Ερμηνεία του Σάκη Ρουβά στο "Άξιον Εστί":Πώς την αποτιμάτε;
- Thread starter Φαντινα
- Start date
Εμένα Πόλυ δεν με ενοχλεί κανένας... Το μόνο που με πειράζει σαν άνθρωπο είναι το κάθετι να κρύβεται πίσω από την ταμπέλα της τέχνης...
Ίζι το ίδιο λέμε!!!!
Τα όρια συμφωνώ δεν υπάρχουν, αλλά η κρίση και η συγκρίση είναι μοιραία...
Πάντως σαν την ερμηνεία της Θώδη στο smoke on the water δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά.. Η καλλιτέχνις τόλμησε και πέτυχε
))
Ίζι το ίδιο λέμε!!!!
Τα όρια συμφωνώ δεν υπάρχουν, αλλά η κρίση και η συγκρίση είναι μοιραία...
Πάντως σαν την ερμηνεία της Θώδη στο smoke on the water δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά.. Η καλλιτέχνις τόλμησε και πέτυχε
))εν ολίγοις θα συμφωνήσω με τον Νικόλα.
(Εγώ βέβαια πιστεύω πως και ποιοτικοί και μη ποιοτικοί άνθρωποι υπάρχουν... Υποκειμενικά και για τον καθένα μας ξεχωριστά. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εξισώσω όλους τους ανθρώπους ή να θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ποιότητα).
Κι ας χτυπιέται η κόρη μου που μου λέει πως το τι είναι τέχνη το ορίζει ο καλλιτέχνης. Πρόσεξε μαμά, αν ένας καλλιτέχνης πάρει μια τουαλέτα τη γυρίσει ανάποδα και πει αυτό είναι τέχνη, τότε είναι τέχνη...
Διαφωνώ λοιπόν και με την κόρη μου, όχι δεν είναι όλα τέχνη επειδή έτσι το όρισε ο καλλιτέχνης.
Πάλι δηλαδή υποκειμενικά και για τον καθένα μας ξεχωριστά μπορούμε να ορίζουμε εμείς τι είναι τέχνη, για εμάς.
Και επειδή στα τραγούδια υπάρχουν τρεις καλλιτέχνες, ο στιχουργός, ο συνθέτης και ο ερμηνευτής μπορούμε να το χωρίσουμε πχ... η μουσική είναι τέλεια, αλλά ο στίχος μάπα και ο τραγουδιστής μέτριος.
(Εγώ βέβαια πιστεύω πως και ποιοτικοί και μη ποιοτικοί άνθρωποι υπάρχουν... Υποκειμενικά και για τον καθένα μας ξεχωριστά. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να εξισώσω όλους τους ανθρώπους ή να θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ποιότητα).
Κι ας χτυπιέται η κόρη μου που μου λέει πως το τι είναι τέχνη το ορίζει ο καλλιτέχνης. Πρόσεξε μαμά, αν ένας καλλιτέχνης πάρει μια τουαλέτα τη γυρίσει ανάποδα και πει αυτό είναι τέχνη, τότε είναι τέχνη...
Διαφωνώ λοιπόν και με την κόρη μου, όχι δεν είναι όλα τέχνη επειδή έτσι το όρισε ο καλλιτέχνης.
Πάλι δηλαδή υποκειμενικά και για τον καθένα μας ξεχωριστά μπορούμε να ορίζουμε εμείς τι είναι τέχνη, για εμάς.
Και επειδή στα τραγούδια υπάρχουν τρεις καλλιτέχνες, ο στιχουργός, ο συνθέτης και ο ερμηνευτής μπορούμε να το χωρίσουμε πχ... η μουσική είναι τέλεια, αλλά ο στίχος μάπα και ο τραγουδιστής μέτριος.
