Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σου άρεσε, Χανκ, γιατί αν θυμάμαι καλά —κάποια άλλα δικά του το έχουν πιο έντονο— δεν υπήρχε πολύς διάλογος, μα κυρίως αφήγηση.
Ο συγκεκριμένος έχει δουλέψει πολύ για να συντάξει και ένα βιβλίο ιστορίας για τη Χίο, οπότε δεν μου φαίνεται παράξενο, αν και ναι λιγάκι κουράζει το πήγαινε-έλα στο παρόν. Μα στην ουσία είναι μία καταγραφή ενός "μύθου" του νησιού, οπότε είναι και λογικό το να παραθέτει και αυτό, γιατί δεν ήταν ιστορικός και ερευνητής, οπότε είναι κάτι διαφορετικό και μια εμπειρία, ειδικά το συγκεκριμένο κυνήγι του μύθου.
Γρίλε επιτέλους ξεκίνησα με τις προτάσεις σου. Ελπίζω να μην απογοητεύτηκες απο την αργοπορία μου. Ξεκινάω με το Locke Key και εν συνέχεια πάλι με την δικιά σου πρόταση Mika Waltari Ιωάννης Άγγελος.
Χαίρομαι, τώρα είδα το μήνυμα σου. Ελπίζω να σου αρέσουν όσο και σε εμένα.
Εγώ μόλις τελείωσα το "Α Μπε Μπα Μπλομ". Σίγουρα είναι βιβλίο που δεν θα αγόραζα άρα επιτυχημένη αφορμή το ταίριασμα, για νέες αναγνώσεις.
Διαβάζεται πάρα πολύ εύκολα (το άρχισα Σάββατο και Κυριακή βράδυ το τελείωσα) αλλά μου φάνηκε πάρα πολύ απλό στο τρόπο γραφής και σε σημεία περίεργο. Μπορεί να φταίει η μετάφραση αλλά μου έκαναν εντύπωση κάποιες προτάσεις: "Η κιμαδόπιτα του έκανε μία ανάποδη τούμπα στον αέρα και προσγειώθηκε με ένα απολαυστικό πάφλασμα μέσα σε μία νερολακκούβα".
Η ιδέα του βιβλίου είναι ενδιαφέρουσα, αν και μου θύμισε "SAW", αλλά μου έκανε αρνητική εντύπωση η προσπάθεια του συγγραφέα να χωρέσει όλα τα στερεότυπα μαζί σε ένα βιβλίο (τρανσέξουαλ, οικογενιακή βία, σεξουαλική κακοποίηση, σοδομισμός, διαφθορά στην αστυνομία κ.α.. Άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία, σύντομα κεφάλαια, έντονη δράση και σκηνές από αμερικάνικη ταινία δράσης.
Αφού διαβάσω δύο βιβλία που έχω καιρό στα αδιάβαστα θα πιάσω μετά την "Καρένινα".
Μιας κι έχω διαβάσει το αγαπημενο Εγκλημα, ψήνομαι τρελλά για Σαμαράκη από πρόταση Μπου και για Σάμπατο από πρόταση του Κόρτο (το Νορβηγικό Δάσος μου άρεσε πολύ). Για Βιρτζίνια Γουλφ sorry αλλά ούτε στον εχθρό μου. Πιο βαρετή συγγραφέα από αυτήν δε διάβασα ποτέ μου, μιλάει πολύ αλλά δε λέει απολύτως τίποτα. Ο μεντόζα είναι ενδιαφέρουσα πρόταση ενώ ο Οσκαρ Ουάιλντ και ο Μπέκετ είναι εξαιρετικοί για τα γούστα μου αλλά τα έχω διαβάσει. Τέλος, ο Κέρουακ με ψήνει και δε με ψήνει. Οι χιποιστορίες έχουν ένα νόημα αν τις διαβάζεις στα είκοσ,ι στη φάση μου θέλω κάτι παραπάνω απ' τη ζωή (δεν είμαι βέβαια σίγουρος ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο αλλά κάτι τέτοιο οσφρίζομαι) και μάλλον δε με ικανοποιεί το θέμα μιας ιστορίας επανάστασης με τσόπερ. Οπως και να χει να είστε όλοι καλά, σας ευχαριστούμε για τις προτάσεις!
Καλησπέρα Μπου Ράντλι και λοιποί συμφορουμίτες! Καταρχάς πρέπει να πω ότι χάρηκα που συμμετείχα αυτή τη φορά στο ''παιχνίδι''. Ήρθα σε επαφή με δύο συγγραφείς για πρώτη φορά Πόε και Κερουάκ.
