Χαίρομαι που σου άρεσε. Τα επόμενα είναι μικρά αλλά δυνατά. Περιμένω την κριτική σου. Εγώ θα συνεχίσω λίγο αργότερα με τα δικά σου.@Ζουλί
Αυτές τις μέρες είχα την ευκαιρία να τελειώσω την ανάγνωση της "Πατρίδας" κι ομολογώ πως είναι ένα από τα βιβλία που θα βάλω με μεγάλη χαρά στην κατηγορία των αγαπημένων!! Οπότε σ' ευχαριστώ για την πρόταση Ζουλί!!
Δεν ξέρω αν θα έμπαινα στη διαδικασία να το επιλέξω από μόνη μου εξαιτίας της θεματολογίας και του όγκου του, αλλά τελικά ούτε το ένα, ούτε το άλλο με εμπόδισαν να το ευχαριστηθώ!! Αν και στην αρχή -μέχρι να μπω στο κλίμα του βιβλίου- δυσκολεύτηκα, ο τρόπος γραφής του Αραμπουρου με καθήλωσε. Καλογραμμένοι χαρακτήρες, υποβλητική ατμόσφαιρα, πολύπλευρη σκοπιά των γεγονότων (τόσο από την πλευρά των θυμάτων, όσο και των θυτών) και μια ενδελεχής παρουσίαση μιας αιματηρής για την Ισπανία χρονικής περιόδου.
Το επόμενο από αυτά που μου πρότεινες θα είναι μάλλον το "Στην πέτρα χαραγμένα".
Διάβασε Ένα (ή και Περισσότερα) Αγαπημένο μου Βιβλίο (Μέρος Δέκα Παρά Ένα)
- Thread starter Κόρτο Μαλτέζε
- Start date
@Μαριμους
Η άποψή μου για τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Κιτσοπούλου.
Πρόκειται για ένα αφήγημα σε πρώτο πρόσωπο που μπορεί να θεωρηθεί μεγάλο διήγημα ή νουβέλα και παίχτηκε και στο θέατρο ως μονόλογος. Η πρωταγωνίστρια, μία γυναίκα ούτε νεαρή ούτε ηλικιωμένη, μιλά για τη ζωή της πριν βάλει σε εφαρμογή την απόφασή της να την τερματίσει και ουσιαστικά προσπαθεί να δικαιολογήσει αυτή την απόφαση. Διεκτραγωδεί λοιπόν την κατάστασή της που ωστόσο δεν είναι τραγική. Η ζωή της δεν είναι τόσο χάλια ώστε να δικαιολογείται η επερχόμενη αυτοχειρία της. Γι’αυτό και η συγγραφέας χρησιμοποιεί κωμική γραφή ή καλύτερα κωμικοτραγική. Εξαπολύει μία ανελέητη σάτιρα κατά του τρόπου ζωής και των συνηθειών των ανθρώπων αλλά και του ίδιου της του εαυτού που συμβιβάστηκε με όλα αυτά και τώρα πια βρίσκει μόνο διέξοδο στην αυτοκτονία –που κι αυτή ακόμη γελοιοποιείται. Το αδιέξοδό της είναι κάπως ειρωνικό: αναγνωρίζει ότι η ζωή της δεν είναι όπως θα την ήθελε χωρίς όμως κι η ίδια να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλει. Κι ενώ όλα την πνίγουν δεν μπορεί να προτείνει μία πραγματική διέξοδο πέρα από τη γελοιοποίηση της κατάστασής της και τελικά την αυτοκτονία.
Δυστυχώς το δεύτερο μέρος διαλύει το ρεαλισμό του πρώτου μέρους και οδηγεί την ιστορία σε σουρεαλιστικά επίπεδα αφού περιγράφεται πλέον η μεταθανάτια εμπειρία της ηρωίδας, που η ψυχή της έχει κολλήσει και δεν λέει να βγει από το σώμα και γι’ αυτό δεν μπορεί να μπει στον Παράδεισο. Και το γκροτέσκο απογειώνεται με τη συνάντησή της και τους διαλόγους με υπαρκτά πρόσωπα (όχι τυχαία με τον Καρυωτάκη). Προτίμησή μου είναι να είχε ολοκληρωθεί το έργο με το πρώτο μέρος, αλλά φαντάζομαι ότι η συγγραφέας ήθελε μετά τη γελοιοποίηση μιας κωμικοτραγικής ζωής να προχωρήσει τη σάτιρά της μέχρι και τη μεταθανάτια, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόμαστε από τη χριστιανική μας αγωγή.
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα ευχάριστο, πρωτότυπο και σε πολλά σημεία απολαυστικό ανάγνωσμα που βέβαια δεν μπορώ να πω ότι φτάνει την αιχμηρότητα των ρεαλιστικών διηγημάτων των συλλογών της Κιτσοπούλου που είχα ήδη διαβάσει.
Η άποψή μου για τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Κιτσοπούλου.
