Τίτλος: Ο Τοίχος
Συγγραφέας : Σαρτρ Ζαν-Πολ (Jean-Paul Sartre)
Μεταφραστής : Τσολακέλλη Ειρήνη
Εκδότης : Εκδόσεις Πατάκη
Ημερομηνία έκδοσης: 2011
Σελίδες: 304
ISBN: 9789601622187
Από το οπισθόφυλλο:
Ο «Τοίχος» (1939), η συλλογή πέντε διηγημάτων του Ζ.-Π. Σαρτρ, τα οποία ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτήρισε «πέντε μικρές πανωλεθρίες της Ύπαρξης, τραγικές και κωμικές», γνώρισε ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό και την κριτική της εποχής του, προκαλώντας ταυτόχρονα σκάνδαλο στην αστική τάξη, λόγω της προκλητικότητας της γραφής και των θεμάτων που πραγματεύεται. Τα διηγήματα, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, καλύπτουν μια ευρεία θεματολογία και καταδεικνύουν την εξέλιξη του συγγραφέα τους. «Ο Ηρόστρατος», «Η οικειότητα» και «Το Δωμάτιο», γραμμένα το 1936εκθέτουν σκοτεινές αναζητήσεις ατομικών παθολογιών (σχέσεις, σεξουαλικότητα, τρέλα, νοσηρότητα), ενώ το πρώτο και το τελευταίο της συλλογής επιχειρούν ένα άνοιγμα στον σύγχρονο κόσμο και στα μείζονα ζητήματα της δεκαετίας του ’30. «Ο Τοίχος» έχει ως φόντο τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και «Η Παιδική ηλικία ενός αρχηγού» (1938), το εκτενέστερο αφήγημα, είναι μια παρωδία μυθιστορήματος μαθητείας που αφηγείται τα παιδικά και νεανικά χρόνια ενός νέου καλής οικογενείας την εποχή της ανόδου του φασισμού.
Ιδού και το δικό μου σχόλιο:
Πρόκειται για μία συλλογή πέντε διηγημάτων, που αποτελούν την δεύτερη απόπειρα λογοτεχνικής γραφής του συγγραφέα. Εκδόθηκαν το 1939, ένα χρόνο μετά την θριαμβευτική εμφάνιση της Ναυτίας, και είχαν την ίδια μεγάλη επιτυχία. Ο Σαρτρ σε όλο του το μεγαλείο, γνήσιος, ακραιφνής υπαρξιστής, σχεδόν κυνικός. Το πρώτο διήγημα της συλλογής, το ομότιτλο "Ο Τοίχος", είναι ένα μικρό αριστούργημα. Περιγράφει την τελευταία νύχτα τριών αναρχικών, που πρόκειται να εκτελεστούν το ξημέρωμα, κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Αξίζει να παραθέσω το παρακάτω απόσπασμα, που αποτελεί την επιτομή του υπαρξισμού.
"Είχα την εντύπωση ότι κρατούσα μπροστά μου όλη μου τη ζωή και σκέφτηκα "είναι ένα άθλιο ψέμα". Δεν άξιζε τίποτα, εφόσον είχε τελειώσει...Η ζωή ήταν μπροστά μου, τελειωμένη, κλειστή, σαν σάκος, κι όμως ό,τι υπήρχε εκεί μέσα ήταν ατελές. Για μια στιγμή, προσπάθησα να την κρίνω. Θα ήθελα να πω "είναι μια ωραία ζωή". Αλλά δεν μπορούσα να την κρίνω, ήταν ένα προσχέδιο, είχα περάσει τον καιρό μου εκδίδοντας συναλλαγματικές για την αιωνιότητα, δεν είχα καταλάβει τίποτα. Δεν νοσταλγούσα τίποτα, υπήρχαν πάμπολλα πράγματα τα οποία θα μπορούσα να είχα νοσταλγήσει...όμως ο θάνατος είχε αφαιρέσει τη μαγεία απ' όλα".
Το τέλος του διηγήματος, απρόσμενο, ειρωνικό, υπέροχο!
Τα τρία επόμενα διηγήματα πραγματεύονται ακραίες, αλλά ανθρώπινες καταστάσεις. Την ακίνδυνη (αλλά μεταδοτική) τρέλα, την δολοφονική τρέλα, την σεξουαλικότητα της ψυχρής γυναίκας. Το τελευταίο περιγράφει μία ενηλικίωση, και είναι -κατά τη γνώμη μου- το λιγότερο ενδιαφέρον.
Last edited by a moderator:
