@Φαροφύλακας Σαφώς και στο Μάτι είχαν ευθύνη όλοι. Οι πολίτες ευθύνονται που έφτιαχναν αυθαίρετα σε μια ευάλωτη περιοχή που είχε υψηλό κίνδυνο πυρκαγιάς. Αλλα, όταν μιλάμε για νεκρούς, το κράτος έχει την αποκλειστική ευθύνη που μέσα από την έλλειψη οργάνωσης και την αναποτελεσματικότητα, άφησε να καούν οι ανθρώποι. Μπορεί να μην μπορούσαν να ελέγξουν την φωτιά, να αφήσουν να καούν τα δέντρα και τα σπίτια, αλλά στο μοναδικό τομέα που δεν έπρεπε να αποτύχει το κράτος, ήταν στη προστασία της ανθρώπινης ζωής. Και εκεί ήταν που απέτυχε και δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία.
Είναι η Αθήνα μια πολύ άσχημη πόλη;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Το κράτος φταίει σε ένα βαθμό ο οποίος δεν είναι αυτός που θέλουμε οι περισσότεροι πολίτες. Το πυκνό και δύσβατο δάσος αν πιάσει φωτιά δύσκολα συμμαζεύεται, ειδικά να υπάρχουν κωνοφόρα δέντρα. Επίσης όταν έχουμε "μίξη" αστικού και δασικού περιβάλλοντος όπως στην Αττική, μιλάμε για βόμβα που περιμένει να εκραγεί.
Οι κλιματικές συνθήκες έχουν αλλάξει, η ανθρώπινη δραστηριότητα τις επιδεινώνει και το πράγμα θα χειροτερέψει πριν να φτιάξει, αν φτιάξει.
Οι άνθρωποι(ειδικά στο δυτικό κόσμο) έχουμε μια λάθος αντίληψη. Νομίζουμε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε φυσικό φαινόμενο με οργάνωση, τεχνολογία, ανθρώπινο δυναμικό κλπ. Δεν είναι έτσι. Το είδαμε και στις πλημμύρες σε Γερμανία και Βέλγιο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίζουμε όσο γίνεται να περιορίσουμε την πιθανότητα καταστροφής.
Οι κλιματικές συνθήκες έχουν αλλάξει, η ανθρώπινη δραστηριότητα τις επιδεινώνει και το πράγμα θα χειροτερέψει πριν να φτιάξει, αν φτιάξει.
Οι άνθρωποι(ειδικά στο δυτικό κόσμο) έχουμε μια λάθος αντίληψη. Νομίζουμε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε φυσικό φαινόμενο με οργάνωση, τεχνολογία, ανθρώπινο δυναμικό κλπ. Δεν είναι έτσι. Το είδαμε και στις πλημμύρες σε Γερμανία και Βέλγιο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίζουμε όσο γίνεται να περιορίσουμε την πιθανότητα καταστροφής.
Πολύ ωραία ολα αυτά που λέτε και σίγουρα πρέπει να υιοθετήσουμε μια στάση ζωής πιο πράσινη και συμπεριληπτική, ως προς το περιβάλλον και τις υπόλοιπες μορφές ζωής. Πραγματική ευθύνη έχω τα τελευταία χρόνια που ζώ μόνη μου και έχω ενημερωθεί ώστε να προσπαθώ να μην επιβαρύνω άλλο τον πλανήτη. Αλλά δεν αρκεί να το κάνω εγώ, εσύ, ο άλλος. Πρέπει να υπάρξει μαζική ευαισθητοποίηση. Συνεπώς έχω παραλάβει ήδη κάτι πολύ ταλαιπωρημένο και προσπαθώ να το σώσω με νύχια και με δόντια. Το ελάχιστο που μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση λοιπόν είναι να με βοηθήσει, και να είναι ετοιμοπόλεμη για τέτοιες καταστάσεις ειδικά όταν παρουσιάζονται με τέτοια μαθηματική ακριβεία καθε καλοκαίρι ή χειμώνα αντίστοιχα οι πλημμύρες. Και έτσι μπορώ να την κατηγορώ όσο θέλω όταν δεν κάνει αυτό που πρέπει.
Βρήκα ένα καταπληκτικό άρθρο του BBC που αναλύει το θέμα που συζητάμε: την ιστορία της Αθήνας από τον 18ο αιώνα, τις καταστροφές, την τεράστια αύξηση πληθυσμού που έφερε την αντιπαροχή, με συνέπεια την καταστροφή των νεοκλασικών και την μαζική παραγωγή άσχημων κτιρίων, χωρίς σχέδιο και δόμηση, με σκοπό το "βόλεμα" και την αισχροκερδία των εργολάβων.
