Βιβλιοφιλικά μ' αρέσει δεν μ' αρέσει

Δεν μου αρέσει η γραφή να μην έχει κεφάλαια, ενότητες, παραγράφους, αλλά να είναι ένα ενιαίο μακρύ σκουλήκι. Θέλω να ξέρω ότι θα διαβάσω, θα διακόψω επειδή πρέπει (ή επειδή θέλω) και θα βρω εύκολα που το άφησα - όχι να ψάχνω το ομογενές χάος μιας σελίδας χωρίς παραγράφους.
Πόσο πολύ συμφωνώ!! Να μην διαβάσεις Μίσσιο , 150 σελίδες άντεξα! Τώρα που το σκέφτομαι πολύ άντεξα! 🤪
Παραδόξως στο Τι ωραίο πλιάτσικο! δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο...
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Παιδιά ευχαριστώ! :)))) Είμαι των μεγάλων προτάσεων και αναφέρατε ωραία βιβλία που δεν τα έχω διαβάσει για να ανατρέξω. Να προσθέσω με την σειρά μου τους Γουίλιαμ Φώκνερ και Λάσλο Κρασναχορκάι που σχεδόν στο σύνολο του έργου τους βρίσκει κανείς τεράστιες προτάσεις και χρειάζεται να έχει κανείς διάθεση να διαβάζει κάποιες από αυτές δυο και τρεις φορές για να τις καταλάβει, με μερικούς να απολαμβάνουν αυτή την διαδικασία βεβαίως βεβαίως. :φιρουλί:
Άλλα βιβλία που ψάχνεις την τελεία με τον φακό είναι το "Κάτω από το Ηφαίστειο" του Μάλκομ Λόουρυ (συγκεκριμένα τα κεφάλαια με την σκοπιά του μεθυσμένου πρωταγωνιστή) και τον "Στον Δρόμο" του Τζακ Κέρουακ (συγκεκριμένα την έκδοση που έχει μεταφράσει το αρχικό χειρόγραφο).
 
@Πεταλούδα, ευχαριστούμε από καρδιάς που μας έδειξες ποια βιβλία να αποφύγουμε. :χαχα: Πέρα από την πλάκα, από άποψη τεχνικής και τα λοιπά, πώς ακριβώς οι μεγάλες, ατελείωτες, αγγελοπουλικές σαδιστικες προτάσεις εξυπηρετούν ένα κείμενο; Οκ, σε βιβλία που είναι γραμμένα σε στιλ stream of consciousness το καταλαβαίνω, αλλά από κει και πέρα τι;;
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
@Ιαβερης, η επιλογή των παραπάνω κοσμητικών επιθέτων κανονικά θα έπρεπε να με αποθαρύνουν :χαχα:, αλλά θα προσπαθήσω να εκφράσω, όσο μπορώ αυτό που αισθάνομαι. Για να μιλήσω πρακτικά, σε πολλά από τα βιβλία που ανάφερα, η επιλογή αυτού του τρόπου γραφής προσθέτει κάτι επιπλέον στην ήδη βαριά ατμόσφαιρα.

Θυμάμαι στην συνανάγνωση του "Κάτω από το Ηφαίστειο" κάποιοι ίσα που κατάφερναν να διαβάζουν τα κεφάλαια του μεθυσμένου πρωταγωνιστή, με κάποιους άλλους, όπως εγώ, να τα απολαμβάνουν. Έναν μεθυσμένο ειρμό σκέψης είναι δύσκολο να τον παρακολουθήσει κανείς εκ των πραγμάτων, όμως αυτό το χαοτικό της σκέψης δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί με τον λογικό ρυθμό των κανονικών μεγεθών μιας πρότασης.
Αντίστοιχα, εδώ μπορείς να διαβάσεις ένα απόσπασμα που είχα αντιγράψει παλιότερα: στο συγκεκριμένο βιβλίο αυτές οι προτάσεις σε έπαιρναν μαζί τους και σε βούλιαζαν σε αυτό το μουντό και υγρό τοπίο που περιέγραφε ο συγγραφέας.

