@Λύρα γεια! Να σε ενημερώσω ότι έχω προμηθευτεί σε πρώτη φάση το Υπόγειο από το οποίο και ξεκινάω, καθώς και τον Αστερισμό ζωτικών φαινομένων. Είμαι ακόμη σε jet lag λόγω γιορτών και απόλυτης κραιπάλης που τις συνόδευσε οπότε μπαίνω σιγά και απαλά στον...αστερισμό της νέας αναγνωστικής χρονιάς. Ελπίζω να έχω νέα σύντομα με εντυπώσεις από το υπόγειο. Καλή χρονιά σε σένα και σε όλους παιδιά!
Διάβασε Ένα (ή και Περισσότερα) Αγαπημένο μου Βιβλίο (Μέρος Δέκα Παρά Ένα)
- Thread starter Κόρτο Μαλτέζε
- Start date
@Λύρα
Να ένα αρκετά καταθλιπτικό βιβλίο, μικρό στο μάτι αλλά μεγάλο στην επεξεργασία, για να ξεκινήσει κανείς τη νέα χρονιά. Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου αισθανόμουν ότι κάτι συνεχώς μου διέφευγε, κάτι συνεχώς ξεγλιστρούσε από την αντίληψή μου και αυτή η θολούρα μου έκοβε τη θέα των σημαινόμενων που σίγουρα εμπεριέχονταν μέσα στην αφήγηση. Μετά το μεγάλο βιβλιοκενό που μου προέκυψε μέσα στα εκτυφλωτικά φωτάκια των γιορτών, μου ήρθε η σωστή η ορθόδοξη η σκοτοδίνη ξεκινώντας τη χρονιά με το Υπόγειο.
Ωστόσο, να κάτι που με προβλημάτισε σοβαρά στην κατάβαση προς το υπόγειο και την άποψη του Ντοστοϊέφσκι περί δράσης. Ότι «ο άνθρωπος της δράσης» είναι πάντα μέτριος, και πως δράση σημαίνει ουσιαστικά περιορισμός της ελευθερίας. Εκείνος που δεν μπορεί ή που δε θέλει να «σκέφτεται», «να μελετά», αυτός μόνο δρα. Κι εγώ που κατέληγα στο ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ενεργητικός, «δραστήριος», όχι παθητικός, στατικός, ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά όταν συμβαίνει να είναι κανείς αδρανής. Βέβαια από την άλλη έχω νιώσει πλείστες τόσες φορές τι σημαίνει δράση από την αντίθετη πλευρά, όπως προφανώς την εννοεί ο συγγραφέας. Δηλαδή όταν δε θέλω να σκέφτομαι, και δε θέλω να σκέφτομαι όταν δεν είμαι καλά, γίνομαι ασκόπως ενεργητική, ψυχαναγκαστική, κάνοντας πράγματα που δε θα με ένοιαζαν αν ήμουν ψυχολογικά οκέι. Πολλές φορές έχω νιώσει να ξοδεύομαι μέσα σε μια άσκοπη ενεργητικότητα και να γίνομαι κουρέλι χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Διακρίνω βαθύ στοχασμό του Ντοστοϊέφσκι πάνω στο θέμα, που ομολογουμένως με θορύβησε.
Πολύ έξυπνοι και κυρίως φιλοσοφικοί διάδρομοι έχουν ανοιχτοί στο υπόγειο, βεβαίως βαθιά καταθλιπτικοί για όσους δεν αντέχουν να τους «δουν» και να τους αναγνωρίσουν στην ίδια τους τη ζωή. Εγώ σίγουρα ζορίστηκα σε διάφορες στιγμές. Μου εμφανίστηκε μπροστά μια απόλυτη ματαιότητα επίσης, καθώς και η χλεύη του συγγραφέα προς τις διαμορφωμένες από την κοινωνία τάσεις περί «ωραίου και υψηλού».
Επίσης, δύο και δύο δεν κάνει πάντα τέσσερα, που να πάρει! Η κοινωνία όμως είναι αδυσώπητη και με τετράγωνη λογική. Δύο και δύο έκανε και θα κάνει πάντα τέσσερα, σύμφωνα με τη λογική και την επιστήμη.
Ο άνθρωπος του υπογείου, πολλές φορές εγώ, εσύ, ο καθένας, είναι κατά βάση ελεεινός και άθλιος, αξιολύπητος και μίζερος, ενσαρκώνει την οδύνη της ανθρώπινης φύσης, τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γενικώς, θα έλεγα ότι δεν ήταν το καλύτερο timing για μένα και το υπόγειο, ωστόσο στα σίγουρα χάρηκα που εγκαινίασα την επαφή μου με τον Ρώσο συγγραφέα η οποία σαφώς και θα συνεχιστεί και με άλλα έργα του. Σ'ευχαριστώ που στάθηκες η αφορμή για την επαφή αυτή λοιπόν.
