Χαίρομαι ότι σου άρεσε. Εγώ θα αρχίσω μετά τις 5/2 όταν τελειώσει η εξεταστική μου τώρα διαβάζω δυστυχώς άλλα
μπράβο δεν παίζεσαι... λοιπόν θα σου προτείνω ένα που είναι απο τα αγαπημένα μου αν σου αρέσει ο Τσαρλς Ντικενς ΝΤΡΟΥΝΤ του Simmons Dan
Διάβασε Ένα (ή και Περισσότερα) Αγαπημένο μου Βιβλίο (Μέρος Δέκα)
- Thread starter Σαώρη
- Start date
Καλή επιτυχία.
Δυστυχώς εξαντλημένο. Στο metabook το πουλάνε 55€!
αχ τι ωραια ελπιζω και εγω καποτε να τα καταφερω και να συμμετεχωΔεν φέρνει μόνο ο Άγιος Βασίλης, δώρα! Αλλά και εμείς θα σας αφήσουμε μετά τις δώδεκα την λίστα για να τη βρείτε σήμερα το πρωί, όσοι σαν καλά παιδιά πήγατε για ύπνο νωρίς νωρίς ή κακά παιδιά αργά αργά!
Εδώ παρακάτω θα βρείτε το ταίρι σας! Ελπίζουμε να απολαύσετε το παιχνίδι και να ανυπομονείτε εναγωνίως για του χρόνου.
@Βάγγυ διάβασα πριν μέρες το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών που μου πρότεινες. 
Πρωτότυπη η ιδέα και πολλές πολλές ατάκες μαύρου χιούμορ που σε κάνουν να γελάς δυνατά 
και παρά το μακάβριο της θεματικής του βιβλίου μάλλον θα'λεγα ό,τι ίσως απευθύνεται περισσότερο σε νεότερους αναγνώστες. Μου θύμισε έντονα της οικογένεια Άνταμς Στα μείον του βιβλίου θα' λεγα ήταν η έλλειψη ανάπτυξης των χαρακτήρων που οφείλεται στο μικρό μεγέθος της ιστορίας , δεν κατάφερα σε 150 σελίδες να δεθω αρκετά με κανέναν εκτός ίσως λιγάκι με τον Άλαν.
Σε γενικές γραμμές όμως ήταν διασκεδαστικο και φρέσκο βιβλίο. Στα προσεχώς έχω το Afterwards της Lupton.
Πρωτότυπη η ιδέα και πολλές πολλές ατάκες μαύρου χιούμορ που σε κάνουν να γελάς δυνατά και παρά το μακάβριο της θεματικής του βιβλίου μάλλον θα'λεγα ό,τι ίσως απευθύνεται περισσότερο σε νεότερους αναγνώστες. Μου θύμισε έντονα της οικογένεια Άνταμς Στα μείον του βιβλίου θα' λεγα ήταν η έλλειψη ανάπτυξης των χαρακτήρων που οφείλεται στο μικρό μεγέθος της ιστορίας , δεν κατάφερα σε 150 σελίδες να δεθω αρκετά με κανέναν εκτός ίσως λιγάκι με τον Άλαν.Σε γενικές γραμμές όμως ήταν διασκεδαστικο και φρέσκο βιβλίο. Στα προσεχώς έχω το Afterwards της Lupton.
Βάγγυ, το είχα καταλάβει από σχετικά νωρίς πώς θα τελείωνε αλλιώς θα μιλούσαμε για ένα τελείως γλυκανάλατο βιβλίο. Ήταν πιστεύω ταιριαστό τέλος, προσωπικά δεν με χάλασε.