Last edited:
Εντάξει, εγώ κάθομαι και χτυπιέμαι, απλά επειδή πιστεύω ότι αν ο καθένας μας έβγαινε από τον εγωκεντρικό του άξονα και προσπαθούσε να δει πιο καθολικά κάποια ευαίσθητα σημεία, όπως η τέχνη, τότε ίσως υπήρχε λίγη περισσότερη κατανόηση σ' αυτόν τον κόσμο, λίγο λιγότερη κακία, ρατσισμός και φόβος για το οτιδήποτε δεν μας μοιάζει. Ευχαριστώ που με ακούσατε, σας αγαπώ όλους 
Last edited:
Πολυ και μεις σε αγαπάμε !!!
Σίγουρα υπάρχουν διαβαθμίσεις στην τέχνη μην γελιόμαστε και υπάρχει μεγάλη απόσταση από το σπιτάκι που ζωγραφίζει το παιδί στο νηπιαγωγείο ως την τζοκόντα όπως υπάρχουν και διαβαθμίσεις ανάμεσα στα σπιτάκια των παιδιών του νηπιαγωγείου και τις τζοκόντες. (Αντίστοιχα υπάρχουν και διαφόρων ποιοτήτων άνθρωποι και υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον Χίτλερ και τον Γκάντι -2 προφανή και συζητήσιμα παραδείγματα-).
Και ναι το να πάρει ο καλλιτέχνης την λεκάνη και να την αναποδογυρήσει είναι τέχνη. Το τι τέχνη είναι εξαρτάται από το τι θέλει να πει ο ποιητής και αν τελικά το λέει όπως θέλει ή αν αυτό που θέλει να πει πετυχαίνει να το πει στον δέκτη κτλ. Δηλαδή η αναποδογυρισμένη λεκάνη μπορεί να είναι ένα σχόλιο για την καλλιτεχνική σοβαροφάνεια ή απλά μια αναποδογυρισμένη λεκάνη. Αυτό έχει να κάνει και με τον πομπό (καλλιτέχνη) και με τον δέκτη (κοινό) τις προθέσεις τους τις επιθυμίες τους και το περιβάλλον τους. Ένας καλλιτέχνης αφιερωμένος στην υψηλή τέχνη που αδιαφορεί για την ικανότητα του κοινού να πιάσει το νόημα απλά είναι γραφικός. Αντίστοιχα ένας καλλιτέχνης που ενδιαφέρεται μόνο για το μεγάλο κοινό είναι μπακάλης. Και ναι χρειάζεται και η υψηλή τέχνη (όχι όμως ως γραφικότητα), χρειάζονται και οι μπακάληδες και συχνά η επίδραση του μπακάλη είναι πιο καίρια από αυτή του δημιουργού.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κατάλαβα πού είναι το πρόβλημα. Έχουμε ένα σύνολο από τραγούδια. Από τα αρχαία χρόνια τα τραγούδια στις συναυλίες συνηθιζόταν να τα τραγουδάνε τραγουδιστές. Οπότε για μια επετειακή συναυλία κάλεσαν έναν τραγουδιστή να τα τραγουδήσει. Αναμφίβολα μιλάμε για έναν πασίγνωστο εμπορικό τραγουδιστή, για την φωνή του οποίου έχουμε όλοι άποψη και μιλάμε για ιστορικά τραγούδια τα οποία όλοι τα ξέρουμε και τους έχουμε αλλάξει τον αδόξαστο στις σχολικές χορωδίες. Και παρόλο που όλοι έχουμε ακούσει τουλάχιστον 24 άθλιες εκτελέσεις του ενός χελιδονιού (12 χρόνια σχολείο 2 φορές τον χρόνο -στις 28 του Οκτώβρη και στις 17 του Νοέμβρη-) σκίζουμε τις κελεμπίες μας (=διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας) μην τυχόν και το τραγουδήσει