Να σου πω επίσης ότι σκεφτόμουν να απορρίψω τη Μυστική Ιστορία της Ταρτ, αλλά σκοπεύω να τη διαβάσω και αυτή τελικά
(*την παραπάνω άποψή μου έβαλα ως review στο goodreads, όπου είμαι με το ψευδώνυμο Annetius, αν ποτέ θελήσεις -ή και οποιοσδήποτε άλλος- πρόσθεσέ με να αλληλοπαρακολουθούμαστε κι από εκεί)
Να ένα αρκετά καταθλιπτικό βιβλίο, μικρό στο μάτι αλλά μεγάλο στην επεξεργασία, για να ξεκινήσει κανείς τη νέα χρονιά. Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου αισθανόμουν ότι κάτι συνεχώς μου διέφευγε, κάτι συνεχώς ξεγλιστρούσε από την αντίληψή μου και αυτή η θολούρα μου έκοβε τη θέα των σημαινόμενων που σίγουρα εμπεριέχονταν μέσα στην αφήγηση. Μετά το μεγάλο βιβλιοκενό που μου προέκυψε μέσα στα εκτυφλωτικά φωτάκια των γιορτών, μου ήρθε η σωστή η ορθόδοξη η σκοτοδίνη ξεκινώντας τη χρονιά με το Υπόγειο.
Ωστόσο, να κάτι που με προβλημάτισε σοβαρά στην κατάβαση προς το υπόγειο και την άποψη του Ντοστοϊέφσκι περί δράσης. Ότι «ο άνθρωπος της δράσης» είναι πάντα μέτριος, και πως δράση σημαίνει ουσιαστικά περιορισμός της ελευθερίας. Εκείνος που δεν μπορεί ή που δε θέλει να «σκέφτεται», «να μελετά», αυτός μόνο δρα. Κι εγώ που κατέληγα στο ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ενεργητικός, «δραστήριος», όχι παθητικός, στατικός, ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά όταν συμβαίνει να είναι κανείς αδρανής. Βέβαια από την άλλη έχω νιώσει πλείστες τόσες φορές τι σημαίνει δράση από την αντίθετη πλευρά, όπως προφανώς την εννοεί ο συγγραφέας. Δηλαδή όταν δε θέλω να σκέφτομαι, και δε θέλω να σκέφτομαι όταν δεν είμαι καλά, γίνομαι ασκόπως ενεργητική, ψυχαναγκαστική, κάνοντας πράγματα που δε θα με ένοιαζαν αν ήμουν ψυχολογικά οκέι. Πολλές φορές έχω νιώσει να ξοδεύομαι μέσα σε μια άσκοπη ενεργητικότητα και να γίνομαι κουρέλι χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Διακρίνω βαθύ στοχασμό του Ντοστοϊέφσκι πάνω στο θέμα, που ομολογουμένως με θορύβησε.
Πολύ έξυπνοι και κυρίως φιλοσοφικοί διάδρομοι έχουν ανοιχτοί στο υπόγειο, βεβαίως βαθιά καταθλιπτικοί για όσους δεν αντέχουν να τους «δουν» και να τους αναγνωρίσουν στην ίδια τους τη ζωή. Εγώ σίγουρα ζορίστηκα σε διάφορες στιγμές. Μου εμφανίστηκε μπροστά μια απόλυτη ματαιότητα επίσης, καθώς και η χλεύη του συγγραφέα προς τις διαμορφωμένες από την κοινωνία τάσεις περί «ωραίου και υψηλού».
Επίσης, δύο και δύο δεν κάνει πάντα τέσσερα, που να πάρει! Η κοινωνία όμως είναι αδυσώπητη και με τετράγωνη λογική. Δύο και δύο έκανε και θα κάνει πάντα τέσσερα, σύμφωνα με τη λογική και την επιστήμη.
Ο άνθρωπος του υπογείου, πολλές φορές εγώ, εσύ, ο καθένας, είναι κατά βάση ελεεινός και άθλιος, αξιολύπητος και μίζερος, ενσαρκώνει την οδύνη της ανθρώπινης φύσης, τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γενικώς, θα έλεγα ότι δεν ήταν το καλύτερο timing για μένα και το υπόγειο, ωστόσο στα σίγουρα χάρηκα που εγκαινίασα την επαφή μου με τον Ρώσο συγγραφέα η οποία σαφώς και θα συνεχιστεί και με άλλα έργα του. Σ'ευχαριστώ που στάθηκες η αφορμή για την επαφή αυτή λοιπόν.
Να σου πω επίσης ότι σκεφτόμουν να απορρίψω τη Μυστική Ιστορία της Ταρτ, αλλά σκοπεύω να τη διαβάσω και αυτή τελικά
(*την παραπάνω άποψή μου έβαλα ως review στο goodreads, όπου είμαι με το ψευδώνυμο Annetius, αν ποτέ θελήσεις -ή και οποιοσδήποτε άλλος- πρόσθεσέ με να αλληλοπαρακολουθούμαστε κι από εκεί)
@Ιαβερης καλή χρονιά με υγεία και χαρά! Λοιπόν εδέησα να ολοκληρώσω την ΄΄Έρημο των Ταρτάρων'' και οι εντυπώσεις μου είναι οι εξής:
Κατ'αρχάς από την αρχή έως το τέλος είχα την αίσθηση ότι η ιστορία διαδραματιζόταν σε σκηνικό θεάτρου. Το Οχυρό Μπαστιάνι, σύμβολο των προσωπικών φιλοδοξιών του ανθρώπου και το αποκαρδιωτικό τέλος, τα χρόνια περνούν, η φλόγα της ελπίδας προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή, όμως τίποτα συγκλονιστικό δεν συμβαίνει ποτέ και το μοιραιό τέλος έρχεται, μαζί με τον θάνατο έρχεται και η εξιλέωση.