Πρόκειται για ένα αφήγημα σε πρώτο πρόσωπο που μπορεί να θεωρηθεί μεγάλο διήγημα ή νουβέλα και παίχτηκε και στο θέατρο ως μονόλογος. Η πρωταγωνίστρια, μία γυναίκα ούτε νεαρή ούτε ηλικιωμένη, μιλά για τη ζωή της πριν βάλει σε εφαρμογή την απόφασή της να την τερματίσει και ουσιαστικά προσπαθεί να δικαιολογήσει αυτή την απόφαση. Διεκτραγωδεί λοιπόν την κατάστασή της που ωστόσο δεν είναι τραγική. Η ζωή της δεν είναι τόσο χάλια ώστε να δικαιολογείται η επερχόμενη αυτοχειρία της. Γι’αυτό και η συγγραφέας χρησιμοποιεί κωμική γραφή ή καλύτερα κωμικοτραγική. Εξαπολύει μία ανελέητη σάτιρα κατά του τρόπου ζωής και των συνηθειών των ανθρώπων αλλά και του ίδιου της του εαυτού που συμβιβάστηκε με όλα αυτά και τώρα πια βρίσκει μόνο διέξοδο στην αυτοκτονία –που κι αυτή ακόμη γελοιοποιείται. Το αδιέξοδό της είναι κάπως ειρωνικό: αναγνωρίζει ότι η ζωή της δεν είναι όπως θα την ήθελε χωρίς όμως κι η ίδια να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλει. Κι ενώ όλα την πνίγουν δεν μπορεί να προτείνει μία πραγματική διέξοδο πέρα από τη γελοιοποίηση της κατάστασής της και τελικά την αυτοκτονία.
Δυστυχώς το δεύτερο μέρος διαλύει το ρεαλισμό του πρώτου μέρους και οδηγεί την ιστορία σε σουρεαλιστικά επίπεδα αφού περιγράφεται πλέον η μεταθανάτια εμπειρία της ηρωίδας, που η ψυχή της έχει κολλήσει και δεν λέει να βγει από το σώμα και γι’ αυτό δεν μπορεί να μπει στον Παράδεισο. Και το γκροτέσκο απογειώνεται με τη συνάντησή της και τους διαλόγους με υπαρκτά πρόσωπα (όχι τυχαία με τον Καρυωτάκη). Προτίμησή μου είναι να είχε ολοκληρωθεί το έργο με το πρώτο μέρος, αλλά φαντάζομαι ότι η συγγραφέας ήθελε μετά τη γελοιοποίηση μιας κωμικοτραγικής ζωής να προχωρήσει τη σάτιρά της μέχρι και τη μεταθανάτια, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβανόμαστε από τη χριστιανική μας αγωγή.
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα ευχάριστο, πρωτότυπο και σε πολλά σημεία απολαυστικό ανάγνωσμα που βέβαια δεν μπορώ να πω ότι φτάνει την αιχμηρότητα των ρεαλιστικών διηγημάτων των συλλογών της Κιτσοπούλου που είχα ήδη διαβάσει.
Χαίρομαι που εκτίμησες κάποια από τα στοιχεία του Λούντβιχ. Λυπάμαι που δεν σου άρεσε όσο σε εμένα. ...Οι κίνδυνοι του παιχνιδιού....περιμένω τα δικά σου σχόλια!
Εγώ όσο δυσκολεύτηκα με τη Κομμένη Γλώσσα, που είχα φανταστεί ότι θα μου αρέσει πιο πολύ, τόσο εύκολα διάβασα το Ευχαριστημένο.
Στο πρώτο, το κείμενο ήταν, πολύ ταιριαστά με το περιεχόμενο, σαν βομβαρδισμένο, σαν ναρκοθετημένο. Μάλλον αυτή ήταν η γοητεία, αλλά και η δυσκολία του. Δυσκολεύτηκα κάποιες φορές να το ακολουθήσω, οπωσδήποτε όμως ήταν ενδιαφέρον. Μόνο που δεν ένιωσα ότι μιλάει ένα παιδί. Αποδίδει απόλυτα τον ζόφο της εποχής.
Όσο ελλειπτικό κι εσωστρεφές ήταν αυτό του Μέσκου, τόσο γειωμένο και στρωτό ήταν αυτό της Καραγάτση. Ενδιαφέρον, έξυπνο με τις διαφορετικές πλευρές που εκπροσωπούνταν κι ομολογώ το "θεατρικάκι" στο τέλος, πολύ καλό! Ανέτρεψε αυτήν την αίσθηση που είχα στην αρχή, της θυμωμένης κόρης, που κάπως εκδικείται εκθέτοντας τον πατέρα της. Εξαιρετική και η ιστορία της υπηρέτριας, που αποκαλυπτόταν σιγά σιγά. Λίγο με κούρασε ο μονόλογος της γιαγιάς, που πολύ ρεαλιστικά, γλώσσα δεν έβαζε μέσα της και πήγαινε από παρέκβαση σε παρέκβαση. Η ματιά εκ των έσω μου προκάλεσε αρχικά την αίσθηση ότι βλέπω λίγο από την κλειδαρότρυπα την οικογένεια Καραγάτση. Η συνέχεια, πως έβλεπε ο καθένας το ίδιο γεγονός, έκανε το βιβλίο πραγματικά ενδιαφέρον και είδα μία οικογένεια. Αχ! τα θηλυκά!
Ευχαριστώ και εσένα και τον Κόρτο Μαλτέζε για το ωραίο παιχνίδι. Και του χρόνου!
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Ο λόγος του Μέσκου είναι ιδιαίτερος, θα το δεις και αν διαβάσεις και ποίηση, πόσο μάλλον αν διαβάσεις και κάποια βιογραφικά στοιχεία του. Αλλά είναι στον καθένα το αν θα του αρέσει αυτό και πως θα το βιώσει. Χαίρομαι που το διάβασες και παρά την δυσάρεστη οπτική του αφηγητή το ολοκλήρωσες.
Επίσης, χαίρομαι πολύ που απόλαυσες σε μεγάλο μέρος το βιβλίο της Μαρίνας. Ναι όντως η γιαγιά δεν έβαλε γλώσσα μέσα της, αλλά δίνει έτσι και στοιχεία για την καταγωγή της Νίκης και όχι μόνο του Δημήτρη. Και σ' εμένα κυλούσε πολύ όμορφα η ανάγνωσή του, μιας και δεν ήταν πάρα πολύ μακριά η στιγμή που το ξεκίνησα και το διάβασα. Είχε γίνει και παράσταση από τον γιο της, τον Δημήτρη Τάρλοου τουλάχιστον μέχρι πέρυσι.
