Καλησπέρα...να πω κι εγώ κάτι τι...
Αξιον εστί...κορυφαίες ερμηνείες...Μπιθικώτσης, Δημήτριεφ, Κατράκης...Χιώτης από πίσω...άρα και μέτρο σύγκρισης αναπόφευκτο...δραματική η διαφορά...
Δραματική η διαφορά όμως ανάμεσα στην πρώτη εκτέλεση Μπιθικώτση και τις δυό αν δεν απατώμαι μεταπολιτευτικές εκτελέσεις απ’ τον ίδιο που θεωρώ άκρως απογοητευτικές λόγω ενός επιτηδευμένου τρέμολο που η φωνή του απέκτησε κατά τη διάρκεια της χούντας κυρίως...και μην βιαστείτε να πείτε κάτι γι’ αυτό δεν συναρτώ τίποτα...Απλά έτσι εξελίχθηκε μέσα από αμφίβολες κι εύκολες ερμηνείες...Η πρώτη εμφάνιση του Μπιθικώτση στην συναυλία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά απογοητευτική...τόβαλε στα πόδια απ’ το τρακ...Ευτυχώς που ο Θεοδωράκης δεν τον παράτησε όπως εκείνος τον παράτησε και είχαμε τον κατοπινό πακτωλό...
Ενδιάμεσες ερμηνείες από άλλους δεν τις λογαριάζω, συμπαθάτε με...Γιατί ο Μπάσης να ήταν καλύτερος του Ρουβά ή ο Ρέμος τάχατες...
Πάμε στον Ρουβά τώρα. Δεν φταίει κανείς που ο άνθρωπος είναι αθλητικός κι εμφανίσιμος και προσέχει κι ετούτο κι εκείνο με μέτρο... μετά τη θητεία του με τον Ψινάκη...εκείνος και στα κατεχόμενα τον έστειλε σε καιρούς χαλεπούς...Η φούστα είναι το λιγότερο...Να μια νίκη λοιπόν...Έφυγε απ’ τις δαγκάνες αυτές...Πήγε στην Αμερική έκανε κάτι τι όσον αφορά την ηθοποιία...γύρισε προσπάθησε να κάνει κάτι κι ως ηθοποιός...(αυτό μου κάνει ότι συνέχεια βράζει μέσα του και το βρίσκω ενδιαφέρον)
Κι έρχεται να πει Θεοδωράκη...ΩΩΩ τεράστια ιεροσυλία...βγήκε κι ο Μπιθικώτσης υιός και τον κατακεραύνωσε...ως τι; Κι όλοι οι άλλοι οι Φαρισαίοι...
Ναι κακώς δεν έμεινε με τη φούστα, κακώς δεν έμεινε όπως ήταν ... (ειρωνικό σχόλιο)
Λοιπόν δεν θα μακρυγορήσω...η ερμηνεία του ήταν άρτια τεχνικά, αλλά προσωπική ερμηνεία δεν έκανε...δεν έκανε την επανάσταση εν πάσει περιπτώσει...το είπε καλά; Ναι το είπε καλά...κι όντως αν η Ελευθερία Αρβανιτάκη έλιωσε για να δυναμώσει μια ψεύτικη φωνή σοπράνο (το πρότυπο ήταν η Νίνου και η Εσκενάζυ) και κατάφερε να χτίσει το φωνητικό της ιδίωμα, ας δούμε αν οι προσπάθειες του Ρουβά για μιά γεμάτη επική ερμηνεία θα έχουν σε βάθος χρόνου επίδραση στην εξέλιξή του σαν καλλιτέχνη με μοναδικά ιδιαίτερα προσόντα...και δεν εννοώ τον καπάτσο εμπορικό τραγουδιστή, εννοώ τον τραγουδιστή με ψυχή και γνώση, που επιλέγει τι θα πει ...Κι αυτό ο Ρουβάς δεν είναι ακόμα...
Όμως παρ’ όλες αυτές τις κρίσεις που κάνω, αν ανήκα στους μουσικοκριτικούς ΔΕΝ θα μπλόκαρα την προσπάθεια κάποιου να αλλάξει, αντίθετα θα επεσήμανα τις αδυναμίες του για να τις αντιμετωπίσει...Αν τα κατάφερνε θα είχα συντελέσει κι εγώ σ’ αυτό. Αν όχι, πάλι καλώς καμωμένα.
Η φάση που η Θεοδωρίδου ανεβαίνει και τραγουδά μαζί του με τη στόφα της λυρικής αοιδού...μας βγάζει έστω και για λίγο έναν άλλο Ρουβά...Από εκείνη τη στιγμή εγώ βάζω σε παρένθεση τη δυναμική του για μια πιο ολοκληρωμένη και ουσιαστική αλλαγή προς την πραγματική δημιουργία...
Ρεζουμέ; Δεν το πετάω. Δεν θα πάω στο Ηρώδειο να το ακούσω, όπως μετάνιωσα που πήγα το ’77 ν’ ακούσω τον ξεπεσμένο καλλιτεχνικά Μπιθικώτση...
Και σ’ ανώτερα κ. Ρουβά.