Βιβλία που σας απογοήτευσαν
- Thread starter Λορένα
- Start date
Όταν διαβάσω κάτι που δεν με τραβάει, το αφήνω. Αλλά αυτό που έπαθα με την "Προσωπική Υπόθεση" του Κενζαμπούρο Όε, δε το έχω ξαναπάθει με βιβλίο. Για την ιστορία, είναι 17ο στη σειρά με τους νομπελίστες που έβγαλαν οι εκδόσεις Καστανιώτη με την FAQ. Από 'κει το έμαθα. Συγκεκριμένα μόλις διάβασα την ψαρωτική υπόθεση με τον πατέρα που αποκτά ένα τερατόμορφο μωρό, μου θύμισε το Eraserhead του David Lynch- αγαπημένη ταινία. Το ξεκίνησα αμέσως αφού μου θύμιζε την εν λόγω ταινία και αφού δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με ανατολίτικη λογοτεχνία. Πράγματι, ξεκίνησε δημιουργώντας το προφιλ ενός αντι-ήρωα με υπαρξιστικές ανησυχίες και όλα αυτά στην κατάλληλη ποσότητα, χωρίς υπερβολές ή ελλείψεις. Ε, οι τελευταίες 10 σελίδες με απογοήτευσαν. Εκτός του ότι ήταν βιαστικό το τέλος, ήταν και ηρωικό, καμία σχέση με το κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Αν είχε άλλο τέλος, θα ήταν μέσα στα πέντε αγαπημένα μου βιβλία.
Εμένα δυστυχώς η "Μια Προσωπική Υπόθεση" τού Όε με απογοήτευσε καθόλη την διάρκεια, δες κι εδώ.
Μου άρεσε όμως πάρα πολύ το "Eraserhead", μια πολύ ξεχωριστή ταινία από έναν πολύ ξεχωριστό κι αγαπημένο σκηνοθέτη. Συμπτωματικά, έχω αναφερθεί στο μωρό που λες σε άλλο νήμα.
Μου άρεσε όμως πάρα πολύ το "Eraserhead", μια πολύ ξεχωριστή ταινία από έναν πολύ ξεχωριστό κι αγαπημένο σκηνοθέτη. Συμπτωματικά, έχω αναφερθεί στο μωρό που λες σε άλλο νήμα.
Το "waste of time" που είπες, μου θυμίζει το "Η Αλτάνα της Πάργας", που διάβασα πριν καμια εικοσαετία και μού είχε φανεί πολύ κακογραμμένο, μια συνεχής επιφανειακή περιγραφή προσώπων και καταστάσεων. Από τα βιβλία που συνέβαλαν στην επιφύλαξη που έχω για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
Ο Μπρούτζινος Καβαλάρης (Πωλλίνα Σίμονς) Μου το δώρισαν (γυναίκα φυσικά) όταν ήμουν στο νοσοκομείο και εκτός απ' το ότι δε μου άρεσε καθόλου είναι και πολύ μεγάλο... (την πρώτη φορά που διάβασα τον τίτλο χάρηκα γιατί δε διάβασα το 2ο Άλφα και πριν απ' το τρίτο έβαλα ένα άλλο γράμμα με το μυαλό μου και το καλοκοίταξα)
Η πτώση (Άλμπερτ Καμύ) Το βιβλίο αρχίζει ιδανικά για μένα αλλά το δεύτερο μισό του βιβλίου με απογοήτευσε. Μου τη σπάνε πολύ τα βιβλία και οι ταινίες που το κάνουν αυτό, που αρχίζουν καλά και στο τέλος σε απογοητεύουν.
Με έχουν απογοητεύσει και πολλά βιβλία από τη σχολή μου...
Η πτώση (Άλμπερτ Καμύ) Το βιβλίο αρχίζει ιδανικά για μένα αλλά το δεύτερο μισό του βιβλίου με απογοήτευσε. Μου τη σπάνε πολύ τα βιβλία και οι ταινίες που το κάνουν αυτό, που αρχίζουν καλά και στο τέλος σε απογοητεύουν.
Με έχουν απογοητεύσει και πολλά βιβλία από τη σχολή μου...
Η αλήθεια είναι πως ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται τόσο απαθής επειδή ο Όε φτιάχνει το προφίλ ενός αντι-ήρωα. Είναι μια προσωπική υπόθεση του άντρα. Μας περιγράφει πως βλέπει την κατάσταση και πως την βιώνει ο πατέρας, ένας άντρας και ειδικότερα ο Μπερτ (άλλος ένας λόγος που μου θύμισε το Eraserhead). Δεν υπάρχει μπούσουλας ούτε στη λογοτεχνία, ούτε στη ζωή για να αναρωτιόμαστε γιατί αντέδρασε έτσι. Στο προφίλ που έχτισε ο Όε, μου φάνηκαν δικαιολογήμενες/λογικές οι αντιδράσεις του και η στάση του. Το πώς άλλαξε στο τέλος είναι το ξεκάρφωτο. Βέβαια συμφωνώ με την διαφορετική κουλτούρα, αν και το ύφος του Όε γενικά δυτικίζει.