Η Αθήνα το 1850-1880
Το σημεία του άρθρου που θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικά είναι τα εξής:
"A further 680,000 internal migrants arrived in Athens during the 1960s, with the city’s population reaching 2 million by the mid-1970s. By this point, Neoclassical Athens had almost entirely vanished. In its place, a sea of ugly, low-rise concrete apartment blocks stretching as far as the eye could see.
It was around this time that Athenians started to feel guilty about what they had done. The speed of development, lack of administrative oversight and absence of architects had contributed to the ad hoc ugliness and featureless sprawl. Under antiparochi, most polykatoikies were constructed with a view to maximising profits, without any thought given to the aesthetic value. If Athens looks like it was created quickly, with no central planning, that’s because it was.
Consequently, the state attempted to atone for its absence from housing policy. Preservation laws were placed on surviving Neoclassical buildings, most notably in Plaka, the colourful Neoclassical neighbourhood beneath the Acropolis which had thus far avoided destruction mainly due to its proximity to the city’s major archaeological sites. In 2006, a property tax was introduced which made antiparochi financially unviable for most individuals. For the first time in its modern history, the population of Athens actually started to decline. In this climate, construction effectively came to a halt. Antiparochi was dead – for now.
Walking through Athens today is an odd feeling. The sight of the Parthenon, rising imperiously out of the chaos, is genuinely breath-taking, no matter how many times you have seen it. The neighbouring hills form what is effectively an urban forest within the city centre, one in which nature and history intersect in surprising and beautiful ways. Plaka – though touristy in the extreme – is still serenely beautiful.
In recent years, a series of tasteful restorations and pedestrianisation has added much character to the city centre. Several new parks have been proposed. An ambitious plan to unearth the ancient Ilisos river, which was concreted over during the antiparochi period, is gaining traction. Meanwhile, the energetic charm of the city’s street life continues unabated.
And yet, as you leave the heights of the Acropolis, and drop down into the concrete caverns of Athens, the unshakeable feeling you are left with is not relief at what was saved, but sadness at what was lost."
Η Αθήνα το 1850-1880
Το σημεία του άρθρου που θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικά είναι τα εξής:
"A further 680,000 internal migrants arrived in Athens during the 1960s, with the city’s population reaching 2 million by the mid-1970s. By this point, Neoclassical Athens had almost entirely vanished. In its place, a sea of ugly, low-rise concrete apartment blocks stretching as far as the eye could see.
It was around this time that Athenians started to feel guilty about what they had done. The speed of development, lack of administrative oversight and absence of architects had contributed to the ad hoc ugliness and featureless sprawl. Under antiparochi, most polykatoikies were constructed with a view to maximising profits, without any thought given to the aesthetic value. If Athens looks like it was created quickly, with no central planning, that’s because it was.
Consequently, the state attempted to atone for its absence from housing policy. Preservation laws were placed on surviving Neoclassical buildings, most notably in Plaka, the colourful Neoclassical neighbourhood beneath the Acropolis which had thus far avoided destruction mainly due to its proximity to the city’s major archaeological sites. In 2006, a property tax was introduced which made antiparochi financially unviable for most individuals. For the first time in its modern history, the population of Athens actually started to decline. In this climate, construction effectively came to a halt. Antiparochi was dead – for now.
Walking through Athens today is an odd feeling. The sight of the Parthenon, rising imperiously out of the chaos, is genuinely breath-taking, no matter how many times you have seen it. The neighbouring hills form what is effectively an urban forest within the city centre, one in which nature and history intersect in surprising and beautiful ways. Plaka – though touristy in the extreme – is still serenely beautiful.
In recent years, a series of tasteful restorations and pedestrianisation has added much character to the city centre. Several new parks have been proposed. An ambitious plan to unearth the ancient Ilisos river, which was concreted over during the antiparochi period, is gaining traction. Meanwhile, the energetic charm of the city’s street life continues unabated.
And yet, as you leave the heights of the Acropolis, and drop down into the concrete caverns of Athens, the unshakeable feeling you are left with is not relief at what was saved, but sadness at what was lost."
Αφού έμεινα κάμποσες μέρες στην Αθήνα, και ένιωσα βρομιά στο πετσί μου και στα μάτια μου, βρέθηκα έπειτα στην Σεβίλλη.
Εντάξει, η μέρα με την νύχτα. Όπως στην Αθήνα σάστιζα από άσχημα πράγματα, εδώ σαστίζω από την ομορφιά, τον χαρακτήρα, την καθαριότητα, την άπλα, την λογική, την ησυχία, την αρχιτεκτονική κτλ κτλ κτλ. Καθάρισαν τα μάτια μου. Θα μπορούσα να ζήσω εδώ.
