Έψαξα και βρήκα μερικές πληροφορίες σχετικά με το θέμα και τη συζήτηση που ακολούθησε στο νήμα, από τη Δρ. Ελ. Παπαευθυμίου (Ιστορικός Τέχνης και Αρχαιολογίας).
Η αρχαιότερη αναφορά στην ιδεώδη ηλικία γάμου βρίσκεται στον Ησίοδο (Έργα και ημέραι, 695-698):
Να είσαι σε κατάλληλη ηλικία, όταν φέρεις γυναίκα για σύζυγο στο σπίτι, μήτε πολύ κάτω από τριάντα ετών, μήτε πολύ πιο μεγάλος. Αυτός ο γάμος είναι στην ώρα του. Η γυναίκα όμως ας κλείσει τέσσερα χρόνια στην ήβη, και στο πέμπτο ας παντρευτεί.
Πώς όμως καθορίζεται η αρχή της ήβης στη γυναίκα; Ίσως με την εμφάνιση της εμμηνορρυσίας γιατί χωρίς αυτή δεν είναι δυνατή η τεκνοποίηση, η οποία είναι και ο μοναδικός στόχος του αρχαίου ελληνικού γάμου. Επομένως αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι στις μεσογειακές χώρες η εμμηνορρυσία εμφανίζεται ανάμεσα στα δέκα με δώδεκα χρόνια, η κατάλληλη ηλικία για τις γυναίκες της εποχής του Ησίοδου είναι ανάμεσα στα δεκατέσσερα και στα δεκαέξι χρόνια.
Επίσης, σύμφωνα με μια ελεγεία του Σόλωνα η κατάλληλη ηλικία γάμου για έναν άνδρα ήταν ανάμεσα στα είκοσι επτά και στα τριάντα τέσσερα η οποία θεωρείται ακμή ή ωριμότητα του άνδρα.
Ο Πλάτωνας θεωρεί ότι οι γυναίκες πρέπει να παντρεύονται ανάμεσα στα 16 - 20 και οι άνδρες 30-35, ενώ ο Αριστοτέλης θέλει τις γυναίκες γύρω στα 18 και τους άντρες στα 37.
Αντίθετα ο Πλούταρχος στη βιογραφία του Λυκούργου τονίζει ότι οι γυναίκες τις οποίες νυμφεύονταν οι Σπαρτιάτες δεν ήταν ούτε μικρές ούτε άγουρες αλλά, αντίθετα στην ακμή τους και ώριμες. Για τους άνδρες δε, η ιδεώδης ηλικία ήταν γύρω στα είκοσι πέντε.
Για να έρθουμε στο θέμα του νήματος.
Σε μια περιγραφή του Πλούταρχου ενός σπαρτιατικού γάμου (Λυκούργος, 15.4-9) μαθαθαίνουμε ότι ο γάμος με αρπαγή ίσχυε για τους απλούς σπαρτιάτες, είχε συμβολικό χαρακτήρα και για μερικά χρόνια κρατιόταν κρυφός γεγονός που αναφέρεται και από τον Ξενοφώντα (Λακεδαιμονίων Πολιτεία, 1.5). Έτσι υποθέτουμε ότι η νύφη μεταφερόταν κρυφά στο σπίτι του γαμπρού. Εκεί υποβαλλόταν σε μια τελετουργία τραβεστισμού, κατά την οποία, δηλαδή, μεταμφιεζόταν σε άντρα. Μια γυναίκα, που ονομαζόταν νυμφεύτρια, παραλάμβανε την αρπαγμένη κοπέλα και την κούρευε γουλί. Ύστερα της έδινε αντρικά ρούχα και παπούτσια και την έβαζε να πλαγιάσει μόνη στο σκοτάδι πάνω σε ένα αχυρόστρωμα. Στο σημείο αυτό ερχόταν να τη βρει νηφάλιος ο γαμπρός, ο οποίος είχε πρώτα δειπνήσει στα κοινά συσσίτια του καταυλισμού. Της έλυνε τη ζώνη και παίρνοντάς τη στα χέρια του την έφερνε στο κρεβάτι. Έμενε μαζί της λίγη ώρα και ύστερα αναχωρούσε μέσα στη νύχτα, για να πάει να κοιμηθεί με τους συντρόφους του. την επόμενη μέρα την περνούσε με τους συνομηλίκους του και ξεκουραζόταν, ενώ στη γυναίκα του πήγαινε κρυφά και με διακριτικότητα, ώστε να σμίγουν την κατάλληλη ώρα, χωρίς να τους παίρνουν είδηση. Η ίδια η γυναίκα του διευκόλυνε την κατάσταση με διάφορα τεχνάσματα (;;;;) ). Αυτό συνέβαινε ασφαλώς επειδή δεν επιτρεπόταν να ζήσουν μαζί η νύφη και ο γαμπρός, όπως στην Αθήνα, παρά μόνο όταν ο σύζυγος γινόταν τριάντα χρονών. (Πλούταρχος, Λυκούργος, 15.9).
Η κοπή των μαλλιών της νύφης σηματοδοτούσε την αρχή της μεταμόρφωσής της από παρθένο σε νόμιμη σύζυγο. Ποτέ πια ξανά δεν επιτρεπόταν να αφήσει τα μαλλιά της μακριά. Η παράδοξη αμφίεσή της με ανδρικά ρούχα έχει ερμηνευθεί ως έθιμο αποτροπαϊκό (= απομακρύνει τα δαιμονικά στοιχεία).
Όμως μια εύστοχη ψυχολογική ερμηνεία και των δυο πιο πάνω εθίμων είναι ότι η ανδρική εμφάνιση της νύφης αποσκοπούσε στο να διευκολύνει τη μετάβαση του γαμπρού από την αποκλειστικά ανδρική και ομοφυλοφιλική αγωγή του στην ετεροφυλική έγγαμη ζωή.
Εγώ είχα ακούσει πως πρέπει πρώτα η υπόθεση να περάσει από δικαστήριο (δηλαδή δεν αρκεί, να συναινούν νύφη, γαμπρός και πεθερός/α). Δεν ισχύει αυτό; Έναν δικηγόρο βρε παιδιά να μας διαφωτίσει!!! 
Μα γι αυτό το λέω άτοπο...Θα είναι άτοπο, αν συνεχίσω να μιλάω για την ηλικία θνησιμότητας...Μάλλον δε διάβασες πολύ καλά το ποστ μου και ως προς την ουσία, δηλαδή.