Εμείς ευχαριστούμε για την συμμετοχή σου και ελπίζω προσωπικά να σου άφησε κάτι καλό και να θες ξανά του χρόνου με την ίδια διάθεση να συμμετάσχεις!
Επίσης, χαίρομαι πολύ που απόλαυσες σε μεγάλο μέρος το βιβλίο της Μαρίνας. Ναι όντως η γιαγιά δεν έβαλε γλώσσα μέσα της, αλλά δίνει έτσι και στοιχεία για την καταγωγή της Νίκης και όχι μόνο του Δημήτρη. Και σ' εμένα κυλούσε πολύ όμορφα η ανάγνωσή του, μιας και δεν ήταν πάρα πολύ μακριά η στιγμή που το ξεκίνησα και το διάβασα. Είχε γίνει και παράσταση από τον γιο της, τον Δημήτρη Τάρλοου τουλάχιστον μέχρι πέρυσι.
Εμείς ευχαριστούμε για την συμμετοχή σου και ελπίζω προσωπικά να σου άφησε κάτι καλό και να θες ξανά του χρόνου με την ίδια διάθεση να συμμετάσχεις!
@Έμμη Ευμορφία, διάβασα το ένα βιβλίο από τις τρεις προτάσεις σου. Καθώς το "παιχνίδι" λέγεται "Διάβασε Ένα (ή και Περισσότερα) Αγαπημένο μου Βιβλίο" και, μιας και συμμετέχω στη Συν-ανάγνωση σε 13 ημέρες, θεωρώ πως ολοκληρώθηκε η δοκιμασία!! Χωρίς να σημαίνει ότι ξεχνάω τα άλλα.
Το βιβλίο που επέλεξα να διαβάσω από τα τρία είναι το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί ήταν αναγνωστική έλλειψη να μην έχω διαβάσει αυτό το σημαντικό έργο. Ευχαριστώ, λοιπόν, για την πρόταση.
Το βιβλίο που επέλεξα να διαβάσω από τα τρία είναι το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί ήταν αναγνωστική έλλειψη να μην έχω διαβάσει αυτό το σημαντικό έργο. Ευχαριστώ, λοιπόν, για την πρόταση.
@Έλλη Μ Άργησα αλλά ήρθα. Τελείωσα χθες το βράδυ τη «Ροσάουρα απόψε στις 10», ένα βιβλίο που δε γνώριζα καν την ύπαρξή του και είναι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι. 
Μετά από αρκετούς μήνες, που δεν κατάφερνα να τελειώσω βιβλίο, ήρθε αυτό κι εκπλήρωσε τον αρχικό στόχο μου: να το τελειώσω. Παρ' όλα αυτά, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα κι όχι μόνο ολοκλήρωσα επιτέλους βιβλίο κι ελπίζω να πάρω τα πάνω μου, αλλά το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο απ' όσο περίμενα. Να σκεφτείς ότι όταν το παρήγγειλα το έκανα για την περίπτωση που δεν έρθει το «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο», αλλά εντέλει ήταν αυτό που επέλεξα να διαβάσω πρώτο.
Γενικά η α' πρόσωπη αφήγηση με τρομάζει, όμως εδώ λειτούργησε πολύ όμορφα. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που εξελίχθηκε η ιστορία μέσω των καταθέσεων, είχε την αγωνία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά σε αντίθεση με τα αστυνομικά μυθιστορήματα, εδώ η εξτρά φλυαρία και αφήγηση ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Νομίζω, πάντως, ότι είναι ένα βιβλίο που αδικείται τόσο από τον τίτλο όσο και από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο (τουλάχιστον από εκδόσεις Πατάκη που έχω εγώ). Με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα οι γνώσεις που είχε ο συγγραφέας και τις έβαζε τόσο ομαλά μέσα στην πλοκή (για τη φιλοσοφία, τους αρχαίους Έλληνες, λατίνους και μη ποιητές και συγγραφείς). Το τέλος με ξάφνιασε. Το τελευταίο κομμάτι εννοώ, γύρισα σελίδα να διαβάσω και τη συνέχεια να φανταστείς, με ξεγέλασε βλέπεις η επίμετρο του Χ. Κ. Μέρλο. Η ανατροπή προς το τέλος, μου άρεσε πολύ αλλά θα ήθελα λίγες σελίδες παραπάνω για το τέλος.
Αυτά τα λίγα για τη Ροσάουρα. Κάποια στιγμή στο μέλλον, θα διαβάσω και τις φωνές που ήδη έχω πάρει.
Μετά από αρκετούς μήνες, που δεν κατάφερνα να τελειώσω βιβλίο, ήρθε αυτό κι εκπλήρωσε τον αρχικό στόχο μου: να το τελειώσω. Παρ' όλα αυτά, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα κι όχι μόνο ολοκλήρωσα επιτέλους βιβλίο κι ελπίζω να πάρω τα πάνω μου, αλλά το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο απ' όσο περίμενα. Να σκεφτείς ότι όταν το παρήγγειλα το έκανα για την περίπτωση που δεν έρθει το «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο», αλλά εντέλει ήταν αυτό που επέλεξα να διαβάσω πρώτο.