Απλό στο ύφος και στην προσέγγιση των θεμάτων που πραγματεύεται, σε κάνει ουκ ολίγες φορές να ταυτιστείς με τα υπαρξιακά ζητήματα του κεντρικού ήρωα. Μελαγχολικό, αλλά και κατά κάποιο τρόπο διδακτικό αφού παρακινεί τον αναγνώστη να ζεί τη ζωή, να προσαρμόζεται με τις συνθήκες και να μη χάνει τις ευκαιρίες που του δίνονται. Πολύ καλή επιλογή!
Συνεχίζω με τους ''Βρικόλακες'' του Ίψεν και επανέρχομαι με σχόλια!
Κατ'αρχάς από την αρχή έως το τέλος είχα την αίσθηση ότι η ιστορία διαδραματιζόταν σε σκηνικό θεάτρου. Το Οχυρό Μπαστιάνι, σύμβολο των προσωπικών φιλοδοξιών του ανθρώπου και το αποκαρδιωτικό τέλος, τα χρόνια περνούν, η φλόγα της ελπίδας προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή, όμως τίποτα συγκλονιστικό δεν συμβαίνει ποτέ και το μοιραιό τέλος έρχεται, μαζί με τον θάνατο έρχεται και η εξιλέωση.
Απλό στο ύφος και στην προσέγγιση των θεμάτων που πραγματεύεται, σε κάνει ουκ ολίγες φορές να ταυτιστείς με τα υπαρξιακά ζητήματα του κεντρικού ήρωα. Μελαγχολικό, αλλά και κατά κάποιο τρόπο διδακτικό αφού παρακινεί τον αναγνώστη να ζεί τη ζωή, να προσαρμόζεται με τις συνθήκες και να μη χάνει τις ευκαιρίες που του δίνονται. Πολύ καλή επιλογή!
Συνεχίζω με τους ''Βρικόλακες'' του Ίψεν και επανέρχομαι με σχόλια!
Σαώρη, συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.
Χρησιμοποιώ ελάχιστα το διαδίκτυο τελευταία. Δυστυχώς, αυτό δεν άφησε τόσο χρόνο όσο φανταζόμουν για διάβασμα. Έχω αρχίσει το "Κομμένη Γλώσσα" (περιμένει στο ...κομοδίνο και αυτό της Μαρίνας Καραγάτση). Πάντως, θα παραφράσω πρόωρα και μάλλον αμοιβαία "Χρειάζεται πολύ αναγνωστική δύναμη για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε ένα βιβλίο χωρίς να ταυτιστούμε με τον κεντρικό ήρωα!"
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Καμία συγγνώμη, καλέ! Ο καθένας έχει τους ρυθμούς του και τις υποχρεώσεις του, γι' αυτό και δεν έχουμε βάλει κάποιο συγκεκριμένο χρονικό όριο ώστε να λήξει το παιχνίδι. 
Είμαι από τους ανθρώπους που επιδιώκει -όταν είναι δυνατόν, σαφώς όχι πάντα και σε κάθε βιβλίο- να τον εκφράζει αυτό που διαβάζει, ποιος δεν το κάνει άλλωστε.
Σ'ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο όπως αυτό του Κλάους προφανώς θα εκτιμήσεις τη γραφή του και την καλή ροή του βιβλίου. Δεν μπορώ να μην πω όμως ότι μου ξένισαν οι λίγες στιγμές που τα λόγια του Λούντβιχ είχαν δόσεις αυταρέσκειας και εγωκεντρισμού, που αυτά πηγάζουν και από τον τρόπο που μεγάλωσε και τη θέση του. Δεν μπορώ λοιπόν να αγαπήσω κάτι το οποίο δεν με "καλύπτει" ως χαρακτήρα, μπορώ όμως απλά να εκτιμήσω το έργο στο σύνολό του, μιας και είναι αρκετά καλό όπως προείπα. Ελπίζω να το καταφέρεις εσύ όμως, αν μπορέσεις να το καταφέρεις με τα βιβλία που πρότεινα, αν και μάλλον όπως λες και εσύ δύσκολο, λόγω περιεχομένου. Σε κάθε περίπτωση ελπίζω αν είναι δυνατόν να αποκομίσεις όπως και εγώ κάτι καλό από το βιβλίο, ακόμα και αν δεν σου αρέσει ιδιαίτερα!
Γι' αυτό προφανώς, με τα παραπάνω, μιλάω αποκλειστικά για εμένα. Σε κάποιον άλλο αυτά μπορεί να μην ξένιζαν καθόλου και να το θεωρούσε από τα αριστουργήματα που έχει διαβάσει. Ελπίζω να πέρασες όμορφα στις γιορτές και καλές αναγνώσεις, περιμένω τα δικά σου σχόλια!
Είμαι από τους ανθρώπους που επιδιώκει -όταν είναι δυνατόν, σαφώς όχι πάντα και σε κάθε βιβλίο- να τον εκφράζει αυτό που διαβάζει, ποιος δεν το κάνει άλλωστε.
Σ'ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο όπως αυτό του Κλάους προφανώς θα εκτιμήσεις τη γραφή του και την καλή ροή του βιβλίου. Δεν μπορώ να μην πω όμως ότι μου ξένισαν οι λίγες στιγμές που τα λόγια του Λούντβιχ είχαν δόσεις αυταρέσκειας και εγωκεντρισμού, που αυτά πηγάζουν και από τον τρόπο που μεγάλωσε και τη θέση του. Δεν μπορώ λοιπόν να αγαπήσω κάτι το οποίο δεν με "καλύπτει" ως χαρακτήρα, μπορώ όμως απλά να εκτιμήσω το έργο στο σύνολό του, μιας και είναι αρκετά καλό όπως προείπα. Ελπίζω να το καταφέρεις εσύ όμως, αν μπορέσεις να το καταφέρεις με τα βιβλία που πρότεινα, αν και μάλλον όπως λες και εσύ δύσκολο, λόγω περιεχομένου. Σε κάθε περίπτωση ελπίζω αν είναι δυνατόν να αποκομίσεις όπως και εγώ κάτι καλό από το βιβλίο, ακόμα και αν δεν σου αρέσει ιδιαίτερα!
