Διάβασα πριν λίγες μέρες το Κρεμάστε τους σαν τα τσαμπιά του Αζίζ Νεσίν. Το βιβλίο αναφέρεται στα επεισόδια κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και την περίοδο που ακολούθησε μέσα από την ζωή του συγγραφέα. Εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρον θέμα για μια όχι και τόσο γνωστή περίοδο (ή για την ακρίβεια για μια περίοδο για την οποία δεν έχουμε μια επαρκώς αποστασιοποιημένη εικόνα).
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν νομίζω ότι προσφέρει και πολλά στην κατανόηση του πριν (κυρίως αλλά) και του μετά των ταραχών. Τόσο οι αιτίες όσο και το ευρύτερο κλίμα αναφέρονται ελάχιστα και παρεμπιπτόντως, το μέγεθος και οι συνέπειές τους υποβαθμίζονται και τελικά ο συγγραφέας μας μιλά για τον αγαπημένο του ήρωα, τον εαυτό του που παρόλο που ήταν τόσο αγνός και άδολος συναναστρεφόταν με άτομα που δεν τους άξιζε.
Μια ασθένεια ενδημική στο λογοτεχνικό είδος των αναμνήσεων/απομνημονευμάτων είναι το να υποβαθμίζονται από τον συγγραφέα τα προσωπικά του ελαττώματα, ενώ δοθείσης επισημαίνονται μερικά ελαττώματα του περιβάλλοντός του. Υποθέτω ότι κι εγώ όταν γράψω τα απομνημονεύματά μου το ίδιο θα κάνω. Εδώ ο Νεσίν δεν διαφοροποιείται από αυτήν την μακραίωνη παράδοση και δεν αποφεύγει να μας επισημάνει το πόσο ασταθής πολιτικά ήταν ο ένας, πόσο κοιλιόδουλος ο άλλος, πώς ο τρίτος αν και διωκόμενος αριστερός έγραφε παλπ μυθιστορήματα για βιοπορισμό. Ο ίδιος ο Νεσίν βέβαια, ήταν υπεράνω απ'όλα αυτά και αντιμετώπιζε την κατάσταση με μια αξιοθαύμαστη στωικότητα αποστασιοποίηση.
Ίσως να είμαι υπερβολικός, ίσως να υπερτόνισα τα αρνητικά του βιβλίου, ίσως απλά να μην το διάβασα σε μια καλή στιγμή για να το απολαύσω. Τελικά όμως, χωρίς να μπορώ να πω ότι είναι ένα κακό βιβλίο, αν και χάρηκα που το διάβασα και ευχαριστώ την Σαώρη που μου το πρότεινε, νομίζω ότι δεν ξεφεύγει από την μετριότητα και ότι φωτίζει ελάχιστα αυτό που υποτίθεται ότι είναι το θέμα του.