Από την ερχόμενη βδομάδα έρχεται και το δεματακι μου με το πολυπόθητο και ξεκινάω κι εγώ 
Συνήθως τα βιβλία αυτοβελτίωσης ή έμπνευσης, δεν είναι στα είδη που επιλέγω να διαβάσω. Αυτο που μου πρότεινε η Αντίβαρο όμως μπήκε στα αγαπημένα μου. Η ψυχή του κόσμου του Φρεντερίκ Λενουάρ είναι ένα πνευματικό βιβλίο που ενώνει το θείο ή αλλιώς την ψυχή του κόσμου με την φύση και τον άνθρωπο, εναρμονίζοντας τα. Μέσω μιας όμορφης ιστορίας, απαντάει σε βασικά ερωτήματα όπως "Ποιό είναι το νοήμα της ύπαρξης μας;", "Πως να κάνουμε την ζωή μας πιο χαρούμενη και ουσιαστική συνεισφέροντας παράλληλα και στην μεταμόρφωση του κόσμου;" Τα μυνήματα τα περνάει χωρίς να φέρουν το σημάδι καμίας συγκεκριμένης θρησκείας ή ιδεολογίας, είναι μάλλον το απόσταγμα όλων αυτών μαζί. Ένα μαγευτικό βιβλίο που ανοίγει τα μάτια της ψυχής και του πνεύματος.
Αντίβαρο σε ευχαριστώ!!
Αντίβαρο σε ευχαριστώ!!
Μηνύματα και όχι μυνήματα
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Σε επόμενο διάστημα, κάπου ενδιάμεσα με τις συναναγνώσεις που τρέχουν (γιατί αν περιμένω να τελειώσουν οι συναναγνώσεις σώθηκα
) πήρα να ξεκινήσω το "Τυχεροί και άτυχοι" του Γρηγόριου Ξενόπουλου και αργότερα θέλω να πιάσω και το "Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων". Αν τα καταφέρω ως εκεί θα δω και για το τρίτο. 
- και τις τρεις επιλογές σου. 
- θα ξεκινήσω με το "Μόνος στο Βερολίνο" και θα μπω για εντυπώσεις. 
@Νικορούσκι Λοιπόν... Μόλις τελείωσα το Μορφωμένη.
Δε συνηθίζω να διαβάζω βιογραφίες, παρόλα αυτά το βιβλίο μου άρεσε αρκετά. Ο κυριότερος λόγος είναι η γραφή της συγγραφέως. Ενθουσιάστηκα με το πως χειρίστηκε τη μετάβαση της Τάρα από τη μια ηλικία στην άλλη, καθώς και την εξέλιξή της από την αμάθεια, στην ημιμάθεια και τελικά στην εκπαίδευση. Η μετάβαση ήταν τόσο αρμονική που πραγματικά είναι σα να την βλέπεις να μεγαλώνει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Οι σχέσεις της οικογένειας ήταν αρκετά ψυχοφθόρες, στις όσες καταστάσεις της ζωής της μας επέτρεψε να δούμε, και σημαντικό είναι ότι ακόμα και στο τέλος, γνωρίζοντας όλα όσα γνωρίζει, αναρωτιέται αν πότε θα επιστρέψει σπίτι. Η αιώνια διαμάχη του να είμαστε καλοί, αποδεκτοί και ταπεινοί για χάρη των γονιών μας...
Δε συνηθίζω να διαβάζω βιογραφίες, παρόλα αυτά το βιβλίο μου άρεσε αρκετά. Ο κυριότερος λόγος είναι η γραφή της συγγραφέως. Ενθουσιάστηκα με το πως χειρίστηκε τη μετάβαση της Τάρα από τη μια ηλικία στην άλλη, καθώς και την εξέλιξή της από την αμάθεια, στην ημιμάθεια και τελικά στην εκπαίδευση. Η μετάβαση ήταν τόσο αρμονική που πραγματικά είναι σα να την βλέπεις να μεγαλώνει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Οι σχέσεις της οικογένειας ήταν αρκετά ψυχοφθόρες, στις όσες καταστάσεις της ζωής της μας επέτρεψε να δούμε, και σημαντικό είναι ότι ακόμα και στο τέλος, γνωρίζοντας όλα όσα γνωρίζει, αναρωτιέται αν πότε θα επιστρέψει σπίτι. Η αιώνια διαμάχη του να είμαστε καλοί, αποδεκτοί και ταπεινοί για χάρη των γονιών μας...