Από όσο μπορώ να καταλάβω είναι ένα είδος ζαλιστικού εσωτερικού ρυθμού του κειμένου που θέλει να σε υποβάλει ο συγγραφέας και η μικρή χρήση από τελείες, κόμματα κτλ εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό.
Το θέμα με τις μεγάλες προτάσεις σκεφτόμουν κάποια στιγμή να το ανοίξω νήμα, μπορεί το κάνω κάποια στιγμή αργότερα και εκεί ίσως καταφέρω να τα πω κάπως καλύτερα.
 
Να ξεκαθαρίσω πάντως ότι ούτε και η γραφή - τηλεγράφημα είναι στις προτιμήσεις μου, απλώς μου αρέσει να υπάρχει μια ισορροπία. Ο Χέμινγουεϊ για παράδειγμα που θεωρείται κορυφαίος στις σύντομες προτάσεις δεν είναι από τους αγαπημένους μου.
 
Και ο Κερουακ στις ηττες μου :( τωρα που τον ανεφερε η Πεταλουδα το θυμηθηκα.
Μου αρεσει το transgressive fiction. Σκεφτομαι να ανοιξω νημα γι' αυτο το ειδος λογοτεχνιας (🤞 Ας μην ειναι αλλο ενα ημιτελες προτζεκτ).
 
@ΚρίτωνΓ γέλασα πολύ με το σκουλήκι που είχες αναφέρει παρά πάνω.

Έχω διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη... προσωπικά τελειώνοντας το βιβλίο είπα: "Πολυλογάς και φαφλατάς" ο Τολστόι ωστόσο όπως και να το κάνεις είναι ένας Τοστόι.
Δεν μου αρέσει να διαβάζω διαλόγους ή κριτικές για βιβλία και να γράφουν σεντόνι... δεν το διαβάζω καν. Μου αρέσουν όταν γράφουν μια-δυο παραγράφους.
 

Χρυσένια

Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Μια και επιασα την "μυτη" του Νικολάι Γκογκολ , που ειναι "νουβελογράφος" , το οποιο παρ'ελπιδα μου αρεσε πολυ, σκεφτομαι οτι σε μικροτερη ηλικια αγαπουσα τα μυθιστορηματα 500 σελιδων και πανω. Τα θεωρουσα χορταστικά και οταν πηγαινα σε βιβλιοπωλειο 8 στις 10 φορες δεν κοιτουσα καν βιβλια απο 150 σελιδες και κατω. Με ελκυουν άγρια τα διηγηματα , που ειναι δυνατα σφηνακια , ή τα μεγαλα μυθιστορηματα τα οποια παντα πιστευω , πως δε θα με απογοητευσουν , οπως ακριβως και ενα τίμιο tom collins. H μεση κατασταση της νουβελας παντα με απωθούσε. Για καποιο λογο την θεωρω ημιμετρο, και αν ασχολουμαι τωρα μαζι τους, ειναι για να καμψω τον σνομπισμό μου απεναντι τους.
 
Κάτι που δεν μου αρέσει σε πολλές εκδόσεις είναι όταν στο οπισθόφυλλο δεν δίνεται κανένα στοιχείο για την υπόθεση του βιβλίου.
Χίλιες φορές αυτό!

Και άντε σε μερικά βιβλία, ειδικά σε όσα θεωρούνται κλασσικά π.χ. ο Όλιβερ Τουίστ, οκ μην βάλεις περίληψη αλλά σε νέα βιβλία ή βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων για ποιό λόγο να μην υπάρχει μια απλή περίληψη?

Εξίσου εκνευριστικό είναι όταν η περίληψη είναι ασαφής, π.χ. μια ιστορία πάθους και προδοσίας που θα σας συνεπάρει. Καλό θα ήταν να αναφέρεται τουλάχιστον κάποιο στοιχείο για το ποιός είναι ο ήρωας, που διαδραματίζεται η πλοκή και τι αφορά...

