα;" κλπ- οι ατελείωτες περιγραφές και το πλατείασμα γενικώς. Να σημειώσω εδώ ότι τους Τρεις Σωματοφυλακες του ίδιου συγγραφέα τους έχω διαβάσει τουλάχιστον 4 φορές και δεν με κούρασαν ποτέ - μάλιστα τους έχω ξανά στα προσεχώς για διάβασμα- ίσως απλά έχω μια μεγαλύτερη αδυναμία στον Νταρτανιάν παρά στον Κόμη Κρίστο.
Εδώ όμως θα κάνω και μια κριτική στον εαυτό μου αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του αναγνωστικού κοινού. Έχουμε κακομάθει η αλήθεια είναι με τη γρήγορη πλοκή στα βιβλία, τα πάντα γράφονται στο ίδιο στιλ σήμερα. Γίνονται ανατροπές ανά δύο σελίδες, προχωράμε στο ψητό γιατί δεν έχουμε πια την υπομονή για πολλές περιγραφές και διαλόγους, όλα στο fast forward δηλαδή κι αυτό δυστυχώς δεν ισχύει μόνο στην λογοτεχνία αλλά στην ψυχαγωγία γενικά. Επίσης κάπου είχα ακούσει κάποιον κριτικό να λέει ότι οι αναγνώστες του 19ου αιώνα, που δεν υπήρχε το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση, χρειάζονταν το πλατείασμα που κατακρίνουμε σήμερα, για να φτιάξουν καλύτερα εικόνες στο μυαλό τους. Ξεφεύγω όμως, ίσως θα ήταν ωραία να γίνει συζήτηση σε άλλο νήμα για το προφίλ των αναγνωστών σήμερα και τη σχέση τους με τα κλασσικά έργα.
Αυτές τις μέρες ξαναέπιασα τον Κόμη Κρίστο στα χέρια μου γιατί πρόσφατα βρήκα μια καταπληκτική έκδοση με σκληρό εξώφυλλο και υπέροχες γκραβούρες στο world of books που με ενέπνευσε να το ξαναδιαβάσω.
@Βασίλισσα Έχεις δίκιο ότι ο χαρακτήρας του Εντμόντ Νταντές βασίζεται εν μέρει στον παππού του Δουμά. Την περίοδο της καραντίνας είχα διαβάσει το "The Black Count" του Tom Reiss που εξιστορεί τη ζωή του ανθρώπου αυτού και μπορώ να πω ότι η ιστορία του είναι εξίσου μυθιστορηματική, αν πέσει στα χέρια σας μην το προσπεράσετε, αξίζει.
 
@Ιαβερης ως έφηβη είχα διαβάσει και εγώ τα δυο έργα... Θα ήθελα πολύ να ξαναδιαβάσω τους τρεις σωματοφύλακες σε μια καλή έκδοση... όμως δεν έχω βρεί κάποια που να με τραβήξει... πιστεύω αν ο εκδοτικός Gutenberg έβγαζε και αυτό του Δουμά θα το αγόραζαν... ωστόσο ένας συνάδερφος μου έχει μια εκδόση με κόκκινο εξώφυλλο παλιά έκδοση πλήρη όμως δερματόδετο... αν δεν το βρώ θα το δανειστώ...
Σε ευχαριστώ που με συμπλήρωσες γιατί δεν θυμόμουν ακριβώς αν ήταν ο παππούς ή ο πατέρας του. Δεν θα το προσπεράσω και ειδικά αν υπάρχει στα ελληνικά... αγγλικά κάνω προσπάθεια να διαβάσω αλλά θέλει πολύ υπομονή και ακόμη δεν έχω την άνεση που θα ήθελα.
Τι να πώ; εγώ το τελειώσα το βιβλίο και το διαβάζω ένα αστυνομικό και μου φαίνεται τόσο ελαφρύ χαχαχα!! Ας πω τον πόνο μου... με ταξίδεψε τόσο πολύ με τις εικόνες στην θάλασσα κτλπ που πήρα τον Μόμπι Ντίκ η Φάλαινα και ένα καινούργιο Τζον Λανγκαν ο Ψαράς γιατί θέλω να παραμείνω στο mood αυτό... ευελπιστώ να διαβαστούν σύντομα. Σταματάω εδώ γιατί πραγματικά με τον Δουμά μπορώ να γράψω σεντόνι.
 