Καλησπέρα,
Μόλις τελείωσα την «Κόλαση», βιβλίο του Henri Barbusse που μου προτάθηκε από @Το χω σου λέω.
Το ξεκίνησα αμέσως μετά το τέλος της Συνανάγνωσης της «Ζωής, Οδηγίες Χρήσεως» του Περέκ και νομίζω ήταν μια θαυμάσια αντίθεση! Οι ιστορίες του Περέκ λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικά δωμάτια, με διαφορετικά αντικείμενα και διακόσμηση. Οι ιστορίες του Μπαρμπίς λαμβάνουν χώρα σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο, το δωμάτιο του ήρωα μας από το οποίο «κρυφοβλέπει» και κρυφακούει τους γείτονες του. Από το γειτονικό του δωμάτιο, ένα κοινό δωμάτιο ξενοδοχείου, περνούν διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες.
Μόνο που αντί να εστιάζουμε στα αντικείμενα των ανθρώπων και τις ιστορίες που κουβαλούν, στην «Κόλαση» εστιάζουμε στις σκέψεις των ανθρώπων, στις ιδέες και τις θεωρήσεις τους για τη ζωη.
Το βιβλίο είναι άκρως φιλοσοφικό και μου φάνηκε αρκετά «βαρύ», το κεντρικό του θέμα είναι η ζωη - αλλά η ζωη μέσα από το θάνατο. Ο συγγραφέας περιτριγυρίζει συνεχώς γύρω από την ιδέα του θανάτου και πως αυτή επηρεάζει τις σκέψεις, τις ιδέες και τις ζωές μας.
Ανήκει σίγουρα στα βιβλία που δε θα επέλεγα να διαβάσω, αλλά χάρηκα παρά πολύ που τελικώς το διάβασα.
Θα συνεχίσω με το επόμενο βιβλίο από τις προτάσεις που έλαβα από @Το χω σου λέω!
Καλή συνέχεια!
Υ.Γ. Κύρια μουσική υπόκρουση κατά την ανάγνωση.
Μόλις τελείωσα την «Κόλαση», βιβλίο του Henri Barbusse που μου προτάθηκε από @Το χω σου λέω.
Το ξεκίνησα αμέσως μετά το τέλος της Συνανάγνωσης της «Ζωής, Οδηγίες Χρήσεως» του Περέκ και νομίζω ήταν μια θαυμάσια αντίθεση! Οι ιστορίες του Περέκ λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικά δωμάτια, με διαφορετικά αντικείμενα και διακόσμηση. Οι ιστορίες του Μπαρμπίς λαμβάνουν χώρα σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο, το δωμάτιο του ήρωα μας από το οποίο «κρυφοβλέπει» και κρυφακούει τους γείτονες του. Από το γειτονικό του δωμάτιο, ένα κοινό δωμάτιο ξενοδοχείου, περνούν διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες.
Μόνο που αντί να εστιάζουμε στα αντικείμενα των ανθρώπων και τις ιστορίες που κουβαλούν, στην «Κόλαση» εστιάζουμε στις σκέψεις των ανθρώπων, στις ιδέες και τις θεωρήσεις τους για τη ζωη.
Το βιβλίο είναι άκρως φιλοσοφικό και μου φάνηκε αρκετά «βαρύ», το κεντρικό του θέμα είναι η ζωη - αλλά η ζωη μέσα από το θάνατο. Ο συγγραφέας περιτριγυρίζει συνεχώς γύρω από την ιδέα του θανάτου και πως αυτή επηρεάζει τις σκέψεις, τις ιδέες και τις ζωές μας.
Ανήκει σίγουρα στα βιβλία που δε θα επέλεγα να διαβάσω, αλλά χάρηκα παρά πολύ που τελικώς το διάβασα.
