Στιλλ ιλλ χαίρομαι που πέρασες όμορφα με αυτό το μικρό βιβλιαράκι.
Ο λόγος που το πρότεινα ήταν ακριβώς ο τρόπος γραφής του Γκριν. Νομίζω ότι κατασκευάζει αυτήν την ατμόσφαιρα του παραμυθιού με έναν αριστοτεχνικό τρόπο. Το ίδιο το περιεχόμενο θεωρώ πως είναι επουσιώδες. Όμως κάτι ανάλογο συμβαίνει συχνότατα. Μου έρχεται αυθόρμητα στο νου το γεγονός ότι απολαμβάνω τη μουσική του Ριγκολέτο του Βέρντι, ή του Τριστάνου του Βάγκνερ και θεωρώ
προσόν το γεγονός ότι ΔΕΝ καταλαβαίνω τα λόγια του λιμπρέτου! :χαχαχα:
Να σου πω κι εγώ ότι τελείωσα εδώ και κάποιες μέρες τη «Σοφίτα» του Κις και μου έκανε τόση εντύπωση ώστε την ξαναδιαβάζω! (Ξέρω, ξέρω...κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν ότι δεν την κατάλαβα! Υπό το πρίσμα των παρατηρήσεων που ακολουθούν -και μόνο!- θα τους δώσω κάποιο δίκιο.
) Κατά θαυμαστή σύμπτωση κι εδώ νομίζω ότι το βάρος δίνεται στον τρόπο γραφής! Είναι η προσπάθεια του Κις να ανοίξει νέους λογοτεχνικούς δρόμους που γεννά αυτήν την αλληλοπεριχώρηση του φανταστικού με το πραγματικό την οποία συναντάμε στο βιβλίο. Ακριβώς επειδή πρόκειται για κάτι διαφορετικό από τον συνήθη (βλ. γραμμικό) τρόπο ανάπτυξης της πλοκής του μύθου, χρειάζομαι και μια δεύτερη ανάγνωση για να χωνέψω (η καλή τέχνη τρώγεται!) αυτό το ύφος. Όπως συμβαίνει και με πολλές ταινίες. Θέλουν το χρόνο τους για να μπεις στον δικό τους κόσμο τέτοια έργα. Σίγουρα θα διαβάσω και κάτι άλλο δικό του. Για την ώρα ευχαριστώ και πάλι θερμά για τη σύσταση του συγγραφέα και θα επανέλθω!