Μια ολόκληρη μέρα ταξίδεψε μέσα σε όνειρο από φως και χρώματα
Η Μεγάλη Χίμαιρα, Μ.Καραγάτσης
Η Μεγάλη Χίμαιρα, Μ.Καραγάτσης
Η δυναμική της πρώτης φράσης
- Thread starter Λευτέρης Λ
- Start date
Στο βιβλίο «Γουρούνια με φτερά» έχω αναφερθεί με απόσπασμα και στο παρελθόν, επανέρχομαι όμως και εις ετούτο εδώ το νήμα για την "δυναμική" της πρώτης φράσης του, η οποία πληρεί απολύτως το σκεπτικό βάσει του οποίου δημιουργήθηκε το παρόν νήμα.
Το θεωρώ ως ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, το οποίο διάβασα περίπου στην εποχή του, διανύοντας μια εξίσου με την θεματική του βιβλίου (δια)ταραγμένη εφηβεία, και το οποίο θεωρείται εκ μέρους μου ως ένα από αυτά που έπλασαν τον χαρακτήρα μου και διαμόρφωσαν την ιδιοσυγκρασία μου.
Το περιεχόμενο του, ουσιαστικά διαπραγματεύεται μια προβληματική πάνω στο ζευγάρι, τη σεξουαλικότητα, την ομοφυλοφιλία, την πολιτική και την οικογένεια, από τη σκοπιά δυο εφήβων, του Ρόκκο και της Αντονία (όπου αναγράφονται και ως οι συγγραφείς του). Ο φόβος, η περιέργεια, ο έρωτας, η μοναξιά, οι φαντασιώσεις, όλα αυτά αξεδιάλυτα μπλεγμένα με φόντο, τον κάπως αλλοτριωτικό χώρο του φοιτητικού κόσμου της αριστεράς.
Για να γίνει αντιληπτή η δυναμική της πρώτης φράσης με την οποία ξεκινάει το βιβλίο - και η οποία για ευνόητους λόγους μπαίνει εντός πλοκής - θα ήθελα να αναφέρω κάποια εισαγωγικά στοιχεία.
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1976, μια εποχή που οι διαπροσωπικές σχέσεις (σεξουαλισμός, ζευγάρι, έρωτας) οι οποίες από το ’68 είχαν ήδη ωριμάσει, άρχισαν να αποκτούν και πολιτική υπόσταση. Στο μυθιστόρημα φαίνεται πολύ καθαρά πως ο τρόπος με τον οποίον μπορεί να ζήσουν τον σεξουαλισμό οι γυναίκες, είναι πολύ διαφορετικός από τον τρόπο με τον οποίον οι άντρες «επιβάλλουν» τον δικό τους σεξουαλισμό. Η Αντονία ζει τον σεξουαλισμό της σαν γεγονός πολύ πιο δεμένο με το κεφάλι παρά με το σώμα. Πετυχαίνει ακόμα και να είναι ευτυχισμένη, να νιώθει καλά με τον Ρόκκο μόνο όμως όταν μπορεί να συμβιβάσει αυτά που νιώθει το σώμα της με την λειτουργία του μυαλού της, να μετριάζει την φύση με τη διανόηση, ανάγοντας με την συμπεριφορά της το πρόβλημα του γυναίκειου σεξουαλισμού σαν στιγμή ταύτισης και ποτέ σαν στιγμή ηδονής, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό στην φράση της: «Εγώ υπάρχω αν εσύ με ποθείς».
Δεν θα συνεχίσω περαιτέρω, γιατι έτσι όπως πήρα φόρα μάλλον για παρουσίαση τείνει η ανάρτηση μου, μα θεώρησα πως ήταν απαραίτητο να το κάνω προκειμένου, όπως προανέφερα, να καταστήσω σαφή τον λόγο της επιλογής μου, με την δυναμική που περικλείει ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου η πρώτη φράση του.
Το πρώτο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Η ευχαρίστηση είναι δική μου» και ξεκινάει με ένα μονόλογο της Αντονίας ως εξής:
Το θεωρώ ως ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, το οποίο διάβασα περίπου στην εποχή του, διανύοντας μια εξίσου με την θεματική του βιβλίου (δια)ταραγμένη εφηβεία, και το οποίο θεωρείται εκ μέρους μου ως ένα από αυτά που έπλασαν τον χαρακτήρα μου και διαμόρφωσαν την ιδιοσυγκρασία μου.
Το περιεχόμενο του, ουσιαστικά διαπραγματεύεται μια προβληματική πάνω στο ζευγάρι, τη σεξουαλικότητα, την ομοφυλοφιλία, την πολιτική και την οικογένεια, από τη σκοπιά δυο εφήβων, του Ρόκκο και της Αντονία (όπου αναγράφονται και ως οι συγγραφείς του). Ο φόβος, η περιέργεια, ο έρωτας, η μοναξιά, οι φαντασιώσεις, όλα αυτά αξεδιάλυτα μπλεγμένα με φόντο, τον κάπως αλλοτριωτικό χώρο του φοιτητικού κόσμου της αριστεράς.