Γενικά η α' πρόσωπη αφήγηση με τρομάζει, όμως εδώ λειτούργησε πολύ όμορφα. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που εξελίχθηκε η ιστορία μέσω των καταθέσεων, είχε την αγωνία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά σε αντίθεση με τα αστυνομικά μυθιστορήματα, εδώ η εξτρά φλυαρία και αφήγηση ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Νομίζω, πάντως, ότι είναι ένα βιβλίο που αδικείται τόσο από τον τίτλο όσο και από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο (τουλάχιστον από εκδόσεις Πατάκη που έχω εγώ). Με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα οι γνώσεις που είχε ο συγγραφέας και τις έβαζε τόσο ομαλά μέσα στην πλοκή (για τη φιλοσοφία, τους αρχαίους Έλληνες, λατίνους και μη ποιητές και συγγραφείς). Το τέλος με ξάφνιασε. Το τελευταίο κομμάτι εννοώ, γύρισα σελίδα να διαβάσω και τη συνέχεια να φανταστείς, με ξεγέλασε βλέπεις η επίμετρο του Χ. Κ. Μέρλο. Η ανατροπή προς το τέλος, μου άρεσε πολύ αλλά θα ήθελα λίγες σελίδες παραπάνω για το τέλος.
Αυτά τα λίγα για τη Ροσάουρα. Κάποια στιγμή στο μέλλον, θα διαβάσω και τις φωνές που ήδη έχω πάρει.
Κοίτα να δεις συμπτώσεις, Βάγγυ.
Κι εγώ έχω να ολοκληρώσω βιβλίο πάρα πολύ καιρό, το τελευταιο που άφησα στην άκρη ήταν ο Αναρχικός των δυο κόσμων (!!). Και σημερα, μπηκα για να σε ενημερώσω ότι ξεκίνησα χθες το βιβλίο σου, το οπόιο, ελπίζω, να με ξεβαλτώσει. Ξεκινώντας το, ήλπιζα να μην αποκοιμηθώ, προτου ολοκληρώσω 15-20 σελίδες (διαβάζω βράδυ) και ω! του θαύματος, κοιμηθηκα μετα την εβδομηκοστή. Όχι από βαρεμάρα, από κούραση.
Θα επανέλθω, μόλις το ολοκληρωσω για να σου πω την αποψή μου.
Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε η Ροσάουρα. Θα συμφωνήσω με όσα γράφεις για το βιβλιο, εξώφυλλο, τίτλο κλπ. Να σου ομολογήσω ότι δε θα το αγόραζα ούτε εγώ αν το έβλεπα, δε θα με τράβαγε, όμως μου το πρότεινε ο Νικόλας και 8 στις 10 με βρίσκει.
Κι εγώ έχω να ολοκληρώσω βιβλίο πάρα πολύ καιρό, το τελευταιο που άφησα στην άκρη ήταν ο Αναρχικός των δυο κόσμων (!!). Και σημερα, μπηκα για να σε ενημερώσω ότι ξεκίνησα χθες το βιβλίο σου, το οπόιο, ελπίζω, να με ξεβαλτώσει. Ξεκινώντας το, ήλπιζα να μην αποκοιμηθώ, προτου ολοκληρώσω 15-20 σελίδες (διαβάζω βράδυ) και ω! του θαύματος, κοιμηθηκα μετα την εβδομηκοστή. Όχι από βαρεμάρα, από κούραση.
Θα επανέλθω, μόλις το ολοκληρωσω για να σου πω την αποψή μου.
Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε η Ροσάουρα. Θα συμφωνήσω με όσα γράφεις για το βιβλιο, εξώφυλλο, τίτλο κλπ. Να σου ομολογήσω ότι δε θα το αγόραζα ούτε εγώ αν το έβλεπα, δε θα με τράβαγε, όμως μου το πρότεινε ο Νικόλας και 8 στις 10 με βρίσκει.
Last edited:
Ήταν καρμικο να πέσουμε μαζί τότε 
Ποιο από τα τρία ξεκίνησες εντέλει; Εύχομαι, να σε ξεβαλτωσει και εσένα λοιπόν και να το χαρείς, οποιο κι αν είναι.
Ποιο από τα τρία ξεκίνησες εντέλει; Εύχομαι, να σε ξεβαλτωσει και εσένα λοιπόν και να το χαρείς, οποιο κι αν είναι. Μα ναι, γι' αυτο μ' αρέσει αυτό το παιχνίδι κι έχω να το λέω ότι κάθε φορά διαβάζω κάτι που δεν το ξέρω καν. Και στην τελική, είτε μ' αρέσει είτε όχι, είναι κάτι καινούριο. Έχω την τύχη βέβαια, να μου αρέσει κάθε φορά, άλλα λιγότερο αλλά περισσότερο.
@Ζουλί Από τα άλλα δύο βιβλία που μου πρότεινες το “Μαύρο νερό” του Μιχάλη Μακρόπουλου ήταν σίγουρα καλογραμμένο και με αφήγηση που κυλούσε αβίαστα, όμως το ιδιαίτερα ζοφερό κλίμα του μου άφησε μια πικρή επίγευση στο τέλος. Αγγίζει δύσκολα ζητήματα με ευαίσθητο και διακριτικό τρόπο, χωρίς να εξωραΐζει, ωστόσο, καταστάσεις σκληρές, παρουσιάζοντάς τες στην πραγματική τους διάσταση.
Όσον αφορά το βιβλίο της Βάσως Καλαντίδου “Στην πέτρα χαραγμένα”, το λάτρεψα!! Ένα μικρό διαμάντι του οποίου οι χαρακτήρες είναι τόσο προσιτοί και οικείοι που μου έδωσαν την εντύπωση πως τους ήξερα από καιρό. Στα λόγια τους μπορούσα να ακούσω & να αναγνωρίσω τους δικούς μου συγχωριανούς και φίλους..! Υποθέτω πως ήταν η αμεσότητα στον τρόπο γραφής της Β. Καλαντίδου που έκαναν τους ανθρώπους και τα τοπία από τις σελίδες του βιβλίου να ..ξεπηδούν ολοζώντανα μπροστά μου και να με παρασέρνουν μέχρι το τέλος του βιβλίου.
