Διάβασε ένα αγαπημένο μου βιβλίο 2017

στην παρουσίαση θα επιστρέψουν πολλοί που θέλουν να διαβάσουν απόψεις για το βιβλίο, ακόμα και κόσμος εκτός λέσχης, που θα βρεθεί εκεί μεσω γούγλη :ναι:
Όντως, σωστό:)

Πολυ ωραια φραση το Συνελοντι ειπειν. Πρωτη φορα το ακουω, το γκουγκλαρα να δω τι σημαινει. Θα αρχισω να το χρησιμοποιω και εγω. :))
Κι εμένα είναι από τις αγαπημένες μου, όπως και το ούτως ειπείν. :) Πρόσφατα το έμαθα κι εγώ το πρώτο, μη φανταστείς:Ρ
 
Διάβασα την πρώτη πρόταση του Ιπποπόταμου, την 'Πτώση' του Καμί.

Αγόρασα και ξεκίνησα το βιβλίο χωρίς να το έχω ψάξει καθόλου και γενικά δεν ήξερα τι να περιμένω! Ίσως γι αυτό μου φάνηκε... διαφορετικό από ό,τι περίμενα.
Ο Ζαν Μπατίστ είναι ένας τέλεια προβληματικος νάρκισσος, που σε πολλά σημεία με νευρίασε! Το πρόβλημα μου δεν ήταν όμως με τον χαρακτήρα, ίσα ίσα. Λατρεύω έναν ανθρώπινα προβληματικό χαρακτήρα. Το πρόβλημα μου ήταν με την αφήγηση. Αν συναντούσα τον χαρακτήρα σε ταινία ή βιβλίο με άλλο αφηγηματικό στυλ, πιθανότατα να γινόταν αγαπημένη ιστορία. Με ενόχλησε πολύ όμως που δεν είχα το περιθώριο να σκεφτώ, και να κρίνω μόνη μου τον πρωταγωνιστή επειδή απλά μιλούσε ακατάπαυστα και εξηγούσε τα πάντα!
Προφανώς αυτό ήταν το νόημα του βιβλίου απλά δεν μου ταίριαξε.

Το βιβλίο πάντως είχε γρήγορη ροή, αφού ήταν αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο.
Χάρις στην πρόταση σου πάντως Ιπποποταμε, διάβασα επιτέλους Καμί που τον είχα στη λίστα μου για χρόνια.

* Έμαθα ότι θα επανακυκλοφορησουν τα βιβλία του Φιτσεκ στα ελληνικά!
** Επειδή δύο από τις προτάσεις μου ναυαγησαν, σου προτείνω το 'Ελευθερία' του Τζόναθαν Φρανζεν (εκδ. Ωκεανίδα, υπάρχει στην πρωτοπορία).
 
Διάβασα πριν λίγες μέρες το Κρεμάστε τους σαν τα τσαμπιά του Αζίζ Νεσίν. Το βιβλίο αναφέρεται στα επεισόδια κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και την περίοδο που ακολούθησε μέσα από την ζωή του συγγραφέα. Εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρον θέμα για μια όχι και τόσο γνωστή περίοδο (ή για την ακρίβεια για μια περίοδο για την οποία δεν έχουμε μια επαρκώς αποστασιοποιημένη εικόνα).

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν νομίζω ότι προσφέρει και πολλά στην κατανόηση του πριν (κυρίως αλλά) και του μετά των ταραχών. Τόσο οι αιτίες όσο και το ευρύτερο κλίμα αναφέρονται ελάχιστα και παρεμπιπτόντως, το μέγεθος και οι συνέπειές τους υποβαθμίζονται και τελικά ο συγγραφέας μας μιλά για τον αγαπημένο του ήρωα, τον εαυτό του που παρόλο που ήταν τόσο αγνός και άδολος συναναστρεφόταν με άτομα που δεν τους άξιζε.