Για να γίνει αντιληπτή η δυναμική της πρώτης φράσης με την οποία ξεκινάει το βιβλίο - και η οποία για ευνόητους λόγους μπαίνει εντός πλοκής - θα ήθελα να αναφέρω κάποια εισαγωγικά στοιχεία.
Το βιβλίο εκδόθηκε το 1976, μια εποχή που οι διαπροσωπικές σχέσεις (σεξουαλισμός, ζευγάρι, έρωτας) οι οποίες από το ’68 είχαν ήδη ωριμάσει, άρχισαν να αποκτούν και πολιτική υπόσταση. Στο μυθιστόρημα φαίνεται πολύ καθαρά πως ο τρόπος με τον οποίον μπορεί να ζήσουν τον σεξουαλισμό οι γυναίκες, είναι πολύ διαφορετικός από τον τρόπο με τον οποίον οι άντρες «επιβάλλουν» τον δικό τους σεξουαλισμό. Η Αντονία ζει τον σεξουαλισμό της σαν γεγονός πολύ πιο δεμένο με το κεφάλι παρά με το σώμα. Πετυχαίνει ακόμα και να είναι ευτυχισμένη, να νιώθει καλά με τον Ρόκκο μόνο όμως όταν μπορεί να συμβιβάσει αυτά που νιώθει το σώμα της με την λειτουργία του μυαλού της, να μετριάζει την φύση με τη διανόηση, ανάγοντας με την συμπεριφορά της το πρόβλημα του γυναίκειου σεξουαλισμού σαν στιγμή ταύτισης και ποτέ σαν στιγμή ηδονής, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό στην φράση της: «Εγώ υπάρχω αν εσύ με ποθείς».
Δεν θα συνεχίσω περαιτέρω, γιατι έτσι όπως πήρα φόρα μάλλον για παρουσίαση τείνει η ανάρτηση μου, μα θεώρησα πως ήταν απαραίτητο να το κάνω προκειμένου, όπως προανέφερα, να καταστήσω σαφή τον λόγο της επιλογής μου, με την δυναμική που περικλείει ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου η πρώτη φράση του.
Το πρώτο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Η ευχαρίστηση είναι δική μου» και ξεκινάει με ένα μονόλογο της Αντονίας ως εξής:
Πούτσος. Πούτσος πούτσος πούτσος. Μουνί. Μουνάρα, μουνί τριχωτό, ζεστό νόστιμο και βρωμούσικο. Μουνί πουτανιάρικο, μικρούτσικο.
Last edited:
"Πολλά χρόνια αργότερα, καθώς αντιμετώπιζε το εκτελεστικό απόσπασμα, ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα, όταν ο πατέρας του τον πήγε να ανακαλύψει τον πάγο."
Όταν το πρωτοδιάβασα, νόμισα ότι μου έλειπαν σελίδες από την αρχή, τόσο απρόσμενο μου φάνηκε αυτό το ξεκίνημα. Και αφότου συνέχισα την ανάγνωση, αναρωτιόμουν, τι θα μεσολαβήσει έως ότου αυτός ο άνθρωπος να οδηγηθεί σ' ένα τέτοιο τέλος της ζωής του...
Όταν το πρωτοδιάβασα, νόμισα ότι μου έλειπαν σελίδες από την αρχή, τόσο απρόσμενο μου φάνηκε αυτό το ξεκίνημα. Και αφότου συνέχισα την ανάγνωση, αναρωτιόμουν, τι θα μεσολαβήσει έως ότου αυτός ο άνθρωπος να οδηγηθεί σ' ένα τέτοιο τέλος της ζωής του...
Από πού είναι αυτό Καστάλια;
Θυμάμαι είχε καταπληκτική δυναμική η πρώτη πρόταση απ' το "Ιεροτελεστίες" του Κέες Νοοτεμποομ, αλλά δεν έχω το βιβλίο...
100 χρόνια μοναξιά. Πολύ δυνατό!Από πού είναι αυτό Καστάλια;
Θυμάμαι είχε καταπληκτική δυναμική η πρώτη πρόταση απ' το "Ιεροτελεστίες" του Κέες Νοοτεμποομ, αλλά δεν έχω το βιβλίο...
Αυτό το βιβλίο με έχει ιντριγκάρει απίστευτα, ανυπομονώ να το διαβάσω.
Νομίζω πως ανήκει στα βιβλία που σε κερδίζουν κυρίως στο τέλος με την αναπάντεχη, έξαλλη ανατροπή τους (δίχως αυτό να σημαίνει ότι η πορεία μέχρι εκεί είναι ανούσια ή βαρετή).
Last edited:
To έχω παραγγείλει, όπως και ένα του Τζιαρντινέλι για τον οποίο επίσης είχες πει καλά λόγια κάπου στη λέσχη (αποφάσισα να ξεκινήσω με το Δέκατο Κύκλο της Κόλασης και όχι τη Φλογισμένη Σελήνη, με τράβηξε περισσότερο η πλοκή του). Μόλις τα λάβω θα τα ξεκινήσω, ανυπομονώ!