Γι' αυτό προφανώς, με τα παραπάνω, μιλάω αποκλειστικά για εμένα. Σε κάποιον άλλο αυτά μπορεί να μην ξένιζαν καθόλου και να το θεωρούσε από τα αριστουργήματα που έχει διαβάσει. Ελπίζω να πέρασες όμορφα στις γιορτές και καλές αναγνώσεις, περιμένω τα δικά σου σχόλια!
Αρχικά καλή αναγνωστική χρόνια σε όλους!!
@Ζαφειρενια Τελείωσα το "Σφαγείο νούμερο 5" και επανέρχομαι με την κριτική μου.
Η γραφή είναι απλή και κατανοητή. Δεν σε κουράζει σε κάποιο σημείο και η ανάγνωση κυλάει εύκολα.
Τώρα όσον αφορά την πλοκή, το σημείο με τους εξωγήινους με ξένισε πολύ. Αντιλαμβάνομαι τί ήθελε να "πει" ο συγγραφέας απλά το υπερφυσικό δεν είναι το στυλ μου.
Το υπόλοιπο όμως βιβλίο είναι τρομερά απολαυστικό. Ελάχιστα βιβλία θα διαβάσει κανείς να καταπιάνονται με το θέμα του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και να συγκινούν με την λιτή γραφή χωρίς να χρησιμοποιούν διδακτικό ύφος και δραματικές περιγραφές.
Ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει να διαβαστεί. Ευχαριστώ για την πρόταση.
@Ζαφειρενια Τελείωσα το "Σφαγείο νούμερο 5" και επανέρχομαι με την κριτική μου.
Η γραφή είναι απλή και κατανοητή. Δεν σε κουράζει σε κάποιο σημείο και η ανάγνωση κυλάει εύκολα.
Τώρα όσον αφορά την πλοκή, το σημείο με τους εξωγήινους με ξένισε πολύ. Αντιλαμβάνομαι τί ήθελε να "πει" ο συγγραφέας απλά το υπερφυσικό δεν είναι το στυλ μου.
Το υπόλοιπο όμως βιβλίο είναι τρομερά απολαυστικό. Ελάχιστα βιβλία θα διαβάσει κανείς να καταπιάνονται με το θέμα του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και να συγκινούν με την λιτή γραφή χωρίς να χρησιμοποιούν διδακτικό ύφος και δραματικές περιγραφές.
Ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει να διαβαστεί. Ευχαριστώ για την πρόταση.
@Δουλτσινέα , χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε το βιβλίο! Συμπτωματικά κι εγώ ξεκίνησα πριν 2 εβδομάδες περίπου το " Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" όμως οι γιορτές ενδιάμεσα με έβγαλαν εκτός κλίματος και γι'αυτό καθυστερώ να το τελειώσω. Σύντομα όμως θα επανέλθω με εντυπώσεις.
@Ροπαλοφόρος Καλησπέρα και Ευτυχισμένο το 2020!
Ξεκίνησα επιτέλους το πρώτο από τα βιβλία σου, Το Κουρδιστό Κορίτσι του Πάολο Μπατσιγκαλούπι (ελπίζω να προφέρω σωστά το όνομα του συγγραφέα) και μπορώ να πω ήδη ότι μου αρέσει. Ξεκινάει λίγο δύσκολα, ίσως εξαιτίας των πολλών ονομάτων και της έλλειψης μετάφρασης των πολλών άγνωστων ταιλανδέζικων λέξεων, αλλά όταν συνηθίσει κανείς, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο δυστοπικό περιβάλλον που περιγράφει ο συγγραφέας. Θα επανέλθω με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης. Ελπίζω να απολαμβάνεις κι εσύ το βιβλίο που διάλεξες.
Ξεκίνησα επιτέλους το πρώτο από τα βιβλία σου, Το Κουρδιστό Κορίτσι του Πάολο Μπατσιγκαλούπι (ελπίζω να προφέρω σωστά το όνομα του συγγραφέα) και μπορώ να πω ήδη ότι μου αρέσει. Ξεκινάει λίγο δύσκολα, ίσως εξαιτίας των πολλών ονομάτων και της έλλειψης μετάφρασης των πολλών άγνωστων ταιλανδέζικων λέξεων, αλλά όταν συνηθίσει κανείς, βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο δυστοπικό περιβάλλον που περιγράφει ο συγγραφέας. Θα επανέλθω με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης. Ελπίζω να απολαμβάνεις κι εσύ το βιβλίο που διάλεξες.
@Μωβ σουρικατα χαίρομαι που σου άρεσε. Μέσα στο μήνα θα πάρω κι εγώ το πρώτο από τα δικά σου!
