Διάβασα επιτέλους το "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;" της Ιωάννας Μπουραζοπούλου. που μου είχε προτείνει ο Χάνκυ.
Σύνοψη: καλό βιβλίο, διαβάζεται ευχάριστα και σε κρατά κολλημένο μέχρι το τέλος. Ευχαριστώ για την πρόταση!
Παρακάτω θα αναφερθώ κυρίως σε αρνητικά σημεία χωρίς αυτό να αναιρεί την "σύνοψη". Να αναφέρω οτι σπανίως διαβάζω πλέον τέτοιου είδους βιβλία. Για το συγκεκριμένο είχα ακούσει διθυραμβικά σχόλια και το είχα προς ανάγνωση (και πΧ ).
Θεωρώ πως σε μεγάλο ποσοστό οι κριτικές ήταν πολύ καλές γιατί είναι ενα βιβλίο που δεν μοιάζει να έχει γραφτεί από Ελληνίδα συγγραφέα. (Μπορεί να κάνω και λάθος μιας και έχω διαβάσει ελάχιστα από Ελληνες).
Δημιουργεί εναν ενδιαφέρον δυστοπικο ημι-φανταστικό κόσμο ο οποίος όμως μένει σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτος. Για μένα εδώ χάθηκε σε μεγάλο βαθμό η ευκαιρία να γίνει από καλό καταπληκτικό βιβλίο. Μπορεί να φταίει οτι λόγω του "αλατιού και της ερήμου" έκαναν παραλληλισμούς με το -επικο- Dune.
Σε συνέχεια αυτού του παραλληλισμού θεωρώ πως σε αρκετά σημεία προσπάθησε να θίξει φιλοσοφικά ζητήματα χωρίς όμως να γίνεται με επιδεξιότητα.
Μου έδινε, δηλαδή, την αίσθηση οτι η συγγραφέας έφτιαξε ενα κράμα από γνωστα στοχεία (βιβλος, δυστοπικός κόσμος, λίγη φιλοσοφία για να δώσει "βάθος") μαζί με κάποιες -νομίζω- σχετικά πρωτότυπες ιδέες (επιστολόλεξο, αφήγηση μέσω επιστολών) το οποίο αν και είναι ικανοποιητικό σε κάποιο βαθμό κάπου χωλαίνει και μένουν ανεκμεταλλευτα. Για παράδειγμα ο τρόπος αφηγησης μέσα από τις επιστολές θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ενδιαφέρον αν είχε διαφορετικό στυλ αναλόγως με τον επιστολογράφο.
Τέλος μου έλλειψε η δημιουργική, επιδέξια χρήση της ελληνικής γλώσσας (κάτι που με εξιτάρει πολλές φορές όταν διαβάζω Ελληνες συγγραφείς, βεβαια την συγκρίνω με Καραγάτση, Καζαντζάκη κλπ οπότε...)
Σύνοψη: καλό βιβλίο, διαβάζεται ευχάριστα και σε κρατά κολλημένο μέχρι το τέλος. Ευχαριστώ για την πρόταση!
Παρακάτω θα αναφερθώ κυρίως σε αρνητικά σημεία χωρίς αυτό να αναιρεί την "σύνοψη". Να αναφέρω οτι σπανίως διαβάζω πλέον τέτοιου είδους βιβλία. Για το συγκεκριμένο είχα ακούσει διθυραμβικά σχόλια και το είχα προς ανάγνωση (και πΧ ).
Θεωρώ πως σε μεγάλο ποσοστό οι κριτικές ήταν πολύ καλές γιατί είναι ενα βιβλίο που δεν μοιάζει να έχει γραφτεί από Ελληνίδα συγγραφέα. (Μπορεί να κάνω και λάθος μιας και έχω διαβάσει ελάχιστα από Ελληνες).
Δημιουργεί εναν ενδιαφέρον δυστοπικο ημι-φανταστικό κόσμο ο οποίος όμως μένει σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτος. Για μένα εδώ χάθηκε σε μεγάλο βαθμό η ευκαιρία να γίνει από καλό καταπληκτικό βιβλίο. Μπορεί να φταίει οτι λόγω του "αλατιού και της ερήμου" έκαναν παραλληλισμούς με το -επικο- Dune.
Σε συνέχεια αυτού του παραλληλισμού θεωρώ πως σε αρκετά σημεία προσπάθησε να θίξει φιλοσοφικά ζητήματα χωρίς όμως να γίνεται με επιδεξιότητα.
Μου έδινε, δηλαδή, την αίσθηση οτι η συγγραφέας έφτιαξε ενα κράμα από γνωστα στοχεία (βιβλος, δυστοπικός κόσμος, λίγη φιλοσοφία για να δώσει "βάθος") μαζί με κάποιες -νομίζω- σχετικά πρωτότυπες ιδέες (επιστολόλεξο, αφήγηση μέσω επιστολών) το οποίο αν και είναι ικανοποιητικό σε κάποιο βαθμό κάπου χωλαίνει και μένουν ανεκμεταλλευτα. Για παράδειγμα ο τρόπος αφηγησης μέσα από τις επιστολές θα μπορούσε να είναι πολύ πιο ενδιαφέρον αν είχε διαφορετικό στυλ αναλόγως με τον επιστολογράφο.
Τέλος μου έλλειψε η δημιουργική, επιδέξια χρήση της ελληνικής γλώσσας (κάτι που με εξιτάρει πολλές φορές όταν διαβάζω Ελληνες συγγραφείς, βεβαια την συγκρίνω με Καραγάτση, Καζαντζάκη κλπ οπότε...)