Τίτλος: Έρως Ανίκατε Μάσαν
Συγγραφέας: Αύγουστος Κορτώ
Εκδόσεις: Πατάκη
Έτος έκδοσης: 2015
Αριθμός σελίδων: 260
ISBN: 978-960-16-6190-2
Το Έρως Ανίκατε Μάσαν είναι το πρώτο βιβλίο που μου χάρισε δυνατά, σπαρταριστά γέλια από την εποχή που διάβαζα και ξαναδιάβαζα άπληστα τα ευθυμογραφήματα της Μαρίας Πολενάκη και της Έλενας Ακρίτα (βιβλία-θησαυροί της ζωής μου που είχα ανακαλύψει μικρή στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου). Έτσι κι η συλλογή ευθυμογραφημάτων του Κορτώ, αν είχε γραφτεί και ανακαλυφθεί τότε, θα είχε διαβαστεί και ξαναδιαβαστεί με την ίδια λαχτάρα δεκάδες φορές, μαζί με τους άλλους θησαυρούς.
Μεγαλώνοντας το χιούμορ μας αλλάζει, γίνεται πιο απαιτητικό, ενώ αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι μικρή και τα βιβλία άπειρα, με αποτέλεσμα τα ξαναδιαβάσματα να περιορίζονται στο ελάχιστο. Το βιβλίο αυτό ικανοποίησε απόλυτα την πολύ πιο απαιτητική μου πλέον αίσθηση του χιούμορ, προσφέροντάς μου το είδος εκείνο των γέλιων που προκαλούν συσπάσεις των κοιλιακών και συνοδεύονται από ένα παρατεταμένο αίσθημα ευτυχίας. Όσο για τα ξαναδιαβάσματα, πιστεύω θα αποτελέσει την εξαίρεση, μια που κάποια κομμάτια του τα έχω διαβάσει ήδη δυο και τρεις φορές.
Στο βιβλίο ο Κορτώ ξεδιπλώνει την ιλαρή του πλευρά, και μας αφηγείται διάφορα αληθινά, κωμικά επεισόδια των παιδικών του χρόνων, της εφηβείας και της ενήλικης ζωής του, ιστορίες ειπωμένες με ξεκαρδιστικό αυτοσαρκασμό, αφού σε όλες σχεδόν αντικείμενο της σάτιρας είναι ο ίδιος και οι διάφορες αδυναμίες του. Διαβάζουμε λοιπόν για εκείνη τη φορά που προσπάθησε να παραγγείλει ένα βουνό μπουγάτσες σε κατάστημα πώλησης κλιματιστικών, για τότε που παραλίγο να πνιγεί από ένα τσουρέκι του Τερκενλή, το οποίο στη συνέχεια συνέχισε να καταβροχθίζει, για τότε που – ενήλικος - προσπάθησε να μπει στο μουσείο Βαν Γκονγκ παρέα με το αγαπημένο του λούτρινο, για την πρώτη φορά που, νεαρός, βρέθηκε στην Αθήνα με επαγγελματικό ραντεβού στα περιβόητα Εξάρχεια, όπου φανταζόταν τον εαυτό του “να καίγεται σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι από αδέσποτη μολότοφ ή δεμένο σε τοίχο κατάληψης από αδίστακτους αναρχικούς, να του πετάνε αντί για βελάκια χρησιμοποιημένες σύριγγες” ή για τότε που βρέθηκε μαζί με τον αγαπημένο του σε ορεινό χωριό για τις εκλογές όπου, παρά τα πολλά και σπουδαία εδέσματα, το πεπτικό του σύστημα “παρέμενε ασυγκίνητo” και ο “πορσελάνινος θρόνος άσπιλος”.
Μαζί με τα πολλά και δυνατά γέλια, πρέπει να πω ότι το βιβλίο μου πρόσφερε και ένα-δυο δάκρυα. Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που βασανίζονται από κατάθλιψη κι έχουν περάσει δύσκολα, καμιά φορά έχουν το πιο έξυπνο, πηγαίο και σπαρταριστό χιούμορ, κι ο Κορτώ – τον οποίο σημάδεψε η αυτοκτονία της αγαπημένης του μητέρας – δεν αποτελεί εξαίρεση.
Το βιβλίο διαβάσαμε φέτος το καλοκαίρι διάφοροι συγγενείς και φίλοι, και το βρήκαμε όλοι υπέροχο. Προφανώς δεν είμαστε οι μόνοι, μια που πρωτοκυκλοφόρησε φέτος τον Απρίλιο και τώρα βρίσκεται ήδη στην πέμπτη του έκδοση. Σας το προτείνω με ενθουσιασμό.
. Είμαι υπερενθουσιασμένη με τον Κορτώ και δεν αποκλείεται το επόμενο διάστημα να διαβάζω κυρίως βιβλία του. 