Last edited by a moderator:
Καλησπερα Χρηστο. Σου ζητω συγνωμη και για την αργοπορημενη απαντηση μου και για την αμελεια μου να τσεκαρω την διαθεσιμοτητα των βιβλιων. Προκειται να διαβασω το Ρου της Σπυροπουλου
@Ιαβέρης, τελείωσα και τους ''Βρικόλακες'' του Ίψεν. Είχα αρκετό καιρό να διαβάσω ένα κλασσικό θεατρικό έργο και χάρηκα που είχα ξανά την ευκαιρία!
Το θέμα που πραγματεύεται δεν είναι σίγουρα πρωτότυπο, όμως ο τρόπος που παρουσιάζεται είναι -αν όχι ιδιαίτερος-, σίγουρα άμεσος για τον αναγνώστη.
Η κοινωνική υποκρισία, η φιγούρα μίας τραγικής συζύγου και μητέρας που αναγκάζεται να καλύψει τα πάθη και τις απιστίες του άντρα της, παρουσιάζοντας στον κόσμο τον συζυγικό τους βίο ως άμεμπτο και παραδειγματικό. Οι συμβάσεις που αναγκάζεται να αποδεχθεί στη ζωή της, αλλά και ο υποκριτής πάστορας που από τη μία μας κουνάει το ''δάκτυλο'' της ηθικής και από την άλλη κλείνει το μάτι πονηρά στην νεαρή υπηρέτρια, όλος αυτός ο φτιαγμένος σε σαθρά θεμέλια κόσμος ''βρικολακιάζει'' με την επιστροφή του γιου που τόσο πολύ προσπάθησε να προστατέψει η πρωταγωνιστική φιγούρα του έργου η κυρία Άλβιν.
Η αλήθεια είναι πως η ιστορία με τάραξε, καθώς έφερνα στο μυαλό μου καταστάσεις και πρόσωπα από την πραγματική ζωή, και σκεφτόμουνα πόσο πιο ευτυχισμένοι θα μποσούσαν να είναι οι άνθρωποι αν πραγματικά ζούσαν όπως επιθυμούσαν οι ίδιοι και όχι για να αποφύγουν τον σχολιαμό των τις περισσότερες φορές κακόβουλων τρίτων. Υπό αυτή την έννοια νομίζω ότι ό συγγραφέας πέτυχε το στόχο του, με έκανε να προβληματιστώ και ίσως να άλλαξω την οπτική γωνία της θεώρησης σκέψεων και πράξεων.
Συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο βιβλίο τον ''Θάνατο του Εμποράκου''του Α. Μίλλερ.
Το θέμα που πραγματεύεται δεν είναι σίγουρα πρωτότυπο, όμως ο τρόπος που παρουσιάζεται είναι -αν όχι ιδιαίτερος-, σίγουρα άμεσος για τον αναγνώστη.
Η κοινωνική υποκρισία, η φιγούρα μίας τραγικής συζύγου και μητέρας που αναγκάζεται να καλύψει τα πάθη και τις απιστίες του άντρα της, παρουσιάζοντας στον κόσμο τον συζυγικό τους βίο ως άμεμπτο και παραδειγματικό. Οι συμβάσεις που αναγκάζεται να αποδεχθεί στη ζωή της, αλλά και ο υποκριτής πάστορας που από τη μία μας κουνάει το ''δάκτυλο'' της ηθικής και από την άλλη κλείνει το μάτι πονηρά στην νεαρή υπηρέτρια, όλος αυτός ο φτιαγμένος σε σαθρά θεμέλια κόσμος ''βρικολακιάζει'' με την επιστροφή του γιου που τόσο πολύ προσπάθησε να προστατέψει η πρωταγωνιστική φιγούρα του έργου η κυρία Άλβιν.
Η αλήθεια είναι πως η ιστορία με τάραξε, καθώς έφερνα στο μυαλό μου καταστάσεις και πρόσωπα από την πραγματική ζωή, και σκεφτόμουνα πόσο πιο ευτυχισμένοι θα μποσούσαν να είναι οι άνθρωποι αν πραγματικά ζούσαν όπως επιθυμούσαν οι ίδιοι και όχι για να αποφύγουν τον σχολιαμό των τις περισσότερες φορές κακόβουλων τρίτων. Υπό αυτή την έννοια νομίζω ότι ό συγγραφέας πέτυχε το στόχο του, με έκανε να προβληματιστώ και ίσως να άλλαξω την οπτική γωνία της θεώρησης σκέψεων και πράξεων.
Συνεχίζω με το τρίτο και τελευταίο βιβλίο τον ''Θάνατο του Εμποράκου''του Α. Μίλλερ.
Πήρες φορά, Δουλτσινέα ή μου φαίνεται; )). Χαίρομαι που κι αυτή μου πρόταση σου ταίριαξε, ο Ίψεν μου αρέσει ιδιαίτερα επειδή ήταν ριζοσπαστικός για την εποχή του κι ανέβασε στη σκηνή έργα με θέματα τα οποία λίγοι, αν όχι κανείς, τολμούσαν να αγγίξουν. Κι ο Μιλλερ πιστεύω θα στο αρέσει, το συγκεκριμένο έργο είναι από τα πιο αγαπημένα μου!
Εγώ είμαι 80-100 σελίδες πριν το τέλος του " Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν",, λογικά μες στο Σαββατοκύριακο θα το τελειώσω.