Τελειώνοντας λοιπόν το βιβλίο του Κέρουακ ''Στο δρόμο'', μπορώ να πω ότι ήταν ανάγνωσμα διαφορετικό για τα δικά μου γούστα, η ιστορία μιας παρέας χίπστερ με όμορφες περιγραφές των τοπίων της Αμερικανικής επαρχίας, έλαβα πολλές πληροφορίες για έναν τρόπο ζωής πολύ εναλλακτικό και ιδιαίτερο για τα δικά μου γούστα. Ίσως λόγω ηλικίας και διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας δεν ενθουσιάστηκα με το ανάγνωσμα. Επίσης, με κούρασε υπερβολικό από ένα σημείο και μετά το μακροσκελές, ενιαίο κείμενο, χωρίς κεφάλαια και παραγράφους. Ίσως αντικατοπτρίζει την ίδια τη ζωή των ηρώων, όλα χύμα, όλα λίγο αφημμένα στην τύχη τους...Όμως αυτό είναι και το νόημα του ''παιχνιδιού'', να διαβάζουμε και βιβλία που ίσω και να μην γνωρίζαμε την ύπαρξή τους.
Ελπίζω να πραγματοποιηθεί ξανά η όμορφη αυτή διαδικασία παιδιά, πολύ ενδιαφέρουσα πραγματικά! Καλές βιβλιοαναγνώσεις σε όλους!
@ Διχασμένη, μου άρεσε η ανάρτησή σου για το Μολλόυ αν και δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι φόβοι που είχα οτι σε αρκετούς μπορεί να μην αρέσει. Όταν μιλούσα για την υπόθεση/ θέμα του έργου εννοούσα οτι δεν έχει με τη έννοια που συναντάμε στα περισσότερα βιβλία.
Ενδιαφέρουσα και η σκέψη σου σχετικά με τον Β' παγκόσμιο, δεν το είχα σκεφτεί καθόλου και μόλις βρω χρόνο θα το ψάξω.
Εύχομαι να σου αρέσει το τουλάχιστον το Φαρενάιτ και να μην σε χαντακώσω τελείως :-)
Επιτέλους, ήρθε το Φαρενάιτ και τ' άρχισα! Άργησα τόσο γιατί το είχα παραγγείλει στ' αγγλικά, καθώς είχα ακούσει ότι οι ελληνικές μεταφράσεις του δεν είναι καλές.
Το έχω αρχίσει ήδη και όχι μόνο δεν με χαντάκωσες, μου φαίνεται καταπληκτικό! Οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι απλώς απροσδόκητες και ο τρόπος γραφής τόσο ωραίος που σου φαίνεται ότι αυτό που διαβάζεις δεν είναι απλά βιβλίο, αλλά κάτι απτό και ζωντανό.
Περισσότερα όταν το τελειώσω!)
Λοιπόν, έχω να πω ότι το Φαρενάιτ το ερωτεύτηκα από την πρώτη σελίδα! Και εδώ που τα λέμε, είναι νομίζω, βιβλίο που θ' άρεζε σε κάθε βιβλιόφιλο.
Βαθιά συγκινητικό, αλλά παρόλο που περιγράφει μια δυστοπία, παραμένει δυνατή η ελπίδα, κάτι που μ' άρεσε πολύ και δεν το έχω συναντήσει στο άλλο δυστοπικό μυθιστόρημα που διάβασα, το 1984 του Όργουελ. Μ' άρεσε επίσης πολύ η βαθιά επιείκια για τα ανθρώπινα σφάλματα που αναβλύζει απ' όλο το βιβλίο και δεν προσπαθεί να τρίψει στη μούρη των ηρώων και των αναγνωστών το δίδαγμα περί βιβλίων και γενικά ανθρώπινων σχέσεων και πραγμάτων. Βρήκα πολύ επιτυχές ότι ο Faber εξηγεί το ότι την παρηγορία και την ποιότητα των βιβλίων δεν μπορείς να τη βρεις μόνο εκεί, αλλά σε πάρα πολλά πράγματα: στις ανθρώπινες σχέσεις, στη φύση, σε καλές ταινίες, πράγματα όλα που λείπουν απ' τον περιγραφόμενο κόσμο. Μ' άρεσε που οι ήρωες του δεν έχουν αλαζονεία για τα πράγματα που γνωρίζουν. Τέλος, σε αρκετές σκηνές δάκρυσα, πράγμα που δεν μου συμβαίνει καθόλου συχνά με τα βιβλία, αν και βεβαιωμένη κλαψιάρα!