Μια ασθένεια ενδημική στο λογοτεχνικό είδος των αναμνήσεων/απομνημονευμάτων είναι το να υποβαθμίζονται από τον συγγραφέα τα προσωπικά του ελαττώματα, ενώ δοθείσης επισημαίνονται μερικά ελαττώματα του περιβάλλοντός του. Υποθέτω ότι κι εγώ όταν γράψω τα απομνημονεύματά μου το ίδιο θα κάνω. Εδώ ο Νεσίν δεν διαφοροποιείται από αυτήν την μακραίωνη παράδοση και δεν αποφεύγει να μας επισημάνει το πόσο ασταθής πολιτικά ήταν ο ένας, πόσο κοιλιόδουλος ο άλλος, πώς ο τρίτος αν και διωκόμενος αριστερός έγραφε παλπ μυθιστορήματα για βιοπορισμό. Ο ίδιος ο Νεσίν βέβαια, ήταν υπεράνω απ'όλα αυτά και αντιμετώπιζε την κατάσταση με μια αξιοθαύμαστη στωικότητα αποστασιοποίηση.

Ίσως να είμαι υπερβολικός, ίσως να υπερτόνισα τα αρνητικά του βιβλίου, ίσως απλά να μην το διάβασα σε μια καλή στιγμή για να το απολαύσω. Τελικά όμως, χωρίς να μπορώ να πω ότι είναι ένα κακό βιβλίο, αν και χάρηκα που το διάβασα και ευχαριστώ την Σαώρη που μου το πρότεινε, νομίζω ότι δεν ξεφεύγει από την μετριότητα και ότι φωτίζει ελάχιστα αυτό που υποτίθεται ότι είναι το θέμα του.
 
Διάβασα το "Η μυστική ζωή των μεγάλων μουσουργών" Ελίζαμπεθ Λάντεϊ και το καταευχαριστήθηκα! Ειδικά όσοι δεν έχουν ιδέα από κλασική μουσική (όπως εγώ) θα τους αρέσει πάρα πολύ αυτό το βιβλίο. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως κάποια κομμάτια τα γνωρίζω από παιδικά! :ζντόινγκ: (δεν το περίμενα)
[video=youtube;bYM84n-2Sas]https://www.youtube.com/watch?v=bYM84n-2Sas[/video]
Άκουγα Μπραμς και δεν το ήξερα! :))))
[video=youtube;EjPcslQLQm8]https://www.youtube.com/watch?v=EjPcslQLQm8[/video]
Ελπίζω μέσα στον μήνα να προλάβω να διαβάσω και τα τρία λευκά φέρετρα του Αντόνιο Ούνγκαρ.
 
Χαίρομαι τόσο που το ευχαριστήθηκες όσο κι εγώ Τσίου :γιούπι: Το αγαπώ αυτό το βιβλίο όχι λόγω κουτσομπολίστικης διάθεσης ή λογικής της κλειδαρότρυπας (πχ δεν με ενδιαφέρει αυτό καθαυτό το σκάνδαλο της εξωσυζυγικής σχέσης της, κόρης του Λιστ, Κόζιμα με τον Βάγκνερ) αλλά γιατί φέρνει αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στο κεφάλι μας, πιο κοντά στον μέσο, καθημερινό άνθρωπο. Γνωρίζοντας τις αδυναμίες, τα πάθη τους, τις καλές, κακές ή αστείες στιγμές τους, νιώθεις αυτομάτως πιο κοντά τους!

Υπάρχει και η Μυστική Ζωή των Μεγάλων Ζωγράφων, της ίδιας και η Μυστική Ζωή των Μεγάλων Ζωγράφων, του Robert Schnakenberg (το έχω και περιμένει την σειρά του).

Σήμερα, δανείστηκα επιτέλους τον Μουρακάμι και θα το ξεκινήσω μέχρι το βράδυ :ανάγνωση:
 