)). Χαίρομαι που κι αυτή μου πρόταση σου ταίριαξε, ο Ίψεν μου αρέσει ιδιαίτερα επειδή ήταν ριζοσπαστικός για την εποχή του κι ανέβασε στη σκηνή έργα με θέματα τα οποία λίγοι, αν όχι κανείς, τολμούσαν να αγγίξουν. Κι ο Μιλλερ πιστεύω θα στο αρέσει, το συγκεκριμένο έργο είναι από τα πιο αγαπημένα μου!Εγώ είμαι 80-100 σελίδες πριν το τέλος του " Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν",, λογικά μες στο Σαββατοκύριακο θα το τελειώσω.
Παραπήρα φόρα Ιαβέρη μου, σκέψου ότι ήδη ξεκίνησα τον ''Θάνατο του Εμποράκου''
. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι οι προτάσεις σου πραγματικά μου ταιριάξανε! Έχεις δίκιο για τον Ίψεν, πρωτοπόρος για την εποχή του, τα έργα τελικά πρέπει να τα εξετάζουμε σύμφωνα με την εποχή που γράφτηκαν και όχι τόσο με τα σημερινα κοινωνικά πρότυπα!
. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι οι προτάσεις σου πραγματικά μου ταιριάξανε! Έχεις δίκιο για τον Ίψεν, πρωτοπόρος για την εποχή του, τα έργα τελικά πρέπει να τα εξετάζουμε σύμφωνα με την εποχή που γράφτηκαν και όχι τόσο με τα σημερινα κοινωνικά πρότυπα!
Το συγκεκριμένο το είχα διαβάσει κι εγώ πέρσι ή πρόπερσι, μέσα από το ίδιο παιχνίδι, θα αναμένω κι εγώ τις εντυπώσεις σου μαζί με τη Δουλτσινέα.Εγώ είμαι 80-100 σελίδες πριν το τέλος του " Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν",, λογικά μες στο Σαββατοκύριακο θα το τελειώσω.
Εμένα εντέλει ήρθαν και τα δύο βιβλία που είχα παραγγείλει και το «Οι φωνές...» και η «Ροσαούρα». Το τελευταίο διάστημα έχω κάνει μια μεγάλη αναγνωστική κοιλιά, που προσπαθώ να καταπολεμήσω. Κι όχι τίποτα άλλο, με έπιασε με ένα μεγάλο βιβλίο (το οποίο μ' αρέσει). Αλλά λέω να το παίξω «ομοιοπαθητική» και να βαράω αβέρτα. Έτσι, ενδιάμεσα με αυτό που διαβάζω, λέω να ξεκινήσω δειλά, δειλά τη Ροσαούρα για αρχή (που είναι μικρότερο) κι όταν ξελαμπικάρω, πάω και στις φωνές.
@Λύρα Όπως προφανώς αντιλήφθηκες από το GR, τελείωσα και τον Αστερισμό ζωτικών φαινομένων. Τι να πω γι'αυτό το βιβλίο; Ενώ στις αρχές του με μπέδρεψε, έλεγα, μα καλά, τι στο καλό, για 6 συνολικά χαρακτήρες μιλάμε, γιατί δεν μπορώ να το παρακολουθήσω με συνοχή όπως θα ήθελα; Φυσικά στη συνέχεια, καθώς έπαιρνα τον χρόνο μου όσο προχωρούσαν οι σελίδες, βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στο σύμπαν του καθενός και με άγγιξαν ο καθένας ξεχωριστά για τους δικούς του λόγους. Η σχέση Σόνιας-Νατάσας, η διαφορετικότητα μεταξύ αδελφών με τσάκισε, σκεπτόμενη συνειρμικά τις δυο μου κόρες και το πόσο πολύ, πόσο χαρακτηριστικά διαφορετικές είναι μεταξύ τους και πώς η σχέση τους μπορεί να εξελιχθεί μέσα στο χρόνο. Όμως η αγάπη και η ευαισθησία βρίσκουν τρόπους να γιατρεύουν τραύματα, όσο βαθιά κι αν είναι, όσο αργά κι αν είναι. Η αγάπη είναι πάντα η σωστή απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση.
Επίσης, ένιωθα εντελώς ξένη μέσα στην ατμόσφαιρα των πολέμων της Τσετσενίας, λες και μιλούσαμε για το υπερπέραν, λες και δε ζω σ'αυτόν τον κόσμο που είχε βουίξει ολόκληρος βομβαρδίζοντάς μας με όλα τα ρεπορτάζ και όλες τις μεταδόσεις στα ΜΜΕ λίγα μόλις χρόνια πριν. Είναι συγκλονιστικό αυτό που έγινε στην Τσετσενία. Και είναι συγκλονιστικό το μέγεθος της εξαθλίωσης που υφαίνεται γύρω από έναν πόλεμο, στον απλό λαό, στους ανώνυμους, τους γείτονες, τους θείους και τα παιδιά. Δημιουργείται ένα τραύμα τέτοιο που νομίζω δεν επουλώνεται ποτέ, παρά μόνο στιγματίζει τις ζωές, μέχρι να περάσουν στη λήθη και την ανυπαρξία μετά το θάνατο.
Και πραγματικά, εκεί που δεν το περίμενα, μου βγήκε ένα τέτοιο καθαρτήριο κλάμα σαν να μαζευόταν ύπουλα και σιγά-σιγά στις 500 περίπου σελίδες για να βγει και να με απελευθερώσει από τη μαζεμένη θλίψη. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι θα είναι ένα βιβλίο με μακρά επίγευση και δε θα εκπλαγώ αν μου'ρθει στο μέλλον η αναλαμπή να το ξαναδιαβάσω.