αυτός ο συγκεκριμένος έστω κακός τραγουδιστής. Επιπλέον ο ένας από τους δύο βασικούς δημιουργούς, ο Θεοδωράκης δήλωσε ότι η επιλογή του Ρουβά έχει την συγκατάθεσή του. Η δήλωσή του αυτή μπορεί να έχει 150 ιδιοτελή ή ταπεινά κίνητρα. Είναι όμως ο δημιουργός (ο μόνος που μπορεί να έχει άποψη καθώς ο Ελύτης κωλύεται να εκφράσει την δικιά του) και η άποψή του πάνω στο θέμα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την άποψη οποιουδήποτε σε αυτό το φόρουμ. Εμείς αν δεν μας αρέσει η επιλογή ερμηνευτή μπορούμε να μην πληρώσουμε για να δούμε/ακούσουμε την συναυλία, να μην αγοράσουμε τον δίσκο (αν βγει), να αδιαφορήσουμε για το θέμα. Άλλωστε ποιος σήμερα θυμάται τον Δρόμο του Πλέσσα στην επανεκτέλεση του Κότσιρα; Όλοι με την φωνή του Πουλόπουλου το θυμούνται, παρόλο που προσωπικά προτιμώ την φωνή του Κότσιρα από αυτήν του Πουλόπουλου
Τα τραγούδια είναι ιστορικά, τα τραγούδησε ο Μπιθικώτσης το 196τόσο (κυρίως επειδή τον επέλεξε ο Θεοδωράκης) και από τότε τα έχουν τραγουδήσει οι πάντες (η για να είμαστε ρεαλιστικότεροι, πάρα πολλοί) άλλοι καλά άλλοι όχι ακόμα και ο ίδιος ο Μπιθικώτσης δεν τα ερμήνευε πάντα άριστα στις συναυλίες. Πάντα τα τραγούδια αυτά θα τα θυμόμαστε με την φωνή του Μπιθικώτση του 1963. Και για να επιστρέψουμε στο θέμα τέχνη. Οι συγκεκριμένοι στίχοι του Ελύτη είναι τέχνη, η συγκεκριμένη μουσική του Θεοδωράκη είναι τέχνη, αλλά αν το τραγουδήσει ο Ρουβάς παύει να είναι;
Και ναι το να πάρει ο καλλιτέχνης την λεκάνη και να την αναποδογυρήσει είναι τέχνη. Το τι τέχνη είναι εξαρτάται από το τι θέλει να πει ο ποιητής και αν τελικά το λέει όπως θέλει ή αν αυτό που θέλει να πει πετυχαίνει να το πει στον δέκτη κτλ. Δηλαδή η αναποδογυρισμένη λεκάνη μπορεί να είναι ένα σχόλιο για την καλλιτεχνική σοβαροφάνεια ή απλά μια αναποδογυρισμένη λεκάνη. Αυτό έχει να κάνει και με τον πομπό (καλλιτέχνη) και με τον δέκτη (κοινό) τις προθέσεις τους τις επιθυμίες τους και το περιβάλλον τους. Ένας καλλιτέχνης αφιερωμένος στην υψηλή τέχνη που αδιαφορεί για την ικανότητα του κοινού να πιάσει το νόημα απλά είναι γραφικός. Αντίστοιχα ένας καλλιτέχνης που ενδιαφέρεται μόνο για το μεγάλο κοινό είναι μπακάλης. Και ναι χρειάζεται και η υψηλή τέχνη (όχι όμως ως γραφικότητα), χρειάζονται και οι μπακάληδες και συχνά η επίδραση του μπακάλη είναι πιο καίρια από αυτή του δημιουργού.