Δεν θα καθίσω τώρα να επαινέσω την Σεβίλη, απλά να πω πως προσωπικά έχω καταλήξει, ως προς το ερώτημα του τίτλου. Πιστεύω πως η Αθήνα πρέπει να είναι από τις πιο άσχημες πόλεις που υπάρχουν. Και μαζί της, τουλάχιστον ασχημούλικες, οι περισσότερες ελληνικές πόλεις.
Οι Έλληνες έχουμε αποτύχει σε αυτό το πράγμα, παταγωδώς, και δυστυχώς, πιστεύω, ανεπιστρεπτί.
Εντάξει, η μέρα με την νύχτα. Όπως στην Αθήνα σάστιζα από άσχημα πράγματα, εδώ σαστίζω από την ομορφιά, τον χαρακτήρα, την καθαριότητα, την άπλα, την λογική, την ησυχία, την αρχιτεκτονική κτλ κτλ κτλ. Καθάρισαν τα μάτια μου. Θα μπορούσα να ζήσω εδώ.
Δεν θα καθίσω τώρα να επαινέσω την Σεβίλη, απλά να πω πως προσωπικά έχω καταλήξει, ως προς το ερώτημα του τίτλου. Πιστεύω πως η Αθήνα πρέπει να είναι από τις πιο άσχημες πόλεις που υπάρχουν. Και μαζί της, τουλάχιστον ασχημούλικες, οι περισσότερες ελληνικές πόλεις.
Οι Έλληνες έχουμε αποτύχει σε αυτό το πράγμα, παταγωδώς, και δυστυχώς, πιστεύω, ανεπιστρεπτί.
Παρακολουθούσα τις προάλλες μιαν εκπομπή όπου διάφοροι μιλούσαν για την αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα και, μοιραία, η κουβέντα κατέληξε στον Πετρο Μάρκαρη. Κι από κείνον, στην Αθήνα. Κάπως έτσι, θυμήθηκα το θέμα που ειχε ανοιξει πριν καιρό ο Φαροφύλακας και το μυαλό μου κινηθηκε προς τους δρόμους τους οποίους περιγράφει κι από κει διαφοροι αλλοι δρόμοι ξανοιχτηκαν μεσα στο κεφάλι μου για να καταλήξω στα εξής:
Ειμαι από αυτούς που τους αρέσει η Αθηνα, παρόλη τη ζοφερή –αν και πραγματική- εικόνα που έχει γι αυτήν ο Φαροφύλακας. Θυμάμαι, ανεκαθεν, τον εαυτό μου να το λέει, όμως συνειδητοποιώ ότι το λέω και εννοώ κάθε λέξη. Η Αθηνα μου αρεσει. Πολύ. Δεν ξερω αν εφτανα ποτέ να ισχυριστώ ότι την αγαπάω γιατι –κοινοτοπία αλέρτ!- για μενα τόπος είναι οι άνθρωποι (στην κυριολεξία τους) και μόνο, αλλά ξερω ότι μαλλον δεν θα μπορουσα να ζησω πουθενά αλλου -εντος συνόρων- στην ηλικία που ειμαι. (43)
Νομίζω ότι πολλοι από όσους εχετε γεννηθει εδώ, στην Αθηνα, με το παρακάτω σκηνικό θα ταυτιστείτε:
Από παιδι και μετά φοιτήτρια, θυμάμαι όπου πηγαινα, διακοπές, εκδρομή κλπ, κι αν γνωριζα ντοπιο κόσμο, θυμάμαι, λοιπόν, μια μόνιμη, σχεδον κακογουστη ερώτηση-επωδό. «Από την Αθηνα;! Μα καλά;! (αυτό το μα καλά, ηχει στα αυτια μου σε διαφορες τονικότητες και ιδιολεκτα) πώς ζείτε εσείς (απαξιωση) εκει κάτω (ή πέρα. Πάνω, δεν είχε)».
Θυμάμαι στο πρώτο έτος, στη Θεσσαλονίκή, μετά τα διαδικαστικά των συστάσεων, να ακολουθει η ερώτηση 2 σε 1: Τι έχετε εσεις οι Αθηναίοι με εμας τους Θεσσαλονικείς (παρντόν;!) και πώς ζειτε εκει κάτω;! (παρντόner;)
Η Αθηνα εχει τις εικονες για τις οποιες κάνει λόγο ο Φαρος, τη βρωμια, την ασχήμια. Όμως, αυτή είναι η μια πλευρα της. Εχει όλες αυτές τις αντιφάσεις που ακολουθουν τις μεγάλες πόλεις και η Αθηνα εχει κατι που δεν εχει καμια άλλη ελληνική πόλη: τη δυνατότητα να σε εκπλήσσει (εμενα, δηλαδή) συνέχεια.
Πριν 2 χρονια, περιπου τετοια εποχή, κι εξαιτίας ενός βιβλιου του Μαρκαρη, βρεθηκα στον Κεραμεικό για να αρχισω να μπλέκομαι μεσα στα στενά, να στριβω ακαταπαυστα και να περπαταω, ανακαλυπτωντας γειτονιες που δυσκολα φαντάζεσαι να περικλειονται εντος της περιοχής που οριζεται από την Πειραιώς, την Ιερα Οδό, την Αχιλλέως και ξερω γω; τη Θερμοπυλών. Και από τότε, παω διαρκώς κατά κει και περπατάω, τρώω, πινω μπιρες κλπ κλπ. Συμπτωματικά, είναι μια περιοχή που συγκεντρώνει κόσμο και αναδεικνυει αυρα που ταιριάζει πολύ στα δικά μου χνωτα.
Ναι, δεν βρισκω καθολου ομορφο πχ το Γκαζι. Ή ενδιαφέρον. Δεν εχει χαρακτήρα και ό,τι δεν έχει χαρακτήρα, για μένα περνα απαρατήρητο. Είναι σαν να βρίσκεσαι πχ στη ΝΥ και να αισθάνεσαι ότι η Times είναι όμορφη. Δεν είναι. Εντυπωσιακή είναι, λογω μεγέθους, φώτων, πλήθους 24/7 κλπ κλπ. Όπως δεν εχει καμια ομορφια, κατά τη γνώμη μου, το Μοναστηράκι. Εχει, όμως, το Κουκάκι, τα Πετράλωνα (Άνω), το εμπορικό τρίγωνο. Ο Εθνικός Κηπος και η περιοχη περιξ του Μεγάρου. Οι γειτονιές του Παγκρατιου και του Ζωγράφου. Το Κολωνάκι και οι γειτονιές του Λυκαβηττού. Η θέα από κει, όταν πάς για ένα τσιγάρο, μετά από θερινό. Το Πεδίον του Άρεως, που θυμάμαι από μικρη, να είναι terra non grata.
Καποιες γειτονιες στην Ανω Κυψέλη, η Ευελπίδων, το Πολύγωνο κλπ κλπ, για να μην πάω παραεξω, βορεια και νότια προάστια.
Προσωπικά, λατρευω το χασιμο που επικρατει στις μεγαλουπόλεις. Η φασαρία, το τσιμέντο, το αστικό. Ισως να οφείλεται στο ότι ετσι μεγάλωσα, εδώ, αυτές τις εικονες εχω. Που βγαινεις εξω και κατα 95% δεν θα συναντήσεις κανέναν που ξέρεις, που θα δεις τεραστια γκάμα ανθρωπων και νοοτροπιών, που κυκλοφορεις φορώντας ό,τι σου αρεσει, χωρις να κανεις δευτερες σκέψεις, αν και ποιος θα σε κρίνει. Που οι επιλογές είναι στα όρια του ανεξάντλητου. Αλλα αυτές είναι εικόνες κι εμπειρίες ενός ανθρώπου που την εxει περπατησει πάρα πολύ, που εχει κάνει μεγάλες διαδρομες -πεζή- μακριά από τις λεωφόρους και τις κεντρικές οδους.
Καταλήγω ότι το τιμημα που πληρώνει κάποιος ζώντας στην Αθηνα, (και με το κάποιος, εννοώ εμενα), αν και είναι δυσανάλογο και συχνά δυσβάσταχτο, για μένα αξιζει τον κόπο. Αξιζει τον κόπο μου, τον καθημερινό εκνευρισμό μου μεσα στα ΜΜΜ (ναι, δεν οδηγώ), την ταλαιπωρία μου. Γιατι, πολύ απλά, αυτά ζητάει ο οργανισμός μου. Οπουδήποτε αλλου –εντός συνόρων- τωρα, αργά ή γρηγορα, θα έπληττα θανάσιμα.
Εκτός συνορων, το συζηταμε.
Μετά τα 65, το συζηταμε και για εντός.
Αυτά.
Και; Τι νέα;
Ειμαι από αυτούς που τους αρέσει η Αθηνα, παρόλη τη ζοφερή –αν και πραγματική- εικόνα που έχει γι αυτήν ο Φαροφύλακας. Θυμάμαι, ανεκαθεν, τον εαυτό μου να το λέει, όμως συνειδητοποιώ ότι το λέω και εννοώ κάθε λέξη. Η Αθηνα μου αρεσει. Πολύ. Δεν ξερω αν εφτανα ποτέ να ισχυριστώ ότι την αγαπάω γιατι –κοινοτοπία αλέρτ!- για μενα τόπος είναι οι άνθρωποι (στην κυριολεξία τους) και μόνο, αλλά ξερω ότι μαλλον δεν θα μπορουσα να ζησω πουθενά αλλου -εντος συνόρων- στην ηλικία που ειμαι. (43)
Νομίζω ότι πολλοι από όσους εχετε γεννηθει εδώ, στην Αθηνα, με το παρακάτω σκηνικό θα ταυτιστείτε:
Από παιδι και μετά φοιτήτρια, θυμάμαι όπου πηγαινα, διακοπές, εκδρομή κλπ, κι αν γνωριζα ντοπιο κόσμο, θυμάμαι, λοιπόν, μια μόνιμη, σχεδον κακογουστη ερώτηση-επωδό. «Από την Αθηνα;! Μα καλά;! (αυτό το μα καλά, ηχει στα αυτια μου σε διαφορες τονικότητες και ιδιολεκτα) πώς ζείτε εσείς (απαξιωση) εκει κάτω (ή πέρα. Πάνω, δεν είχε)».