Επίσης δεν έχω καταλήξει εαν μου αρέσει ή δεν μου αρέσει όταν ένα νέο βιβλίο το συγκρίνουν στην προώθηση με ένα παλιό, κλασσικό. Εννέα στις δέκα φορές η σύγκριση είναι επιφανειακή και απλά στηρίζεται σε λεπτομέρειες. Από την άλλη σπάνια βέβαια είναι ένας ενδιαφέρων συσχετισμός με ένα ήδη υπάρχον κείμενο.
 
Δεν μου αρέσει να βλέπω τηλεόραση, πλέον δυσκολεύομαι και ταινία να παρακολουθήσω.

Εχθές αγόρασα το "Στο λόφο του Γουότερσιπ", σε συζήτηση με τον αγαπημένο μου βιβλιοπώλη, ο οποίος δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ παρεμπιπτόντως και είμαι πολύ χαρούμενος που τον γνώρισα, μου ανέφερε ότι το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε εκ νέου μετά από την μεταφορά του στο Netflix. Παρόμοια τύχη είχε και το βιβλίο "Η ιστορία της πορφυρής δούλης", το οποίο με ειδοποίησαν αμέσως από το ίδιο βιβλιοπωλείο μόλις εκδόθηκε ξανά, για τους ίδιους λόγους. Το οποίο με τη σειρά μου, αγόρασα και διάβασα αμέσως και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό.

Οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν μου αρέσει η τηλεόραση ενώ αντίθετα μου αρέσει η τηλεόραση.
 
Οπότε όπως καταλαβαίνετε δεν μου αρέσει η τηλεόραση ενώ αντίθετα μου αρέσει η τηλεόραση.
Τελικά σου αρέσει ή όχι; Μας μπέρδεψες. :χαχα:

Εγώ έχω να δω τηλεόραση τουλάχιστον 2 χρόνια. Μόνο Netflix βλέπω αλλά κι αυτό λίγο.
 
Τελικά σου αρέσει ή όχι; Μας μπέρδεψες. :χαχα:

Εγώ έχω να δω τηλεόραση τουλάχιστον 2 χρόνια. Μόνο Netflix βλέπω αλλά κι αυτό λίγο.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα :χμ: σίγουρα δεν μου αρέσει για τους λόγους που αρέσει στην πλειοψηφία των ανθρώπων, για να βλέπουν ταινίες εκπομπές σειρές κτλ. Βρήκα ένα λόγο να χαίρομαι που υπάρχει όμως όπως είπα. Θεωρώ ότι αν έκαναν την δουλειά τους οι εκδοτικοί οίκοι με διαφορικό τρόπο, ώστε να μην εξαντλούνται βιβλία και να μην επηρεάζονται από την show biz για το πότε θα εκδόσουν ένα βιβλίο τότε θα ήταν πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου.
Οπότε καταλήγω ότι μου αρέσει λίγο λίγο :χαχα::χαχα:
 
Δεν μου αρεσουν οι αυθαιρεσιες/παρεμβασεις των εκδοτικων. Για παραδειγμα βλεπω οτι απο το 'Γιακομπ φον Γκουντεν', απο τον τιτλο δηλαδη, εχουν φαει το 'Ein Tagebuch' = ενα ημερολογιο. Ειναι καλυτερο αυτο που προσθεσαν; "...Αυτο το ονειρο που ονομαζουμε ανθρωπινη ζωη..." Ηταν που ηταν cheesy, μπηκαν και οι τελιτσες, λες και τις αγοραζουν κοψοχρονια και τις χωνουν παντου πριν ληξουν.
 