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κατάλαβα πού είναι το πρόβλημα. Έχουμε ένα σύνολο από τραγούδια. Από τα αρχαία χρόνια τα τραγούδια στις συναυλίες συνηθιζόταν να τα τραγουδάνε τραγουδιστές. Οπότε για μια επετειακή συναυλία κάλεσαν έναν τραγουδιστή να τα τραγουδήσει. Αναμφίβολα μιλάμε για έναν πασίγνωστο εμπορικό τραγουδιστή, για την φωνή του οποίου έχουμε όλοι άποψη και μιλάμε για ιστορικά τραγούδια τα οποία όλοι τα ξέρουμε και τους έχουμε αλλάξει τον αδόξαστο στις σχολικές χορωδίες. Και παρόλο που όλοι έχουμε ακούσει τουλάχιστον 24 άθλιες εκτελέσεις του ενός χελιδονιού (12 χρόνια σχολείο 2 φορές τον χρόνο -στις 28 του Οκτώβρη και στις 17 του Νοέμβρη-) σκίζουμε τις κελεμπίες μας (=διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας) μην τυχόν και το τραγουδήσει αυτός ο συγκεκριμένος έστω κακός τραγουδιστής. Επιπλέον ο ένας από τους δύο βασικούς δημιουργούς, ο Θεοδωράκης δήλωσε ότι η επιλογή του Ρουβά έχει την συγκατάθεσή του. Η δήλωσή του αυτή μπορεί να έχει 150 ιδιοτελή ή ταπεινά κίνητρα. Είναι όμως ο δημιουργός (ο μόνος που μπορεί να έχει άποψη καθώς ο Ελύτης κωλύεται να εκφράσει την δικιά του) και η άποψή του πάνω στο θέμα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την άποψη οποιουδήποτε σε αυτό το φόρουμ. Εμείς αν δεν μας αρέσει η επιλογή ερμηνευτή μπορούμε να μην πληρώσουμε για να δούμε/ακούσουμε την συναυλία, να μην αγοράσουμε τον δίσκο (αν βγει), να αδιαφορήσουμε για το θέμα. Άλλωστε ποιος σήμερα θυμάται τον Δρόμο του Πλέσσα στην επανεκτέλεση του Κότσιρα; Όλοι με την φωνή του Πουλόπουλου το θυμούνται, παρόλο που προσωπικά προτιμώ την φωνή του Κότσιρα από αυτήν του Πουλόπουλου
Τα τραγούδια είναι ιστορικά, τα τραγούδησε ο Μπιθικώτσης το 196τόσο (κυρίως επειδή τον επέλεξε ο Θεοδωράκης) και από τότε τα έχουν τραγουδήσει οι πάντες (η για να είμαστε ρεαλιστικότεροι, πάρα πολλοί) άλλοι καλά άλλοι όχι ακόμα και ο ίδιος ο Μπιθικώτσης δεν τα ερμήνευε πάντα άριστα στις συναυλίες. Πάντα τα τραγούδια αυτά θα τα θυμόμαστε με την φωνή του Μπιθικώτση του 1963. Και για να επιστρέψουμε στο θέμα τέχνη. Οι συγκεκριμένοι στίχοι του Ελύτη είναι τέχνη, η συγκεκριμένη μουσική του Θεοδωράκη είναι τέχνη, αλλά αν το τραγουδήσει ο Ρουβάς παύει να είναι;
Last edited:
Και το "σκατά" που έγραψε ένας πιτσιρικάς στον τοίχο, τέχνη είναι. Κι εγώ προτιμώ απείρως τους Radiohead, και για μένα αυτή είναι "καλή μουσική", αλλά όταν το λέω ξέρω πως στην πραγματικότητα λέω "μου αρέσουν" αφού δεν υπάρχει στην τέχνη αντικειμενικά μετρήσημη πανανθρώπινη αλήθεια.
Σου αρέσει κάτι; βίωσέ το. Δεν σου αρέσει; Άσε τον να κάνει αυτό που προσπαθεί. Κάποιους άλλους κάτι τους λέει και δεν υπάρχει λόγος να πασχίζεις να μεταδώσεις άλλη μια υπέρτατη αλήθεια.
( Από εκεί και πέρα, χαίρομαι που όλοι συμφωνούμε όλοι για τις κοσμοϊστορικές ερμηνείες της Θώδη.