Με συντάραξε ο κόσμος που περιγράφει, τον βρήκα, δυστυχώς, πάρα πολύ αληθοφανή, πιο αληθοφανή απ' τον κόσμο του 1984. Ακόμη πιο αληθοφανές είναι ότι όλη αυτή η δυστοπία δεν προήλθε από την κακιά κυβέρνηση, αλλά από τους ίδιους τους απλούς ανθρώπους. Παραδείγματα, πάρα πολλά: αυτά που έλεγε ο Faber ότι η εξαφάνιση των βιβλίων οφείλεται στον εθισμό του κόσμου στη συντομία μου θύμισε το Facebook και το Twitter και όλες αυτές τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες που υπάρχουν στις μέρες μας και ευνοούν την υπερβολική λακωνικότητα, με τη χρήση συντομογραφιών και συντμήσεων και τα greeklish. Οι γιγαντοοθόνες και τα ανούσια προγράμματα που προβάλλουν μου θύμισαν το πως έχουν διαμορφωθεί οι τηλεοράσεις σήμερα (έχουν μεγαλώσει) και τη μόδα με τα ριάλιτι και τα σίριαλ που γίνονται όλη την ώρα διάφορα γκομενικά ή ανόητα αστεία. Το καλύτερο όμως ήταν εκεί που ο Montag προκαλεί τις γυναίκες να συζητήσουν για πολιτική, κι αυτές σχολιάζουν τις φάτσες των υποψηφίων (!). Ε, αυτή η σκηνή μου θύμισε το σκηνικό με το οποίο έγινε πρόεδρος ο Τραμπ: λόγω φάτσας και λόγω διάδοσης στο Facebook! Προφήτης ο συγγραφέας, τι να λέμε! Τέλος, η απαγόρευση μερικών βιβλίων λόγω αμφιλεγόμενων θεμάτων και απόψεων μου θύμισε την πραγματική απαγόρευση του Χακ Φιν και του όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια από ορισμένες αμερικάνικες σχολικές βιβλιοθήκες, λόγω της κακιάς λέξης nigger.
Για τον τρόπο γραφής τι να πω: ανεπανάληπτος! Ποιητικός λόγος και γλυκιά γραφή, με άφθονες μεταφορές και παρομοιώσεις όπως και πολλές αναφορές στη φύση και σε οσμές, οι οποίες δίνουν στο κείμενο μια μοναδική ζωντάνια, κάτι το απτό. Η γλυκιά και ποιητική γραφή όμως γίνεται άγρια όπου χρειαστεί, και μάλιστα αρκετά εντυπωσιακά, ακριβώς λόγω της ζωντάνιας της. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τεχνική είναι που περιγράφει την ίδια σκηνή, με τις ίδιες λέξεις, στην αρχή και στην κορύφωση του βιβλίου, η οποία αποκτά διαφορετικό νόημα, ανάλογα με τη θέση της σκηνής και την πορεία του κεντρικού ήρωα.
Το μόνο μείον που έχω να παρατηρήσω έχει να κάνει με ορισμένα στοιχεία της πλοκής. Η πορεία της αλλαγής νοοτροπίας του κεντρικού ήρωα είναι εξαιρετικά σύντομη. Επίσης,
ενώ στην αρχή τον βλέπουμε να δρα όπως τον διατάζουν, χωρίς να αμφισβητεί, έχει μαζέψει ήδη σε κάποιο κρυφό μέρος βιβλία, πράγμα που σημαίνει ότι από καιρό συνέβαινε κάποια διεργασία αμφισβήτησης.
Για αυτό το λόγο, θα ήθελα κάποια προοικονομία ήδη απ' την αρχή.
Αυτά τα "λίγα"! Σ' ευχαριστώ που ήσουν αφορμή να διαβάσω ένα τόσο ωραίο βιβλίο!
ΥΓ: Ξέχασα να πω ότι μου άρεσε που μέσα στο όλο δράμα υπήρχαν και κάποιες σκηνές σχεδόν αστείες, συγκεκριμένα στα σημεία που ο Montag, όταν έχει αλλάξει η νοοτροπία του, προσπαθεί να ξεκουνήσει τους άλλους, κάνοντας, μέσα στην τσαντίλα του, διάφορα τραγελαφικά.