Θα συνεχίσω με το επόμενο βιβλίο από τις προτάσεις που έλαβα από @Το χω σου λέω!
Καλή συνέχεια!
Υ.Γ. Κύρια μουσική υπόκρουση κατά την ανάγνωση.
Last edited:
Καλημέρα σε όλους, ελπίζω να είστε καλά και υγιείς
Μόλις τελείωσα και τη δεύτερη επιλογή από @Το χω σου λέω, το βιβλίο της Jill Paton Walsh, Η γνώση των αγγέλων.
Είναι και αυτό ένα αρκετά φιλοσοφικό βιβλίο, με βασικό θέμα τη θρησκεία και την ύπαρξη του Θεού. Λαμβάνει χώρα σε ένα μακρινό και μάλλον απομονωμένο νησί, στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Ιεράς Εξέτασης.
Εγώ προσωπικά αποφεύγω βιβλία που μπορεί να περιγράφουν βασανιστήρια (πόσο μάλλον όταν αυτά γινόντουσαν στην πραγματικότητα). Μου είναι αδιανόητη η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να τραυματίσει και να βασανίσει έναν άλλο άνθρωπο. Επίσης, τις περισσότερες φορές δε μπορώ παρά να τα κάνω εικόνα, οι εικόνες που πλάθω με βασανίζουν μέρες μετά. Για τον ίδιο λόγο δεν μπορώ να δω ταινίες horror και σκηνές με αίματα. Όποτε αν μου δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση για ένα βιβλίο μάλλον δε θα το διαβάσω. Αν τύχει όμως και το ξεκινήσω και μου αρέσει, προσπαθώ σε τέτοιες σκηνές αν υπάρχουν να τις διαβάζω «επιφανειακά»
όπως όταν κλείνω τα μάτια μου στις άσχημες σκηνές στις ταινίες· αλλά κρυφοκοιτάω και λίγο μήπως και χάσω λεπτομέρειες από την πλοκή. Πάλι καλά στο βιβλίο αυτό δεν είχε τέτοιες περιγραφές.
Σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλίο που μου προτάθηκε (Η κόλαση, Henri Barbusse) είναι πιο αγωνιώδες και η πλοκή σε συνεπαίρνει. Έχει διάφορους χαρακτήρες, βοσκούς, ιερείς, μοναχές, ένα παιδί αγρίμι και έναν ναυαγό. Κανέναν δε συμπάθησα ιδιαίτερα αλλά με αγωνία παρακολουθούσα την ιστορία τους να ξετυλίγετ μπροστά μου. Η αλήθεια είναι ότι σίγουρα δε θα το διάλεγα από μόνη μου, αλλά τελικά με εξέπληξε ευχάριστα και ανυπομονούσα να προχωρήσω στην ιστορία.
Το εξώφυλλο της έκδοσης που διάβασα (Ψυχογιός, 2017, μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου) αναφέρει ότι το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Βιβλία που ξεχώρισαν». Και όντως πιστεύω, μετά και την ανάγνωσή του, ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, με πολύ προσεγμένη δομή που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Όποτε χαίρομαι @Το χω σου λέω που το γνώρισα
Παραθετω παρακάτω ένα απόσπασμα, θεωρώ πως δεν είναι spoiler, που με εντυπωσίασε πολύ γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ από αυτήν την οπτική γωνία και με έκανε να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ τα βιβλία.
«Θα σκαρφαλώνουν κάθε φορά που θα ανοίγεις αυτό το βιβλίο, εσύ ή κάποιος άλλος αναγνώστης, κάθε φορά που θα αρχίζεις να το διαβάζεις· μα η ανηφόρα αυτή είναι για εκείνους αμετάκλητη· κάθε βήμα που κάνουν προς το πάνω εξαφανίζεται στο παρελθόν».
Αυτά λοιπόν από εμένα.