Α, όχι ούτε εγώ έμεινα εκεί, στα κουτσομπολίστικα, αν και πολλές φορές ήθελα να επέμβω και να ρίξω μπουρλότο :χαχαχα:. Ψιλοέφριξα με τους γονείς. Κάποια παιδιά θαύματα υπέστησαν κακοποίηση και άλλα εκμετάλλευση. Επειδή όμως αναφέρονται στοιχεία της προσωπικότητάς τους (μαζί με τα μουσικά κομμάτια) ήθελα να αγκαλιάσω τον Γιόζεφ Χάυντν (έκανε και τρολλιές στο κοινό που γλάρωνε!) και τον Τσαικόφσκι. Συγκινήθηκα με τον Μπετόβεν, στην πρεμιέρα της 9ης συμφωνίας είχε χάσει τελείως την ακοή του και δεν είχε αντιληφθεί το κοινό που ξέσπασε σε χειροκροτήματα και κλάματα κουνώντας μαντήλια, μέχρι που η Καρολίνα Ούνγκερ τον άρπαξε από το χέρι και τον έστρεψε στο κοινό. Λάτρεψα, τι "λάτρεψα"; έλιωσα με τα ζευγαράκια Ρόμπερτ-Κλάρα Σούμαν, Ρίχαρντ-Πωλίν ντε Άννα Στράους (είδωλο η Πωλίν, από την αρχή γέλουσα με τα καμώματά της αλλά όταν έστειλε αδιάβαστο έναν ναζιστή, προσκύνησα). Για τον Λιστ και τον Βάγκνερ καλύτερα ας μη μιλήσω, τουλάχιστον τον Λιστ τον εγκρίνουν τα αυτιά μου. Μ'άρεσε που ο Έλγκαρ έπαιζε σε ψυχιατρείο (πολύ προχώ ο διευθυντής του άσυλου :μπράβο:) και είχε χόμπι τρελού επιστήμονα. Λυπήθηκα τον Μάλερ λόγω της γυναίκας του (η συνάντηση φιάσκο με τον Φρουντ; :))))), μ'άρεσε πολύ η χορογραφία του Νιζίνσκι για το "The Rite of Spring" του Στραβίνσκι (υπάρχει βιντέακι στο γιούτουμπ, δεν ξέρω κατα πόσο πατάει στην ορίτζιναλ χορογραφία). Ο Ντμίτρι Μητρόπουλος; 2-3 τέτοιους φίλους να έχεις σαν αυτόν και να ζητήσεις την βοήθειά τους χάθηκες. Στο mini bio του πολυτεχνίτη Γκλας είχε και ανεκδοτάκι εμπνευσμένο από το χούι για επανάληψη. Για τους: Μπραμς, Σοστακόβιτς, και Γκέρσουιν δεν είπα τίποτα. Θα βάλω μόνο :αγαπώ:x3.
Υ.Γ Ελπίζω να μην έχω κάνει λάθη σε ονόματα.

Εδιτ: Αν σε κουράσει ο Μουρακάμι, προχώρα στο θεατρικό του Μακ Ντόνα!
 
Last edited:
Δεν με κουράζει καθόλου. Είμαι στις 100 πρώτες σελίδες και είναι πολύ μυστήριο βιβλίο αλλά με τρώει η περιέργεια για το που θα το πάει!

Περίπου τα ίδια ξεχωρίσαμε από την Μυστική Ζωή. Πραγματικά, ενώ κάποιοι συνθέτες έπρεπε να περάσουν από 40 κύματα λόγω της οικογένειάς τους για να κάνουν αυτό που γουστάρουν, άλλοι έγιναν αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης από τους γονείς τους. Τα παράδοξα του κόσμου.

Ο Μπετόβεν ήταν τραγική φυσιογνωμία, ναι :λυγμ: Περίμενα να αναφέρεις και τον Μπερλιόζ. Πόσο λάτρεψα αυτή την αντιφατική, τρελιάρικη και ρομαντική προσωπικότητα :αγαπώ:
Ξέχασα να πω ότι το βιβλίο (και τα άλλα της σειράς) είναι και πολύ ελκυστικό οπτικά με τα σχέδια και τα χρωματάκια!
 
Μεταλλαγμενη κ Τσιου μας έχετε ξεσηκώσει να το διαβάσουμε κ εμείς το βιβλιο, όπως κ τα υπολοιπα της σειρας!!! Κ ακόμη δεν έχουμε διαβάσει τα δικά μας μας βαζετε πειρασμούς!! :σάλια:
 
Λεμόνοπιτά μου, εγώ τι να πω που κάθε φορά που σε βλέπω μου έρχεται να πάρω σβάρνα τα ζαχαροπλαστεία; :αγκαλιά:
Να το διαβάσεις! Όχι μόνο κυλάει γρήγορα και μαθαίνεις πληροφορίες, περνάς και όμορφα κατά την διάρκεια της ανάγνωσης :ναι:
 