Θυμάμαι στο πρώτο έτος, στη Θεσσαλονίκή, μετά τα διαδικαστικά των συστάσεων, να ακολουθει η ερώτηση 2 σε 1: Τι έχετε εσεις οι Αθηναίοι με εμας τους Θεσσαλονικείς (παρντόν;!) και πώς ζειτε εκει κάτω;! (παρντόner;)
Η Αθηνα εχει τις εικονες για τις οποιες κάνει λόγο ο Φαρος, τη βρωμια, την ασχήμια. Όμως, αυτή είναι η μια πλευρα της. Εχει όλες αυτές τις αντιφάσεις που ακολουθουν τις μεγάλες πόλεις και η Αθηνα εχει κατι που δεν εχει καμια άλλη ελληνική πόλη: τη δυνατότητα να σε εκπλήσσει (εμενα, δηλαδή) συνέχεια.
Πριν 2 χρονια, περιπου τετοια εποχή, κι εξαιτίας ενός βιβλιου του Μαρκαρη, βρεθηκα στον Κεραμεικό για να αρχισω να μπλέκομαι μεσα στα στενά, να στριβω ακαταπαυστα και να περπαταω, ανακαλυπτωντας γειτονιες που δυσκολα φαντάζεσαι να περικλειονται εντος της περιοχής που οριζεται από την Πειραιώς, την Ιερα Οδό, την Αχιλλέως και ξερω γω; τη Θερμοπυλών. Και από τότε, παω διαρκώς κατά κει και περπατάω, τρώω, πινω μπιρες κλπ κλπ. Συμπτωματικά, είναι μια περιοχή που συγκεντρώνει κόσμο και αναδεικνυει αυρα που ταιριάζει πολύ στα δικά μου χνωτα.
Ναι, δεν βρισκω καθολου ομορφο πχ το Γκαζι. Ή ενδιαφέρον. Δεν εχει χαρακτήρα και ό,τι δεν έχει χαρακτήρα, για μένα περνα απαρατήρητο. Είναι σαν να βρίσκεσαι πχ στη ΝΥ και να αισθάνεσαι ότι η Times είναι όμορφη. Δεν είναι. Εντυπωσιακή είναι, λογω μεγέθους, φώτων, πλήθους 24/7 κλπ κλπ. Όπως δεν εχει καμια ομορφια, κατά τη γνώμη μου, το Μοναστηράκι. Εχει, όμως, το Κουκάκι, τα Πετράλωνα (Άνω), το εμπορικό τρίγωνο. Ο Εθνικός Κηπος και η περιοχη περιξ του Μεγάρου. Οι γειτονιές του Παγκρατιου και του Ζωγράφου. Το Κολωνάκι και οι γειτονιές του Λυκαβηττού. Η θέα από κει, όταν πάς για ένα τσιγάρο, μετά από θερινό. Το Πεδίον του Άρεως, που θυμάμαι από μικρη, να είναι terra non grata.
Καποιες γειτονιες στην Ανω Κυψέλη, η Ευελπίδων, το Πολύγωνο κλπ κλπ, για να μην πάω παραεξω, βορεια και νότια προάστια.
Προσωπικά, λατρευω το χασιμο που επικρατει στις μεγαλουπόλεις. Η φασαρία, το τσιμέντο, το αστικό. Ισως να οφείλεται στο ότι ετσι μεγάλωσα, εδώ, αυτές τις εικονες εχω. Που βγαινεις εξω και κατα 95% δεν θα συναντήσεις κανέναν που ξέρεις, που θα δεις τεραστια γκάμα ανθρωπων και νοοτροπιών, που κυκλοφορεις φορώντας ό,τι σου αρεσει, χωρις να κανεις δευτερες σκέψεις, αν και ποιος θα σε κρίνει. Που οι επιλογές είναι στα όρια του ανεξάντλητου. Αλλα αυτές είναι εικόνες κι εμπειρίες ενός ανθρώπου που την εxει περπατησει πάρα πολύ, που εχει κάνει μεγάλες διαδρομες -πεζή- μακριά από τις λεωφόρους και τις κεντρικές οδους.
