Ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Αντέχουμε τη σύγκριση;

Πολύ σωστά όλα αυτά Διατσέντα και καταγεγραμμένα με υπέροχο ύφος.

Απλά, υπέθεσα πως σε αυτό το νήμα συζητάμε για ποιο λόγο τα έργα των Ελλήνων δεν κάνουν "το κλικ" στο εξωτερικό. Γνώμη μου, λοιπόν, είναι πως πρόκειται για διαφορετικούς λαούς, με τελείως διαφορετική κοινωνική και οικογενειακή δομή και τελείως διαφορετική ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα. Διαφορετικές πληγές, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές ανάγκες, διαφορετική κοσμοθεωρία, διαφορετική καθημερινότητα, διαφορετικές φιλοδοξίες.

Αυτό είναι εμφανέστατο σε όποιον καθίσει για περισσότερο από δέκα ημέρες στο Λονδίνο, στο Βερολίνο ή στη Ν. Υόρκη. Δεν λέω πως είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι, απλά είμαστε διαφορετικοί λαοί. Νομίζω πως εκεί εντοπίζεται, κυρίως, το πρόβλημα και όχι πως οι Έλληνες είναι ατάλαντοι στη συγγραφή.
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Η μύηση στις διαφορετικές κουλτούρες δεν έχει να κάνει τόσο με τις διαφορετικότητες και πόσο συμβατές είναι οι διαφορετικότητες μεταξύ τους.

Εν πρώτοις και συγκεκριμένα, ο τρόπος που λειτουργεί το μάρκετινγκ στον εκδοτικό χώρο είναι μια υπόθεση που έχει άλλες απαιτήσεις απ’ την πολιτική που υιοθετούν οι εκδότες, αλλά και οι επίσημοι φορείς της πολιτείας που προσπάθησαν να προωθήσουν το ελληνικό βιβλίο και την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα εν γένει. Παίρνει κάμποσο νερό το τι στόχευσαν και τι κατάφεραν και γιατί...και παίρνει άλλο τόσο το πώς όλα αυτά λειτουργούν από μια χρονική στιγμή κι ύστερα αρχόμενης της κρίσης και με την εισαγωγή των νέων ηθών στο πώς η πολιτεία χειρίζεται τον πολιτισμό της χώρας σαν παρακατιανό και τελευταίο στις προτεραιότητές της...

Τα όσα έγραψα δεν είναι άμοιρα αυτού που θίγεται σ’ αυτό το νήμα...
Επιτυχημένη εθνική λογοτεχνία διεθνούς βεληνεκούς σημαίνει αυθεντικότητα στη θεματολογία και πρωτοτυπία στην γραφή και σωστή διάδοση μέσα από πολλά κανάλια πέρα από την Έκθεση βιβλίου της Φραγκφούρτης, όπως για παράδειγμα διατήρηση των εδρών Νεοελληνικού πολιτισμού στα διάφορα Πανεπιστήμια διεθνώς πάσει θυσία...πολιτιστική δραστηριοποίηση των προξενείων με εξειδικευμένα τμήματα προς τούτο...ευαισθητοποίηση των ομογενών σ’ αυτό το πεδίο...πέρα απ’ την οικονομική ευμάρια (που κι αυτή την εντάξαμε σε άλλα θυσιαστήρια και βωμούς) ο σύγχρονος πολιτισμός μας είναι σημαντικός κι αρκετά θαμμένος...σωπασμένος θα έλεγα...

Οι κατα τα λεγόμενα στη συζήτησή μας “μεγάλες χώρες” δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη...υπάρχουν φορείς που οργανώνουν και στηρίζουν και προωθούν...
Κι αυτή τους η αρχή αφορά σε όλα τα είδη Τέχνης...όπου γύρω τους συσπειρώνονται αλληλεπιδραστικά οι συντελεστές τους...

Μεγάλη κουβέντα χωρίς τέλος έτσι που είμαστε, όχι απλά στο ναδίρ, αλλά πιο κάτω ακόμα...
 
Διατσέντα, η τελευταία σου ανάρτηση είναι πραγματικό μνημείο. Δυστυχώς, όσοι έχουν αναλάβει τον εθνικό σχεδιασμό και τις προτεραιότητες κατά τις τελευταίες δεκαετίες αποδείχτηκαν πολύ "λίγοι", για να μην πω τίποτα χειρότερο και ξεφύγω από τις αρχές της Λέσχης.

Πριν φτάσουμε στις έδρες των ξένων Πανεπιστημίων βέβαια, καλό είναι να κοιτάξουμε τι είδους ημιμαθή "φυντάνια" βγάζουν τα δικά μας Πανεπιστήμια, ανεξαρτήτως Σχολής και Τμήματος. Για να μη πιάσουμε στο στόμα μας τα Δημοτικά, που δεν είναι ικανά πια να μάθουν στα παιδιά μας ούτε καν γραφή-ανάγνωση και προπαίδεια...