Πριν λίγα χρόνια το ξαναέπιασα στα χέρια μου -το μισό το διάβασα στο σπίτι και το άλλο μισό το άκουγα στη δουλειά - αλλά αυτή τη φορά η ευχαρίστηση ομολογουμένως ήταν λιγότερη. Δεν μπορούσα να παραβλέψω όλα τα "κουσούρια" της γραφής του Δουμά, οι διάλογοι τύπου Λάμψης - "Τι εννοείς Βίρνα;" κλπ- οι ατελείωτες περιγραφές και το πλατείασμα γενικώς.
Το εξαιρετικο βιβλιο που τελειωνω οσονουπω, μιλα αρκετα για τον Μοντεχριστο, ενα γνήσιο επιφυλλιδικο μυθιστόρημα ή μυθιστόρημα σε συνεχειες (roman-feuilleton, οπως επικρατησε απο το 1838 κι επειτα) το οποιο συγκεντρώνει ολα τα χαρακτηριστικά εκεινα για τα οποια οι λογιοι της εποχης το εψεγαν: ευκολη συγκινηση, καταιγιστικη δραση, μεγιστοποιηση του εντυπωσιασμού, εντυπωσιακη σκηνογραφια κλπ κλπ.

Εγω παντως θα το διαβαζα.
 
το οποιο συγκεντρώνει ολα τα χαρακτηριστικά εκεινα για τα οποια οι λογιοι της εποχης το εψεγαν: ευκολη συγκινηση, καταιγιστικη δραση, μεγιστοποιηση του εντυπωσιασμού, εντυπωσιακη σκηνογραφια κλπ κλπ.

Εγω παντως θα το διαβαζα.
Σαν την Αγία Γραφή;
 
Το εξαιρετικο βιβλιο που τελειωνω οσονουπω, μιλα αρκετα για τον Μοντεχριστο, ενα γνήσιο επιφυλλιδικο μυθιστόρημα ή μυθιστόρημα σε συνεχειες (roman-feuilleton, οπως επικρατησε απο το 1838 κι επειτα) το οποιο συγκεντρώνει ολα τα χαρακτηριστικά εκεινα για τα οποια οι λογιοι της εποχης το εψεγαν: ευκολη συγκινηση, καταιγιστικη δραση, μεγιστοποιηση του εντυπωσιασμού, εντυπωσιακη σκηνογραφια κλπ κλπ.

Εγω παντως θα το διαβαζα.
Ποιο βιβλίο τελειώνεις @Έλλη; 😊
 
@Ιαβερης μιλαω γι αυτο.

Μην παρεξηγηθει το σχόλιό μου για τον Κομη, το βιβλιο δεν διχοτομει μανιχαϊστικα τη λογοτεχνια σε καλη και οχι καλη, δηλαδη σε παραλογοτεχνία. Ουτε ριχνει στην πυρα τη δευτερη. :)
 
Πάντως αν δεν κάνω λάθος, κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τον Ιούλιο Βερν και τα βιβλία του.
Οι τότε κριτικοί και διανοούμενοι της εποχής τα είχαν στείλει στα Τάρτατα και μάλιστα υπάρχουν και ολόκληρα αποσπάσματα από εφημερίδες που έλεγαν πως αυτά τα έργα είναι ελαφρά και σε μερικά χρόνια δεν θα τα θυμάται κανείς!! :ανέκφραστος:

Μην αναφέρω και την κριτική του Metal Hammer και των "ειδικών" του στο Seventh Son of a Seventh Son των Iron Maiden και βγω έξω φτερνών!!
 
Top