Μιχαλιο, επίσης, γιατί δε σου άρεσε η Πτώση; Μπορείς να το αναπτύξεις λίγο;
Γιατί από τη μέση και μετά χάνει όλη αυτή τη μαγεία και την ωραία ατμόσφαιρα και ο ήρωας επιλέγει ένα τρόπο για να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του που κατα τη γνώμη μου δε βοηθάει σε τίποτα.
Κυρίως στο βιβλίο μου άρεσαν τα ατμοσφαιρικά σκηνικά που περιγράφει στην αρχή. Αχνιστά τοπία, καράβια, λιμάνια, περίπατοι στο σούρουπο σε γεφυράκια και τέτοια, ομιλίες σε μπαρ και γούσταρα και τον ήρωα έτσι όπως ζούσε μέσα σε όλα αυτά.
Στο τέλος μόνο φιλοσοφία και τίποτα άλλο σε ένα βιβλίο που μπορούσε να πάει οπουδήποτε και από το οποίο εγώ περίμενα πολλά. Δηλαδή όλος αυτός ο πρόλογος για το τίποτα έτσι όπως είδα εγώ το βιβλίο.
Κυρίως στο βιβλίο μου άρεσαν τα ατμοσφαιρικά σκηνικά που περιγράφει στην αρχή. Αχνιστά τοπία, καράβια, λιμάνια, περίπατοι στο σούρουπο σε γεφυράκια και τέτοια, ομιλίες σε μπαρ και γούσταρα και τον ήρωα έτσι όπως ζούσε μέσα σε όλα αυτά.
Στο τέλος μόνο φιλοσοφία και τίποτα άλλο σε ένα βιβλίο που μπορούσε να πάει οπουδήποτε και από το οποίο εγώ περίμενα πολλά. Δηλαδή όλος αυτός ο πρόλογος για το τίποτα έτσι όπως είδα εγώ το βιβλίο.
να'σαι καλα ρε Μιχαλιο,γελασα πραγματικα!!!
Επίσης το "Επιβάτης για την Φρανκφούρτη" τής Αγκάθας Κρίστη. Με διαφορά το χειρότερο δικό της βιβλίο που έχω διαβάσει και τώρα που κοιτούσα κριτικές στο amazon, απ' ό,τι φαίνεται σ' αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι...
«Όλα ήταν τόσο μα τόσο υπέροχα», της Αναστασίας Καλλιοντζή .πραγματικα στο βιβλιο ήταν ολα τόσο μα τόσο απαίσια.όλο το βιβλίο μιλούσε για την σεξουαλική ζωη των ηρωων,εντελως τραγικό δεν άξιζε καν τον κόπο αλλα εχω αυτο το συνηθειο οταν αρχιζω κατι τις ποιο πολλες φορες να το τελιωνω και στο τελος ξενερωσα ακομα περισσοτερο.
Σε απογοήτευσε, όμως;
Με απογοήτευσαν 2 "πιασάρικα" βιβλία αρκετά γνωστά!
1) "Όλα σου τα' μαθα μα ξέχασα μια λέξη" του Δημήτρη Μπουραντά
2) "Συζήτηση με τον θεό" του Neale Donald Walsch
Τους λόγους αν θέλει κάποιος τους συζητάμε
1) "Όλα σου τα' μαθα μα ξέχασα μια λέξη" του Δημήτρη Μπουραντά
2) "Συζήτηση με τον θεό" του Neale Donald Walsch
Τους λόγους αν θέλει κάποιος τους συζητάμε
Η Νανά του Εμίλ Ζολά.. Κουράστηκα τρομερά με την περιγραφή της περιγραφής ω περιγραφή. Το κάθε κεφάλαιο ένιωθα να κυλάει απελπιστικά αργά. Τελικά το παράτησα πριν φτάσω στη μέση. Ίσως να ήμουν και σε φάση που δεν τον "χώνευα" τον Νατουραλισμό, όποτε λέω κάποια στιγμή να ξαναεπιχειρήσω να το διαβάσω μπας και αλλάξω γνώμη...
Τα χειρότερα βιβλία που έχω διάβασει είναι -μακράν- η σειρά του Λυκοφωτος. Τα διάβασα απο περίεργεια (είναι τα αγαπημένα της καλύτερης μου φίλης) και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο τα λατρεύουν τόσοι άνθρωποι! Μπορώ να πω πως βρήκα τους χαρακτήρες μονοδιαστατους και την πλοκή όχι και τόσο ενδιαφέρουσα και σίγουρα τραβηγμένη απο τα μαλλιά! Άσε που το 50% των βιβλίων αναλώνεται στο πόσο όμορφος, κούκλος,θεός κτλ είναι ο Εντουαρντ! Ένα άλλο πράγμα που με εκνευρισε κάπως ήταν το ότι η Μεγιερ αντί να κοιτάξει να βελτιώσει κάπως το βιβλίο προσδίδωντας βάθος στους χαρακτήρες το έκανε χρησιμοποιώντας βαρύγδουπα επίθετα κάθε λίγο και λιγάκι! Αλλά θα μου πείτε και τι την νοιάζει? Σαμπως δεν έβγαλε τόσα εκατομμύρια?