Εγώ πάλι θα ήθελα να ακούσω την άποψη σας για τον Ρίτσο, που πολλές φορές το έργο του κρύβεται πίσω από τη λέξη "στρατευμένος" , άλλωστε αν δεν κάνω και ο μεγάλος Σεφέρης δεν ασχολήθηκε με τα κοινά? Η φήμη και το έργο του Μπρεχτ γιατί δεν ακολουθείται με το χαρακτηρισμό στρατευμένος όπως πάλι γίνεται για τον Ρίτσο?
Ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Αντέχουμε τη σύγκριση;
- Thread starter Χρυσηίδα
- Start date
Καλημέρα αγαπητέ Κωστήπαμε.
«Γεια και από μένα»
Δεν βλέπω πουθενά πρόβλημα, είτε τον αναφέρουν στρατευμένο είτε εξωγήινο από το Δέλτα Φαλήρου. Δεν ειρωνεύομαι, σοβαρά μιλάω. Πολλά χτυπήματα, κάτω από τη ζώνη, δέχτηκε και απ' την “πνευματική” αριστερά. Μεγάλο το έργο του, και σε έκταση και σε αξία.
Είναι αλήθεια, έχει στρατευμένα στοιχεία και δεν είναι ντροπή ούτε καρκίνωμα.
Η ουσία είναι πως το έργο του είναι σπουδαίο και σημαντικό, προσωπική μου γνώμη, μεγάλο κενό αν δεν έχει διαβάσει κάποιος Ρίτσο.
Σημ. Στρατευμένα στοιχεία μπορούμε να βρούμε παντού και σε πολλά, μέχρι και σε ψευδώνυμα, αρκεί να νιώθω κυνηγός κεφαλών.
«Γεια και από μένα»
Δεν βλέπω πουθενά πρόβλημα, είτε τον αναφέρουν στρατευμένο είτε εξωγήινο από το Δέλτα Φαλήρου. Δεν ειρωνεύομαι, σοβαρά μιλάω. Πολλά χτυπήματα, κάτω από τη ζώνη, δέχτηκε και απ' την “πνευματική” αριστερά. Μεγάλο το έργο του, και σε έκταση και σε αξία.
Είναι αλήθεια, έχει στρατευμένα στοιχεία και δεν είναι ντροπή ούτε καρκίνωμα.
Η ουσία είναι πως το έργο του είναι σπουδαίο και σημαντικό, προσωπική μου γνώμη, μεγάλο κενό αν δεν έχει διαβάσει κάποιος Ρίτσο.
Σημ. Στρατευμένα στοιχεία μπορούμε να βρούμε παντού και σε πολλά, μέχρι και σε ψευδώνυμα, αρκεί να νιώθω κυνηγός κεφαλών.
εδώ βγάζουν "στρατευμένο" τον Τάσο Λειβαδίτη, που... καμία σχέση!
νομίζω πως όποιος ήταν αριστερός κι έγραφε, ε του κοτσάρανε κι ένα "στρατευμένος"
νομίζω πως όποιος ήταν αριστερός κι έγραφε, ε του κοτσάρανε κι ένα "στρατευμένος"
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι έχω διαβάσει ελάχιστη ελληνική πεζογραφία,καθόλου ποίηση,και γι'αυτό δεν έχω άποψη για το θέμα του νήματος.
Θέλω απλώς να πω ότι για αδιευκρίνιστους λόγους,πάντα θεωρούσα ότι η ελληνική πεζογραφία υστερεί σε σχέση με την ξένη.Ακόμα και σήμερα,εξακολουθώ να σνομπάρω το αντίστιχο τμήμα των βιβλιοπωλείων και δεν ξέρω γιατί.
Σχετικά με την ανάρτηση που παράθεσα τώρα,Φαροφύλακα,το γεγονός ότι ένας σκηνοθέτης,όσο μεγάλος κι αν είναι,γύρισε μια ταινία βασισμένη σε ένα ελληνικό βιβλίο,δε νομίζω ότι δείχνει πως η ελληνική λογοτεχνία μπορεί να εμπνεύσει σπουδαίους ξένους δημιουργούς
Last edited:
Προσωπικά, συμφωνώ εν μέρει με την άποψη του κ.Ηλιόπουλου,ένα ελληνικό βιβλίο είναι πολύ δύσκολο να γίνει παγκοσμίως γνωστό, όμως όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια, η φήμη που αποκτά ένα βιβλίο δε σχετίζεται απαραίτητα και με την λογοτεχνική του αξία, αρκεί τα σκεφτεί κανείς τα ευπώλητα του τελευταίου χρόνου, πιστεύω πως τα αξιόλογα βιβλία, θα καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα και να κερδίσουν την προσοχή όχι όλων, αλλά αυτών που μπορούν να τα εκτιμήσουν, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν.