Θα προσπαθήσω να βρω και το τρίτο βιβλίο, έχω βρει από τις προτάσεις των υπολοίπων μελών στο νήμα αυτό για την περίπτωση του βιβλίου αυτού, ότι υπάρχει σε ebook ή σε μεταχειρισμένο και καμμία από τις επιλογές αυτές δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα αλλά θα το προσπαθήσω. Από τις κριτικές μάλλον και το θέμα του με τρομάζει λίγο. Έχω διαβάσει βιβλία για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας και από άλλους συγγραφείς, και παρακολουθώ και μια σειρά από βίντεο στο YouTube που παρουσιάζει τα γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου βδομάδα-τη-βδομάδα. Αλλά και πάλι μου είναι τρομερή και αποκρουστική η σκέψη για το τι φρικιαστικά πράγματα γινόντουσαν εκείνη την περίοδο. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι δεν πρέπει να αποσιωπούνται, για να κατανοούμε τη φρίκη του πολέμου και όπως και να έχει είναι κομμάτι της ιστορίας.
Αν παρόλα αυτά @Το χω σου λέω έχεις να μου προτείνεις και κάτι άλλο επιπλέον ευχαρίστως θα το διάβαζα.
Καλή συνέχεια σε όλους
Μόλις τελείωσα και τη δεύτερη επιλογή από @Το χω σου λέω, το βιβλίο της Jill Paton Walsh, Η γνώση των αγγέλων.
Είναι και αυτό ένα αρκετά φιλοσοφικό βιβλίο, με βασικό θέμα τη θρησκεία και την ύπαρξη του Θεού. Λαμβάνει χώρα σε ένα μακρινό και μάλλον απομονωμένο νησί, στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Ιεράς Εξέτασης.
Εγώ προσωπικά αποφεύγω βιβλία που μπορεί να περιγράφουν βασανιστήρια (πόσο μάλλον όταν αυτά γινόντουσαν στην πραγματικότητα). Μου είναι αδιανόητη η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να τραυματίσει και να βασανίσει έναν άλλο άνθρωπο. Επίσης, τις περισσότερες φορές δε μπορώ παρά να τα κάνω εικόνα, οι εικόνες που πλάθω με βασανίζουν μέρες μετά. Για τον ίδιο λόγο δεν μπορώ να δω ταινίες horror και σκηνές με αίματα. Όποτε αν μου δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση για ένα βιβλίο μάλλον δε θα το διαβάσω. Αν τύχει όμως και το ξεκινήσω και μου αρέσει, προσπαθώ σε τέτοιες σκηνές αν υπάρχουν να τις διαβάζω «επιφανειακά»
όπως όταν κλείνω τα μάτια μου στις άσχημες σκηνές στις ταινίες· αλλά κρυφοκοιτάω και λίγο μήπως και χάσω λεπτομέρειες από την πλοκή. Πάλι καλά στο βιβλίο αυτό δεν είχε τέτοιες περιγραφές.Σε αντίθεση με το προηγούμενο βιβλίο που μου προτάθηκε (Η κόλαση, Henri Barbusse) είναι πιο αγωνιώδες και η πλοκή σε συνεπαίρνει. Έχει διάφορους χαρακτήρες, βοσκούς, ιερείς, μοναχές, ένα παιδί αγρίμι και έναν ναυαγό. Κανέναν δε συμπάθησα ιδιαίτερα αλλά με αγωνία παρακολουθούσα την ιστορία τους να ξετυλίγετ μπροστά μου. Η αλήθεια είναι ότι σίγουρα δε θα το διάλεγα από μόνη μου, αλλά τελικά με εξέπληξε ευχάριστα και ανυπομονούσα να προχωρήσω στην ιστορία.
Το εξώφυλλο της έκδοσης που διάβασα (Ψυχογιός, 2017, μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου) αναφέρει ότι το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Βιβλία που ξεχώρισαν». Και όντως πιστεύω, μετά και την ανάγνωσή του, ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, με πολύ προσεγμένη δομή που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Όποτε χαίρομαι @Το χω σου λέω που το γνώρισα
Παραθετω παρακάτω ένα απόσπασμα, θεωρώ πως δεν είναι spoiler, που με εντυπωσίασε πολύ γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ από αυτήν την οπτική γωνία και με έκανε να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ τα βιβλία.
