Ελένη Δικαίου : "Μου μαθαίνετε, να χαμογελάω, σας παρακαλώ;"

[Λορένα]

"Μου μαθαίνετε, να χαμογελάω, σας παρακαλώ;"
της Ελένης Δικαίου

Το βιβλίο, αναφερεται σε μια Ιφιγένεια. Αλλά, είναι αφιερωμένο, σε όλες τις Ιφιγένειες αυτού του κόσμου, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια θυσία κάποτε στην ζωή τους.

Μέσα από την ιστορία της μικρης Ιφιγένειας, μαθαίνουμε, πως αν στα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας, παραμερίσουμε τον εαυτό μας, και δεν προσπαθήσουμε να τον ανακαλύψουμε, είναι σαν να στηρίζουμε το μέλλον μας, σε πόδια από άμμο. Αργά ή γρήγορα η ζωή, θα μας φέρει αντιμέτωπους με αυτό, με πιο επώδυνο ίσως τρόπο.

Spoiler

Η Ιφιγένεια, είναι μαθήτρια Λυκείου, και βάζει σαν σκοπό της ζωής της, την επιτυχία της στις πανελλήνιες, με απώτερο σκοπό, να φανεί άξια στα μάτια των δικών της, μιας και πάσχει απο έλλειψη αυτοπεποιήθησης.

Ξεχνά όμως, να γνωρίσει και να αγαπήσει τον εαυτό της. Να προσπαθήσει να ανακαλύψει, πια είναι και τι θέλει, και βάζει κατά μέρος ακόμη και τις χαρές της ηλικίας της (όπως πχ τον πρώτο της έρωτα, τον Κιούση, που τον βλέπει μόνο ανταγωνιστικά.

Μόνο που ο εαυτός της, την προδίδει και αυτός, της τελευταία στιγμή, και συνειδητοποιεί ξαφνικά, πως τόσο καιρό στήριζε τα πόδια της στην άμμο. Εγκαταλείπει πλέον οριστικά τα όνειρα της, όπως το να γίνει αρχαιολόγος, και συμβιβάζει το επάγγελμά της, σε μια θέση απλού δημοσίου υπαλλήλου, και την ζωή της, σε μια ατέλειωτη μονοτονία.

Μόνο.. όταν κάποια χρόνια μετά, συναντά από μακριά, τον παιδικό της έρωτα, κατι αλλάζει μέσα της. Ο Κιούσης, είναι επιτυχημένος δικηγόρος, πραγματοποιήσε το όνειρο του. Ίσως γιατί εκείνος, δεν είχε ξεχάσει να χαμογελά στην ζωή, όπως εκείνη. Μην θέλοντας να την συναντησει έτσι, κρύβεται, αλλά νιώθει πλέον, πως δέν μπορεί να συνεχίσει άλλο, την ζωή που ζει.

Αποφασισμένη να βρεί τον εαυτό της, οδηγείτε, σε κάποια ψυχολόγο. Πρώτη της ερώτηση : Μου μαθαίνετε να χαμογελάω, σας παρακαλώ;

 

[Γονυπλυθής]

Μιλώντας για θυσίες, καλό θα ήταν να το έχουν κι οι γονείς υπόψη τους, πριν προσφέρουν τα παιδιά τους ως σφάγια στο βωμό των πανελληνίων και της ατέρμονης κούρσας της επιτυχίας.
Από λογοτεχνικής άποψης δεν είναι κανένα κομψοτέχνημα, όμως είναι ένα νοικοκυρεμένο βιβλίο, χωρίς φιοριτούρες και δηθενιές, που ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα, με όλες τις ψευδαισθήσεις και τις αγκυλώσεις της.

 

[Αριάδνη]

Η Ιφιγένεια , θέλοντας να ευχαριστήσει τους γονιούς της και να τους ενώσει, να μην μαλώνουν κυνηγάει την μεγάλη επιτυχία στο πανεπιστήμιο! όταν οι γονείς ζητάνε πράγματα για να σ' αγαπούν, μάλλον για κάτι τέτοιο μας μιλά το βιβλίο: να εισαι πρώτος στο σχολειο, πρωτος στον αθλητισμό, πρωτος στ'αγγλικά, η αγάπη δηλ. να δινεται με ανταλλάγματα , πόσο καταστροφικό ειναι αυτό για ενα παιδί 16χρονών! χαρακτηριστικό το απόσπασμα:

'' Μονάχα εκείνοι απ'όλα τα ζωνατανά ( δηλ. οι γλάροι), που ήξερε η Ιφιγένεια μπορούσαν να 'ναι λεύτεροι, γιατι μονάχα για κεινους δεν είχε ακούσει ποτέ κανένα να νοιάζεται για τίποτα περισσότερο απ'το να τους βλέπει να πετάνε..''