Αν και με μια πρώτη ματιά, κανένα από τα τρία βιβλία δεν θα ήταν ψηλά στη λίστα των υποψήφιων αγορών μου, το αποτέλεσμα -ευτυχώς!- με διέψευσε. Η "πατρίδα" θα μου μείνει αξέχαστη, το "μαύρο νερό" με προβλημάτισε αρκετά με τα ζητήματα που διαπραγματευόταν και το “στην πέτρα χαραγμένα” κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου!
Όσον αφορά το βιβλίο της Βάσως Καλαντίδου “Στην πέτρα χαραγμένα”, το λάτρεψα!! Ένα μικρό διαμάντι του οποίου οι χαρακτήρες είναι τόσο προσιτοί και οικείοι που μου έδωσαν την εντύπωση πως τους ήξερα από καιρό. Στα λόγια τους μπορούσα να ακούσω & να αναγνωρίσω τους δικούς μου συγχωριανούς και φίλους..! Υποθέτω πως ήταν η αμεσότητα στον τρόπο γραφής της Β. Καλαντίδου που έκαναν τους ανθρώπους και τα τοπία από τις σελίδες του βιβλίου να ..ξεπηδούν ολοζώντανα μπροστά μου και να με παρασέρνουν μέχρι το τέλος του βιβλίου.
Αν και με μια πρώτη ματιά, κανένα από τα τρία βιβλία δεν θα ήταν ψηλά στη λίστα των υποψήφιων αγορών μου, το αποτέλεσμα -ευτυχώς!- με διέψευσε. Η "πατρίδα" θα μου μείνει αξέχαστη, το "μαύρο νερό" με προβλημάτισε αρκετά με τα ζητήματα που διαπραγματευόταν και το “στην πέτρα χαραγμένα” κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου!
@Βάγγυ, επέλεξα το Στα ίχνη σου, το οποίο και τελείωσα χθες. Από αστυνομική λογοτεχνία εχω διαβάσει ελάχιστα πράγματα, όχι επειδή την σνομπάρω, κυρίως γιατί ξέρω ότι είναι εθιστική. Επιπλέον, ομολογώ ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που δε θα επέλεγα από μόνη μου, για διάφορους λόγους, αλλά χαίρομαι πολύ που το διάβασα κατόπιν της δικής σου πρότασης, εδώ στη λέσχη.
Είναι αξιόλογο αστυνομικό, με τόσο δυνατή αρχή, ώστε να σου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον και, επιπλέον, με έναν καθόλου απλοϊκό τρόπο στησίματος της πλοκής και των χρόνων που τελούνται τα γεγονότα. Νομίζω ότι η διαστρωμάτωση (από επιστολή, σε αφήγηση στο παρελθόν και σε αφήγηση στο παρόν) είναι πράγμα δύσκολο να στηθεί σωστά, ώστε να μη χάσει τη μπάλα ο αναγνώστης. Σε κανένα σημείο της αφήγησης δεν ένιωσα να μπλέκω το παρον με το παρελθόν. Η άλλη του αρετή είναι ότι το κάθε κεφάλαιο κάνει φοβερή πάσα (πώς το λένε στα τηλεοπτικά πράγματα αυτό?) στο επόμενο. Είναι βιβλίο που σε χτυπάει πολύ συναισθηματικά, είναι βαρύ το θέμα του και σε αρκετά σημεία αισθάνθηκα έντονο σφίξιμο, όμως ηταν πραγματικά βιβλίο που δεν ηθελα να αφήσω από τα χέρια μου.
Βαγγυ, ευχαριστώ πολύ για την πρόταση.
Είναι αξιόλογο αστυνομικό, με τόσο δυνατή αρχή, ώστε να σου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον και, επιπλέον, με έναν καθόλου απλοϊκό τρόπο στησίματος της πλοκής και των χρόνων που τελούνται τα γεγονότα. Νομίζω ότι η διαστρωμάτωση (από επιστολή, σε αφήγηση στο παρελθόν και σε αφήγηση στο παρόν) είναι πράγμα δύσκολο να στηθεί σωστά, ώστε να μη χάσει τη μπάλα ο αναγνώστης. Σε κανένα σημείο της αφήγησης δεν ένιωσα να μπλέκω το παρον με το παρελθόν. Η άλλη του αρετή είναι ότι το κάθε κεφάλαιο κάνει φοβερή πάσα (πώς το λένε στα τηλεοπτικά πράγματα αυτό?) στο επόμενο. Είναι βιβλίο που σε χτυπάει πολύ συναισθηματικά, είναι βαρύ το θέμα του και σε αρκετά σημεία αισθάνθηκα έντονο σφίξιμο, όμως ηταν πραγματικά βιβλίο που δεν ηθελα να αφήσω από τα χέρια μου.
Βαγγυ, ευχαριστώ πολύ για την πρόταση.
Χαίρομαι πολύ Έλλη, που σου άρεσε. Είναι ένα βιβλίο που πραγματικά αγαπώ τόσο αυτό καθ' εαυτό όσο και τη συγγραφέα του. Μου αρέσει γιατί πάντα έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις, πέρα την υπόθεσή του. Τα επόμενά της μάλιστα, ξεφεύγουν κατά κύριο λόγο από το κόνσεπτ του αστυνομικού μυθιστορήματος.
Καλή συνέχεια στους/ις υπόλοιπους/ες, εγώ έχω στην άκρη και τις φωνές αλλά δεν παίρνω όρκο για πότε θα το πιάσω, όταν γίνει όμως, θα επανέλθω στο νήμα.
Είναι ένα βιβλίο που πραγματικά αγαπώ τόσο αυτό καθ' εαυτό όσο και τη συγγραφέα του. Μου αρέσει γιατί πάντα έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις, πέρα την υπόθεσή του. Τα επόμενά της μάλιστα, ξεφεύγουν κατά κύριο λόγο από το κόνσεπτ του αστυνομικού μυθιστορήματος. Καλή συνέχεια στους/ις υπόλοιπους/ες, εγώ έχω στην άκρη και τις φωνές αλλά δεν παίρνω όρκο για πότε θα το πιάσω, όταν γίνει όμως, θα επανέλθω στο νήμα.
@Ιπποπόταμος
Με μια μικρηηηηηηη καθυστερηση, ξεκινησα τον Ποτη. Απο τις πρωτες σελιδες, φαινεται πολυ ωραια και με καλη ροη η γραφη. Περισσοτερα οταν το τελειωσω.
Με μια μικρηηηηηηη καθυστερηση, ξεκινησα τον Ποτη. Απο τις πρωτες σελιδες, φαινεται πολυ ωραια και με καλη ροη η γραφη. Περισσοτερα οταν το τελειωσω.
Χαίρομαι πολύ.@Ζουλί Από τα άλλα δύο βιβλία που μου πρότεινες το “Μαύρο νερό” του Μιχάλη Μακρόπουλου ήταν σίγουρα καλογραμμένο και με αφήγηση που κυλούσε αβίαστα, όμως το ιδιαίτερα ζοφερό κλίμα του μου άφησε μια πικρή επίγευση στο τέλος. Αγγίζει δύσκολα ζητήματα με ευαίσθητο και διακριτικό τρόπο, χωρίς να εξωραΐζει, ωστόσο, καταστάσεις σκληρές, παρουσιάζοντάς τες στην πραγματική τους διάσταση.
Όσον αφορά το βιβλίο της Βάσως Καλαντίδου “Στην πέτρα χαραγμένα”, το λάτρεψα!! Ένα μικρό διαμάντι του οποίου οι χαρακτήρες είναι τόσο προσιτοί και οικείοι που μου έδωσαν την εντύπωση πως τους ήξερα από καιρό. Στα λόγια τους μπορούσα να ακούσω & να αναγνωρίσω τους δικούς μου συγχωριανούς και φίλους..! Υποθέτω πως ήταν η αμεσότητα στον τρόπο γραφής της Β. Καλαντίδου που έκαναν τους ανθρώπους και τα τοπία από τις σελίδες του βιβλίου να ..ξεπηδούν ολοζώντανα μπροστά μου και να με παρασέρνουν μέχρι το τέλος του βιβλίου.
Αν και με μια πρώτη ματιά, κανένα από τα τρία βιβλία δεν θα ήταν ψηλά στη λίστα των υποψήφιων αγορών μου, το αποτέλεσμα -ευτυχώς!- με διέψευσε. Η "πατρίδα" θα μου μείνει αξέχαστη, το "μαύρο νερό" με προβλημάτισε αρκετά με τα ζητήματα που διαπραγματευόταν και το “στην πέτρα χαραγμένα” κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου!
Τελείωσα το Σπίτι Αιμομιξίας της Αναις Νιν. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Καταρχάς δεν κατάλαβα και πολλά από το παραλήρημά της κας Νιν. Μου έδωσε την εντύπωση ότι βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ ή ουσιών ενώ έγραφε ότι έγραφε. 50 σελίδες που πίστεψα ότι θα τις διαβάσω σε ένα απογευματακι και τελικά μου πήρε δεκαπλάσιο χρόνο απ' αυτόν που περίμενα. Από ένα σημείο και μετά ένιωθα ότι κάνω αγγαρεία όπως έκανα κάποτε διαβάζοντας Βιολογία, πριν είκοσι χρόνια , στην β Λυκείου.
Θα παραθέσω ένα απόσπασμα:
"Θυμάμαι το κρύο του Δία που πάγωνε την αμμωνία και μέσα από τους κρυστάλλους της αμμωνίας έβγαιναν οι άγγελοι. Λουρίδες από αμμωνία και μεθάνιο να περιζωνουν τον Ουρανό. Θυμάμαι τους στρόβιλους από εύφλεκτο μεθάνιο στον Κρόνο. Θυμάμαι στον Άρη μια βλάστηση σαν τις ριπιδωτες πόες του Περού και της Παταγωνιας, ένα ωχροκόκκινο, μια βλάστηση σαν σκουριασμένο μετάλλευμα, βρύα και λειχήνες. Σίδερα φορτωμένα με κόκκινο άργιλο και κόκκινη ελαφρόπετρα."
Όπως και να έχει ευχαριστώ για την πρόταση. Κάποια στιγμή θα ξεκινήσω και τον Καλό στρατιώτη του Φόρντ.
Θα παραθέσω ένα απόσπασμα:
"Θυμάμαι το κρύο του Δία που πάγωνε την αμμωνία και μέσα από τους κρυστάλλους της αμμωνίας έβγαιναν οι άγγελοι. Λουρίδες από αμμωνία και μεθάνιο να περιζωνουν τον Ουρανό. Θυμάμαι τους στρόβιλους από εύφλεκτο μεθάνιο στον Κρόνο. Θυμάμαι στον Άρη μια βλάστηση σαν τις ριπιδωτες πόες του Περού και της Παταγωνιας, ένα ωχροκόκκινο, μια βλάστηση σαν σκουριασμένο μετάλλευμα, βρύα και λειχήνες. Σίδερα φορτωμένα με κόκκινο άργιλο και κόκκινη ελαφρόπετρα."