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο πολύ που το διάβασες συνεχόμενα και δεύτερη φορά. Και εγώ το βρήκα πιο αληθοφανές -δυστυχώς- από το 1984 και ίσως και από το "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" του Χάξλεϋ (αν και αυτό με κάποιες προεκτάσεις ίσως ειναι το πιο "προφητικό" από τα τρια). Και μένα μου άρεσε ο τρόπος γραφής (και να φανταστείς πως δεν το διάβασα στο πρωτότυπο όπως εσύ) και θέλω μελλοντικά να διαβάσω και άλλα του.
Αν και δεν ξέρω κατα πόσο θα ήθελες να δεις την μεταφορά του σε κινηματογραφο/θέατρο (εγώ σε κάποια αγαπημένα μου τις αποφεύγω) νομίζω πως παίζεται ακόμα στην Αθήνα (μου έχουν πει οτι ήταν σχετικά καλή) και έχει βγει σε ταινία το 2018 (δεν το έχω δει αλλά στο imdb εχει 4.9/10 ...) και το 1966 του Trouffaut (το χω δεί, καλή αλλά προφανώς όχι σαν το βιβλίο).
υγ: Το "Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας" το έχω ακόμα στα υπόψιν μου αλλά επειδή τελεύταία έχουν πέσει πολλά (βιβλία και υποχρεώσεις) το έχω αφήσει παραπίσω. Επίσης είχα καιρό να συνδεθώ στη λέσχη και τώρα είδα τα μηνύματα.
Την ταινία του Truffaut την είχα δει κι εγώ, αλλά ήμουν μικρή και δεν θυμάμαι τίποτε (πάρα μόνο το προφανές, ότι δηλαδή είναι μια δυστοπία που έχει να κάνει με τα βιβλία). Ψάχνοντας την το Σάββατο, για να την ξαναδώ, δεν κατάφερα να βρω αυτήν. Αντίθετα, έπεσα πάνω στην ταινία του 2018, που δεν μ' άρεσε καθόλου: είχαν αλλάξει τελείως το στυλ, έτσι ώστε το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία δράσης με μυστικά όπλα και υπερδυνάμεις, μεγάλες αλλαγές στο characterization της Clarisse, του Beatty αλλά και του ίδιου του Montag και απουσία της Mildred, που είναι σημαντικός χαρακτήρας στο βιβλίο, καθώς λόγω αυτής συνειδητοποιεί ο πρωταγωνιστής αρκετά πράγματα. Ακόμη, στο βιβλίο η σχέση ανταρτών-κυβέρνησης είναι δεν ενοχλούν-δεν ενοχλούμε, ενώ στην ταινία είναι πολύ πιο δραστήριοι.
Επίσης, βρήκα κάπως ατυχείς επιλογές ορισμένα βιβλία που παρουσιάζονταν εκεί, συγκεκριμένα τον Αλχημιστή και το Χάρι Πότερ. Κανονικά, σύμφωνα με την οπτική του βιβλίου, σώζονται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων τα "μεγάλα" βιβλία, που καθόρισαν τον ανθρώπινο πολιτισμό: αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι, τα βιβλία των μεγάλων θρησκειών, κλασσικά αριστουργήματα της Παγκόσμιας σκέψης (Άθλιοι, Σέκσπηρ κτλ), κι όχι βιβλία για διασκέδαση μόνο. (Αυτό βέβαια είναι προσωπική άποψη!) Τέλος, οι μεγάλες ποσότητες βιβλίων που έχουν καταφέρει να φυλάξουν οι αντάρτες είναι κάπως μη αληθοφανείς.
Όσο για την παράσταση, μάλλον θα την έβλεπα με ενδιαφέρον, έστω και μόνο για την προσπάθεια) αν ήμουν Αθήνα.
Μάλλον είμαι το αντίθετο από εσένα: μ' αρέσει αρκετά να βλέπω τις αντίστοιχες μεταφορές (αν και συχνά οι ίδιες δεν μ' αρέσουν, με διασκεδάζει όμως η διαδικασία να συγκρίνω και να κριτικάρω).
ΥΓ: Μην ανησυχείς! Με την ησυχία σου. Δεν χρειάζεται να ζοριστείς, δεδομένου ότι και το άλλο δεν σ' άρεσε. Οι παγανιστικές δοξασίες είναι φαντασίας και τρόμου και φοβόμουν (μέχρι που είδα διαβάζεις Πόε), ότι δεν θ' ανταποκρίνονται στα γούστα σου.