Η άποψη του κ.Ξενάριου δε με βρίσκει σύμφωνη. Οι συγγραφείς είναι οι ευαίσθητες κεραίες της εποχής τους, μεταδίδουν το παρόν τους, γι αυτό και κάθε χώρα έχει ανάγκη τη δική της λογοτεχνική παραγωγή που θα αναδείξει την δική της πραγματικότητα συνεπώς κάτι διαφορετικό από την ξενόγλωσση παραγωγή. Ισχύει οτι οι μεγάλοι Έλληνες συγγραφείς επηρεάστηκαν από ξένους λογοτέχνες. ο καζαντζάκης από το Νίτσε,ο Παππαδιαμάντης από τον Ντοστογιέφσκι, όμως και αυτοί επηρέασαν στη συνέχεια άλλους δημιουργούς ανα τον κόσμο. Στην τέχνη εξάλλου δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όλοι οι μεγάλοι λογοτέχνες έχουν διαβάσει, έχουν επηρεαστεί, έχουν ακολουθήσει, σημασία έχει όμως το αποτέλεσμα του έργου τους και σίγουρα η Ελλάδα δεν έχει έλλειψη σε καλά αποτελέσματα.
ενδιαφέρον που το παρατηρείς.. πολλοί μας μάλλον έτσι.Πρόσφατα διαπίστωσα πως διαβάζω σχεδόν αποκλειστικά Έλληνες ποιητές και σχεδόν αποκλειστικά ξένους πεζογράφους.
ε ναι. Εννοούσα απλά το συγκεκριμένο βιβλίο αν και τώρα που το σκέφτομαι είναι ενδιαφέρον να δούμε κι άλλες περιπτώσεις. Το "Λι" του Καββαδία έχει γυριστεί σε ταινία βελγικής παραγωγής (όμορφη ταινία) με μουσική επένδυση Βιμ Μέρτενς!!!Σχετικά με την ανάρτηση που παράθεσα τώρα,Φαροφύλακα,το γεγονός ότι ένας σκηνοθέτης,όσο μεγάλος κι αν είναι,γύρισε μια ταινία βασισμένη σε ένα ελληνικό βιβλίο,δε νομίζω ότι δείχνει πως η ελληνική λογοτεχνία μπορεί να εμπνεύσει σπουδαίους ξένους δημιουργούς
(
)
Τον τελευταίο καιρό έχω επικεντρώσει την προσοχή μου στο διάβασμα ελληνικής λογοτεχνίας - για διάφορους λόγους. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από την αντίστοιχη ξένη. Ποιός ο λόγος να νιώθουμε μειονεκτικά απέναντι της; Εξάλλου το ''ξένη'' είναι πολύ γενικός όρος. Είναι σαν να συγκρίνουμε την Ελλάδα με όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου ταυτόχρονα...
Εγώ από έλληνες λογοτέχνες αγαπώ ιδιαίτερα (εκτός των άλλων) τον Γιώργο Θεοτοκά. Με ενδιαφέρει πολύ και η θεματολογία του, και το ύφος του αλλά και οι απόψεις του. Ωστόσο, η προσωπική μου αίσθηση είναι πως ακόμα και η Αργώ, θα μπορούσε να είναι τετραπλάσια σε έκταση και πως δεν έχει αναπτύξει όπως θα έπρεπε το υλικό του, σα να βιάστηκε, σα να κουράστηκε και αποφάσισε να κλείσει το θέμα του νωρίτερα από όσο θα έπρεπε. Αυτό το ίδιο αίσθημα, το έχω νιώσει και με άλλους έλληνες συγγραφείς. Σα να υπάρχει μια υπέροχη και ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία ωστόσο δεν υλοποιείται σωστά.