Εύχομαι σε όλους δυνατές αναγνωστικές εμπειρίες σαν κι αυτήν.
Παρήγγειλα και τη μυστική ιστορία της Ταρτ αλλά θα τη διαβάσω εν ευθέτω χρόνω, γιατί πρόκειται να συμμετέχω και στη συνανάγνωση του "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" του Doblin, που διοργανώνεται από αρχές Φεβρουαρίου σε αυτήν εδώ τη λέσχη.
Για την ώρα, σου εύχομαι καλή συνέχεια. (Θα ήθελα να μου πεις κι εσύ τη γνώμη σου ή κάποια σκέψη για τα 2 αυτά βιβλία, Υπόγειο και Αστερισμό, αν θέλεις κι έχεις χρόνο φυσικά)
Επίσης, ένιωθα εντελώς ξένη μέσα στην ατμόσφαιρα των πολέμων της Τσετσενίας, λες και μιλούσαμε για το υπερπέραν, λες και δε ζω σ'αυτόν τον κόσμο που είχε βουίξει ολόκληρος βομβαρδίζοντάς μας με όλα τα ρεπορτάζ και όλες τις μεταδόσεις στα ΜΜΕ λίγα μόλις χρόνια πριν. Είναι συγκλονιστικό αυτό που έγινε στην Τσετσενία. Και είναι συγκλονιστικό το μέγεθος της εξαθλίωσης που υφαίνεται γύρω από έναν πόλεμο, στον απλό λαό, στους ανώνυμους, τους γείτονες, τους θείους και τα παιδιά. Δημιουργείται ένα τραύμα τέτοιο που νομίζω δεν επουλώνεται ποτέ, παρά μόνο στιγματίζει τις ζωές, μέχρι να περάσουν στη λήθη και την ανυπαρξία μετά το θάνατο.
Και πραγματικά, εκεί που δεν το περίμενα, μου βγήκε ένα τέτοιο καθαρτήριο κλάμα σαν να μαζευόταν ύπουλα και σιγά-σιγά στις 500 περίπου σελίδες για να βγει και να με απελευθερώσει από τη μαζεμένη θλίψη. Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι θα είναι ένα βιβλίο με μακρά επίγευση και δε θα εκπλαγώ αν μου'ρθει στο μέλλον η αναλαμπή να το ξαναδιαβάσω.
Εύχομαι σε όλους δυνατές αναγνωστικές εμπειρίες σαν κι αυτήν.
Παρήγγειλα και τη μυστική ιστορία της Ταρτ αλλά θα τη διαβάσω εν ευθέτω χρόνω, γιατί πρόκειται να συμμετέχω και στη συνανάγνωση του "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" του Doblin, που διοργανώνεται από αρχές Φεβρουαρίου σε αυτήν εδώ τη λέσχη.
Για την ώρα, σου εύχομαι καλή συνέχεια. (Θα ήθελα να μου πεις κι εσύ τη γνώμη σου ή κάποια σκέψη για τα 2 αυτά βιβλία, Υπόγειο και Αστερισμό, αν θέλεις κι έχεις χρόνο φυσικά)
Τελείωσα το " Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" που ήταν μια από τις προτάσεις της Δουλτσινέας. Ήταν ένα βιβλίο που από πολύ καιρό ήθελα να διαβάσω, οι κριτικές που διάβασα στον ιστό ήταν πολύ ενθαρρυντικές, ο συγγραφέας μάλιστα θεωρείται από μερικούς ο σημαντικότερος της χώρας του μετά τον Μάρκες.
Προσωπική μου άποψη : είναι απλά ενα καλό βιβλίο, δίνει μια πολύ έντονη και ζωντανή αίσθηση της ζωής στη Κολομβία τους ταραγμένους εκείνους καιρούς των καρτέλ. Στα συν και η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο κάνει πιο άμεση την επαφή του αναγνώστη με τη πραγματικότητα που περιγράφεται στην ιστορία. Όμως κάτι μου έλειπε, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω, σπιρτάδα, νεύρο, κάτι τέλος πάντων που να με κάνει να μην το αφήσω από τα χέρια μου. Τελικά χρειάστηκα 3 βδομάδες για να το διαβάσω παρά το μικρό του μέγεθος. Για να συνοψίσω, μου άρεσε, σίγουρα δεν ήταν μέτριο ή καλογραμμένο βιβλίο όμως περίμενα περισσότερα λόγω των πολύ καλών κριτικών που διάβασα πριν.
Το επόμενο από τη λίστα που θα διαβάσω είναι τα διηγήματα του Χέμινγουεϊ ανάμεσα στα οποία είναι και " Τα χιόνια του Κιλιμαντζάρο".
Προσωπική μου άποψη : είναι απλά ενα καλό βιβλίο, δίνει μια πολύ έντονη και ζωντανή αίσθηση της ζωής στη Κολομβία τους ταραγμένους εκείνους καιρούς των καρτέλ. Στα συν και η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο κάνει πιο άμεση την επαφή του αναγνώστη με τη πραγματικότητα που περιγράφεται στην ιστορία. Όμως κάτι μου έλειπε, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω, σπιρτάδα, νεύρο, κάτι τέλος πάντων που να με κάνει να μην το αφήσω από τα χέρια μου. Τελικά χρειάστηκα 3 βδομάδες για να το διαβάσω παρά το μικρό του μέγεθος. Για να συνοψίσω, μου άρεσε, σίγουρα δεν ήταν μέτριο ή καλογραμμένο βιβλίο όμως περίμενα περισσότερα λόγω των πολύ καλών κριτικών που διάβασα πριν.