εχει δυναμική το βιβλίο και σιγουρα μιλάει για την πραγματικότητα!

''Ισως αν αυτή η βδομάδα ήτανε δυο με τρεις..μπορεί και να μάθαινε τότε πως ο κόσμος των βιβλίων δεν ειναι να ζεις μέσα σ'αυτόν επειδή φοβάσαι τ'ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ που ύψωσαν γύρω σου οι άλλοι. Είναι για να σου δείξει το δρόμο να βρεις τον εαυτό σου και να φτιάξεις το δικό σου κόσμο, ανάμεσα στους ανθρωπους που σε περιτρυγιρίζουν''

το βιβλιο θα μπορούσε να ονομαστεί και δάκρυα για την Ιφιγένεια και την χαμένη της ζωή !

''έκλεινε τα μάτια η Ιφιγένεια κι αφήνονταν σ'αυτη τη τελεια ευτυχία του ονείρου! Μια ευτυχία που σιγά, σιγά έμεινε η μοναδική, ετσι που αφηνε συνέχεια τις αλλες της πραγματικότητας γι' αργότερα!''

μακαρι οι γονεις, οι συγχρονοι νεοελληνες να σταματούσαν κάποτε να ταυτίζουν την ευτυχία ενος παιδιού με την επιτυχια, η γεννιά μας έχει υποφερει από αυτη την σκέψη και την λογική!
Το τέλος της ιστορίας τελειωνει με την Ιφιγένεια να χτυπάει την πόρτα ενος ψυχολόγου, την Ιφιγένεια που μέχρι τωρα ηταν ετεροκατευθυνόμενη από τα όνειρα άλλων..δεν ειδαμε τι απέγινε, μακάρι η συγγραφέας να έδινε συνέχεια για να δουμε αν ευτυχησε ποτέ η φανταστική μας Ιφιγένεια..για τον καθενα υπάρχει ενας δρόμος που του ταιριαζει αρκει να μην ειναι ο δρομος που επιλέγουν άλλοι για εμας, πριν απο εμάς! αρκει να ειναι ο δικός μας δρόμος και παρ'όλες τις δυσκολίες όλα θα πάνε καλά τότε..

ενα βιβλίο που θα δωσω στο παιδι μου από τα πρωτα του χρόνια να διαβάσει σιγουρα..

 

[Βετούλι]

το βιβλιο που περιγραφει απολυτα την εφηβεια μου. μου το ειχε παρει η μητερα μου.... κριμα που δεν το διαβασε πρωτα....

 

[Κατριν]

Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο βιβλίο με πολύ ωραία και διαχρονικά νοήματα. Ωστόσο, έχω καταλήξει πως είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους νέους γονείς να ξεφύγουν από στερεότυπα χρόνων... Μπορεί και να μην το θέλουν, μπορεί να μην υπάρχει και ένα σύστημα που να υποστηρίζει πραγματικά τον άνθρωπο και να δημιουργεί χώρο για όλους. Όταν η σύγχρονη πραγματικότητα "μετράει" τον άνθρωπο με κάθε πιθανό τρόπο, πόσο εύκολο είναι για ένα γονιό να μην πέσει στην παγίδα να "μετρήσει" το παιδί του και να επιθυμεί "επίτευξη στόχων" και "απόδοση με νούμερα"; Απλώς, αναρωτιέμαι

 

[Μαργαριτα]

Πολύ όμορφο βιβλίο, δεν ήξερα πως υπήρχε νήμα στη λέσχη και δεν έκανα σχολιασμό όταν το είχα φρέσκο.Μου άρεσε πολύ πάντως και ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα με ηρωίδα μια συνονόματη μου

 

[Φαντινα]

Εχεις ενα υπεροχο ονομα γεματο αθωοτητα "Μαργαριτα"μα ευχομαι εσυ να...χαμογελας περισσοτερο!!

Το βιβλιο ειναι πολυ αληθινο,συγκινητικο και διδακτικο...Αντανακλα με αριστο τροπο την εφηβεια σε μια τυπικη ελληνικη οικογενεια τελη 80 μεχρι 2000.Αν και τα ηθη με την επελαση της τεχνολογιας κ του διαδικτυου εχουν ανατραπει αρδην,το μηνυμα του υπεροχου αυτου μυθιστορηματος ωστοσο ειναι διαχρονικο.Νομιζω ομως οτι ενα παιδι κατω των 12 δυσκολα θα το καταλαβει σε ολη του τη διασταση...

Αφηνει μια πολυ πικρη γευση μπολιασμενη με μπολικη ελπιδα ωστοσο...