Η αντιγραφή δεδομένων, γνωστή και ως "κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας" είναι καθημερινό δρώμενο εδώ και δεκαετίες, πολύ πριν πει στη ζωή μας το Ιντερνετ, τα mp3 και τα torrents. Ολοι μας εχουμε αντιγραψει κασέτες, δισκέτες, σιντί, ή έχουμε φωτοτυπήσει κάποιο έντυπο αντί να το αγοράσουμε.
Και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τί πιο φυσικό από έναν καθηγητή που μοιραζει φωτοτυπίες ή pdf στους σπουδαστές, για να μην ειναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν να αγοράζουν τα βιβλία. Πρόκειται όμως για καλοκάγαθη εξυπηρέτηση, ή για στέρηση κερδων των νόμιμων δικαιούχων;
Εχουμε ολοι ακούσει φαντάζομαι για εισβολες υπηρεσιών προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας και συλλήψεις στην Αμερική, για άτομα που κατεβάζουν παράνομα μουσικές και ταινίες. Για την Ελλάδα έχει ακουστεί μόνο η σύλληψη των παιδιών που διαχειρίζονταν το gamato.info. Πρόσφατα όμως είδα σε μια εκπομπή ότι το ΣΔΟΕ εισέβαλε σε ενα ΙΕΚ και συνέλαβε ένα καθηγητή που μοίραζε φωτοτυπίες. Μάλιστα εγινε και κατοίκον έρευνα στο υπολογιστή του.
Το οτι η αντιγραφή και μετάδοση copyrighted υλικού είναι παράνομη, αυτό είναι δεδομένο. Δεν χωράνε ελαφρυντικά όπως "όλοι το κάνουν", "είναι μέρος της ζωής", "είναι ακριβά τα CD/DVD", "το κάνω για εξυπηρέτηση στο φίλο/σπουδαστή" κλπ. Αυτες οι δικαιολογίες χρωματίζουν ηθικά την πράξη, αλλά δεν την νομιμοποιούν.
Εδώ όμως που θέλω να προβληματιστούμε είναι το αν είναι και ανήθικο. Μάλιστα είχα διαβάσει ενα παρομοιο προβληματισμό σε σελίδα θρησκευτικού περιεχομένου και παρέπεμπαν στην εντολή "Ου κλέψεις". Μαλιστα σε καποια DVD υπηρχε ενα εισαγωγικο βιντεο οπου εδειχνε εκγληματικές πράξεις κλπ και κατέληγε στο συμπέρασμα "Εαν δεν θα έκλεβες μια τσάντα, εαν δεν θα έκλεβες ένα αυτοκίνητο, μην αντιγράψεις αυτό το DVD. Η πειρατεία είναι κλοπή"
Είναι όμως έτσι; Το να κατεβάσω ενα mp3 ισοδυναμεί με το να κλέψω το CD απο το μαγαζί, ή με το να κλέψω μια μπανάνα από το μανάβη;
Κατα τη γνώμη μου όχι δεν είναι. Το να απολαμβάνω μια ένα έργο μαζικής κατανάλωσης (και ιδεατής φύσης) χωρίς να πληρώσω μπορεί να στερεί κέρδη από τον δικαιούχο αλλά ηθικά δεν ισοδυναμεί με κλοπή. Το να κατεβάσω ένα CD αντί να το αγοράσω ουσιαστικά δεν έχει διαφορά με το:
*Να μη το αγοράσω λόγω οικονομίας
*Να μη το αγοράσω λόγω μποϋκοτάζ
*Να το ακούσω στο ραδιόφωνο
*Να περνάω έξω απο ενα μαγαζι που το παίζει και να το ακούσω
*Να το αγοράσω, να το ακούσω 4-5 φορές και μετά να το παρατήσω
*Ουτως η αλλως να μη το αγοραζα καν, και απλα να το κατεβασα απο περιεργεια ή "επειδή υπάρχει", μια αθώα και ανώδυνη διαδικασια που θα ηταν αδυνατη με νόμιμο τρόπο
Εχει μεγαλη διαφορα απο το να κλεψω μπανάνα απο το μανάβη, γιατί η μπανάνα ειναι φυσικό αντικείμενο. Αν την κλέψω, καποιος αλλος δεν θα την αγοράσει απο το μανάβη. Επισης οταν αγοράζω μπανάνα, κανω μια σύμβαση με τον μανάβη: αυτός δούλεψε για τη μπανάνα που τώρα είναι δική μου.