Έχεις, πάντως, τον απόλυτο σεβασμό μου για την τελευταία σου ανάρτηση.


Υπάρχει πάντως και μια άλλη παράμετρος μέσα σε όλα αυτά, την οποία θα μου επιτρέψετε να θίξω: η στροφή των Ελλήνων συγγραφέων προς την "εμπορική λογοτεχνία" νομίζω πως είναι εμφανής, κατά τις τελευταίες 2 δεκαετίες (τουλάχιστον) και πηγαίνει "ασορτί" με την κοινωνία μας. Κανένας δεν επιθυμεί να αναγνωριστεί το έργο του σε μελλοντικές εποχές και μετά θάνατον, όπως περίπου συνέβη με τον Παπαδιαμάντη. Όλοι θέλουν τα πάντα, εδώ και τώρα. Το ζήτημα είναι πως σε αυτό το κομμάτι, δηλαδή στο κομμάτι της "εμπορικής λογοτεχνίας", οι Έλληνες συγγραφείς δείχνουν προφανέστατα να υστερούν.
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Αγαπητέ Γιώργο, δυστυχώς όσα γράφω έχουν υπάρξει στο στάδιο των ζητουμένων, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου αγκαλιά με τα βιβλία και την έγνοια τους. Ζητούμενα όχι μόνο από μένα αλλά από πολλές γενιές εμπλεκόμενων στον κόσμο του ελληνικού βιβλίου ποικίλα...

Εδώ και πολλά χρόνια ζητούμενα, αλλά ας θέσουμε ένα όριο, που είναι η Μεταπολίτευση, μια και στη δικτατορία το βιβλίο ήταν διωκόμενο κατά κάποιο τρόπο και πιο πίσω δεν πέρναγε ιδιαίτερα καλά, παρά μόνο από την προσωπική δημιουργία σ’ αυτόν τον χώρο...έχουμε ήρωες στον χώρο του ελληνικού βιβλίου, αλλά ας θέσουμε σαν όριο τη Μεταπολίτευση...

Δεν είναι αμελητέα μια αρκετά σοβαρή φιλολογία που χρονολογεί τον προβληματισμό για την ελλειπή διάδοση όχι μόνο του ελληνικού βιβλίου, αλλά και της ίδιας της γλώσσας, πίσω πολύ, στην ιστορική στιγμή της διάδοσης των ελληνικών κειμένων την περίοδο της Αναγέννησης. Τότε έφταιγε η γλώσσα η ίδια, αλλά και τα στοιχεία που υιοθετήθηκαν στην πρώτη περίοδο της τυπογραφίας, οι χαρακτηριστικές γραμματοσειρές των αρχετύπων που προσομοίαζαν με τα χειρόγραφα και ήταν δύσκολες στην χρήση τους...επίσης να σκεφτεί κανείς ότι στη χώρα μας τυπογραφία εμφανίζεται τον 19ο αιώνα...στην ίδια την Τουρκία, όχι νωρίτερα απ’ τον 17ο...Η εγχώρια παραγωγή λοιπόν κειμένων χάνει κάτι αιώνες έντυπης παραγωγής, άρα και πλατιάς πρόσβασης σ’ αυτά...Κι αν δεν υπήρχαν και τα τυπογραφεία της δύσης να τυπώνουν ελληνικά κείμενα καταλαβαίνει κανείς τι οπισθοδρόμηση χειρότερη θα είχαμε...

Πότε στην Ελλάδα την ίδια λοιπόν γίνεται το βιβλίο εργαλείο πνευματικό και εργαλείο ελευθερίας σε ευρεία χρήση, πέρα από μια ελίτ που είχε την πολυτέλεια να το δύναται; Γι’ αυτό θέτω σαν όριο την Μεταπολίτευση παρά τις αδυναμίες...Έκτοτε έχουμε μιαν αύξηση της εκδοτικής δραστηριότητας όχι μόνο σε αριθμό εκδοτικών μονάδων, αλλά και στην ποιότητα και την ποσότητα της παραγωγής τους...Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια στιγμή γίνεται Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και μάλιστα τότε με συντελεστές απ’ τον ίδιο τον εκδοτικό χώρο...Αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό, αν η κεντρική πολιτική δεν ανεβάζει την προτεραιότητά του σε υψηλή βαθμίδα...Πολλά γίνανε που δεν είχαν γίνει...μπορούσαν άλλα τόσα θα πω εγώ ως καλή γκρινιάρα...
 
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στο χθες, αλλά άλλο τόσο σημαντικό να μιλήσουμε για το σήμερα, δηλαδή για τον 21ο αιώνα. Δεν υπάρχει πια ούτε Καζαντζάκης, ούτε Παπαδιαμάντης, ούτε Ρίτσος, ούτε Σεφέρης.

Στους ώμους της γενιάς μας πέφτει τώρα το φορτίο της παραγωγής ποιοτικής λογοτεχνίας και έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε τις σύγχρονες παραμέτρους που παρακωλύουν την απήχηση των σημερινών Ελλήνων συγγραφέων στο εξωτερικό. Είναι τα θέματά μας? Είναι η γραφή μας? Είναι η καταγωγή και η γλώσσα μας? Είναι το μικρό μας μέγεθος και οι χαμηλές εγχώριες πωλήσεις? Είναι η συλλογική διάβρωση που μας έχει συμπαρασύρει όλους? Είναι μήπως, όλα αυτά μαζί?

Προσωπικά πάντως, έχω καλή φίλη που ζει μόνιμα στο Λονδίνο τα τελευταία δέκα χρόνια, γράφει απευθείας στα Αγγλικά κι αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να εκδόσει το δεύτερο βιβλίο της, μετά το εξαιρετικά επιτυχημένο πρώτο, χρησιμοποιώντας βρετανικό ψευδώνυμο. Λεπτομέρεια: ελάχιστοι σε αυτόν τον κόσμο γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα η κοπέλα είναι...Βουλγάρα! Ούτε και τόλμησε ποτέ να σκεφτεί πως θα έγραφε με το πραγματικό της όνομα...
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Αν η φίλη σου αποποιείται την εθνική της ταυτότητα για να γίνει αποδεκτή η συγγραφική της δεινότητα το βρίσκω τραγικό...αν απλά αλλάζει όνομα για να καταγράφεται στη μνήμη εύκολα το όνομά της υποφερτό...

Αλλά πάλι ας μη στοχεύει κανείς να γίνει ισάξιος των παρελθόντων πια θρύλων...ας περιοριστεί να είναι ο εαυτός του καθαρός και αισθαντικός...
 
Οι δημοφιλέστεροι έλληνες συγγραφείς στο εξωτερικό είναι ο Καζαντζάκης κι ο Καβάφης.Είχαν και οι δύο μία θεματολογία ευρύτερου προβληματισμού, κάτι που προφανώς έπαιξε ρόλο στο να τους προσέξουν περισσότερο οι της αλλοδαπής.Αντίθετα κατά κάποιο τρόπο, οι νομπελίστες Ελύτης και Σεφέρης είχαν πιο συγκεκριμένες "ντόπιες" εμπνεύσεις που δεν γίνεται ν'αγγίξουν το ίδιο άλλους λαούς. Επίσης οι δύο πρώτοι ήταν "πολίτες του κόσμου" με μία πιο συγκεκριμένη έννοια, κάτι που αποτυπώνεται στο έργο τους.

Κατά τη γνώμη μου, το κυρίαρχο ζήτημα είναι το "σενάριο" ενός βιβλίου, αν πιάσει ο συγγραφέας τον παλμό του κοινού τότε τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα......
 
εδώ βγάζουν "στρατευμένο" τον Τάσο Λειβαδίτη, που... καμία σχέση!
:ρ
ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑ,επειδη εγω το εχω γραψει ΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ.ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΠΟΙΕΙΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗ ΣΟΥ.
Σημειωσα πως το ΠΡΩΙΜΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΛΕΙΒΑΔΗΤΗ κι οχι ο Λειβαδιτης εν τω συνολω ειχε μια στρατευση!Αυτο δεν το ειπα καταχρηστικα, αυτο ειναι αυταποδεικτο αν εχεις σχεση με το εργο του Λειβαδιτη κ στοιχειωδη γνωση αυτου
Ειναι λοιπον ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ οταν
Οταν ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ "ΦΥΣΑΕΙ",το οποιο ΚΑΤΑΣΧΕΘΗΚΕ κ σε απαντηση εγραψε τον "Ανθρωπο Με ΤΟ Ταμπουρλο"
Οταν η θεματολογια του ειναι απο τα παθη της Εξοριας κι εναντια στον πολεμο!(προσωπικες εμπειριες και τα δυο)
Οταν ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΥΣΤΕΡΙΑΣ συνθετει Υμνους στο Σοβιετικο συντροφο(ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ-"Αι Βολγα")
Οταν εξυμνει επωνυμα τους Ροζεμπεργκ
Οταν γραφει για τη χειμαζομενη απο φιλοαμερικανικες δικτατοριες ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ
Ο ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ-ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ Κ ΤΟΝ ΛΥΡΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΙΣΜΟ- ηταν ξεκαθαρα στρατευμενος και πολυ πιο οξυς και πιο...σαφης πχ απο τον πασιφιστη Βρεττακο,που δεν ηταν στρατευμενος αλλα ειχε αριστερες ροπες σιγουρα. .

ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ???ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ?????


Και παμε στο κυριως θεμα.

Ενδιαφερον,κρισιμο ζητημα.

Στην ποιηση θεωρω οτι η ΕΛΛΑΔΑ ειναι ηγετιδα.
Δεν μπορει να συγκριθει καμια χωρα σε αυτον τον τομεα......
Απο ΟΜΗΡΟ ΚΑΙ ΣΑΠΦΩ ,μεχρι τη δημοτικη ποιηση και τους συγχρονους ογκολιθους
ΚΑΒΑΦΗ
ΕΛΥΤΗ
ΡΙΤΣΟ
ΒΡΕΤΤΑΚΟ(εφτασε στο τσακ για Νομπελ)
ΣΕΦΕΡΗ
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΕ ΙΔΑΝΙΚΑ,ΒΑΘΗ ΝΟΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ!!
Απλα δεν μπορει να συγκριθει η ακτινοβολια της ελληνικης ποιησης,ενω ενα πλεονεκτημα ειναι πως αυτη η ποιηση ειναι γραμμενη και στην ωραιοτερη,την πιο πλουσια γλωσσα που υπηρξε απαρχη ολων των ευρωπαικων γλωσσων...
2 ΝΟΜΠΕΛ και δεν ξερω ποσα ΒΡΑΒΕΙΑ ΛΕΝΙΝ ειναι συντριπτικο ποσοστο για μια τοσο μικροσκοπικη χωρα.Αυτο τα λεει ολα...


ΣΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ομως σκουρα τα πραγματα
Μετα απο τον Καζανζακη - το χαος!!Το απολυτο χαος!!!!
Δεν υπαρχει Ελληνας πεζογραφος με εργο οικουμενικο.
Μονο το ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ ΤΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΝΕΙ ΣΕ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ "ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ"(Λεβι) & "ΣΠΙΘΑ ΖΩΗΣ"(Ρεμαρκ)
Ισως μονο η Σωτηριου κι ο Λουντεμης προσεγγισαν λιγο την εννοια της παγκοσμιοτητας...

Κανενας Ελληνας,ομως, δεν μπορει -ουτε κατα διανοια- να συναγωνιστει εναν Ουγκο,εναν Ντοστογιεφσκι,εναν Ουαιλντ, που με τα εργα τους ανυψωσαν την υπαρξιακη αγωνια του ανθρωπου σε μεγαλειο σκεψης κι αισθητικης.
Δεν εχουμε εναν Σταινμπεκ,κι εναν Λοντον να αναδειξουν τη βαρβαροτητα του καπιταλισμου
εναν Εσσε κι εναν Καμυ να αναδειξουν τα αδιεξοδα του συγχρονου μικροαστου ,
εναν Λερου,εναν Στοκερ, να εξυμνησουν την ερωτικη οδυνη κ τη σαγηνη του θανατου τοσο εξαισια...

Ισως γιατι οι Ελληνες καθολη τη διαρκεια του 20ου αιωνα βιωναν ζητηματα εθνικης -και βιολογικης-επιβιωσης , τη σκια των Τουρκων κ βαθιες πληγες με το αιμα των σφαγων στη ΜΙΚΡΑΣΙΑ Κ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ακομη νωπο.
Θα χαρακτηριζα τα ελληνικα εργα πιο μονοδιαστατα, περιχαρακωμενα στα εσωτερικα ζητηματα της Ελλαδας κ στα πολυαριθμα πολιτικα της προβληματα- με ανικανοτητα να προσλαβουν παγκοσμιες διαστασεις και πολυ βαθιες φιλοσοφικες προεκτασεις....

@@Προσωπικα,απο Ελληνες, εχω αδυναμια στον Κων/νο Θεοτοκη,στη Διδω Σωτηριου και στον Μενελαο Λουντεμη.
Μεγαλους θεωρω τον ΤΑΣΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ κ τον Ισιδωρο Ζουργο.Ο δε Αθανασιαδης συνεγραψε την αυτοβιογραφια του ΑΛΒΕΡΤΟΥ ΣΒΑΙΤΣΕΡ την οποια χαιρετισε και ο ιδιος ο Αλσατος ιεραποστολος!
 
Last edited by a moderator:
Μετα απο τον Καζανζακη - το χαος!!Το απολυτο χαος!!!!
Δεν υπαρχει Ελληνας πεζογραφος με εργο οικουμενικο.
Εγώ πάντως θα έβαζα και σαν ένα εξαίσιο έργο με οικουμενικό μήνυμα και διαχρονική αξία την "Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη....

Επίσης στους πολύ αγαπημένους πεζογράφους πάντα βάζω και τον συντοπίτη μου Μ. Καραγάτση που μέσα στα βιβλία του μπορεί κανείς να βρει πολλούς ιδιόμορφους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
 
Αν η φίλη σου αποποιείται την εθνική της ταυτότητα για να γίνει αποδεκτή η συγγραφική της δεινότητα το βρίσκω τραγικό...αν απλά αλλάζει όνομα για να καταγράφεται στη μνήμη εύκολα το όνομά της υποφερτό...
Ας μην λησμονούμε πάντως, πως αναφερόμαστε σε μια χώρα όπου τις ημέρες που επικρατεί θαλασσοταραχή στη Μάγχη, τα πρωτοσέλιδά τους γράφουν πως "η Ευρώπη βρίσκεται αποκλεισμένη από το Ηνωμένο Βασίλειο" και όχι το αντίστροφο...

Ακόμη κι όταν το BBC έχει ρεπορτάζ από Δουβλίνο ή Μπέλφαστ και μιλάνε στην κάμερα Ιρλανδοί, από κάτω περνάνε (βλακωδώς) αγγλικοί υπότιτλοι με "διορθώσεις", για να τονιστεί πως οι Ιρλανδοί "δεν ομιλούν τη σωστή Αγγλική". Άντε να βγάλεις άκρη μαζί τους...
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Φαντίνα, προσυπογράφω! Ξεχνάμε έναν ταπεινό σε στάση, αλλά μεγάλο σε γραφή που λέγεται Στρατής Τσίρκας...κι έναν άλλον επίσης που λέγεται Άρης Αλεξάνδρου...έχουμε πεζογράφους, απλά τους κρύβουμε...Οι δυό τους βάζουν τον το δάχτυλο στα σημάδια σημαντικών πληγών...που δεν πρέπει να σιωπούνται...

Καλημέρα...η συζήτηση γίνεται όντως ενδιαφέρουσα...

τώρα που το ξαναδιαβάζω Γιώργο, γιατί διαγράφεις τόσο κόσμο και λες σ’ εμάς εναπόκειται να γράψουμε καλά πράγματα...δεν υπάρχει στιγμή ιστορική στην νέα μας ιστορία που να μην έχει τα πεζά της...απλά η ποίηση μας είναι ως και η Φαντίνα λέει πιο προσφιλής, γι’ αυτό και τραγουδάμε τόσο πολύ...τη φέρνουμε και στην μουσική μας, γι’αυτό και η λατρευτική μας θρησκεία δεν είναι παρά ένα υπέροχο τεράστιο μουσικό μέλος...

δυστυχώς πάλι με τσιτάτα μιλάμε για μεγάλα ζητήματα...αυτό είναι το κουσούρι της διαδικτυακής επικοινωνίας...μια συντομία τραγικά αφαιρετική...
 
Ουπς! Ίσως να έγραψα κάτι με λίγο άκομψο τρόπο και πιθανόν να παρεξηγήθηκε! :)

Με κάθε βεβαιότητα, δεν είχα κανένα σκοπό να διαγράψω κόσμο και να ακυρώσω τη λογοτεχνική παραγωγή των τελευταίων χρόνων, η οποία είναι πλουσιότατη για τα Ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον ποσοτικά. Όπως όλοι, έχω διαβάσει βιβλία πολυδιαφημισμένων, ξένων συγγραφέων που τα βρήκα μετριότατα ή που τα παράτησα στη μέση και έργα σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών τα οποία με καθήλωσαν.

Αν μου επιτρέπετε το χοντροκομμένο παραλληλισμό, η σημερινή κατάσταση θυμίζει λίγο το δίλημμα της Eurovision: να στείλει η χώρα μας τραγούδι με μπουζούκι κι Ελληνικό στίχο που θα αρέσει σ' εμάς αλλά θα πατώσει στη βαθμολογία, ή να στείλει χορευτικό "ποπάκι" με αγγλικό στίχο που θα πάρει καλούτσικη θέση αλλά δεν θα ξεχωρίζει σε τίποτα από των υπολοίπων χωρών? :)

Κάπου εκεί εντοπίζω το δίλημμα των σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων...!
 
Last edited:

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Φαντίνα, μπαίνω από τάμπλετ και δυσκολεύομαι να ανατρέξω σε παλιές αναρτήσεις, να δω τι ειχα πει εγώ, πότε, και τί εσύ κτλ. Απλά να σημειώσω πως το πιο πιθανό είναι πως δεν διάβασα καν τι έγραψες και πως το συγκεκριμένο μου σχόλιο πως "βγάζουν στρατευμένο τον Λειβαδίτη" αφορούσε συγκεκριμένα πρόσωπα που είχα στο μυαλό μου (μια φιλόλογο κι έναν γνωστό μου μάλλον αριστερο) οπότε μην εξάπτεσαι, δεν σου παραποιώ τα λόγια... :))))

Κι ας λειψει, σε επομενη φορά, δεικτικότητα του τύπου "μαθε να διαβαζεις" :ανέκφραστος:
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Τι ποθεί αλήθεια ένας σύγχρονος συγγραφέας που ζει στην Ελλάδα;
Συγγραφέας: κάποιος που χρησιμοποιεί το γραπτό λόγο για να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ανάγκες...Γράφει πρωτογενώς γι᾽αυτό...τα υπόλοιπα έπονται...Δηλαδή: αναγνωστικότητα, εμπορικότητα, βαθμός κι έκταση διάδοσης του έργου...
Ελλάδα: ο τόπος, ο χρόνος και οι συνθήκες μέσα στις οποίες συμβαίνει η συγγραφή...

Στη δημιουργία πρέπει να υπάρχει μια ιεραρχία. Αν στην κορυφή της πρέπει, αν λέω πρέπει, να υπάρχει ένας αυτοσκοπός, ένας μόνο πρέπει να είναι. Η δημιουργία. Δημιουργία σημαίνει μοναδικότητα και πρωτοτυπία. Μετά έρχονται τα λοιπά. Αν λοιπόν το κίνητρο της συγγραφής δεν είναι η ανάγκη για δημιουργία, αλλά τα λοιπά, ενδέχεται η συνταγή κάπου να μη δέσει...να κόψει η κρέμα...κι άμα κόψει η κρέμα τα λοιπά πάνε κατά διαόλου έτσι κι αλλιώς... το ενδέχεται δε το λέω επιεικώς...

Δεν διαφωνώ πως το σενάριο είναι ένα ζήτημα Μπου, αλλά δεν είναι ΤΟ ζήτημα. ΤΟ ζήτημα είναι το κίνητρο...η φλόγα του...αυτό που αν δεν το πεις θα πεθάνεις από μια έκκρηξη ακατανόητη στους άλλους...γι᾽αυτό και έργα μελετημένης τεχνοτροπίας θέλω να πιστεύω πως ο σοβαρός κι αισθαντικός αναγνώστης τα αντιλαμβάνεται, τα διαβάζει ίσως άπαξ και μετά όταν αυτό το βλέπει να συστηματοποιείται, κοινώς να γίνεται σκέτη μανιέρα, τα καληνυχτίζει...

Προσωπικά απ᾽αυτόν τον κόσμο έρχομαι. Ο νέος μου είναι παντελώς άγνωστος κι αδιάφορος κι ομολογώ πως δεν διαβάζω όλα, ακριβώς γιατί έχω αυτόν τον κόσμο που μ᾽ενδιαφέρει...με το μάρκετινγκ του βιβλίου, την κριτική του το προμοτάρισμά του διαζύγιο θέλω να έχω...δεν πειράζει ας μου διαφεύγουν οι εκδόσεις που διαβάζουν όλοι...

Και υπερθεματίζω, πως αντί ένας συγγραφέας να ῾προσαρμόζεται῾ στον διεθνή συρμό καλό θα ήταν να υφίσταται μια πολιτική απ᾽τους εμπλεκόμενους στο εμπορικό σκέλος της παραγωγής του βιβλἰου να μαθαίνουν στους ξένους τους εγχώριους, το γιατί και το πώς τους...
ανάποδα δηλαδή απ᾽όσα συζητάμε εδώ...
 
Θα μου επιτρέψεις να παρατηρήσω πως τώρα εσύ είσαι αυτή που "ακυρώνεις" κόσμο. :)

Το γεγονός πως ο Dan Brown και ο King πουλάνε εκατομμύρια αντίτυπα και διαβάζονται φανατικά από το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό δεν οφείλεται αποκλειστικά στο marketing, ούτε τους καθιστά λιγότερο καλούς και ποιοτικούς συγγραφείς, από αυτούς παρελθόντων ετών.

Σέβομαι απόλυτα την άποψή σου, την οποία θα μπορούσα να περιγράψω με την εξής, μικρή φράση: "Γράφω, επειδή νοιώθω την επιθυμία να δημιουργήσω".
Είμαι υποχρεωμένος όμως να σεβαστώ και την αντίθετη άποψη, που περιγράφεται ως: "Γράφω, επειδή νοιώθω την επιθυμία να διαβαστώ".

Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο ότι πρακτικά, καμία από τις δύο κατηγορίες Ελλήνων συγγραφέων δεν έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά στο εξωτερικό, τουλάχιστον στη σύγχρονη εποχή. Αντίθετα, Ισπανοί και Σκανδιναβοί συγγραφείς μεταφράζονται και διαβάζονται τρελά σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Πέρα από "ρομαντισμούς" λοιπόν, το παραπάνω είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και αξίζει τον κόπο να μας προβληματίσει.

Στο αιώνιο "φιλοσοφικό" ερώτημα αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν εμείς αρμενίζουμε στραβά, οι Έλληνες αρεσκόμαστε να απαντάμε διαχρονικά πως ο γιαλός είναι στραβός. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πάντως, απλά αρμενίζουμε θεόστραβα και ταυτόχρονα εθελοτυφλούμε...
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Αγαπητέ Γιώργο, δεν λέω πως δεν έχω μια έμφυτη αιρετική τάση στη φύση μου...

Δεν αποκλείω τίποτα...απλά δεν μ᾽ενδιαφέρει έτσι...μ᾽ενδιαφέρει αλλιώς...Το αλλιώς δε αυτό όχι απλά το πιστεύω, αλλά το πονάω στ᾽αλήθεια. Υποθέτω κι εύχομαι να μην είναι απλή φαντασίωσή μου, πως άνθρωποι σαν τον Καβάφη, γνωστοί ακόμα και σ᾽όλες τις πέτρες απανταχού του Πλανήτη, πολύ λίγο νοιάστηκαν για το πόσο θα διαβάζονταν, όταν έγραφαν, όσα έγραφαν...

Ο γιαλός δε είναι υπέροχος, δαντελωτός και με πολλά μυστικά κρυμμένα στις ωραίες αναδιπλώσεις του και μέσα στις ακόμα πιο ωραίες σπηλιές του...το αρμένισμα επίσης σ᾽αυτούς τους γιαλούς είναι χάρμα και μακάρι κάποτε να ξυπνήσουν εκείνες οι δυνάμεις, που θα κάνουν κοινωνούς και τους άλλους, που δεν έχουν ποτέ δει και φανταστεί τους γιαλούς μας, να τους κάνουν κοινωνούς στις χάρες του...

Αν στο τέλος το θέμα είναι ν᾽αναφωνήσουν οι συγγραφείς μας...γιούπι! έγινα ένας ακόμα Στήβεν Κινγκ...τότε τι να πω εγώ η ταπεινή; Έχω επίγνωση του βεληνεκούς μου...ίσαμε την κάμαρά μου και πολύ μου είναι!

Γένοιτο!

Εγώ θα το παρατηρώ απ᾽τη γωνιά μου. Αυτό μου επιτρέπει ο χρόνος μου και τα έργα μου ως εδώ...

Τα σέβη μου Γιώργο, καλή επιτυχία να ευχηθώ από καρδιάς!
 
Ειδικά ο Καβάφης, πρέπει να έζησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά τα 50 του... Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε οικογενειακά στο Λίβερπουλ και στο Λονδίνο. :)

Κατά τα άλλα, εύχομαι κι εγώ καλή επιτυχία σε όλους μας, όποιο κι αν είναι το βαθύτερο κίνητρο που ωθεί το καθένα να αφιερώσει ενέργεια στο να αποτυπώσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε ένα κομμάτι χαρτί...
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Καλησπέρα Γιώργο, Πολίτικη καταγωγή είχε ο Ποιητής κι έζησε μόλις πέντε χρόνια στη Βρετανία και πολλά ντοκουμέντα γι᾽αυτή την περίοδο δεν υπάρχουν, κύρια έζησε στην Αλεξάνδρεια απ᾽την οποία σπάνια έφευγε, με εξαίρεση κάποια ταξίδια περιστασιακά...Στην Ελλάδα ήρθε όταν αρρώστησε και όταν διέγνωσαν την βαριά ασθένειά του, γύρισε πίσω στον τόπο του όπου κι εκεί τελείωσε τη ζωή του...

Οι εκδόσεις του τώρα. Μπορούμε να μιλάμε για ιδιομορφία τεράστια στον τρόπο λειτουργίας του. Δεν θέλησε ποτέ να εκδώσει ποιητική συλλογή σε βιβλίο. Έδινε τα ποιήματά του σε περιοδικά κύρια κι αποσπασματικά ή τα τύπωνε σε μονόφυλλα και τα μοίραζε ο ἰδιος.
Δυό χρόνια μετά το θάνατό του το πλήρες αρχείο του, που έχει κληρονομήσει ο Αλέκος Σεγκόπουλος, το επιμελείται η Ρίτα Σεγγοπούλου, συμπεριλαμβανομένων και των αποκηρυγμένων απ᾽τον ίδιο ποιημάτων του και με την εικαστική φροντίδα του ζωγράφου Τάκη Καλμούχου εκδίδονται τα άπαντά του σε βιβλίο (1935) στην Αλεξάνδρια. Η έκδοση δε αυτή είναι σπάνια και περιζήτητη απ᾽τους βιβλιόφιλους ως τις μέρες μας, για δε την αισθητική της πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί στους τυπογραφικούς και εικαστικούς κύκλους έκτοτε...
Πεθαίνει ο Σεγκόπουλος και έρχεται η συλλογή στα χέρια των τότε εκδόσεων ΙΚΑΡΟΣ και εκδίδονται τα Άπαντα πάλι στα 1948 στην Αθήνα. Αργότερα και με την φροντίδα του Γ. Π. Σαββίδη στα 1963 ξεκινούν οι εκλαϊκευμένες εκδόσεις των ποιημάτων του όπως τις ξέρουμε από τον ΙΚΑΡΟ πάντα...