Σαώρη

Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Κόρτο, μην νομίζεις πως το άφησα. Έχω διαβάσει εδώ και κάποιες λίγες εβδομάδες το βιβλίο του Primo Levi και με αφορμή αυτού, θα ξεκινήσω και τα υπόλοιπα δύο της "τριλογίας" του.
Κάποια στιγμή θα γράψω -όταν έχω λίγο χρόνο- και στο αντίστοιχο νήμα της παρουσίασης για το πόσο καλό μου φάνηκε!
Μέσα στο Πάσχα ίσως επιχειρήσω να διαβάσω και κάποιο άλλο από τα υπόλοιπα δύο που μου είχες στείλει. :)))
 
Ωραία. Είναι πολύ καλά και τα αλλά δυο με το δεύτερο (Η ανακωχή) να είναι αυτό που μου άρεσε λιγότερο. Κι εγω έχω διαβάσει το δεύτερο απο τα 3 αυτο του Καβαμπατα. Κάποια στιγμή θα το σχολιασω εδω.
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Έχω διαβάσει πάνω από μήνα το "Midlessex" του Τζέφρι Ευγενίδη και τώρα, που αναδύθηκε ξανά το νήμα, συνειδητοποιώ ότι νόμιζα πως είχα γράψει τις εντυπώσεις μου, ενώ δεν το έχω κάνει.. :αργκ:

Ναντίν, σε ευχαριστώ που μέσω αυτού του παιχνιδιού, ήσουν αφορμή να το διαβάσω. Ήταν ευκολοδιάβαστο και σου μετέφερε κάποιες εξειδικευμένες πληροφορίες με απλό και κατανοητό τρόπο. Επίσης, μου αρέσουν τα βιβλία που χρονικά πιάνουν πολλές δεκαετίες και τόπους, γιατί με ταξιδεύει πολύ. Το μόνο αρνητικό στο συγκεκριμένο, ήταν ότι λόγω αυτής της μεγάλης χρονικής πορείας, το κύριο θέμα του πρωταγωνιστή παρουσιαζόταν στο μεγαλύτερο μέρος σε συνάρτηση με το εξωτερικό περιβάλλον, όμως ακόμα κι έτσι γνώρισα μέσα από αυτό πτυχές που δεν γνώριζα.
 
Γιάννη Αγιαννη, έχω αργήσει πολύ, το ξέρω και συγγνώμη αλλά τους τελευταίους μήνες δεν είχα ούτε χρόνο ούτε διάθεση για διάβασμα και έτσι το πιλατευα 2 μήνες μέχρι να τελειώσω το βιβλίο που μου πρότεινες, όχι γιατί δε μου άρεσε αλλά για τους λόγος που προανέφερα. Έτσι, το έπιασα χθες μετά από καιρό που το είχα αφήσει και το τελειώσα. Μιλάω για το "Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" του Βασκεζ. Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το παιχνίδι, είναι ότι κάθε φορά διαβάζω βιβλία που υπό άλλες συνθήκες, οχι απλά δε θα τα διάβαζα αλλά ίσως και να μην τα ανακαλυπτα. Τέτοιο είναι και αυτό. Μου άρεσε πολύ το όλο περιεχόμενο και κυρίως για το πόσα πράγματα έμαθα που δεν ήξερα σχετικά με την Κολομβία και τη μάστιγα των ναρκωτικών, πόσο φοβισμένα περνούσαν την καθημερινότητά τους οι άνθρωποι. Θυμάμαι, σε ένα σημείο που λέει ότι οποιοδήποτε σπίτι ακόμη και κάποιου γνωστού από φίλο, ήταν πιο ασφαλές από δημόσιο χώρο, ότι οι άνθρωποι ήξεραν που βρίσκονται τα καρτοτηλεφωνα για να πάρουν να πουν ότι δεν σκοτώθηκαν, είναι καλά. Τι ζωή!
Η πλοκή του βιβλίου είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μάθεις για τα τότε συμβάντα κάτι που ξέφευγε από το μυθιστορηματικο πλαίσιο. Θα μου άρεσε να είχε λιγοτερο βεβιασμένο τέλος, αλλά ίσως και να ήταν έτσι γιατι και η ζωή των ανθρώπων τότε, έκλεινε έτσι. Βέβαια, καλές οι πληροφορίες αλλά υπερβολικά πολλές σημειώσεις του μεταφραστη, μερικές ανούσιες. Πολύ καλό βιβλίο πάντως, απόλαυσα την ανάγνωσή του και δε φταίει το βιβλίο που καθυστερησα. Και παλι συγγνώμη. :)
 