Γενικά παρατηρώ πως στην ελληνική λογοτεχνία υπάρχει ταλέντο. Αλλά έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να φτάσει το ταλέντο, στην μέγιστη απόδοσή του. Ο έλληνας λογοτέχνης συνήθως πρέπει να κάνει κάποια άλλη δουλειά για να ζήσει. Δεν υπάρχουν λογοτεχνικοί ατζέντηδες κι ρόλος του λογοτεχνικού επιμελητή στην χώρα μας είναι υποβαθμισμένος και περιορισμένος. Έτσι ο έλληνας καλλιτέχνης έχει να αγχώνεται για ένα σωρό πράγματα, συνήθως δεν έχει ιδιαίτερες οικονομικές απολαβές και κάπου αυτό έχει αντίκτυπο στην ποιότητα του έργου του.
Γενικά παρατηρώ πως στην ελληνική λογοτεχνία υπάρχει ταλέντο. Αλλά έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να φτάσει το ταλέντο, στην μέγιστη απόδοσή του. Ο έλληνας λογοτέχνης συνήθως πρέπει να κάνει κάποια άλλη δουλειά για να ζήσει. Δεν υπάρχουν λογοτεχνικοί ατζέντηδες κι ρόλος του λογοτεχνικού επιμελητή στην χώρα μας είναι υποβαθμισμένος και περιορισμένος. Έτσι ο έλληνας καλλιτέχνης έχει να αγχώνεται για ένα σωρό πράγματα, συνήθως δεν έχει ιδιαίτερες οικονομικές απολαβές και κάπου αυτό έχει αντίκτυπο στην ποιότητα του έργου του.
Μόλις διάβασα ένα άρθρο του Κώστα Ουράνη (το οποίο ανακάλυψα χάρη σε αυτό το νημάτιο) το οποίο έχει τίτλο: Το ξένο βιβλίο. Έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Νέα Εστία το 1933. Εκεί ο αρθρογράφος αναφέρεται στην τότε οικονομική κρίση η οποία ανέβασε πολύ την τιμή των ξένων βιβλίων ώστε αυτά κατέστησαν δυσπρόσιτα για τον μέσο αναγνώστη. Μάλιστα περιγράφει το πώς ορισμένοι βάζουν από ένα ποσό για να αγοράσουν ένα ξένο βιβλίο από κοινού! Παρόλο που δεν δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για το όλο ζήτημα (ας πούμε δεν κατάλαβα αν εννοεί το ξενόγλωσσο βιβλίο ή το ξένο αλλά μεταφρασμένο στην ελληνική) η κατάσταση όπως την περιγράφει φαίνεται τραγική!!!
Στη συνέχεια περνάει στην εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή και ιδού τα όσα γράφει:
Ακόμα πιο ανόητο είναι να χαρακτηρίζονται σνομπ και ξενομανείς όσοι τρέφουνται με το ξένο βιβλίο. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα δικαιολογόταν αν το ελληνικό βιβλίο ήταν δε λέω ανώτερο, αλλά ίσο, οπωσδήποτε, ποιοτικά με το ξένο. Αυτό όμως δε συμβαίνει. Το ελληνικό πεζογράφημα, οποιουδήποτε είδους, είναι – κατά κανόνα – κατώτερο από το ξένο. Κατώτερο ως πλοκή και περιγραφή όταν είναι λαϊκό μυθιστόρημα. Κατώτερο σε ύφος, ανάλυση χαρακτήρων και βάθος εννοιών, όταν είναι φιλολογικό μυθιστόρημα. Κατώτερο σε πνευματικότητα όταν είναι δοκίμιο. Φτωχότερο σε παρατήρηση, σε σκέψεις και αναπαράσταση όταν είναι περιγραφή.
Στη συνέχεια δεν παραθέτει κάποια παραδείγματα και δεν προβαίνει σε συγκεκριμένες συγκρίσεις, αναφέρει όμως πως οι ξένοι συγγραφείς ζουν σε πλατύτερο πλαίσιο ζωής και πως σε άλλες χώρες η κατάσταση στον χώρο των εκδόσεων είναι καλύτερη. Στο τέλος προτείνει στους αναγνώστες, ελλείψει νέων, να ξαναδιαβάσουν τα ήδη διαβασμένα βιβλία που υπάρχουν στις βιβλιοθήκες τους.