Εξάλλου και εγώ πίστευα ότι άργησα. Συγνώμη για τα μηνύματα, απλώς νόμισα ότι λόγω της αργοπορίας μου, το νήμα είχε ξεχαστεί.
Γρίλε τελείωσα τον Ιωάννη Άγγελο.
**Είμαι απο το κινητό οπότε θα είμαι σύντομη.
Είμαι διστακτική με τα ιστορικά βιβλία. Δεν θυμάμαι ποτέ ημερομηνίες και ονόματα. Ωστόσο αυτό είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα και διαβάζεται πολύ εύκολα.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε που το έγραψε Φιλανδός και όχι Έλληνας καθ' ότι το μυθιστόρημα έχει να κάνει με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η γλώσσα απλή αλλά ταυτόχρονα πλούσια σε λεξιλόγιο.
Η Άννα Νοτάρα μου προκάλεσαι πολλά συναισθήματα. Θαυμασμό, απορία, θυμό και στο τέλος λύπηση.
Είναι απίστευτο πως μια γυναίκα αγνή μπορεί να μετατραπεί στον ίδιο τον Διάβολο.
Με ενθουσίασε η εγκεφαλικότητα του Ιωάννη Άγγελου η όποια βέβαια υποστηρίζεται από την ηλικία του.
Όσο για τα ιστορικά γεγονότα πιστεύω ότι μου ανοίχτηκε μια πόρτα ως προς τα ιστορικά. Δεν θυμόμουν ότι υπήρχαν εκείνη την περίοδο Λατίνοι κ οτι παίξαν και αυτοί τον ρόλο τους.
Με απλά λόγια το βιβλίο μου άρεσε.
Μιας και είμαι διακοπές σε νησί θα κάνω διάλλειμα με ένα βιβλίο του Gudenberg Τα τελευταία μου λόγια και μετά θα συνεχίσω πάλι με την 3η σου επιλογή.
Χαίρομαι που σου άρεσε. Από τα δύο βιβλία που πρότεινα, ο "Ιωάννης Άγγελος" είναι το πιο "ευκολοδιάβαστο". Την ίδια σκέψει είχα κάνει και εγώ με τον συγγραφέα. Στην αρχή ήμουν αρκετά επιφυλακτικός όσο αφορά το βιβλίο λόγο του θέματος του, αλλά όταν το διάβασα με κέρδισε. Αν διαβάσεις την "Πόλη των θαυμάτων" εκεί σε περιμένει ο "Μπαουβίλα" ένας αντίθετος χαρακτήρας. Το "Locke and key" θεωρώ ότι διαβάζεται πολύ εύκολα και για ανάγνωσμα διακοπών είναι ότι πρέπει. Καλές διακοπές
Λοιπόν Βασίλισσα, σχεδόν έχω τελειώσει την "Άννα Καρένινα" είμαι στην 1135 από τις 1200 σελίδες (εκδόσεις Άγρα). Πριν ξεκινήσω το βιβλίο δεν είχα ιδέα γιατί πράγμα μιλάει ή για την ιστορία. Μέσα σε ένα χρόνο διάβασα δύο πολύ μεγάλα βιβλία, του Τολστόι, τόσο σε έκταση όσο και σε περιεχόμενο. Προσωπικά το "Πόλεμος και Ειρήνη" μου άρεσε περισσότερο. Ότι και να πω για αυτά τα βιβλία είναι λίγο, δεν είναι τυχαίο που μετά από τόσα χρόνια διαβάζονται και θεωρούνται "κλασικά". Μέσα στο βιβλίο, πέρα από τους εξαιρετικούς χαρακτήρες, μπορείς να βρεις αναφορές για τη διάρθρωση της κοινωνίας και τα πιστεύω της εποχής. Ευχαριστώ που με "πίεσες" να το διαβάσω.
Χαίρομαι, τώρα είδα το μήνυμα σου. Ελπίζω να σου αρέσουν όσο και σε εμένα. 
Τέλος, η απαγόρευση μερικών βιβλίων λόγω αμφιλεγόμενων θεμάτων και απόψεων μου θύμισε την πραγματική απαγόρευση του Χακ Φιν και του όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια από ορισμένες αμερικάνικες σχολικές βιβλιοθήκες, λόγω της κακιάς λέξης nigger.