«Θα σκαρφαλώνουν κάθε φορά που θα ανοίγεις αυτό το βιβλίο, εσύ ή κάποιος άλλος αναγνώστης, κάθε φορά που θα αρχίζεις να το διαβάζεις· μα η ανηφόρα αυτή είναι για εκείνους αμετάκλητη· κάθε βήμα που κάνουν προς το πάνω εξαφανίζεται στο παρελθόν».
Αυτά λοιπόν από εμένα.
Θα προσπαθήσω να βρω και το τρίτο βιβλίο, έχω βρει από τις προτάσεις των υπολοίπων μελών στο νήμα αυτό για την περίπτωση του βιβλίου αυτού, ότι υπάρχει σε ebook ή σε μεταχειρισμένο και καμμία από τις επιλογές αυτές δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα αλλά θα το προσπαθήσω. Από τις κριτικές μάλλον και το θέμα του με τρομάζει λίγο. Έχω διαβάσει βιβλία για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας και από άλλους συγγραφείς, και παρακολουθώ και μια σειρά από βίντεο στο YouTube που παρουσιάζει τα γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου βδομάδα-τη-βδομάδα. Αλλά και πάλι μου είναι τρομερή και αποκρουστική η σκέψη για το τι φρικιαστικά πράγματα γινόντουσαν εκείνη την περίοδο. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι δεν πρέπει να αποσιωπούνται, για να κατανοούμε τη φρίκη του πολέμου και όπως και να έχει είναι κομμάτι της ιστορίας.
Αν παρόλα αυτά @Το χω σου λέω έχεις να μου προτείνεις και κάτι άλλο επιπλέον ευχαρίστως θα το διάβαζα.
Καλή συνέχεια σε όλους
Last edited:
@Εβίτακαλ διάβασα το πρώτο βιβλίο που πρότεινες "Η Θάλασσα" και το βρήκα εξαιρετικό. Μεστό και απολαυστικό. Κυρίως για το λυρικό τρόπο που περιγράφει μια δυστοπία, που μοιάζει τόσο κοντινή. Κρατάω το υπέροχο τέλος όπου ο ανθρώπινος τρόπος ζωής βρίσκει τον δρόμο του μέσα από το αποστειρωμένο υπόγειο της τεχνητής ζωής. Σε ευχαριστώ που το πρότεινες γιατί δεν συνηθίζω να διαβάζω σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς κι έτσι δεν θα το συναντούσα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη!
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Μετά από συνεννόηση προστέθηκε ένα 14ο ζευγάρι. Αυτό της Τουραντό και της Ροζ τριανταφυλλο.
Ελπίζω όσοι πήρατε μέρος να απολαύσατε το παιχνίδι και να το απολαμβάνετε και πάλι στο τέλος του χρόνου να είμαστε όλοι εδώ καλά και να ξανασυμμετάσχετε!
Ζητώ συγγνώμη από το ζευγάρι μου, @Θελόνιους, που δεν έχω διαβάσει ακόμα την επιλογή μου από την τριάδα που έστειλε, μιας και λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούσα μέχρι τώρα. Υπόσχομαι μέσα στον Μάρτη να το ξεκινήσω! ^^
Ελπίζω όσοι πήρατε μέρος να απολαύσατε το παιχνίδι και να το απολαμβάνετε και πάλι στο τέλος του χρόνου να είμαστε όλοι εδώ καλά και να ξανασυμμετάσχετε!
Ζητώ συγγνώμη από το ζευγάρι μου, @Θελόνιους, που δεν έχω διαβάσει ακόμα την επιλογή μου από την τριάδα που έστειλε, μιας και λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούσα μέχρι τώρα. Υπόσχομαι μέσα στον Μάρτη να το ξεκινήσω! ^^