Όπως και να έχει ευχαριστώ για την πρόταση. Κάποια στιγμή θα ξεκινήσω και τον Καλό στρατιώτη του Φόρντ.
@Μωβ σουρικατα επανέρχομαι! Ο κορωνοϊος έκανε το θαύμα του και στρώθηκα επιτέλους να διαβάσω. Τελικά επέλεξα να πάρω την "αφηγήτρια ταινιών", που τολμώ να πω ότι μου άρεσε πολύ (μέσα σε μια μέρα το τελείωσα, είναι και μικρουλι). Είναι πολύ απλό βιβλίο αλλά με δυνατή γραφή και σφιχτή δομή. Βρίσκω τη φόρμα της νουβέλας και του διηγήματος δυσκολότερη από εκείνη του μυθιστορήματος, γιατί ο συγγραφέας έχει πολύ λιγότερο αναγνωστικό χρόνο να πλάσει το σύμπαν του και να κρατήσει τον αναγνώστη. Νομίζω όμως ότι εδώ πέτυχε η συνταγή, γιατί δεν το άφησα από τα χέρια μου. Σε ευχαριστώ που μου το πρότεινες, δε θα το επέλεγα σε διαφορετική περίπτωση. Χαίρομαι που το διάβασα!
@Αννετούσκα
Επανέρχομαι 2,5 μήνες μετά το "μέσα στο σαββατοκύριακο" γιατί είμαι απαράδεκτη.
Διάβασα 2/3 βιβλία, το τρίτο είχα κανονίσει να πάω να το πάρω απ' τη βιβλιοθήκη του δήμου τη μέρα που έκλεισε. Θα το βρω σε ebook και θα το διαβάσω σύντομα.
Πρώτα διάβασα το "'Αγρια" της Cheryl Strayed και μου άρεσε πολύ, τόσο η γραφή όσο και το περιεχόμενο. Χαίρομαι που ήταν μέσα στην τριάδα γιατί αλλιώς δύσκολα θα το έπιανα. Συνήθως αποφεύγω τα αυτοβιογραφικά βιβλία γιατί οι συγγραφείς παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη εκδοχή του εαυτού τους αλλά η Strayed έγραψε για όλα της τα ελαττώματα, τις αποτυχίες της και αυτό έκανε τις σκέψεις και τις εμπειρίες της κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας πιο ενδιαφέρουσες και αληθινές. Η απόφαση της να ξεκινήσει ολομόναχη μια δύσκολη διαδρομή εκατοντάδων χιλιομέτρων χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία εκτός από προσπάθεια να βρει τον εαυτό της ήταν και αυτοτιμωρία.
Το "Τρεις Σκιές" του Cyril Pedrosa ήταν το μόνο απ' τα τρία βιβλία που δεν είχα ξανακούσει. Το σχέδιο μου φάνηκε εξαιρετικό αλλά κάτι έχασα (ή κάτι χάθηκε) στη σύνδεση της ιστορίας με το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο συγγραφέας. Σίγουρα πάντως θα ψάξω να βρω άλλα βιβλία του Pedrosa.
Επανέρχομαι 2,5 μήνες μετά το "μέσα στο σαββατοκύριακο" γιατί είμαι απαράδεκτη.
Διάβασα 2/3 βιβλία, το τρίτο είχα κανονίσει να πάω να το πάρω απ' τη βιβλιοθήκη του δήμου τη μέρα που έκλεισε. Θα το βρω σε ebook και θα το διαβάσω σύντομα.
Πρώτα διάβασα το "'Αγρια" της Cheryl Strayed και μου άρεσε πολύ, τόσο η γραφή όσο και το περιεχόμενο. Χαίρομαι που ήταν μέσα στην τριάδα γιατί αλλιώς δύσκολα θα το έπιανα. Συνήθως αποφεύγω τα αυτοβιογραφικά βιβλία γιατί οι συγγραφείς παρουσιάζουν μια ωραιοποιημένη εκδοχή του εαυτού τους αλλά η Strayed έγραψε για όλα της τα ελαττώματα, τις αποτυχίες της και αυτό έκανε τις σκέψεις και τις εμπειρίες της κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας πιο ενδιαφέρουσες και αληθινές. Η απόφαση της να ξεκινήσει ολομόναχη μια δύσκολη διαδρομή εκατοντάδων χιλιομέτρων χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία εκτός από προσπάθεια να βρει τον εαυτό της ήταν και αυτοτιμωρία.
Το "Τρεις Σκιές" του Cyril Pedrosa ήταν το μόνο απ' τα τρία βιβλία που δεν είχα ξανακούσει. Το σχέδιο μου φάνηκε εξαιρετικό αλλά κάτι έχασα (ή κάτι χάθηκε) στη σύνδεση της ιστορίας με το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο συγγραφέας. Σίγουρα πάντως θα ψάξω να βρω άλλα βιβλία του Pedrosa.