)
~~~
αναρτούσαμε μαζί, με τον Κόρτο, και τον διάβασα μόλις, οπότε να συμπληρώσω:
Αυτό εδώ είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που άκουσα και το πιστεύω πολύ κι εγώ. Διότι ειδικά η τέχνη έχει απο μόνη της την ποιότητα να μπορεί να μας φέρνει, σε ένα σημείο επαφής, σε έναν κοινό τόπο έξω από πολέμους και φρίκη. Σίγουρα έχουμε όλοι άποψη για έναν καλλιτέχνη ή ένα έργο (άλλη μια ασήμαντη άποψη μέσα στις μύριες), ας την κρατάμε δίχως να χρειάζεται να γίνουμε όχλος που ψάχνει να ρίξει πετριές σε αμαρτωλούς που δήθεν καβαλήσανε κάποια ιερή αγελάδα. Γιατί απέναντι στον Ρουβά κάπως έτσι βλέπω να λειτουργεί ο Έλληνας.Εντάξει, εγώ κάθομαι και χτυπιέμαι, απλά επειδή πιστεύω ότι αν ο καθένας μας έβγαινε από τον εγωκεντρικό του άξονα και προσπαθούσε να δει πιο καθολικά κάποια ευαίσθητα σημεία, όπως η τέχνη, τότε ίσως υπήρχε λίγη περισσότερη κατανόηση σ' αυτόν τον κόσμο, λίγο λιγότερη κακία, ρατσισμός και φόβος για το οτιδήποτε δεν μας μοιάζει. Ευχαριστώ που με ακούσατε, σας αγαπώ όλους
Σου αρέσει κάτι; βίωσέ το. Δεν σου αρέσει; Άσε τον να κάνει αυτό που προσπαθεί. Κάποιους άλλους κάτι τους λέει και δεν υπάρχει λόγος να πασχίζεις να μεταδώσεις άλλη μια υπέρτατη αλήθεια.
( Από εκεί και πέρα, χαίρομαι που όλοι συμφωνούμε όλοι για τις κοσμοϊστορικές ερμηνείες της Θώδη.
)~~~
αναρτούσαμε μαζί, με τον Κόρτο, και τον διάβασα μόλις, οπότε να συμπληρώσω:
Εντωμεταξύ, κι ο Μπιθικώτσης έφαγε αντίστοιχο κράξιμο, πάνω-κάτω της ίδιας λογικής. Ο στίχος του Ελύτη ήταν ιερός για να τον αγγίξει αυτός ο "λαϊκός" όπως σήμερα το όλο έργο είναι ιερό για να το αγγίξει αυτός ο "εμπορικός".
φυσικά και να έχει η τέχνη την ελευθερία της, φυσικά (στην ελλάδα βέβαια ...) να τραγουδήσει και η έφη σαρρή την ''κάρμεν'' (ως ''γυναίκα του πάθους'' κι εκείνη, όπως η ηρωϊδα του Προσπέρ Μεριμέ και του Μπιζέ). Κανένα πρόβλημα ως εδώ, ''λαισσέ φαίρ, λαισσέ πασσέ'' - στην οικονομία και στην τέχνη. Άν ο κ. θεοδωράκης συμφωνεί δια της θυγατρός ''μα(ρ)γαρίτας - μα(ρ)γαρώς'', κανένα πρόβλημα. Το έχουν τραγουδήσει άλλωστε μακεδόνες, κότσιρες, και ρέμοι, γιατί όχι κι ο ρουβάς ;
όμως ... βλέπω κι άλλα διάφορα, και περίεργα ... βλέπω τον κ. Ρουβά ''πρέσβυ καλής θελήσεως'', α λα μπρατσέτα με την κ. Μαριάννα ... τον βλέπω να παίζει το ''διόνυσο'' στις ''βάκχες'' ... τον βλέπω να τραγουδάει, έστω σε ένα σκηνικό πλαίσιο ήσσονος σημασίας στη Νέα Σμύρνη, ένα έργο που, για ένα λαό με ασήμαντη συνεισφορά στον πολιτισμό (όπως οι νεοέλληνες), καλώς ή κακώς είναι εμβληματικό.
πείτε με καχύποπτο, αλλά ... μήπως ο κ. Ρουβάς προαλείφεται για δόξες μεγαλύτερες απ' αυτές που θα προέβλεπαν ή θα ονειρεύονταν ποτέ οι ''ρουβίτσες'' των νάΪντιζ ; μήπως ο κ. Ρουβάς ωθείται πανταχόθεν για τιμές και αξιώματα που δέν του αναλογούν, και που μπορεί κανείς να αμφισβητεί άν του αξίζουν ;
με απλά λόγια : μήπως εκκολάπτεται ο ελέω παρεών και διασυνδέσεων μελλοντικός υπουργός πολιτισμού ; η κρίση ίσα που πρόλαβε να γλυτώσει τους πολιτισμένους έλληνες απο το να δούν ως υπουργό πολιτισμού κανένα Νταλάρα, άμεσα ή έμμεσα δια της συζύγου ...
σόρρυ που θα είμαι ωμός επι των πολιτιστικών μας : μιά βροχή μας σώζει ...
και μιά μικρή διορθωσούλα στο φίλο φρφλκ : ο Μπιθικώτσης επικρίθηκε ελάχιστα για την ερμηνεία του '''αξιον εστί''. Στην πραγματικότητα, άν πιστέψουμε το Λιγνάδη πατέρα (που έχει γράψει μιά αξιόλογη ανάλυση του ''άξιον εστί'', στην οποία ίσως αναφερθώ στα πλαίσια άλλης συζητήσεως), ο Μπιθικώτσης του εμπιστεύθηκε το έργο του και, το '64, διατύπωσε κάποιες αόριστες ενστάσεις για τη μελοποίηση (με κύριο επιχείρημα ότι ''το είχε φαντασθεί διαφορετικό''). Φυσικά, η καθολική αποδοχή του έργου ήδη προδικτατορικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αφήμαξε τις όποιες ενστάσεις του ελύτη απο την όποια τους δύναμη ή υπόσταση.
με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι όλοι στέκονται στο Ρουβά, ένα μόνο συντελεστή της παραστάσεως, το διασημότερο ίσως, όχι όμως και τον κυριότερο. Έτσι, πέρασε στα ξώφαλτσα ο ''ψάλτης'' και ο ''αφηγητής'' (απλώς επαρκείς, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο), καθώς και η (μέτρια) χορωδία.
θα ήταν βέβαια ανόητο να συγκρίνει κανείς τον ψάλτη με τον (πραγματικό ψάλτη, κι όχι βαρύτονο) Δημήτριεφ, της πρώτης εκτελέσεως, και τον όποιο αφηγητή με τον Κατράκη.
θα έλεγα την παράσταση ''πανηγυριώτικη'' - αλλά, έτσι κι αλλιώς,δέν προσποιήθηκε ότι είναι και κάτι περισσότερο απο πανηγυριώτικη !
όμως ... βλέπω κι άλλα διάφορα, και περίεργα ... βλέπω τον κ. Ρουβά ''πρέσβυ καλής θελήσεως'', α λα μπρατσέτα με την κ. Μαριάννα ... τον βλέπω να παίζει το ''διόνυσο'' στις ''βάκχες'' ... τον βλέπω να τραγουδάει, έστω σε ένα σκηνικό πλαίσιο ήσσονος σημασίας στη Νέα Σμύρνη, ένα έργο που, για ένα λαό με ασήμαντη συνεισφορά στον πολιτισμό (όπως οι νεοέλληνες), καλώς ή κακώς είναι εμβληματικό.