Με μουσική, ταινίες και δεδομένα κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Κατεβάζοντας ένα τέτοιο υλικό δεν το στερείς από κάποιον, και ούτε υφίσταται μια σύμβαση με τους δημιουργούς για να οφείλεις να τους πληρωσεις.
Ενα επιχείρημα κατά της πειρατείας είναι οτι τα CD (στο παράδειγμά μας) ταΐζουν πολλούς εργαζόμενους, όπως διανομεις, γραφιστες, πωλητες κλπ. Αυτό όμως είνα κάπως εκβιαστικό. Μπορεί εγω να θελω μονο τη μουσική, γιατί να πληρώσω μεσάζοντες; Πληρώνουμε για αυτό που παίρνουμε, και αν δεν πληρώνουμε, τότε παίρνουμε μόνο τη μουσική, χωρίς φρουφρού.
Το ζήτημα της πειρατείας έγινε πιο εντονο φυσικά λόγω του Ιντερνετ. Η ιδια η φιλοσοφια του Ιντερνετ ομως ηταν ουτοπική: ενας αϋλος κοσμος ιδεατών και ανεξάντλητων πληροφοριών. Η παραδοσιακή έννοια της κλοπής όπως "κλέβω μπανάνα από το μανάβη" ή "κλέβω την τσάντα της γριούλας" δεν υφίστανται. Κατα τη γνώμη μου οι νόμοι του copyright ειναι παρωχημένοι και πρέπει να προσαρμοστούν, και όχι να προσπαθούν να μας ελέγξουν.
Αυτες εναι μερικες απο τις σκεψεις μου για προβληματισμό. Ολοκληρώνοντας θελω να προσθέσω οτι αν και τη διανομή copyrighted υλικού δεν τη θεωρώ ανηθική, θεωρώ ανήθικη την πειρατεία επι πληρωμή.
Και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τί πιο φυσικό από έναν καθηγητή που μοιραζει φωτοτυπίες ή pdf στους σπουδαστές, για να μην ειναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν να αγοράζουν τα βιβλία. Πρόκειται όμως για καλοκάγαθη εξυπηρέτηση, ή για στέρηση κερδων των νόμιμων δικαιούχων;
Εχουμε ολοι ακούσει φαντάζομαι για εισβολες υπηρεσιών προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας και συλλήψεις στην Αμερική, για άτομα που κατεβάζουν παράνομα μουσικές και ταινίες. Για την Ελλάδα έχει ακουστεί μόνο η σύλληψη των παιδιών που διαχειρίζονταν το gamato.info. Πρόσφατα όμως είδα σε μια εκπομπή ότι το ΣΔΟΕ εισέβαλε σε ενα ΙΕΚ και συνέλαβε ένα καθηγητή που μοίραζε φωτοτυπίες. Μάλιστα εγινε και κατοίκον έρευνα στο υπολογιστή του.

Το οτι η αντιγραφή και μετάδοση copyrighted υλικού είναι παράνομη, αυτό είναι δεδομένο. Δεν χωράνε ελαφρυντικά όπως "όλοι το κάνουν", "είναι μέρος της ζωής", "είναι ακριβά τα CD/DVD", "το κάνω για εξυπηρέτηση στο φίλο/σπουδαστή" κλπ. Αυτες οι δικαιολογίες χρωματίζουν ηθικά την πράξη, αλλά δεν την νομιμοποιούν.