Καταλήγω ότι το τιμημα που πληρώνει κάποιος ζώντας στην Αθηνα, (και με το κάποιος, εννοώ εμενα), αν και είναι δυσανάλογο και συχνά δυσβάσταχτο, για μένα αξιζει τον κόπο. Αξιζει τον κόπο μου, τον καθημερινό εκνευρισμό μου μεσα στα ΜΜΜ (ναι, δεν οδηγώ), την ταλαιπωρία μου. Γιατι, πολύ απλά, αυτά ζητάει ο οργανισμός μου. Οπουδήποτε αλλου –εντός συνόρων- τωρα, αργά ή γρηγορα, θα έπληττα θανάσιμα.
Εκτός συνορων, το συζηταμε.
Μετά τα 65, το συζηταμε και για εντός.
Αυτά.
Και; Τι νέα;
Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά ο Φάρος είπε για βρομιά.
Κατα τα άλλα ωραία τα λες, συνέχισε!
Ναι για κάνε πως φασκελώνεις και αν δεν πάω στο Υπουργείο Μεταφορών να σε καταγγείλω, να πληρώσεις 100 ευρΑ.
Αφού ρε @Νικόλας Δε Κιντ στο είπε ξεκάθαρα. Δεν οδηγεί. Τα 100 ευρώπουλα είναι για τους οδηγούς. Οι άλλοι μπορούν να φασκελώνουν κατά βούληση.
Εισαι στην Πλαταιών και ψαχνεις τη Σφακτηρίας. Τη βρισκεις ευκολα, ειναι πεζόδρομος.
Περπατας καμια λίγα μέτρα και συναντας τη Σαλαμίνος, επισης πεζόδρομος. Εκει. Κατσε.*.
Αlphaville
Η μουσικη ειναι σωστη. Ο κόσμος ειναι σωστός. Η αισθηση ειναι σωστή. Η μπύρα παγωμένη. Ο ενας απο τους ιδιοκτητες (μαλλον), μοιάζει στον Κέηβ. Toυ το είπα
Εισαι κατω απο δέντρα, εχει κατι μονοκατοικιες γυρω γυρω, γλάστρες παλιακες. Τιποτε ιδιαίτερο. Αλλά όποτε παω, νιωθω καλά καλα, πώς να σου πω.. Δεν ξερω. Ισως ειναι το σημειο που καθομαι συνηθως και μου δινει μονιμως μια αισθηση θετική και χαμογελάω.
Πραγματικά δεν εχει κατι ιδιαιτερο, αλλα όποτε παώ λεω τα ιδια και τα ίδια.
Επισης, ωραιος πολύ ωραίς χωρος ειναι το Beauty killed the Beast, νομιζω στην Παραμυθίας, σχεδόν απεναντι απο τον Προβελεγγιο.
Καπου εχει μια τελειωμενη αυλη, αλλα΄τη σωστη την τελειωμένη.. Κι ενα ώραιο μαγαζί για φαγητο που δεν ειμαι σιγουρη πώς το λεν. Ή μύγα, ή τυφλόμυγα ή χρυσόμυγα. Τυπου καφενείο, αλλά πάλι το σωστό το καφενείο, βρε παιδί μου.. Καταλαβαινεις αραγε τι λέω ή σε εχασα;
*αν σε ηξερα καλύτερα, θα σου ελεγα παλουκώσου.
Περπατας καμια λίγα μέτρα και συναντας τη Σαλαμίνος, επισης πεζόδρομος. Εκει. Κατσε.*.
ΑlphavilleΗ μουσικη ειναι σωστη. Ο κόσμος ειναι σωστός. Η αισθηση ειναι σωστή. Η μπύρα παγωμένη. Ο ενας απο τους ιδιοκτητες (μαλλον), μοιάζει στον Κέηβ. Toυ το είπα
Εισαι κατω απο δέντρα, εχει κατι μονοκατοικιες γυρω γυρω, γλάστρες παλιακες. Τιποτε ιδιαίτερο. Αλλά όποτε παω, νιωθω καλά καλα, πώς να σου πω.. Δεν ξερω. Ισως ειναι το σημειο που καθομαι συνηθως και μου δινει μονιμως μια αισθηση θετική και χαμογελάω.
Πραγματικά δεν εχει κατι ιδιαιτερο, αλλα όποτε παώ λεω τα ιδια και τα ίδια.
Επισης, ωραιος πολύ ωραίς χωρος ειναι το Beauty killed the Beast, νομιζω στην Παραμυθίας, σχεδόν απεναντι απο τον Προβελεγγιο.
Καπου εχει μια τελειωμενη αυλη, αλλα΄τη σωστη την τελειωμένη.. Κι ενα ώραιο μαγαζί για φαγητο που δεν ειμαι σιγουρη πώς το λεν. Ή μύγα, ή τυφλόμυγα ή χρυσόμυγα. Τυπου καφενείο, αλλά πάλι το σωστό το καφενείο, βρε παιδί μου.. Καταλαβαινεις αραγε τι λέω ή σε εχασα;
*αν σε ηξερα καλύτερα, θα σου ελεγα παλουκώσου.
Last edited:
Όχι απλώς δεν με έχεις χάσει, νιώθω οτι είμαστε απόλυτα συντονισμένες οπότε το παλουκώσου είναι μια εντολή που θα ακολουθούσα με κλειστά μάτια. 
Όπως και να έχει και για μένα παίζει σημαντικό ρόλο η αύρα του μαγαζιού όπως και το σημείο στο οποίο μπορεί να κάτσω, το που θα κοιτάω κλπ. Όλα συντελούν στο αν θα περάσω καλά, αν θα είμαι ανοιχτή και επικοινωνιακή. Και φυσικά η παρέα. Αλλά και μόνη μου όταν γυρίζω η αλήθεια είναι πως πολύ το απολαμβάνω. Σευχαριστω που μου αποκάλυψες τα μυστικά σου στέκια. Ισως και να σε πετύχω που ξέρεις.
Όπως και να έχει και για μένα παίζει σημαντικό ρόλο η αύρα του μαγαζιού όπως και το σημείο στο οποίο μπορεί να κάτσω, το που θα κοιτάω κλπ. Όλα συντελούν στο αν θα περάσω καλά, αν θα είμαι ανοιχτή και επικοινωνιακή. Και φυσικά η παρέα. Αλλά και μόνη μου όταν γυρίζω η αλήθεια είναι πως πολύ το απολαμβάνω. Σευχαριστω που μου αποκάλυψες τα μυστικά σου στέκια. Ισως και να σε πετύχω που ξέρεις.
Χαρακτηρίζω μια πόλη όμορφη ή άσχημη με το εξής κριτήριο: αν το μεγαλύτερο μέρος της είναι όμορφο ή άσχημο. Πες πως κάποιος σε ρίχνει από τον ουρανό σε μια πόλη. Αν υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσεις σε μέρος που θα σε κάνει να χαίρεσαι να το βλέπεις είναι όμορφη αν υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να πέσεις κάπου όπου θα νιώσεις δυσάρεστα είναι άσχημη.
Για την Αθήνα ποιά πιθανότητα πιστεύετε πώς είναι μεγαλύτερη;
Δεν έχω έρθει από επαρχία, δεν είμαι από τη Λισαβόνα ή το Παρίσι, κι όμως όταν μερικές φορές βρίσκομαι σε περιοχές της Αθήνας χωρίς ελεύθερους χώρους, με τη βαρετή αρχιτεκτονική, στρυμωγμένα κουτιά το ένα πάνω στο άλλο, το ελάχιστο χρώμα και τη βρωμιά λυπάμαι για αυτή την κατάντια. Δεν είναι ελιτίστικο, το λέω γιατί πιστεύω ότι όλοι μας θα έπρεπε να ζούμε καλύτερα.
Πέρα από τη γνώμη μας σε αυτό το θέμα που έχει να κάνει και με το προσωπικό γούστο αυτό που λίγο με τσατίζει είναι η τελευταία μόδα στο ίντερνετ και τα free press "δεν είναι αυτό που νομίζεις, είναι όμορφη πόλη, εσύ δεν το βλέπεις γιατί είσαι... ίσως μικροαστός, ίσως ρατσιστής και δε σου αρέσει η πολυπολιτισμικότητα, τέλος πάντως έχεις πολλά κουσούρια που θα μιλήσεις για την Αθήνα μας ούστ". Και νομίζω αυτό έχει επηρεάσει μερικά αθώα παιδιά
.
Αν σου παρέχει μεγαλύτερες δυνατότητες από ένα κατσικοχώρι ή ευκαιρίες για διασκέδαση, αν την αγαπάς ή άλλα χίλια δύο είναι άλλο θέμα. Εδώ μιλάμε για ομορφιά.
Ναι, είναι μια πάρα πολύ άσχημη πόλη.
Για την Αθήνα ποιά πιθανότητα πιστεύετε πώς είναι μεγαλύτερη;
Δεν έχω έρθει από επαρχία, δεν είμαι από τη Λισαβόνα ή το Παρίσι, κι όμως όταν μερικές φορές βρίσκομαι σε περιοχές της Αθήνας χωρίς ελεύθερους χώρους, με τη βαρετή αρχιτεκτονική, στρυμωγμένα κουτιά το ένα πάνω στο άλλο, το ελάχιστο χρώμα και τη βρωμιά λυπάμαι για αυτή την κατάντια. Δεν είναι ελιτίστικο, το λέω γιατί πιστεύω ότι όλοι μας θα έπρεπε να ζούμε καλύτερα.
Πέρα από τη γνώμη μας σε αυτό το θέμα που έχει να κάνει και με το προσωπικό γούστο αυτό που λίγο με τσατίζει είναι η τελευταία μόδα στο ίντερνετ και τα free press "δεν είναι αυτό που νομίζεις, είναι όμορφη πόλη, εσύ δεν το βλέπεις γιατί είσαι... ίσως μικροαστός, ίσως ρατσιστής και δε σου αρέσει η πολυπολιτισμικότητα, τέλος πάντως έχεις πολλά κουσούρια που θα μιλήσεις για την Αθήνα μας ούστ". Και νομίζω αυτό έχει επηρεάσει μερικά αθώα παιδιά
.Αν σου παρέχει μεγαλύτερες δυνατότητες από ένα κατσικοχώρι ή ευκαιρίες για διασκέδαση, αν την αγαπάς ή άλλα χίλια δύο είναι άλλο θέμα. Εδώ μιλάμε για ομορφιά.
Ναι, είναι μια πάρα πολύ άσχημη πόλη.
Τελευταία φορά που πήγα Αθήνα, ένα Φθινόπωρο πριν μερικά χρόνια ενώ δεν είχα επισκεφτεί την πόλη για καμία δεκαετία, ένιωσα ακόμη μια φορά το πόσο πραγματικά άσχημη και απάνθρωπη είναι.
Όπως σωστά είπε κάποιος, η μεγαλύτερη Ελληνική τσιμεντοφαβέλα (με την Θεσσαλονίκη δεύτερη).
Γκρίζα κτήρια και άσχημα, παρατημένες και παρακμιακές υποδομές (σαν post apocalyptic σε κάποιους δρόμους), απόλυτη ένδεια και μιζέρια στους δρόμους, βρωμιά απίστευτη και γενικά μια τριτοκοσμική αίσθηση.
Ο κόσμος αγενής και μίζερος.
Ήταν συννεφιασμένη και μουντή και η περίοδος που πήγα και έκανε τη γκρίζα, βρώμικη μάζα του μπετόν ακόμη πιο καταθλιπτική.
Το μεγαλύτερο σοκ βέβαια είναι η απίστευτη κακοφωνία.
Αυτό πραγματικά το είχα ξεχάσει τόσα χρόνια στο εξωτερικό.
Το πόσο σε επηρεάζει αυτή η τρομερή, βιομηχανική βαβούρα.
Βέβαια οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις έτσι είναι, αλλά η Αθήνα λόγω κόσμου είναι η χειρότερη.
Καταλαβαίνω πως την αγαπούν πολλοί, ως πόλη που μεγάλωσαν, αλλά προσωπικά δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά σε τούτο τον ντουνιά για να με πείσουν να μείνω εκεί.
Όπως σωστά είπε κάποιος, η μεγαλύτερη Ελληνική τσιμεντοφαβέλα (με την Θεσσαλονίκη δεύτερη).
Γκρίζα κτήρια και άσχημα, παρατημένες και παρακμιακές υποδομές (σαν post apocalyptic σε κάποιους δρόμους), απόλυτη ένδεια και μιζέρια στους δρόμους, βρωμιά απίστευτη και γενικά μια τριτοκοσμική αίσθηση.
Ο κόσμος αγενής και μίζερος.
Ήταν συννεφιασμένη και μουντή και η περίοδος που πήγα και έκανε τη γκρίζα, βρώμικη μάζα του μπετόν ακόμη πιο καταθλιπτική.
Το μεγαλύτερο σοκ βέβαια είναι η απίστευτη κακοφωνία.
Αυτό πραγματικά το είχα ξεχάσει τόσα χρόνια στο εξωτερικό.
Το πόσο σε επηρεάζει αυτή η τρομερή, βιομηχανική βαβούρα.
Βέβαια οι περισσότερες Ελληνικές πόλεις έτσι είναι, αλλά η Αθήνα λόγω κόσμου είναι η χειρότερη.
Καταλαβαίνω πως την αγαπούν πολλοί, ως πόλη που μεγάλωσαν, αλλά προσωπικά δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά σε τούτο τον ντουνιά για να με πείσουν να μείνω εκεί.
Ως κατοικος της Αθηνας κι απο αυτους που τους αρεσει, τελος πάντων, δεν εχω γνωρισει κανεναν, ειτε που εχει γεννηθει και μεγαλωσει εδω ειτε οχι, που να διατεινεται οτι την αγαπαει. Θα μου πεις, βεβαια, εγω ειμαι και καπως μονοχνωτη. Δεκα νοματαιους ξερω ολους κι ολοι (sic) εκ των οποιων οι τεσσερι (επισης) ειναι η οικογένειά μου.
Γιατί καλέ; Από που είμαι εγώ; Από την Αστραλία;
Ορίστε και ένας ενδέκατος