@Λύρα
Χαίρομαι που παίρνω νέα σου. Κι εγώ αρχίζω να μην προτιμώ τα αυτοβιογραφικά αλλά εκείνη την περίοδο το συγκεκριμένο με είχε ιντριγκάρει και με είχε εμπνεύσει ταυτόχρονα. Αν ποτέ πέσει στα χέρια σου και το Tiny beautiful things της ίδιας, με το ψευδώνυμο Dear Sugar, θα τολμούσα να στο προτείνω επίσης, με την υποσημείωση ότι παρόλο που πρόκειται για advice column, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Anyway.. καταλαβαίνω επίσης γιατί μπορεί να σε ξένισαν οι Τρεις σκιές, ειδικότερα αν δεν έχεις ιδιαίτερη εξοικείωση με comics και τα σχετικά, αλλά και πάλι θα σε προέτρεπα να τον ανακαλύψεις σαν κομίστα, είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης. Προτεινόμενα δικά του που έχω διαβάσει είναι η διλογία Auto Bio (παρουσιάζει με πολύ χιούμορ την καθημερινή οικολογία στη ζωή μας) και το Portugal, τα οποία είναι και έγχρωμα.
Τσιν τσιν στην ανταλλαγή απόψεων λοιπόν και καλές αναγνώσεις!
Χαίρομαι που παίρνω νέα σου. Κι εγώ αρχίζω να μην προτιμώ τα αυτοβιογραφικά αλλά εκείνη την περίοδο το συγκεκριμένο με είχε ιντριγκάρει και με είχε εμπνεύσει ταυτόχρονα. Αν ποτέ πέσει στα χέρια σου και το Tiny beautiful things της ίδιας, με το ψευδώνυμο Dear Sugar, θα τολμούσα να στο προτείνω επίσης, με την υποσημείωση ότι παρόλο που πρόκειται για advice column, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Anyway.. καταλαβαίνω επίσης γιατί μπορεί να σε ξένισαν οι Τρεις σκιές, ειδικότερα αν δεν έχεις ιδιαίτερη εξοικείωση με comics και τα σχετικά, αλλά και πάλι θα σε προέτρεπα να τον ανακαλύψεις σαν κομίστα, είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης. Προτεινόμενα δικά του που έχω διαβάσει είναι η διλογία Auto Bio (παρουσιάζει με πολύ χιούμορ την καθημερινή οικολογία στη ζωή μας) και το Portugal, τα οποία είναι και έγχρωμα.
Τσιν τσιν στην ανταλλαγή απόψεων λοιπόν και καλές αναγνώσεις!
@Αναξίμανδρος Να 'μαι κι εγώ λοιπόν, τελευταίος και καταϊδρωμενος... Έχω τελειώσει με την ανάγνωση πολύ καιρό τώρα αλλά όλο το ανέβαλα να γράψω την άποψή μου.
Το πρώτο που διάβασα ήταν λοιπόν το βιβλίο των Μπαλτιμορ (Το οποίο να πω παρεμπιπτόντως ότι το διάβασα στα αγγλικά). Νομίζω μου άφησε μια ανάμεικτη γεύση. Από τη μια είχαμε ασφαλώς μια ωραία ιστορία, πολύ σωστή, μεθοδική και με τρομερές λεπτομέρειες. Από την άλλη όμως νομίζω ότι λίγο το παρατραβηξε ο συγγραφέας και το βιβλίο κάνει μια μεγάλη κοιλιά (εγώ τουλάχιστον κουράστηκα ομολογώ! ). Έμεινα με την αίσθηση ότι διαρκώς το ένα κακό γεγονός διαδέχεται το άλλο και το άλλο σε υπερβολικό και στην τελική μη πιστευτό βαθμό. Μου θύμισε κάπως το Forrest Gump σε αυτό. Και επίσης απογοητεύτηκα πολύ και κουράστηκα από τους περισσότερους διαλόγους• θα προτιμούσα σαφώς να μην υπήρχαν. Ήταν εντελώς μη ρεαλιστικοί αλλά σε εκνευριστικό βαθμό! Παρόλα αυτά χάρηκα που το διάβασα κι ευχαριστώ για την πρόταση! Όσο για το αλλο του συγγραφέα θα το έχω σίγουρα στα υπόψη μου για το μέλλον.
Επίσης διάβασα και το "Ο γραφικός χαρακτήρας". Εντάξει ήταν κι αυτό, το διάβασα με μια ανάσα τρόπος του λέγειν. Δίνει ωραία την ατμόσφαιρα και την κατάσταση της εποχής εκείνης.
Τώρα όσο για τα δικά σου σχόλια, δεν υπάρχει ασφαλώς λόγος για παρεξήγηση, αλίμονο! ? Δεν τα έγραψα εγώ εξάλλου! Θα συμφωνήσω πάντως μαζί σου ότι το τέλος αλλα και η σύνδεση της ξηρασιας με την ιστορία είναι αρκετά "άκυρα". Αναμφίβολα δεν είναι σε επίπεδο Nesbo (που παρεμπιπτόντως είναι πολύ φαν) ή Kerr αλλά για μένα είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και κρατάει σε αγωνία και ένταση σχεδόν ως το τέλος. Να πω επίσης ότι το διάβασα στα Αγγλικά οπότε δεν ξέρω για τη μετάφραση.
Χμ... μιας και διαβάσω κυρίως αυτού του στυλ τελευταία, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να σου προτείνω να σου αρέσει κάπως περισσότερο... Ίσως θα μπορούσες να δοκιμάσεις την τριλογία του Stieg Larsson, Millennium (Αλλά σε καμία περίπτωση μη συνεχίσεις με τα επόμενα που βγήκαν από άλλο συγγραφέα μετά θάνατο) ή ίσως τη σειρά του Harry Bingham με τη ντετέκτιβ Fiona Griffiths (ομολογώ δεν είμαι σίγουρος αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικα) ή τέλος το "Σκακιστική νουβέλα" του Stefan Zweig.
Καλή συνέχεια στην ανάγνωση λοιπόν! ?