Last edited:
Σημασία έχει οτι σου άρεσε το βιβλίο και χαίρομαι γι'αυτο, πράγματι η ζωή ήταν πολύ δύσκολη εκείνη την περίοδο. Οταν θα έχεις χρόνο για τηλεοράση σου προτείνω την σειρά Νarcos που εξιστορέι την ζωή του Εσκομπάρ....
πριν λίγο καιρο κυκλόφορησε και νέο ο Βάσκεζ (όχι δεν το έχω αγοράσει ακομη..)
 
Νομίζω ότι την έχω ακουστά τη σειρά, αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Να το πάρεις να μας πεις εντυπώσεις και να το βάλεις στην επόμενη τριάδα σου. :ρ
 
Λοιπόν, Τσίου, ήρθε η ώρα για να εκφέρω την αποψάρα μου για το Κουρδιστό Πουλί, του Μουρακάμι.

Πρώτη επαφή με το συγγραφέα, όπως έχω ήδη πει, και δεν με απογοήτευσε καθόλου! Πολυδιάστατο μυθιστόρημα, που κινείται με άνεση ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό/ονειρικό. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες ένιωθα ότι δεν υπήρχε ακριβώς πλοκή αλλά μια ατέρμονη εναλλαγή προσώπων και καταστάσεων στην ζωή του πρωταγωνιστή, η εκκεντρικότητα και αντισυμβατικότητα των οποίων, τόνιζε ακόμα περισσότερο την συνηθισμένη και ολίγον τι άχρωμη προσωπικότητά του.

Από πρόσωπα ξεχώρισα την Κρέτα Κάνο, της οποίας η προσωπική ιστορία, με στεναχώρησε πολύ καθώς και την έφηβη Μαγιού Κασαχάρα. Μοναδικό πλάσμα, αφοπλιστικά αθώο και ειλικρινές, με προσωπικότητα που ξεχειλίζει. Η σχέση της με τον Ογκάντα ήταν από τις πιο τρυφερές και όμορφες που έχω συναντήσει ανάμεσα σε ενήλικο και έφηβο. Η σκηνή στο τέλος με συγκίνησε απίστευτα.

Χάρηκα πολύ που το πρότεινες :αγαπώ:
 
Όντως αποψάρα (τι ωραία που τα λες! :αγαπώ:)
Χαίρομαι που δεν σε απογοήτευσε. Βέβαια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον αποκαλούν δυτικό. Οι ιστορίες του, πασπαλισμένες με ζενέσκ στοιχεία, παίζουν κρυφτούλι με το "δυτικό" μυαλό μας. Υποθέτω πως φταίει το γεγονός πως ακούει τζάΖε κ.α. Αλλά όσο εμείς γίναμε Αμερικανοί τρώγοντας ντόνατς απ'τα Ντάνκιν' και μπέργκερς απ'τα Γουέντις (:μιαμ:), άλλο τόσο έγινε ο Μουρακάμι δυτικός ακούγοντας μπιτλς.
 
Α μπράβο, ξέχασα να το αναφέρω αυτό. Ούτε εμένα μου φάνηκε να "δυτικίζει" :)))) σε αυτό το βιβλίο αλλά μια που δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο του, δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Πιθανόν να είναι ένας λόγος η συνεχής αναφορά σε δυτικά τραγούδια (πολύ ωραία όλα πάντως, τα άκουγα παράλληλα) αλλά συμφωνώ ότι αυτή μόνο δεν τον κάνει δυτικό.

Εμένα με ταξίδεψε στην ανατολή πάντως. Έψαχνα παράλληλα φωτογραφίες όλων των τοποθεσιών που αναφέρονταν. Επίσης, με αιχμαλώτισαν οι περιγραφές των ιστορικών γεγονότων στην Ματζουρία από τους Μαμίγια και Ακασάκα. Συνήθως δεν είμαι φαν των εγκιβωτισμένων αφηγήσεων, τις βρίσκω κουραστικές, αλλά εδώ δε με χάλασε. Κάθε αφηγητής έδινε κάτι στην ιστορία και επιδρούσε με τον τρόπο του στη ζωή του Ογκάντα.
 
Top