πείτε με καχύποπτο, αλλά ... μήπως ο κ. Ρουβάς προαλείφεται για δόξες μεγαλύτερες απ' αυτές που θα προέβλεπαν ή θα ονειρεύονταν ποτέ οι ''ρουβίτσες'' των νάΪντιζ ; μήπως ο κ. Ρουβάς ωθείται πανταχόθεν για τιμές και αξιώματα που δέν του αναλογούν, και που μπορεί κανείς να αμφισβητεί άν του αξίζουν ;
με απλά λόγια : μήπως εκκολάπτεται ο ελέω παρεών και διασυνδέσεων μελλοντικός υπουργός πολιτισμού ; η κρίση ίσα που πρόλαβε να γλυτώσει τους πολιτισμένους έλληνες απο το να δούν ως υπουργό πολιτισμού κανένα Νταλάρα, άμεσα ή έμμεσα δια της συζύγου ...
σόρρυ που θα είμαι ωμός επι των πολιτιστικών μας : μιά βροχή μας σώζει ...
και μιά μικρή διορθωσούλα στο φίλο φρφλκ : ο Μπιθικώτσης επικρίθηκε ελάχιστα για την ερμηνεία του '''αξιον εστί''. Στην πραγματικότητα, άν πιστέψουμε το Λιγνάδη πατέρα (που έχει γράψει μιά αξιόλογη ανάλυση του ''άξιον εστί'', στην οποία ίσως αναφερθώ στα πλαίσια άλλης συζητήσεως), ο Μπιθικώτσης του εμπιστεύθηκε το έργο του και, το '64, διατύπωσε κάποιες αόριστες ενστάσεις για τη μελοποίηση (με κύριο επιχείρημα ότι ''το είχε φαντασθεί διαφορετικό''). Φυσικά, η καθολική αποδοχή του έργου ήδη προδικτατορικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αφήμαξε τις όποιες ενστάσεις του ελύτη απο την όποια τους δύναμη ή υπόσταση.
με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι όλοι στέκονται στο Ρουβά, ένα μόνο συντελεστή της παραστάσεως, το διασημότερο ίσως, όχι όμως και τον κυριότερο. Έτσι, πέρασε στα ξώφαλτσα ο ''ψάλτης'' και ο ''αφηγητής'' (απλώς επαρκείς, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο), καθώς και η (μέτρια) χορωδία.
θα ήταν βέβαια ανόητο να συγκρίνει κανείς τον ψάλτη με τον (πραγματικό ψάλτη, κι όχι βαρύτονο) Δημήτριεφ, της πρώτης εκτελέσεως, και τον όποιο αφηγητή με τον Κατράκη.
θα έλεγα την παράσταση ''πανηγυριώτικη'' - αλλά, έτσι κι αλλιώς,δέν προσποιήθηκε ότι είναι και κάτι περισσότερο απο πανηγυριώτικη !
Last edited by a moderator:
Φαντινα αφου εμαθες οτι ο Μπιθικωτσης ειπε τον υμνο της Χουντας μαθε και οτι στην Μακρονησο δεν ήταν σαν φυλακισμενος εξοριστος. Την στρατιωτικη του θητεια υπηρετησε εκει. Καμια σχεση με μαρτυρια , βασανιστηρια κ.λ. που υπεστησαν αλλοι αγωνιστες. Σορυ που στο χαλαω αλλα βλεπω οτι πολυ τον έχεις αγιοποιήσει. Σαν φωνη ναι ηταν τεραστιος ισως ο μεγαλυτερος όλων αλλά πολιτικά δεν ήταν ουτε δεξιος αλλα ουτε και αριστερός. Ενας οπορτουνιστής ηταν.
Last edited:
Μια χαρά το είπε. Χαίρομαι να βλέπω καλλιτεχνές να δοκιμάζουν και να τιμούν το έργο.
Συμφωνω με τον Νικηφορο Β. Μια χαρα το ειπε ο Ρουβας, γιατι τοσο "κραξιμο"?