Ομολογώ πως οι απόψεις του Ουράνη με παραξένεψαν. Γιατί και ο 19ος ήταν πλούσιος σε ελληνικά μυθιστορήματα (και λογοτεχνικά έργα γενικά) και επίσης αναρωτιέμαι το 1933 δεν είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπιδοφόρα γενιά του ’30; Κάτι σε αυτό το κείμενο μου δίνει την αίσθηση μιας απαξιωτικής μιζέριας, αλλά από την άλλη, μήπως κάνω λάθος; Τι άραγε ισχύει; Κι αν συγκρίνουμε την κατάσταση εκείνης της εποχής με την τωρινή τι συμπεράσματα θα μπορούσαμε να βγάλουμε; Και τι σημαίνει αυτή διάκριση ανάμεσα στο λαϊκό και το φιλολογικό μυθιστόρημα; Θα χαιρόμουν πολύ να ακούσω και τις δικές σας απόψεις.
Στη συνέχεια περνάει στην εγχώρια λογοτεχνική παραγωγή και ιδού τα όσα γράφει:
Ακόμα πιο ανόητο είναι να χαρακτηρίζονται σνομπ και ξενομανείς όσοι τρέφουνται με το ξένο βιβλίο. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα δικαιολογόταν αν το ελληνικό βιβλίο ήταν δε λέω ανώτερο, αλλά ίσο, οπωσδήποτε, ποιοτικά με το ξένο. Αυτό όμως δε συμβαίνει. Το ελληνικό πεζογράφημα, οποιουδήποτε είδους, είναι – κατά κανόνα – κατώτερο από το ξένο. Κατώτερο ως πλοκή και περιγραφή όταν είναι λαϊκό μυθιστόρημα. Κατώτερο σε ύφος, ανάλυση χαρακτήρων και βάθος εννοιών, όταν είναι φιλολογικό μυθιστόρημα. Κατώτερο σε πνευματικότητα όταν είναι δοκίμιο. Φτωχότερο σε παρατήρηση, σε σκέψεις και αναπαράσταση όταν είναι περιγραφή.
Στη συνέχεια δεν παραθέτει κάποια παραδείγματα και δεν προβαίνει σε συγκεκριμένες συγκρίσεις, αναφέρει όμως πως οι ξένοι συγγραφείς ζουν σε πλατύτερο πλαίσιο ζωής και πως σε άλλες χώρες η κατάσταση στον χώρο των εκδόσεων είναι καλύτερη. Στο τέλος προτείνει στους αναγνώστες, ελλείψει νέων, να ξαναδιαβάσουν τα ήδη διαβασμένα βιβλία που υπάρχουν στις βιβλιοθήκες τους.
Ομολογώ πως οι απόψεις του Ουράνη με παραξένεψαν. Γιατί και ο 19ος ήταν πλούσιος σε ελληνικά μυθιστορήματα (και λογοτεχνικά έργα γενικά) και επίσης αναρωτιέμαι το 1933 δεν είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπιδοφόρα γενιά του ’30; Κάτι σε αυτό το κείμενο μου δίνει την αίσθηση μιας απαξιωτικής μιζέριας, αλλά από την άλλη, μήπως κάνω λάθος; Τι άραγε ισχύει; Κι αν συγκρίνουμε την κατάσταση εκείνης της εποχής με την τωρινή τι συμπεράσματα θα μπορούσαμε να βγάλουμε; Και τι σημαίνει αυτή διάκριση ανάμεσα στο λαϊκό και το φιλολογικό μυθιστόρημα; Θα χαιρόμουν πολύ να ακούσω και τις δικές σας απόψεις.
Πολύ ενδιαφέρον νήμα. Έχοντας ζήσει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Αγγλία αλλά και στις ΗΠΑ, έχω καταλήξει πως το όλο ζήτημα βασίζεται στο διαφορετικό "μενταλιτέ" των λαών και τίποτε παραπάνω. Είναι σχεδόν αδύνατον να γράψεις κάτι που θα έχει απήχηση και στο Ελληνικό αλλά και στο Αγγλοσαξωνικό αναγνωστικό κοινό ταυτόχρονα.
Έχω καταλήξει τελικά πως όταν ξεκινάς να γράψεις κάτι, τότε πρέπει να είναι απολύτως ξεκάθαρο εξ αρχής στο μυαλό σου σε ποιους απευθύνεσαι και σε ποιους θέλεις να "πουλήσεις". Στους Έλληνες ή στους Αγγλο/Αμερικανούς? Δυστυχώς, επιβάλλεται να γράψεις με τελείως διαφορετικό τρόπο σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις (θέμα, πλοκή, χαρακτήρες, λογοτεχνική "γλώσσα"), εκτός κι αν λέγεσαι Όμηρος...