Το επόμενο από τη λίστα που θα διαβάσω είναι τα διηγήματα του Χέμινγουεϊ ανάμεσα στα οποία είναι και " Τα χιόνια του Κιλιμαντζάρο".
@Ζουλί
Αυτές τις μέρες είχα την ευκαιρία να τελειώσω την ανάγνωση της "Πατρίδας" κι ομολογώ πως είναι ένα από τα βιβλία που θα βάλω με μεγάλη χαρά στην κατηγορία των αγαπημένων!! Οπότε σ' ευχαριστώ για την πρόταση Ζουλί!!
Δεν ξέρω αν θα έμπαινα στη διαδικασία να το επιλέξω από μόνη μου εξαιτίας της θεματολογίας και του όγκου του, αλλά τελικά ούτε το ένα, ούτε το άλλο με εμπόδισαν να το ευχαριστηθώ!! Αν και στην αρχή -μέχρι να μπω στο κλίμα του βιβλίου- δυσκολεύτηκα, ο τρόπος γραφής του Αραμπουρου με καθήλωσε. Καλογραμμένοι χαρακτήρες, υποβλητική ατμόσφαιρα, πολύπλευρη σκοπιά των γεγονότων (τόσο από την πλευρά των θυμάτων, όσο και των θυτών) και μια ενδελεχής παρουσίαση μιας αιματηρής για την Ισπανία χρονικής περιόδου.
Το επόμενο από αυτά που μου πρότεινες θα είναι μάλλον το "Στην πέτρα χαραγμένα".
Αυτές τις μέρες είχα την ευκαιρία να τελειώσω την ανάγνωση της "Πατρίδας" κι ομολογώ πως είναι ένα από τα βιβλία που θα βάλω με μεγάλη χαρά στην κατηγορία των αγαπημένων!! Οπότε σ' ευχαριστώ για την πρόταση Ζουλί!!
Δεν ξέρω αν θα έμπαινα στη διαδικασία να το επιλέξω από μόνη μου εξαιτίας της θεματολογίας και του όγκου του, αλλά τελικά ούτε το ένα, ούτε το άλλο με εμπόδισαν να το ευχαριστηθώ!! Αν και στην αρχή -μέχρι να μπω στο κλίμα του βιβλίου- δυσκολεύτηκα, ο τρόπος γραφής του Αραμπουρου με καθήλωσε. Καλογραμμένοι χαρακτήρες, υποβλητική ατμόσφαιρα, πολύπλευρη σκοπιά των γεγονότων (τόσο από την πλευρά των θυμάτων, όσο και των θυτών) και μια ενδελεχής παρουσίαση μιας αιματηρής για την Ισπανία χρονικής περιόδου.
Το επόμενο από αυτά που μου πρότεινες θα είναι μάλλον το "Στην πέτρα χαραγμένα".
@Ιαβέρης, θα συμφωνήσω μαζί σου για το " Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" . Το πολύ ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό είναι η παρουσίαση μια ολόκληρης κοινωνίας τις δεκαετίες 1980 & 1990, που προσωπικά μου ήταν παντελώς άγνωστες. Σίγουρα όμως οι κριτικές που έχουν γραφτεί θεωρώ ότι είναι κάπως υπερβολικές.
Εντωμεταξύ, τελέιωσα και το τρίτο βιβλίο που μου πρότεινες ''Ο θάνατος του εμποράκου''. Δεν θα σταθώ τόσο στις οικογενειακές σχέσεις και στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που περνούσαν από τον πατέρα στα παιδιά του, όσο στο πνέυμα του καταναλωτισμού και στην ακριβή απεικόνιση του Αμερικανικού ονείρου που επηρέασε τις προηγούμενες γενεές, αλλά και στο πόσες υποχωρήσεις ήταν διατεθειμμένος να κάνει ο ''εμποράκος'' για να καταξιωθεί οικονομικά και κοινωνικά . Το πνέυμα του καπιταλισμού σε όλο του το μεγαλείο, καθώς και οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται για την επίτευξη της επαγγελματική επιτυχίας.
Νομίζω πως ήταν η καλύτερη από τις τρεις προτάσεις σου. Περιμένω και τα δικά σου σχόλια για τον Χέμινγουεϊ, καλές αναγνώσεις σε όλους
Εντωμεταξύ, τελέιωσα και το τρίτο βιβλίο που μου πρότεινες ''Ο θάνατος του εμποράκου''. Δεν θα σταθώ τόσο στις οικογενειακές σχέσεις και στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που περνούσαν από τον πατέρα στα παιδιά του, όσο στο πνέυμα του καταναλωτισμού και στην ακριβή απεικόνιση του Αμερικανικού ονείρου που επηρέασε τις προηγούμενες γενεές, αλλά και στο πόσες υποχωρήσεις ήταν διατεθειμμένος να κάνει ο ''εμποράκος'' για να καταξιωθεί οικονομικά και κοινωνικά . Το πνέυμα του καπιταλισμού σε όλο του το μεγαλείο, καθώς και οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται για την επίτευξη της επαγγελματική επιτυχίας.
Νομίζω πως ήταν η καλύτερη από τις τρεις προτάσεις σου. Περιμένω και τα δικά σου σχόλια για τον Χέμινγουεϊ, καλές αναγνώσεις σε όλους