Βιβλιοφιλικά μ' αρέσει δεν μ' αρέσει

Απαντώ στα γραφόμενα στο νήμα του Κόμη Μοντεχρίστου, αν και ταιριάζει πιο πολύ σε αυτό, οπότε το μεταφέρω εδώ (εμπρός στο δρόμο που χάραξε η @Έλλη Μ - το χοροπήδημα ανάμεσα στα νήματα)

Εξαιρετικό βιβλίο, αλλά σε πολλά σημεία αναρωτιέσαι πόσο από τα μαλλιά τραβούσε τους μονολόγους και τα άσχετα για να βγει το βδομαδιάτικο στο word counting (σε 140αρια μέρη εάν δεν απατώμαι, καριέρα ολόκληρη).
Στο unabridged Les Miserables, που το έπιασα δίχως να ξέρω τι παίζει, όταν άρχισε τα άσχετα με τους Ναπολεόντειους ειλικρινά νόμιζα ότι το αρχείο ήταν ελαττωματικό και σελίδες άλλου βιβλίου συγχωνεύτηκαν/corrupted με το αρχείο.
Στο Μεγάλες Προσδοκίες, το οποίο επίσης ήταν το αυθεντικό ebook δίχως κοψίματα, το άφησα επειδή είχα βαρεθεί να διαβάζω τους δίχως σημασίας διαλόγους για να γεμίζουν οι σελίδες.
Ευτυχώς οι συγγραφείς του 20ο αιώνα σταμάτησαν.
Η (ανούσια) φλυαρία (γιατί υπάρχει και ουσιώδης;;;), είναι ένας (ή ίσως ο μόνος) από τους λόγους που αποφεύγω την "κλασική" λογοτεχνία της περιόδου και ειδικά τους Γάλλους (και σε ένα βαθμό τους Εγγλέζους). Οι Ρώσοι (Τολστόι, Ντοστογιέφσκι) ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο και γι αυτό μου αρέσουν απείρως περισσότερο.
Συμφωνώ για το ευτυχώς - αν και πολλοί συγγραφείς του 20ου δεν το έκοψαν και τελείως, απλά έγιναν λίγο ουσιωδέστεροι.
Δεν αντέχω τους φλύαρους ανθρώπους (που σου λένε άπειρα άκυρα πράγματα), γιατί να θέλω να το υποστώ σε γραπτό λόγο; Και αν με τους φλύαρους ανθρώπους, απλά κατεβάζεις τον ακουστικό διακόπτη, στο διάβασμα τι μπορείς να κάνεις;
 
Last edited:
Δεν αντέχω τους φλύαρους ανθρώπους (που σου λένε άπειρα άκυρα πράγματα), γιατί να θέλω να το υποστώ σε γραπτό λόγο;
Εδώ δεν συμφωνώ.
Δεν ήταν φλύαροι επειδή γούσταραν, ήταν επειδή η πληρωμή έπεφτε ανά λέξη.
Έτσι έγραφαν ότι πίστευαν ότι θα χωρέσει και απλά πράματα με ιδιαίτερες φανφάρες, όλα για να μακρύνει το γραφτό.
Όπως κανάμε στο σχολείο όταν είχαμε έκθεση ιδεών 500 λέξεις και έγραφες ότι κατέβαζε η κούτρα για να φτάσεις το επιθυμητό κατώτατο όριο. :))))
 
Η (ανούσια) φλυαρία (γιατί υπάρχει και ουσιώδης;;;), είναι ένας (ή ίσως ο μόνος) από τους λόγους που αποφεύγω την "κλασική" λογοτεχνία της περιόδου και ειδικά τους Γάλλους (και σε ένα βαθμό τους Εγγλέζους). Οι Ρώσοι (Τολστόι, Ντοστογιέφσκι) ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο και γι αυτό μου αρέσουν απείρως περισσότερο.
Κανονικά, θα επρεπε να μεταφερω κι εγω την παρουσα απάντηση στα εφημερα, μιας και θα ξεφυγω, αλλά, για να δεις, δεν θα το κάνω!
Θα συμφωνησω, δεν υπάρχει ουσιώδης φλυαρία, υπάρχει όμως ενδιαφέρουσα. Οχι μόνο στη λογοτεχνία, αλλα και στην πραγματική ζωή. Κι όταν μιλάμε για τον προφορικό λόγο, όπου ο επιτονισμός και ο ρυθμός ομιλίας ή η ενταση της φωνής ειναι εκφραστικά μέσα, αντιλαμβάνεσαι ότι υπαρχει φλυαρία και φλυαρια, δηλαδή υπάρχει αυτό που σου ειναι ευχαριστο και αυτό εξαιτίας του οποίου θες να καταπιεις ενα μαγγάλι κάρβουνα ή ενα βαρελι πρόκες.. Παραδειγμα προσφιλους μου ατόμου που αποφευγω να της τηλεφωνησω γιατι ξερω οτι θα θελω να κάνω αποτριχωση με το τσιμπιδάκι των φρυδιων. Ειναι ενας συνδυασμός τι λεει, πώς το λέει και πόσο με τα χρόνια εχει μειωθει η ανοχή μου
στο διάβασμα τι μπορείς να κάνεις;
Να κλεισεις το βιβλίο. Προσωπικά, αυτό που βρισκω απιστευτα βαρετο ειναι οι περιγραφες. Οχι μόνο δνε τις αντεχω, μου προκαλουν εντονο εκνευρισμό και αναθεμα αν συγκρατώ τιποτε απο όσα εχω διαβασει
 
Top