Εδώ όμως που θέλω να προβληματιστούμε είναι το αν είναι και ανήθικο. Μάλιστα είχα διαβάσει ενα παρομοιο προβληματισμό σε σελίδα θρησκευτικού περιεχομένου και παρέπεμπαν στην εντολή "Ου κλέψεις". Μαλιστα σε καποια DVD υπηρχε ενα εισαγωγικο βιντεο οπου εδειχνε εκγληματικές πράξεις κλπ και κατέληγε στο συμπέρασμα "Εαν δεν θα έκλεβες μια τσάντα, εαν δεν θα έκλεβες ένα αυτοκίνητο, μην αντιγράψεις αυτό το DVD. Η πειρατεία είναι κλοπή"
Είναι όμως έτσι; Το να κατεβάσω ενα mp3 ισοδυναμεί με το να κλέψω το CD απο το μαγαζί, ή με το να κλέψω μια μπανάνα από το μανάβη;
Κατα τη γνώμη μου όχι δεν είναι. Το να απολαμβάνω μια ένα έργο μαζικής κατανάλωσης (και ιδεατής φύσης) χωρίς να πληρώσω μπορεί να στερεί κέρδη από τον δικαιούχο αλλά ηθικά δεν ισοδυναμεί με κλοπή. Το να κατεβάσω ένα CD αντί να το αγοράσω ουσιαστικά δεν έχει διαφορά με το:
*Να μη το αγοράσω λόγω οικονομίας
*Να μη το αγοράσω λόγω μποϋκοτάζ
*Να το ακούσω στο ραδιόφωνο
*Να περνάω έξω απο ενα μαγαζι που το παίζει και να το ακούσω
*Να το αγοράσω, να το ακούσω 4-5 φορές και μετά να το παρατήσω
*Ουτως η αλλως να μη το αγοραζα καν, και απλα να το κατεβασα απο περιεργεια ή "επειδή υπάρχει", μια αθώα και ανώδυνη διαδικασια που θα ηταν αδυνατη με νόμιμο τρόπο
Εχει μεγαλη διαφορα απο το να κλεψω μπανάνα απο το μανάβη, γιατί η μπανάνα ειναι φυσικό αντικείμενο. Αν την κλέψω, καποιος αλλος δεν θα την αγοράσει απο το μανάβη. Επισης οταν αγοράζω μπανάνα, κανω μια σύμβαση με τον μανάβη: αυτός δούλεψε για τη μπανάνα που τώρα είναι δική μου.
Με μουσική, ταινίες και δεδομένα κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Κατεβάζοντας ένα τέτοιο υλικό δεν το στερείς από κάποιον, και ούτε υφίσταται μια σύμβαση με τους δημιουργούς για να οφείλεις να τους πληρωσεις.
Ενα επιχείρημα κατά της πειρατείας είναι οτι τα CD (στο παράδειγμά μας) ταΐζουν πολλούς εργαζόμενους, όπως διανομεις, γραφιστες, πωλητες κλπ. Αυτό όμως είνα κάπως εκβιαστικό. Μπορεί εγω να θελω μονο τη μουσική, γιατί να πληρώσω μεσάζοντες; Πληρώνουμε για αυτό που παίρνουμε, και αν δεν πληρώνουμε, τότε παίρνουμε μόνο τη μουσική, χωρίς φρουφρού.
Το ζήτημα της πειρατείας έγινε πιο εντονο φυσικά λόγω του Ιντερνετ. Η ιδια η φιλοσοφια του Ιντερνετ ομως ηταν ουτοπική: ενας αϋλος κοσμος ιδεατών και ανεξάντλητων πληροφοριών. Η παραδοσιακή έννοια της κλοπής όπως "κλέβω μπανάνα από το μανάβη" ή "κλέβω την τσάντα της γριούλας" δεν υφίστανται. Κατα τη γνώμη μου οι νόμοι του copyright ειναι παρωχημένοι και πρέπει να προσαρμοστούν, και όχι να προσπαθούν να μας ελέγξουν.
Αυτες εναι μερικες απο τις σκεψεις μου για προβληματισμό. Ολοκληρώνοντας θελω να προσθέσω οτι αν και τη διανομή copyrighted υλικού δεν τη θεωρώ ανηθική, θεωρώ ανήθικη την πειρατεία επι πληρωμή.
Last edited: