Η δυναμική της πρώτης φράσης

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Προσωπικό λέσχης
"Κάπου στη διάρκεια της δεκαήμερης παραμονής μου στο Παρίσι (και στη Βρετάνη) δέχτηκα κάτι σαν επιφοίτηση, που φαίνεται να με έχει αλλάξει πάλι προς κάτι που υποθέτω πως θα είναι το καλούπι μου για άλλα επτά χρόνια ή περισσότερο: στην ουσία, ένα σατόρι, η γιαπωνέζικη λέξη για την «ξαφνική επιφοίτηση», το «ξαφνικό ξύπνημα» ή απλά «χτύπημα κατακούτελα»."

Τζακ Κέρουακ – Σατόρι στο Παρίσι
 
Lolita, light of my life, fire of my loins.

Vladimir Nabokov - Lolita


Η εποχή μας είναι κατ' εξοχήν τραγική, γι' αυτό κι εμείς απορρίπτουμε κάθε τραγική της όψη.

D. H. Lawrence - Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι
 
Από την αγγλική έκδοση:
Sometimes, I worry that I’m not the hero everyone thinks I am.

The Final Empire (The Mistborn Series, Βιβλιο 1, Εποχή 1)
 
@Σελεφά Δεν νομίζω να ανακατευτείς. Επίσης, αν μπορείς, διάβασέ το στα αγγλικά. Η γραφή είναι το ατού, όχι η υπόθεση, έστω αυτό είναι εκείνο που αποκόμισα εγώ από το βιβλίο.
 
The day Somebody McSomebody put a gun to my breast and called me a cat and threatened to shoot me was the same day milkman died.
Milkman, Anna Burns
 
"Ήταν μια λαμπρή κρύα μέρα του Απρίλη,
και τα ρολόγια σήμαναν δεκατρείς." 1984, Όργουελ και πολλές φορές στα ελληνικά έχει μεταφραστεί λάθος χάνοντας την δυναμική της.

«Χθες βράδυ ονειρεύτηκα πως επέστρεφα στο Μάντερλεϊ» Ρεβέκκα, ντε Μοριέ

Από όσα ήδη αναφέρθηκαν τα αγαπημένα μου είναι η αρχή της Μεταμόρφωσης του Κάφκα και ασφαλώς η αρχή του περηφάνια και προκατάληψη.
 
Αν και δε τρελάθηκα με το πρώτο βιβλίο της σειράς, η αρχή είναι εξαιρετική
"Θα είχα ζήσει ειρηνικά. Οι εχθροί μου όμως μου έφεραν τον πόλεμο".
Στο 0:16... (εξαιρετικός αφηγητής)
 
"Κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο ο εαυτός του, είναι επίσης το μοναδικό, το απολύτως ιδιαίτερο, το σημαντικό πάντοτε και αξιοπρόσεκτο σημείο όπου διασταυρώνονται τα φαινόμενα του κόσμου - για μια και ανεπανάληπτη φορά κατά το συγκεκριμένο τρόπο."
Hermann Hesse - Ένα θαύμα κάθε αρχή την κατοικεί
 
Ένα Σαββατιάτικο απόγευμα του Μάρτη η Ντούι Άγιου ξύπνησε στον τάφο όπου ήταν θαμμένη τα τελευταία είκοσι ένα χρόνια.
Από το "Η ομορφιά είναι πληγή" του Έκα Κουρνιάουαν

Για μένα η ομορφότερη πρώτη πρόταση. Προϊδεάζει και για την καταιγιστική, έξω από τα ειωθότα, εισαγωγή!
 
Μενέλαος Λουντέμης, Οδός Αβύσσου αριθμός μηδέν: <<Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ουρλιάζανε άνθρωποι.>>

Γιου Νέσμπε, Κυνηγοί Κεφαλών: <<Μια σύγκρουση δύο οχημάτων είναι απλή φυσική.>>

Περ Λάγκερβιστ, Ο νάνος: <<Είμαι μόνο τρεις σπιθαμές, αλλά η κατασκευή μου είναι τέλεια, με σωστές αναλογίες, εκτός από το κεφάλι μου που είναι υπερβολικά μεγάλο.>>

Μίλαν Κούντερα, Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι: <<Η αιώνια επιστροφή είναι ιδέα μυστηριώδης και ο Νίτσε, με την ιδέα αυτή, έφερε πολλούς φιλοσόφους σε δύσκολη θέση: σκέψου δηλαδή ότι μια μέρα όλα πρόκειται να επαναληφθούν όπως ήδη τα έχουμε ζήσει και ότι ακόμα κι η επανάληψη αυτή θα επαναλαμβάνεται ασταμάτητα!>> (Εδώ να σημειώσω ότι το βιβλίο το ξεκίνησα αργά το βράδυ και κατέληξα να διαβάσω 100 σελίδες).
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Ξεκίνησα να διαβάζω το "The Selfish Gene" και με συγκίνησε λίγο το ξεκίνημα:

Intelligent life on a planet comes of age when it first works out the reason for its own existence. If superior creatures from space ever visit earth, the first question they will ask, hi order to assess the level of our civilization, is: 'Have they discovered evolution yet?' Living organisms had existed on earth, without ever knowing why, for over three thousand million years before the truth finally dawned on one of them. His name was Charles Darwin.
Πιο πολύ γιατί μέχρι τώρα είχα στον μυαλό μου το Δαρβίνο, ως τον πρώτο άνθρωπο που είδε και διαπίστωσε την Εξέλιξη και ξαφνικά τον είδα από αυτήν την ευρύτερη σκοπιά: ως τον πρώτο σε όλη αυτήν την βαθιά χρονική ακουλθία της ζωής.

Την πρώτη φορά που η Εξέλιξη απέκτησε συνείδηση του εαυτού της.
 
Δεν του πήρε πολύ ώρα για να με θάψει.

Κόκκινο σκυλί κόκκινο σκυλί Λειν Πάτρικ εκδς Καστανιώτη

Πολύ πρωτότυπη εισαγωγή ..
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο όμως υπερβολικά μακάβριο,για τα γούστα μου τουλάχιστον
στην αρχή μιλάει για μια μαμά που δε τα πάει καλά με τις 2 κόρες της
καθόλου καλά
Η συνέχεια είναι εύκολο να προγνωστεί
 
Πολλά χρόνια αργότερα, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία θα θυμόταν εκείνο το μακρινό απόγευμα που ο πατέρας του τον είχε παει να γνωρίσει τον πάγο.
Εκατό χρόνια μοναξιά, Μάρκες.

Εντυπωσιακό πώς, μεσα σε 3+ προτάσεις, καταφέρνει να σε τοποθετεί χρονικά στη ζωή ενος ανθρωπου, η οποία φαίνεται να καταλήγει (ισως απλως να εξελίσσεται) τραγικά, και ταυτόχρονα να καθιστά σαφές οτι η αφήγηση θα ειναι μη γραμμικη. Τουλάχιστον. Α ναι! Και του απόκοσμου μυστηρίου ( μεσω της ανακάλυψης (!) του πάγου).
 
Top