Έχω καταλήξει τελικά πως όταν ξεκινάς να γράψεις κάτι, τότε πρέπει να είναι απολύτως ξεκάθαρο εξ αρχής στο μυαλό σου σε ποιους απευθύνεσαι και σε ποιους θέλεις να "πουλήσεις". Στους Έλληνες ή στους Αγγλο/Αμερικανούς? Δυστυχώς, επιβάλλεται να γράψεις με τελείως διαφορετικό τρόπο σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις (θέμα, πλοκή, χαρακτήρες, λογοτεχνική "γλώσσα"), εκτός κι αν λέγεσαι Όμηρος...
Last edited:
Γιώργο, ο Όσκαρ Γουάιλντ για πιο κοινό ακριβώς έγραφε και διαβάζεται παγκοσμίως;;; Ή ο Χέμινγουέι, ο Ντίκενς, ο Μαρκ Τουαίην, ο Σαίξπηρ, ο Κόλριτζ κλπ κλπ;;;
Χμμμ τότε πως γίνεται και διαβάζονται ανά τους αιώνες από όλο το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό Ιαβέρη, που δεν νομίζω να βίωσε ντε και καλά την Ρωσία του 1870...
Επίσης ο Όργουελ όταν έγραφε την Φάρμα των Ζώων ή το 1984 ήθελε να μιλήσει μόνο στους Άγγλους;;;
Εν τέλει θέλω να πω πως βιβλίο κάποιος γράφει με βάση τα προσωπικά του βιώματα και όχι με βάση την εθνικότητα του αναγνώστη... Και από κει φαίνεται κιολας αν το βιβλίο έχει οικουμενικό μήνυμα...
τότε πως γίνεται και διαβάζονται ανά τους αιώνες από όλο το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό Ιαβέρη, που δεν νομίζω να βίωσε ντε και καλά την Ρωσία του 1870... Επίσης ο Όργουελ όταν έγραφε την Φάρμα των Ζώων ή το 1984 ήθελε να μιλήσει μόνο στους Άγγλους;;;
Εν τέλει θέλω να πω πως βιβλίο κάποιος γράφει με βάση τα προσωπικά του βιώματα και όχι με βάση την εθνικότητα του αναγνώστη... Και από κει φαίνεται κιολας αν το βιβλίο έχει οικουμενικό μήνυμα...
Κιντ, μη ξεχνας και τις χωρες απο τις οποιες προερχονται οι συγγραφεις που αναφεραμε πιο πανω. Βρετανια, Αμερικη, Ρωσια, ολες παγκοσμιες δυναμεις με μεγαλο ιμπεριαλιστικο παρελθον που εχουν καταφερει κατα καιρους να επιβληθουν οικονομικα, πολιτικα, στρατιωτικα ΚΑΙ πολιτισμικα σε ολο τον πλανητη. Οπως και ο ελληνισμος βεβαιως βεβαιως επιβληθηκε στην αρχαιοτητα χαρη σε προσωπικοτητες σαν τον Μεγα Αλεξανδρο και καταφερε ο Ομηρος να ακουστει σε ολο τον τοτε γνωστο κοσμο. Δεν αναιρω βεβαια την αξια τους αλλα ας ηταν ο Τουεην αλβανος, ο Ντοστογιεβσκι βουλγαρος, ο Οργουελ ουζπεκιστανος κι ας μιλουσαμε μετα.
Ειτε μας αρεσει ειτε οχι εχουμε δεχθει πλυση εγκεφαλου με την παγκοσμιοποιηση και πλεον υπαρχουν καποια προτυπα που πρεπει να ακολουθουνται. Ενας Ελληνας λογοτεχνης στη σημερινη εποχη για να πουλησει προς τα εξω πρεπει να " δυτικοφερνει", εγω αυτο καταλαβα απο την τοποθετηση του Γιωργου Σταμ.