Ειναι καλυτερο αυτο που προσθεσαν; "...Αυτο το ονειρο που ονομαζουμε ανθρωπινη ζωη..." Ηταν που ηταν cheesy, μπηκαν και οι τελιτσες, λες και τις αγοραζουν κοψοχρονια και τις χωνουν παντου πριν ληξουν.
Κλαιω, να ξέρεις... Από τα γέλια. Πότε δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να κοτσάρουν αυτή τη φράση. Ποτε. Δηλαδή, να ζωγραφισω μια μαργαριτα απο διπλά, τσουρομαδημένη. :))))

Μπά; Δεν εχω γράψει εδώ τιποτε εμπνευσμενο; Πώς και;

Νομίζω το μόνο που πραγματικά μου αρέσει είναι να μιλάω για βιβλία. Που διάβασα και που δεν θα διαβάσω ποτέ. Παραδόξως, σχηματίζω άποψη και γι’ αυτά. Διασθητικη και μόνο. Μου αρκει. :ουχ:

Μου αρέσουν πολύ οι παθιασμένες κουβέντες γύρω από ένα βιβλίο, κατά προτιμηση με το ιδιο πρόσημο προς αυτό. Θυμάμαι, όταν ειχα πρωτοδει το Mullholland Drive, βγήκα από την αίθουσα έμπλεη ενθουσιασμού (δηλαδή, παραπατώντας), πάω για μπύρες και για 2-3 ώρες αποδομουσαμε με τον φιλο μου την ταινία, σκηνή σκηνή, βαυκαλιζόμενοι –στο τέλος- ότι την καταλάβαμε. Καλά, πες του. Ε, τετοιες είναι οι κουβέντες που μου αρέσουν γύρω από τα βιβλία. Συνηθως, τις κάνω μόνη μου, βέβαια (φανταστικοί διάλογοι), ή με έναν δυο ανθρώπους με τους οποιος συγχρωτίζομαι και κουμπώνω καλά (ο ένας, είμαι πάλι εγώ).

Αυτό που με εξιτάρει ακόμη περισσότερο είναι η ανάλυση του ύφους κι όχι η θεματική του κειμένου και απολαμβάνω να διαβαζω αναλύσεις γι΄αυτό. Παλαιότερα, γιατί τώρα σκαμπάζω κάτι παραπάνω και αναγνωριζω ευκολότερα τεχνικές, υφή, επιρροές κλπ. Ή έτσι νομίζω. Όταν διαβάσω κάτι εύστοχο, όμως, θα του βγάλω καπέλο.

Δεν ξέρω τι δε μου αρεσει, πολλά φαντάζομαι, όμως τωρα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο. Ισως, τις ατεκμηρίωτες και μη στοιχειοθετημένες απόψεις; Ή τα πρέπει-να-διαβάσεις;
 

Φιλιπ

Δαγεροτύπης
πολλές φορές απέφευγα να διαβάσω ένα βιβλίο επειδή είχα δει την ταινία η οποία ήταν βασισμένη στο βιβλίο αυτό.σκεφτόμουν οτι πάνω-κάτω ξέρω τί γίνεται αφου εχω δει την ταινία.Πάει,μου πέρασε αυτο.αρχικα με το "Ανατολικά της Εδέμ" που έλεγα οτι μάλλον θα είναι εξαίρεση τόσο κακή μεταφορά βιβλίου στον κινηματογράφο και τελικά με το "Να έχεις και να μην έχεις" του Χέμινγουεϊ οπου η ταινία με τον Μπογκαρτ δεν έχει απολύτως καμία σχεση με το βιβλίο.
Να ειναι καλα η κακές κινηματογραφικες μεταφορες.Αρχιζω να κοιτάζω πάλι τα βιβλία στα οποια έχουν βασιστεί :πάνω::φρύδια:
 
Μου αρέσει πάρα πολύ η Χάλι Μπάτλερ (μιλενιαλ που γράφει για μιλενιαλς, και το ζει τόσο καλά, που κάθε βράδυ προσεύχεσαι: Χάλι μου, συνέχισε να γράφεις για το χάλι μου). Τσεκάρω συνέχεια αν ετοιμάζει καινούριο βιβλίο, αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Οπότε, μου έχει μείνει η Μόσφεγκ, που καλά τα λέει, αλλά είναι λίιιγο pretentious, και η Σαλλυ Ρούνεϊ που την φοβάμαι γιατί έχω την εντύπωση οτι δίνει βαρύτητα στα γκομενιάσματα (ή τουλάχιστον τα χρησιμοποιεί ως όχημα), και όχι στο υπαρξιακό αδιέξοδο.
 
Top