Τα έχουμε ξαναπεί. Προσωπικά, είμαι κατά του ελιτισμού στην τέχνη. Επίσης, δεν μου αρέσουν τα "όσια και τα ιερά", γενικότερα. Κι επιπλέον δεν γουστάρω τον αρνητισμό. Έναν αρνητισμό και μια προκατάληψη που έκρινε τον Σάκη πριν καν τραγουδήσει ο άνθρωπος. Πράγμα που δείχνει πως ο κόσμος είναι πιο φάλτσος κι από τον Σάκη (αν πιστέψω τον δεν Κιντ, πως πέταξε φαλτσάκια, πράγμα που δεν το αμφισβητώ).
Πάνω από τον κόσμο στέκονται, ευτυχώς, οι ίδιοι οι δημιουργοί, όπως εδώ ο Θοδωράκης που, επίσης ευτυχώς, ζει ο άνθρωπος και πρόλαβε και τα είπε, γιατί αν τύχαινε να ερμηνεύσει ο Σάκης το Άξιον Εστί σε εποχή που δεν θα ζει ο Θοδωράκης θα ακούγαμε τους γνωστούς άτοπους αφορισμούς του τύπου: "Αν ζούσε ο Θοδωράκης θα τρίζανε τα κόκκαλά του" και τα λοιπά τζούφια δραματικά της μάζας.
Γράφεις Μπου:
Ωστόσο το χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι πως τα τραγούδια αυτά χρειάζονται τα απαραίτητα βιώματα. Όταν ο Σάκης τραγουδάει "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή" πρέπει να το νιώθει, αλλιώς η ερμηνεία γίνεται καρικατούρα. Αρκεί να σκεφτούμε πως δένει ο Μπιθικώτσης με τα κομμάτια αυτά, αισθανόμαστε πως μας λέει τον πόνο του για τους δικούς του καημούς, ο καλοζωισμένος Ρουβάς βρίσκεται σε άλλο σύμπαν.
Με κάνει να σκεφτομαι: γιατί, μήπως τάχα ο κόσμος που ακούει το Άξιον Εστί, κι ειδικά οι χίλιοι μύριοι που τον κράζουν, έχουν τα αντίστοιχα βιώματα για να κρίνουν; Ή για να ακούσουν το έργο με "μεστό" τρόπο; Το συγκεκριμένο δράμα, όπως έγραψα και πιο πάνω, έχε κριθεί με πλήρη προκατάληψη από την αρχή. Όποιος λέει τώρα "μάπα το καρπούζι" το έλεγε κι από πριν, κι όποιος έλεγε "μα γιατί, έχει κάθε δικαίωμα" είναι τώρα σεμνά ικανοποιημένος.
Προσωπικά, ο Ρουβάς μού είναι συμπαθής σαν τύπος αλλά η φωνή του και τα τραγούδια του μου είναι ανυπόφορα. Ομοίως ενοχλητική βρίσκω και την φωνή του Μπιθικώτση. Όμως πιστεύω πως καλά κάνανε και το τραγουδήσανε καί οι δυό. Άλλος τότε σε πρώτη εκτέλεση. Άλλος σήμερα για ένα πιο ποπ κοινό. Κάτω τα όσια και τα ιερά κι η τέχνη δεν κινδυνεύει παρά ίσως μόνο από τα "μην" και τα "όχι" και πολύ χαίρομαι που επιτέλους μπορώ κι έγω στην συγκεκριμένη συγκυρία πάτημα τον Θοδωράκη που είπε πράγματα στα οποία επιμένω εδώ και καιρό.
Επιπλεόν, το συγκεκριμένο μουσικό έργο, το Άξιον Εστί, το έχω μπουχτίσει. Μου έρχεται τώρα ο ήχος από το πρίμο μπουζούκι και προσπαθώ να τον διώξω μέσα από το κεφάλι μου. Κι έτσι, δεν άκουσα κι ούτε θα κυνηγήσω να ακούσω μια ερμηνεία από μια φωνή που δεν μου αρέσει σε ένα έργο που έχω βαρεθεί, ούτε καν από περιέργεια.
Κάνω όμως βήμα την περίσταση και ανεβάζω ένα βιδεάκι που έφτιαξα πριν χρόνια για το "Της Δικαιοσύνης". Παραθέτω εδώ το κείμενο που το συνοδεύει:
«Συσωλήνιος Ρεαλισμός»
Έχει κατακλυστεί το youTube από αυτοσχέδια βιντεάκια που φτιάχνουν μερακλήδες για να συνοδεύσει το αγαπημένο τους τραγούδι. Η σύλληψη απλή και επίμονη σαν άγραφος κανόνας: για κάθε μεταφορά, κάθε φράση, σχεδόν κάθε χαρακτηριστική λέξη, θα πρέπει να δούμε την αντίστοιχη εικόνα. Θα αναφέρει ακρογιάλι ο στίχος; Θα πρέπει να βλέπουμε ακρογιάλι. Θα αναφέρει πληγωμένη καρδιά ο στίχος; Θα πρέπει να βλέπουμε μια πληγωμένη καρδιά. Θα παρομοιάζει την αγαπούλα του με μάγισσαα; Μπαμ, φάτσα-φόρα μια μάγισσα.
Μια άγραφη σύμβαση η οποία είναι καιρός να αποκτήσει όνομα ώστε να μπορεί να αναγνωριστεί ως κίνημα κιτς τέχνης: συσωλήνιος ρεαλισμός.
Ιδού λοιπόν ένα βίντεο κλιπ, σύμφωνο στις επιταγές του κινήματος για το κλασικό άσμα «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» από το Άξιον Εστί των Ελύτη/Θεοδωράκη.
))
Κι ο Τζον Λέννον χτυπούσε τη γυναίκα του, τι σημαίνει αυτό, δεν παραμένει το Imagine υπέρτατος ύμνος για την ειρήνη;