Ειτε μας αρεσει ειτε οχι εχουμε δεχθει πλυση εγκεφαλου με την παγκοσμιοποιηση και πλεον υπαρχουν καποια προτυπα που πρεπει να ακολουθουνται. Ενας Ελληνας λογοτεχνης στη σημερινη εποχη για να πουλησει προς τα εξω πρεπει να " δυτικοφερνει", εγω αυτο καταλαβα απο την τοποθετηση του Γιωργου Σταμ.
Φίλε Νικόλα, οι συγγραφείς που αναφέρεις είναι τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όποιος έχει το ταλέντο τους, προφανώς μπορεί να γράψει τις σκέψεις του χωρίς να τον απασχολούν λεπτομέρειες όπως γλώσσα, κοινό, εμπορικότητα κλπ.Γιώργο, ο Όσκαρ Γουάιλντ για πιο κοινό ακριβώς έγραφε και διαβάζεται παγκοσμίως;;; Ή ο Χέμινγουέι, ο Ντίκενς, ο Μαρκ Τουαίην, ο Σαίξπηρ, ο Κόλριτζ κλπ κλπ;;;
Πάντως, η αλήθεια είναι πως ο Ντοστογέφσκι π.χ δεν είναι τόσο δημοφιλής στους Άγγλους, όσο είναι στους Έλληνες. Ίσως επειδή στις μεταφράσεις των βιβλίων του στα αγγλικά οι χαρακτήρες του "χάνουν" κάτι από τη λάμψη τους, είτε επειδή η γραφή του, οι καταστάσεις που περιγράφει και οι ήρωές του δεν καταφέρνουν να αγγίξουν την ψυχή των Άγγλων αναγνωστών, όπως καταφέρνει ας πούμε ο Ντίκενς.
Οι υπόλοιποι, "κοινοί θνητοί", πρέπει να σκεφτούν πολύ καλά την παραμικρή λεπτομέρεια αυτού που γράφουν, ακόμα και τα ονόματα των ηρώων που θα χρησιμοποιήσουν ώστε να μην αποτελούν κουραστικό γλωσσοδέτη για τους Αγγλο/Αμερικάνους.
Οι καθημερινές φοβίες/πόθοι/ελπίδες/ των Ελλήνων είναι αρκετά διαφορετικές από των Αγγλοσαξόνων. Ακόμα και η επιτυχία/αποτυχία ορίζονται διαφορετικά σε πολλές περιπτώσεις, ενώ το τι είναι ηθικά αποδεκτό/απαράδεκτο, επίσης διαφέρουν αρκετά από χώρα σε χώρα.
Να αναφέρω ένα πρόχειρο παράδειγμα: ένα νεαρός, Έλληνας στρατιώτης περιμένει το τρένο που θα τον μεταφέρει στη μονάδα του στον Έβρο και φιλάει με πάθος το γεροδεμένο, μελαψό εραστή του στην αποβάθρα του σταθμού Λαρίσης. Αυτή τη σκηνή, οι Άγγλοι θα τη βρουν απόλυτα φυσιολογική, αφού τη βλέπουν καθημερινά μπροστά τους στο σταθμό του St Pancras. Οι Καλιφορνέζοι θα τη βρουν "γαργαλιστική", οι Νεοϋορκέζοι "κάπως ενοχλητική, αλλά πολιτικά αποδεκτή". Οι Τεξανοί πιθανότατα θα πετάξουν την ίδια στιγμή το βιβλίο στα σκουπίδια αηδιασμένοι, αφού πρώτα το γεμίσουν τρύπες με το ολοκαίνουριο ημι-αυτόματο πιστόλι τους.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η σκηνή μπορεί να προκαλέσει κάποιο "θόρυβο" στα πρωινάδικα, ενώ ο συγγραφέας μπορεί και να αφορισθεί από κάποιον Μητροπολίτη.
Η ίδια ακριβώς "σκηνή" ενός βιβλίου μπορεί να θεωρηθεί από αριστούργημα ως κανονική ή ακόμα και αηδιαστική-ανοσιούργημα, αναλόγως ποιο αναγνωστικό κοινό τη διαβάζει. Ελπίζω να καταφέρνω να δώσω το "στίγμα", σχετικά με το τι ακριβώς θέλω να πω.
Last edited:
Καλημέρα!
Ποιός νοιάζεται για τα πρωϊνάδικα και διαβάζει λογοτεχνία; Ποιός νοιάζεται για τους αφορισμούς και διαβάζει λογοτεχνία;
Η αυτολογοκρισία του συγγραφέα κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και η αρχή του τέλους του σαν καλιτέχνη.