Γιατί τα επισημαίνω όλα αυτά; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω το γιατί.
 
Συνεχίζεις να με βάζεις στον πειρασμό να αναφέρω πως όλοι όσοι αναφέρεις ήταν Έλληνες, οι οποίοι όμως δεν γεννήθηκαν και δεν μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Ο Τσίρκας ήλθε στην Αθήνα γύρω στα 50-52 του, ενώ ο Αλεξάνδρου όχι μόνο δεν μεγάλωσε στην Ελλάδα αλλά είχε και Ρωσίδα μητέρα.

Για κάποιο λόγο, αυτό το γεγονός εσύ το θεωρείς σύμπτωση και μόνο. Για κάποιο λόγο, εγώ από την πλευρά μου το θεωρώ αρκετά σημαντικό γεγονός για το μετέπειτα έργο τους, το περιεχόμενο και το ύφος τους.

Για να μην αναφέρω το γεγονός πως μιλάμε για συγγραφείς που έζησαν και δημιούργησαν πολλές δεκαετίες πριν, κάτι που δεν τιμά ιδιαίτερα τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία και τη συγγραφική "ποιότητα" της δικής μας γενιάς, που είναι και το ζητούμενο (υποθέτω...).

Και ο Πίνδαρος ήταν σπουδαίος ποιητής και φούσκωνα από υπερηφάνεια κι έκπληξη όταν μου τον ανέφεραν Βοστωνέζοι ασθενείς μου, αλλά μέχρι εκεί. Το παρελθόν, όσο ένδοξο κι αν είναι, δεν παύει παρά να είναι παρελθόν.

Τιμώ όσους έζησαν και προσέφεραν έργο σε παρελθόντα έτη, αλλά δεν νοιώθω καμιά ανακούφιση επειδή κάποτε ο Καζαντζάκης μεταφράστηκε, διαβάστηκε και αγαπήθηκε από το ξενόγλωσσο κοινό. Προσωπικά, προτιμώ να προβληματίζομαι για το σήμερα και το αύριο κι αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός της παρέμβασής μου στο συγκεκριμένο νήμα.

Στο σήμερα και στο αύριο, λοιπόν, της Ελληνικής λογοτεχνίας, φαίνεται εκ του αποτελέσματος πως υπάρχουν "θεματάκια". Στο περιεχόμενο, στην πρωτοτυπία, στην έκφραση, στο ύφος, στη γλώσσα, στη θεματολογία, στην έμπνευση, στο marketing, με λίγα λόγια...σε όλα.

Υποψιάζομαι πως οι δημοφιλέστεροι και πιο αγαπητοί στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, Έλληνες συγγραφείς του Σήμερα, θα θεωρούνταν average (για να το πω κομψά) συγγραφείς από το αναγνωστικό κοινό του εξωτερικού. Αυτή τη σκληρή πραγματικότητα (με τους σημερινούς φοιτητές της Φιλολογίας στα Ελληνικά Πανεπιστήμια να γράφουν "ΟκτώΜβριος" και να επιμένουν πως είναι και σωστό!) δεν μπορεί, δυστυχώς, να την ανατρέψει κανένας Λουντέμης και κανένας Καβάφης του προηγούμενου αιώνα...
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Καλέ μου Γιώργο, πριν πάω να κοιμηθώ σε διαβάζω...δεν διαφωνώ πουθενά...Εκεί που διαφοροποιούμαι είναι στην ιεράρχηση των κινήτρων κάποιου που γράφει...δηλαδή...στο πόσο όταν γράφει συνυπολογίζει την εμπορικότητα (πράγμα που είναι αλλονών δουλειά) κι άλλα πράγματα γύρω απ᾽αυτό που κάνει ή όχι...όσα λες καλά ειπωμένα...και η ιεράρχηση που θα την έλεγε κανείς και θέσβατη δεοντολογία, δεν κοιτάει τόπο και χρόνο...

Επίσης οι συγγραφείς που ανέφερα παραδόξως πώς γράψανε στην ελληνική γλώσσα...ανεξάρτητα απ᾽το χώρο που το κάνανε...άρα το έργο τους είχε εξ αρχής μια δυσκολία στη διάδοσή του...

Ας ευχηθώ όμως Καληνύχτα! :)
 
Top