Επίσης κάποιος που διαβάζει λογοτεχνία περισσότερο νοιάζεται για το αν η σκηνή του φιλιού δυό ερωτευμένων ανδρών στο σταθμό του τραίνου είναι κάτι σαν εμπορική προβοκάτσια, κάτι σαν οικοδομώ την εμπορικότητα της γραφίδας μου ή νοιάζεται για το αν μια τέτοια περιγραφή κι αναφορά είναι σε μια στιγμή αληθινής αισθηματικής ανάτασης των ηρώων...αυτό νοιάζεται ένας αισθαντικός αναγνώστης...αυτό αισθάνεται ένας αισθαντικός αναγνώστης...αυτό αναγνωρίζει σ’ έναν ειλικρινή συγγραφέα ένας αισθαντικός αναγνώστης...αναγνωρίζει στον συγγραφέα την ειλικρίνεια η την μη ειλικρίνεια της γραφής...
τα ηθικά πλέγματα των εποχών ποτέ δεν αποτέλεσαν φραγμό στη συγγραφή ενός ειλικρινούς συγγραφέα κι ας μην ξεχνάμε ότι συνηθέστατα η ευαισθησία του ειλικρινούς συγγραφέα απομονώνει και εντάσσει στο έργο του εκείνα τα γεγονότα και τα πρόσωπα, που θέτουν την συνείδησή του σε κάποια ανάταση κι άρα και τη συνείδηση του αναγνώστη του...και λέγοντας ανάταση εννοώ πως την εξάγουν απ’ αυτό που ήδη γνωρίζει και υιοθετεί και την θέτουν ενώπιον εκείνου που την κάνει ν’ αναρωτιέται και την οδηγεί πέραν των ορίων της...κι εκεί έγκειται κι ο προφητικός ρόλος της τέχνης, εν προκειμένω της τέχνης του λόγου...δικαιώνεται ο προφητικός ρόλος του ποιητή, του δημιουργού...
Ποιός νοιάζεται για τα πρωϊνάδικα και διαβάζει λογοτεχνία; Ποιός νοιάζεται για τους αφορισμούς και διαβάζει λογοτεχνία;
Η αυτολογοκρισία του συγγραφέα κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι και η αρχή του τέλους του σαν καλιτέχνη.
Επίσης κάποιος που διαβάζει λογοτεχνία περισσότερο νοιάζεται για το αν η σκηνή του φιλιού δυό ερωτευμένων ανδρών στο σταθμό του τραίνου είναι κάτι σαν εμπορική προβοκάτσια, κάτι σαν οικοδομώ την εμπορικότητα της γραφίδας μου ή νοιάζεται για το αν μια τέτοια περιγραφή κι αναφορά είναι σε μια στιγμή αληθινής αισθηματικής ανάτασης των ηρώων...αυτό νοιάζεται ένας αισθαντικός αναγνώστης...αυτό αισθάνεται ένας αισθαντικός αναγνώστης...αυτό αναγνωρίζει σ’ έναν ειλικρινή συγγραφέα ένας αισθαντικός αναγνώστης...αναγνωρίζει στον συγγραφέα την ειλικρίνεια η την μη ειλικρίνεια της γραφής...
τα ηθικά πλέγματα των εποχών ποτέ δεν αποτέλεσαν φραγμό στη συγγραφή ενός ειλικρινούς συγγραφέα κι ας μην ξεχνάμε ότι συνηθέστατα η ευαισθησία του ειλικρινούς συγγραφέα απομονώνει και εντάσσει στο έργο του εκείνα τα γεγονότα και τα πρόσωπα, που θέτουν την συνείδησή του σε κάποια ανάταση κι άρα και τη συνείδηση του αναγνώστη του...και λέγοντας ανάταση εννοώ πως την εξάγουν απ’ αυτό που ήδη γνωρίζει και υιοθετεί και την θέτουν ενώπιον εκείνου που την κάνει ν’ αναρωτιέται και την οδηγεί πέραν των ορίων της...κι εκεί έγκειται κι ο προφητικός ρόλος της τέχνης, εν προκειμένω της τέχνης του λόγου...δικαιώνεται ο προφητικός ρόλος του ποιητή, του δημιουργού...
Last edited: