ΘΕΜΕΛΙΟ - Γαλαξιακή Αυτοκρατορία (Ισαάκ Ασίμωφ)

[Νιλς]

Καλά μου παιδιά,

Δράττομαι της ευκαιρίας να παρουσιάσω συνολικά το μεγαλειώδες έργο του Ισαάκ Ασίμωφ, ''Θεμέλιο'' (άλλως, Γαλαξιακή Αυτοκρατορία). Επειδή, είναι πολύ της μοδός τώρα τελευταία το ''Θεμέλιο'' και επειδή, όπως είδαμε στην Λέσχη μας, έχει ήδη ξεκινήσει η παραγωγή τηλεοπτικής σειράς από την Apple TV, σκέφτηκα να παρουσιάσω την σειρά, ώστε να καταλάβει ο κόσμος για τι έργο μιλάμε. Ανοίγω λοιπόν αυτό το νήμα και προσκαλώ σε συζήτηση όσους πιστούς επιθυμούν να σχολιάσουν, να ρωτήσουν, να ανταλλάξουμε απόψεις και ότι άλλο θέτε. Αντίστοιχα και εγώ, δεσμεύομαι όσα από τα βιβλία διαβάσω από την σειρά, να τα παρουσιάσω συνοπτικά σε αυτό το νήμα.

• Αγορά "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", Βιβλίο 1
• Αγορά "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", Βιβλίο 2
• Αγορά "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", Βιβλίο 3
• Αγορά "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", Βιβλίο 4
• Αγορά "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", Βιβλίο 5
• Αγορά "Γαλαξιακή Αυτοκρατορία", Βιβλίο 6

Κατ' αρχάς, να ξεκινήσουμε από τα απλά. Το ''Θεμέλιο'' είναι μία σειρά επτά βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, που έγραψε ο παμμέγιστος και πολυβραβευμένος Αμερικανός (με Σοβιετική καταγωγή, πόσο οξύμωρο), Ισαάκ Ασίμωφ. Η σειρά, πρέπει να τονιστεί αυτό, το 1966 συμμετείχε στην κατηγορία των βραβείων Hugo για την ''καλύτερη σειρά όλων των εποχών'' και το κέρδισε! Μπροστά από τον ''Άρχοντα των Δαχτυλιδιών''! (Καλά βεβαίως, η όλη σειρά σάρωσε τα βραβεία Hugo με κάθε της βιβλίο). Η σειρά κινείται γύρω από την εξής ιδέα. Βρισκόμαστε σε μία χρονική περίοδο περίπου 50.000 έτη από σήμερα. Ο Γαλαξίας μας μετράει εκατοντάδες δισεκατομμύρια κατοίκους, οι οποίοι έχουν αποικήσει σχεδόν όλους τους πλανήτες του Γαλαξία μας. Ο Γαλαξίας, λοιπόν, γνωρίζει μία τρομερή ευημερία και ανάπτυξη, υπό το καθεστώς της αυτοκρατορίας, η οποία μετρά, ήδη, 12.000 χρόνια ζωής. Η τεχνολογία έχει κάνει άλματα και τα διαστρικά ταξίδια διαρκούν ελάχιστα, μόνο, δευτερόλεπτα.

Το θέμα είναι το εξής: Η Αυτοκρατορία, όμως, φθίνει, παρακμάζει και νομοτελειακά θα πέσει. Και μαζί της όλα τα επιτεύγματά της. Στο κοινό μάτι, τα πρώτα σημάδια της παρακμής δεν είναι ορατά. Στο έμπειρο όμως μάτι του ψυχοϊστορικού, Χάρι Σέλντον είναι ολοφάνερη η φθίνουσα πορεία. Και η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία θα πέσει σίγουρα. Όμως, πόσο καιρό θα πάρει κύριε Σέλντον (δυστυχώς δεν έχω βρει πηγή που να τον συνδέει με τον Σέλντον του Big Bang Theory..) στην Γαλαξιακή Αυτοκρατορία να συνέλθει; Και τι είναι ένας ψυχοϊστορικός;

Παιδιά, μία μία οι ερωτήσεις! Ξεκινώντας από το δεύτερο, ψυχοϊστορικός είναι ο μαθηματικός που μελετώντας την ψυχολογία των μαζών, μπορεί να προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια το μέλλον. Ως προς το πρώτο ερώτημα, συνεχίζει ο Σέλντον, ''αν δεν με εμπιστευτείτε, ο κόσμος θα επανέλθει σε τριάντα χιλιάδες χρόνια. Αν όμως με ακούσετε και εφαρμόσετε τις συμβουλές μου, θα επανέλθει σε χίλια!''. Γίναμε! Αυτό θα κάνουμε!

Και αυτό είναι το στόρυ της σειράς. Τα τρία πρώτα βιβλία έφεραν τον τίτλο ''Foundation'' (1951), ''Foundation and Empire'' (1952) και ''Second Foundation'' (1953) και δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες. Μετά από αρκετή πίεση, ο Ασίμωφ επανέρχεται με δύο πρίκουελ ''Prelude to Foundation'' (1988) και ''Forward the Foundation'' (1993) και δύο σίκουελ, ''Foundation Edge'' (1982) και ''Foundation and Earth'' (1986). Σημειώνεται, ότι μετά την τεράστια επιτυχία και των συνεχειών της αρχικής τριλογίας, εκδόθηκε και μία δεύτερη τριλογία ''Θεμέλιο'', από άλλους, όμως, συγγραφείς, και δεν θα ασχοληθούμε με αυτήν. Θα αρκεστούμε μόνο να πούμε ότι τελούν υπό την έγκριση του ιδρύματος Ασίμωφ, και δραστηριοποιούνται στο ίδιο σύμπαν και τοποθετούνται χρονικά μετά τα δύο πρίκουελ και πριν το ''Θεμέλιο''.

Πάμε, λοιπόν, να τα δούμε. Σημειώνω, ότι σε μία πρώτη φάση ενδέχεται να διαβάσω και παρουσιάσω μόνο τα τρία πρώτα, γιατί μετά θα διαβάσω τους Ομιχλογέννητους, ανάγνωση για την οποία δέχομαι απειλές (μιας και η @Βάγγυ -ναι Βάγγυ έχω καταλάβει ότι ήσουν εσύ- μου στέλνει απειλητικές επιστολές με γράμματα κομμένα από πρωτοσέλιδα βιβλίων, ενώ, σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα κεφάλι ζώου στο κρεβάτι μου, κάτι που υποψιάζομαι ότι είναι δουλειά της @Καστάλια).

 

[Βάγγυ]

Εγώ δεν ξέρω τίποτα...

 

[Νιλς]

Λοιπόν, με χρονολογική σειρά έκδοσης. Καταπιανόμαστε με το πρώτο βιβλίο: Foundation. Είναι το πρώτο βιβλίο της αρχικής τριλογίας.

Το ''Foundation'' εκδόθηκε στην Ελλάδα αρχικά από τον εκδοτικό οίκο ''Κάκτος'' με τον τίτλο ''Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 1''. Στην συνέχεια, εκδόθηκε σε μία καλύτερη (από άποψη επιμέλειας και μετάφρασης) έκδοση από τον εκδοτικό οίκο ''Anubis'', με τον τίτλο ''Θεμέλιο''. Προσωπικά το διαβάζω στην δεύτερη έκδοση, η οποία συνοδεύεται από το παρασκήνιο της έκδοσής του, κείμενο, το οποίο γράφτηκε από τον ίδιο τον Ασίμωφ και είναι πραγματικά σπαρταριστό.

Το βιβλίο γράφτηκε σε συνέχειες, που δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά από το 1942 έως το 1944 και αποτελεί μία συλλογή τεσσάρων διηγημάτων.
Ξεκινάμε με τον Χάρι Σέλντον, ο οποίος είναι ένας ψυχοϊστορικός. Ο ιδιοφυής αυτός μαθηματικός μελετάει τις συμπεριφορές των μαζών και αντιλαμβάνεται, ότι νομοτελειακά σε κάποια χρόνια η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία θα γνωρίσει παρακμή και θα πάψει, σταδιακά να υφίσταται. Και το διαδίδει παντού αυτό. Και τι καταφέρνει; Να δικαστεί για προδοσία κατά της Αυτοκρατορίας! Πως τολμάτε άπιστοι να δικάζετε τον Χάρι Σέλντον, πείτε μου πως τολμάτε;;

Κατά την δίκη του ο Χάρι προτείνει την δημιουργία του Θεμελίου (για να ακριβολογούμε δύο Θεμελίων, ένα σε κάθε άκρο του Γαλαξία). Ώπα ώπα, Νιλς, τι είναι το Θεμέλιο;; Άγνωστη λέξη. Έχετε δίκιο. Το Θεμέλιο είναι ένα λίκνο του πολιτισμού, είναι ένα κράτος σε ένα πλανήτη στην άκρη του Γαλαξία, στο οποίο μετοίκησαν οι καλύτεροι επιστήμονες με σκοπό να συντάξουν την Γαλαξιακή Εγκυκλοπαίδεια. Διότι, αφού η Αυτοκρατορία θα πέσει, κάπως δεν πρέπει να διασφαλίσουμε την διατήρηση της Γνώσης; Ωραία; Όχι. Αυτό είναι ένα μία πρόφαση. Σκοπός του Θεμελίου είναι να κάνει όλες εκείνες τις κινήσεις που χρειάζεται, ώστε τα τριάντα χιλιάδες χρόνια παρακμής, βαρβαρότητας και σκοταδισμού να συντμηθούν σε χίλια. Και το Θεμέλιο ιδρύεται, η Εγκυκλοπαίδεια ξεκινάει να συντάσσεται, οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν, γίνονται, αλλά ανά δεκαετίες συναντάμε τις περίφημες κρίσεις Σέλντον, δηλαδή κομβικά σημεία με κρίσεις κάθε είδους (πολεμικές, διπλωματικές, εμπορικές, κλπ) που αν δεν γίνουν οι κατάλληλοι χειρισμοί, το Θεμέλιο θα αφανιστεί και μαζί του ο πολιτισμός,όπως τον γνωρίζουμε (δεν το θέλουμε αυτό). Κάθε ιστορία κινείται γύρω από ένα κεντρικό ήρωα και τους χειρισμούς που κάνει για να αποφύγει μία τέτοια κρίση. Τρομερές προσωπικότητες, που υιοθετώντας τις νουθεσίες του μυθικού, πλέον, Χάρι Σέλντον (ο οποίος ναι μεν έχει αποβιώσει, αλλά έχει αφήσει μηνύματα, τα οποία που και που εμφανίζονται την κατάλληλη χρονική στιγμή μέσω ολογράμματος, πόσο γαμ*τος τύπος), κάνουν τις επιλογές τους. Καλές ή κακές θα το κρίνει ο αναγνώστης.

Το βιβλίο δεν στηρίζεται τόσο στον εντυπωσιασμό μέσω της επιστημονικής φαντασίας ή του βάθους των χαρακτήρων, οι οποίοι, εξάλλου, δεν προλαβαίνουν να δομηθούν εις βάθος. Θα εντυπωσιαστεί, όμως, από το οικοδόμημα που έχτισε ο Ασίμωφ : Την Γαλαξιακή Αυτοκρατορία.

To βιβλίο χωρίζεται σε πέντε περιόδους, η κάθε μία εκ των οποίων αντιπροσωπεύεται από μία κυρίαρχη κάστα:
1. Οι ψυχοϊστορικοί (περίοδος με πρωταγωνιστή τον Χάρι Σέλντον)
2. Οι εγκυκλοπαιδιστές (περίοδος με πρωταγωνιστή τον Σάλβορ Χάρντιν, ο οποίος ήταν ο πρώτος δήμαρχος του Τέρμινους, του πλανήτη, όπου χτίστηκε το Θεμέλιο. Ένας απίστευτα χαρισματικός ηγέτης που θα αντιμετωπίσει την πρώτη κρίση Σέλντον)
3. Οι δήμαρχοι (δεύτερη περίοδος με πρωταγωνιστή τον Σάλβορ Χάρντιν, ο οποίος αντιμετωπίζει μία εσωτερική κοινωνική κρίση, όχι δεν μπορώ να πω παραπάνω)
4. Οι έμποροι (περίοδος με πρωταγωνιστή τον Χόμπερ Μάλλοου, ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους διαπλανητικούς εμπόρους, καπάτσος τύπος θα έλεγες, που μυρίζεται τις ευκαιρίες από μακριά)
5. Οι πλουτοκράτες (δεύτερη περίοδος με πρωταγωνιστή τον Χόμπερ Μάλλοου, ο οποίος όπως προδίδει ο τίτλος, έχει γίνει πολύ πολύ πλούσιος και εξαιρετικά ισχυρός).

Υπόσχομαι ότι στα επόμενα βιβλία θα είμαι πιο σαφής και αυτό διότι τα πεόμενα βιβλία προσφέρονται για καλύτερη ανάλυση.

Ως σχόλιο, μπορώ να πω το εξής: Το ''Θεμέλιο'', ως δομή, θυμίζει το ''Εγώ το Ρομπότ''. Είναι γραμμένο σε συνέχειες. Η διαφορά έγκειται στο ότι τώρα ο Ασίμωφ ήξερε τι ήθελε να γράψει, ένα ενιαίο βιβλίο, δηλαδή. Είναι ένα πολύ προσεγμένο βιβλίο και από τον συγγραφέα και από τον εκδοτικό οίκο. Ο συγγραφέας τονίζει (μέσω των χαρακτήρων του) ότι η ψυχολογία ενός μόνο ανθρώπου είναι εντελώς απρόβλεπτη. Η ψυχολογία, όμως, της μάζας κινείται σε μοτίβα, τα οποία μπορούν να προκαθοριστούν. Αυτό είναι το ρεζουμέ. Γύρω από αυτόν τον άξονα κινείται ο Ασίμωφ. Αν σε αυτό προσθέσετε πλεκτάνες, συνωμοσίες, δίκες, προδοσίες, έχετε την γενική πυξίδα του βιβλίου. Ο συγγραφέας πάντα περιγράφει με αμεσότητα τις καταστάσεις στα βιβλία του και αυτή τη συνταγή ακολουθεί και εδώ. Όμως, δημιουργεί ένα τέτοιο οικοδόμημα που εντυπωσιάζει. Δίνει χώρο και χρόνο στην φαντασία του γνωρίζοντας που το πάει.
Θεωρώ ότι ένα στοιχείο κλειδί, είναι ότι μαζί με τον συγγραφέα, μεγαλώνει και ωριμάζει το έργο του. Η γραφή γίνεται πιο μεστή, πιο ορθολογική, ενώ, οι εκδότες του παρέχουν περισσότερη ελευθερία (και εμπιστοσύνη). Και όλα αυτά αποτυπώνονται στο έργο του.
Πάντα θεωρούσα ότι ο Ασίμωφ ήταν ένας χαρισματικός συγγραφέας (αν και με το ''Εγώ το Ρομπότ'' δεν τρελάθηκα). Η φαντασία του αγγίζει όρια που ο μέσος νους δεν μπορεί να διανοηθεί. Με το ''Θεμέλιο'' (=Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 1) γράφει ένα μυθιστόρημα περισσότερο για τους ανθρώπους και την ιστορία, παρά για την τεχνολογία. Και νομίζω ότι τα καταφέρνει υπέροχα.

 

[Νιλς]

Συνεχίζουμε με το δεύτερο βιβλίο της αρχικής τριλογίας : Foundation and Empire (Θεμέλιο και Αυτοκρατορία).

Το βιβλίο αρχίζει με το απαραίτητο recap. Βρισκόμαστε περίπου διακόσια χρόνια μετά την ίδρυση του Θεμελίου. Το αγαπημένο μας, λοιπόν, Θεμέλιο είναι το δεύτερο ισχυρότερο κράτος στον Γαλαξία μετά την Αυτοκρατορία, η οποία από ότι είδαμε υπάρχει ακόμα. Πνέει τα λοίσθια μεν, αλλά είναι ακόμα εδώ (και αυτό το καλοκαίρι). Η Αυτοκρατορία τοποθετημένη γεωγραφικά στο κέντρο του Γαλαξία εξακολουθεί να ελέγχει τα τρία τέταρτα του πληθυσμού και κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα θα ερχόταν η σύγκρουση ανάμεσα στα δύο κράτη. Ήταν καθαρά ζήτημα χρόνου.

Οι της Αυτοκρατορίας δεν γνωρίζουν τι είναι το Θεμέλιο, λογικό, οκ έχει περάσει και πολύς καιρός. Δεν ξέρουν ποιος είναι ο Χάρι Σέλντον (αμόρφωτοι εντελώς λέμε). Το μόνο που ξέρουν (ή νομίζουν ότι ξέρουν) για το Θεμέλιο είναι ότι πρόκειται για μία κοινωνία ''μάγων'' που ακολουθούν κάποιες μυστικιστικές προφητείες.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου τιτλοφορείται ο Στρατηγός. Εδώ τι έχουμε; Έχουμε έναν Στρατηγό (νταααα). Σοβαρεύω γιατί θα με διαβάσει το ΕΣΡ και θα πέσει πρόστιμο στη Λέσχη. Έχουμε, λοιπόν, ένα πολεμοχαρή αλλά ιδιοφυή ταλαντούχο νεαρό -σε ηλικία- Στρατηγό της Αυτοκρατορίας, ο οποίος ουσιαστικά δεν έχει τι να κάνει, με ποιον να πολεμήσει. Και ψάχνει έναν εχθρό. Και ακούει φήμες για ένα κράτος με μάγους (ναι ναι το Θεμέλιο). Το ψάχνει από δω, το ψάχνει από εκεί και βρίσκει πληροφορίες. Μαθαίνει που βρίσκεται και βάζει πλώρη για τον Τέρμινους (τον πλανήτη που στεγάζεται το Θεμέλιο). Ο Στρατηγός δεν είναι κακός τύπος. Είναι ένας καλός τύπος αλλά στην λάθος πλευρά της Ιστορίας. Συναντάμε κάποιους χαρακτήρες από τα παλιά, οι οποίοι παίζουν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της ιστορίας. Γενικότερα μιλώντας πρέπει να ειπωθεί ότι έχουμε άλλη μια ιστορία επιπέδου Ασίμωφ. Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, περιπέτεια και ανατροπές.

Το δεύτερο μέρος αφορά στο Μουλάρι. Τι κομμάτι ήταν αυτό. Το Μουλάρι, λοιπόν, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση διήγημα του Ασίμωφ. Μάλιστα, στον Τύπο δημοσιεύθηκε σε δύο συνέχειες. Και αποδεικνύεται πόσο καλή δουλειά κάνει ο Ασίμωφ όταν έχει χώρο να κινηθεί. Πόσο καλά δένουν όλες οι προηγούμενες ιστορίες σε ένα μεγάλο και αψεγάδιαστο ψηφιδωτό. Το Μουλάρι, λοιπόν, αποτελεί το νέο και σοβαρότερο ως τώρα κίνδυνο για το Θεμέλιο. Γιατί; Διότι ο Χάρι Σέλντον δεν το έχει προβλέψει (Χάρι δεν μας τα λες καλά). Το Μουλάρι (προφανώς ψευδώνυμο) είναι ένας τύπος που έχει αναπτύξει μία μετάλλαξη. Μπορεί και χειρίζεται τα συναισθήματα των ανθρώπων. Και μπορεί ως παιδί να ήταν στο περιθώριο, λόγω της ασχήμιας του, αλλά μεγαλώνοντας (και ανακαλύπτοντας τη δύναμή του), μεγάλωσε και η οργή του, το μίσος του για τους ανθρώπους. Και στην αρχή υποδούλωσε έναν άνθρωπο, μετά μία κοινωνία, σειρά έχει τώρα ο Γαλαξίας. Ποιος μπορεί να σταματήσει έναν στρατό όταν ο ηγέτης των άλλων σου γεννά το συναίσθημα του φόβου και της απελπισίας; Και καθώς το κάθε κομμάτι της σειράς βρίσκει τη θέση του στο παζλ, ο αναγνώστης καταλαβαίνει τη μαεστρία του Ασίμωφ και υποκλίνεται στο μεγαλείο του έργου του.

 

[Άρτζι]

Νομίζω πως μετά το I, robot ήρθε η στιγμή να ξανασυναντηθώ με τον κο Ασιμωφ, οπότε επόμενος αναγνωστικός σταθμός θα είναι το Θεμέλιο! Προβλέπεται ένα καλοκαίρι άκρως φουτουριστικό!! Μου έχει κινήσει τρομερά την περιέργεια ο Χάρι Σέλντον διαβάζοντας όσα περιέγραψες @Νιλς .

 

[Νιλς]

@Άρτζι είναι εντελώς διαφορετικό από το I robot. Εδώ δεν έχεις ιστοριουλες που συνδέθηκαν μεταξύ τους.
Εδώ έχεις ένα τεράστιο ψηφιδωτο, που κομμάτι κομμάτι, συμπληρώνεται. Ο τύπος έχει πλάσει ένα τεράστιο σύμπαν που δεν δίνει βάση τόσο στην τεχνολογία, όσο στο ταξιδι στον Γαλαξία, την ιστορία, την κοινωνία και την φαντασία. Εγώ σκεψου διάβασα δύο βιβλία μέσα σε 5 ημέρες και ξεκίνησα το τρίτο χθες βράδυ.

 

[Πεταλούδα]

Αυτές περίπου ήταν και οι δικές μου σκέψεις, όπως της @Άρτζι, όταν διάβασα την παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου του @Νιλς , αλλά επειδή δεν προβλέπεται να έχω χρόνο αυτό το διάστημα για τριλογία, κράτησα τον ενθουσιασμό μου, για μέχρι και την παρουσίαση και του τρίτου βιβλίου.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ιστορία από το Μουλάρι και ότι θα ήθελα πολύ να δω τον τρόπο που την χειρίστηκε ο Ασίμωφ.
Αναμένω και την τελική παρουσίαση και είμαι σίγουρη ότι θα μείνει αυτή η τριλογία στο νου μου, ως υπενθύμιση να την διαβάσω στο μέλλον.

 

[Άρτζι]

Το ιστορικο-κοινωνικό κομματι είναι που μου κινεί το ενδιαφέρον κυρίως στο Θεμέλιο, χωρίς να παραβλέπω, ωστόσο, τις εντυπωσιακές τεχνολογικές αναφορές του Ασιμωφ, ήταν έτσι κι αλλιώς μίλια μακριά από την εποχή του ο άτιμος (ή μάλλον έτη φωτός!!).

Εγώ σκεψου διάβασα δύο βιβλία μέσα σε 5 ημέρες και ξεκίνησα το τρίτο χθες βράδυ.

Τα τρία βιβλία και τα δύο πρίκουελ ήταν αρκετά για να με κάνουν να σκεφτώ ότι πρέπει να αφιερώσω αρκετό χρόνο στον αγαπητό κο Ασίμωφ, συν τη δεύτερη τριλογία, την οποία για λόγους ..ψυχαναγκασμού μάλλον δεν θα μπορέσω να αγνοήσω..! Αλλά, ακούγεται ενθαρρυντικό ότι κυλάνε τόσο γρήγορα!!

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ιστορία από το Μουλάρι και ότι θα ήθελα πολύ να δω τον τρόπο που την χειρίστηκε ο Ασίμωφ.

Πράγματι @Πεταλούδα, εδώ υποπτεύομαι πως οι ψυχολογικές & κοινωνικές διαστάσεις του έργου κυριαρχούν και θα έχει πολύ "ζουμί" το δεύτερο μέρος του βιβλίου.
Αν και έχω αρκετά ανοιχτά αναγνωστικά μέτωπα αυτόν τον καιρό, με βλεπω να παραμερίζω κάτι άλλο χάρη του Θεμελιου.

 

[Νιλς]

Δεύτερο Θεμέλιο. Αυτό είναι το όνομα του τρίτου βιβλίου της αρχικής τριλογίας, αλλά και το αντικείμενο του τέλους της ιστορίας. Επαναλαμβάνω δε, ότι η ιστορία κλείνει εδώ. Όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει και τα βιβλία της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας 4 (Foundation's Edge), 5 (Foundation and Earth) και 6 (Prelude to Foundation, το οποίο είναι πρίκουελ, άρα τοποθετείται χρονικά πριν το πρώτο θεμέλιο). Τα βιβλία αυτά θα τα βρείτε στον Κάκτο. Όσον αφορά στο 7 (Forward to Foundation), δεν έχει εκδοθεί στα Ελληνικά. Να ξέρετε, ότι για να γράψω τις παραπάνω σειρές μου πήρε πολύ χρόνο να βρω την σειρά και τις εκδόσεις....
Πάμε στο βιβλίο μας. Θα ακολουθήσω τον δύσκολο δρόμο (κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι ένας περήφανος καουμπόης που βαδίζει προς το ηλιοβασίλεμα) και θα γράψω χωρίς σπόιλερς (να δω πως θα το καταφέρω αυτό).

Πρώτο (από τα δύο) κεφάλαιο : Η έρευνα του Μουλαριού
Δεδομένο α. Το Μουλάρι είναι εδώ ενωμένο δυνατό. Όταν λέγαμε, ότι κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει, δεν κάναμε πλάκα. Ο εκδικητικός αυτός τύπος, τι κάνει; Μεταξύ άλλων, δημιουργεί σε όποιον θέλει, συναισθήματα αγάπης και πίστης προς αυτόν. Και όχι ο Σέλντον δεν είχε λάβει υπ' όψιν μία τέτοια μεταβλητή στο Σχέδιο του. Άλλωστε, το είχε πει. Η ψυχοϊστορία μελετά τις μεγάλες μάζες και όχι το μεμονωμένο άτομο, διότι ένας άνθρωπος μόνος του, είναι απρόβλεπτος. Το Μουλάρι, λοιπόν, για να νιώσει ο απόλυτος άρχων του Γαλαξία (σιγά την τιμή, μιας και ο Γαλαξίας μας φέρει τον τίτλο MilkyWay...) θέλει να αποτελειώσει έναν τελευταίο εχθρό. Ποιον; Το Δεύτερο Θεμέλιο.
Δεδομένο β. Θυμάστε που σας έλεγα, ότι ο Σέλντον είχε προτείνει τη δημιουργία δύο Θεμελίων; ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΤΟ ΘΥΜΑΣΤΕ! Ενιουέι, το θέμα είναι ότι ούτε ξέρουμε αν δημιουργήθηκε, ούτε που, ούτε τίποτα. Αλλά το Μουλάρι στέλνει παντού αποστολές να το βρουν. Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα του πρώτου κεφαλαίου. Η έρευνα για το Δεύτερο Θεμέλιο. Ο αστικός θρύλος λέει, ότι το Πρώτο Θεμέλιο (αυτό για το οποίο διαβάζουμε ως τώρα) αποτελείται από επιστήμονες (φυσικούς, μαθηματικούς, χημικούς) αλλά όχι ψυχολόγους. Και αυτό διότι οι ψυχολόγοι ίσως μπορούν να ερμηνεύσουν το Σχέδιο Σέλντον και, κατά συνέπειαν, να το επηρεάσουν. Κατά τον ίδιο θρύλο, το Δεύτερο Θεμέλιο απαριθμεί μόνο Ψυχολόγους. Επιστήμονες ψυχολόγοι, οι οποίοι είχαν μπροστά τους 300 χρόνια προόδου. Αν υπάρχουν (και είναι μεγάλο ''αν'' αυτό), τι τύχη έχουν απέναντι σε έναν μεταλλαγμένο που διαβάζει την ψυχή σου και παίζει με αυτήν;;

Δεύτερο κεφάλαιο : Η έρευνα του Θεμελίου
Και τώρα το Πρώτο Θεμέλιο ψάχνει για το Δεύτερο. Στο άκουσμα των επιστημόνων ψυχολόγων του Δεύτερου Θεμελίου, οι κάτοικοι του Πρώτου θεωρούν, ότι πρόκειται για κακούς υπερανθρώπους, οι οποίοι παίζουν με το μυαλό όλων. Και ποιος ξέρει ίσως παίζουν και τώρα με το δικό τους..
Εμείς παρακολουθούμε μία μικρή ομάδα επιστημόνων που κάτι έχει βρει. Κάπου κάποιος ξέρει που βρίσκεται το Δεύτερο Θεμέλιο. Όρτσα τα πανιά λεβέντες, ανεβείτε στο πλοίο και πάμε να τους βρούμε! Βίρα τις άγκυρες, λοιπόν!
Nαι βέβαια χμ, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Γιατί όσο αυτή η ομάδα επιστημόνων ψάχνει για το Δεύτερο Θεμέλιο ένας αχανής στόλος επιτίθεται στο Πρώτο Θεμέλιο. Ο αφανισμός είναι ζήτημα χρόνου..

Απίστευτες ανατροπές και σασπένς χαρακτηρίζουν και αυτό το βιβλίο. Ο Ασίμωφ για να μην χάνει τη μπάλα ο αναγνώστης συνεχίζει με το κλασικό μοτίβο της σειράς. Δηλαδή, σε κάθε κεφάλαιο παίζει μία ιστορία από το προηγούμενο κεφάλαιο και μία νέα. Και έτσι το παζλ συμπληρώνεται πηγαίνοντας προς το τέλος...
Η τριλογία κλείνει με απαντήσεις, με σοκαριστικό φινάλε και χωρίς να αφήνει ερωτήματα στον αναγνώστη. Ήταν λες και ο Ασίμωφ ξεκίνησε γνωρίζοντας από την αρχή ποια θα είναι η τελευταία λέξη του βιβλίου. Αυτό το συναίσθημα το είχα νιώσει όταν είδα για δεύτερη φορά την Έκτη Αίσθηση. Δηλαδή, έλεγα α ναι μωρέ δεν μιλάει η μαμά του αγοριού στον Μπρους Γουίλις (παντού κολλάει ο Μπρους Γουίλις).
Σοβαρά για μία πρόταση Νιλς:
Οκ, σοβαρά. Κλείνει μία τριλογία εκπληκτικά καλοδουλεμένη. Όλο το κτίσμα του Γαλαξία, η πλοκή, τα γεγονότα, οι χαρακτήρες, οι ανατροπές, το σασπένς, το παζλ.
Στην πρώτη ευκαιρία θα διαβάσω και την επόμενη τριλογία (για την οποία πράγματι υπάρχει μπόλικος χώρος μιας και ανάμεσα στα γεγονότα του τρίτου βιβλίου και τον ερχομό της Δεύτερης Αυτοκρατορίας μεσολαβεί διάστημα 600 ετών..).

Ευχαριστούμε για το υπέροχο ταξίδι, Ισαάκ Ασίμωφ.

 

[Πεταλούδα]

Αυτό το συναίσθημα το είχα νιώσει όταν είδα για δεύτερη φορά την Έκτη Αίσθηση. Δηλαδή, έλεγα α ναι μωρέ δεν μιλάει η μαμά του αγοριού στον Μπρους Γουίλις (παντού κολλάει ο Μπρους Γουίλις).


Ευχαριστούμε για το υπέροχο ταξίδι, Ισαάκ Ασίμωφ.

Άσε, την πρώτη φορά που είδα την ταινία, μου είχαν πει το τέλος.. αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς!

Ευχαριστούμε για τις καλοδουλεμένες παρουσιάσεις σου, @Νιλς! Με την πρώτη ευκαιρία, θα διαβάσω την τριλογία.

 

[Ιπποπόταμος]

1. Αξίζει να ασχοληθεί κάποιος που έχει χρόνια να διαβάσει (επιστημονικής) φαντασίας;
2. Είναι όντως τόσο πρωτοποριακό ή πλέον μοιάζει κάπως παρωχημένο;
3. Οι μεταφράσεις είναι καλές;
4. Διαβάζοντας τα πρώτα τρία κλείνει η ιστορία ή "πρέπει" να διαβαστούν όλα; (μην φάω και τα νιάτα μου στον Ασίμοφ)

(Ελπίζω να μην έχουν απαντηθεί παραπάνω στα εκτενή σχόλια του @Νιλς , δεν τα διάβασα για αποφυγή σπόιλερ)

 

[Παλαντίνος]

Καλησπέρα στην ομάδα.
Η τριλογία του Foundation είναι τα πρώτα βιβλία που διάβασα μετά από σχεδόν 30 χρόνια!
Τώρα τελειώνω το τρίτο βιβλίο - Το Δεύτερο Θεμέλιο.
Απαντώντας στον @Ιπποπόταμος να πω ότι ναι αξίζει να διαβάσει και δεν είναι καθόλου παρωχημένα!
Οι μεταφράσεις - στον Anubis - είναι αρκετά καλές
Αλλά θα ήθελα με τη σειρά μου να ρωτήσω το @Νιλς , να πάρω και τη δεύτερη τριλογία; Αξίζει; Αν ναι με ποια σειρά να τα διαβάσω; Με τη σειρά που εκδόθηκαν ή με τη χρονολογική σειρά;
Ευχαριστώ προκαταβολικά για την απάντηση!

 

[Παλαντίνος]

Έχουμε και λέμε, Foundation's Edge ή στις εδώ εκδόσεις Γαλαξιακή Αυτοκρατορία 4
Έχουν περάσει 500 χρόνια από την ίδρυση του Θεμελίου και η ιστορία μας είναι η έρευνα του Golan Trevize και του
Janov Pelorat.
Μία έρευνα που ξεκινά από το Πρώτο Θεμέλιο, το οποίο έχει αναπτύξει την τεχνολογία σε τεράστιο βαθμό, με στόχο να αποκαλύψει την ύπαρξη του Δεύτερου Θεμελίου και καταλήγει στην έρευνα για τη Γή.
Ένα ταξίδι που βάζει στο παιχνίδι έννοιές όπως τα robot, οι Αιώνιοι, η Γαία!
Ένα ταξίδι που καταλήγει σε μια σημαντική και απόλυτα κρίσιμη απόφαση!
Ενδιαφέρον και αυτό το βιβλίο, με κομμάτια του να σε κρατούν σε αγωνία.
Δυστυχώς κακή μετάφραση, ή τουλάχιστον εγώ δεν την ευχαριστήθηκα!
Αξίζει να το διαβάσει όποιος έχει διαβάσει και τα τρία πρώτα μέρη της ιστορίας!
Ξεκίνησα το 5ο μέρος, σε λίγες μέρες θα σας πω και για αυτό!
Ελπίζω να σας έδωσα το ερέθισμα να του ρίξετε μια ματιά!

 

[Σελεφά]

Τελείωσα όλη τη σειρά φέτος. Το Forward the Foundation, βιβλίο 7 δε ξέρω αν έχει εκδοθεί στην Ελλάδα.
Η σειρά στο σύνολό της μου άρεσε, και θα ήθελα να διαβάσω και τα προηγούμενα του Ασίμωφ... (είχα διαβάσει παλιά Εγώ το Ρομπότ).
Ξενέρωσα αρκετά με το Μουλάρι και την ύπαρξή του...
Πραγματικά το 2ο βιβλίο δε μου άρεσε καθόλου (νομίζω το 2ο ήταν) και νομίζω ήμουν και επιεικείς με τα 3 αστεράκι.
Το βιβλίο 5 (και 6) ήταν πιο κοντά στα γούστα μου, γιατί είχε σχετικά πιο γρήγορο σε ρυθμό, είχε ταξίδια στο διάστημα και εν ολίγοις δεν είναι επιστημονικό-πολιτικό μπλα μπλα, που απλά με σκοτώνει από τη βαρεμάρα (κύριος λόγος που δε τρελάθηκα με τη σειρά).

Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί όλη η σειρά -αν φυσικά γίνει αρεστή η ιστορία στον αναγνώστη.
Αναφορικά με το "παρωχημένα", θα πω ότι ως ένα βαθμό πιστεύω ότι είναι και αυτό γιατί:
1. Απουσιάζει η γενετική.
2. Απουσιάζουν οι υπολογιστές (γίνεται κάπου αναφορά βέβαια, αλλά είναι μικρής αξίας).
3. Το κοινωνικό πλαίσιο είναι απλά γραμμικό, χωρίς βάθος, απρόσωπο και απαρχαιωμένο.
4. Το Μουλάρι... και αυτό γιατί γράφτηκε σε μια εποχή που γενικά η ιδέα της ψυχοκίνησης και του ελέγχου του μυαλού ήταν στο κόκκινο.

Αν τελικά αποφασίσω να αγοράσω τα βιβλία, μάλλον θα προτιμήσω την αγγλική έκδοση.

Για όποιον ενδιαφέρεται για τη σειρά με τα ρομπότ υπάρχει και αυτή η τριλογία που βασίζεται στα βιβλία του Ασίμωφ.
Τα έχω και δυστυχώς ακόμα δεν τα έχω διαβάσει για να εκφέρω γνώμη.

 

[ΜιΛάμπρος]

Καταρχάς, να δηλώσω πλήρη άγνοια για το γεγονός ότι τα τρία πρώτα βιβλία του Θεμελίου είναι τα τρία πρώτα της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Έχοντας διαβάσει ήδη την τριλογία από τον Anubis, προφανώς θα συνεχίσω με τα υπόλοιπα του Κάκτου, αν και κάτι μου λέει ότι θα τα πάρω όλα τα βιβλία της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας τελικά, γιατί είμαι ψυχαναγκαστικός

3. Το κοινωνικό πλαίσιο είναι απλά γραμμικό, χωρίς βάθος, απρόσωπο και απαρχαιωμένο.

Πάρα πολύ εύστοχο και πάρα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο @Σελεφά. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Αυτό κολλάει με την άποψή που διατυπώνεις για το παρωχημένο του πράγματος:

Αναφορικά με το "παρωχημένα", θα πω ότι ως ένα βαθμό πιστεύω ότι είναι και αυτό γιατί:
1. Απουσιάζει η γενετική.
2. Απουσιάζουν οι υπολογιστές (γίνεται κάπου αναφορά βέβαια, αλλά είναι μικρής αξίας).

Κάπου είχα διαβάσει ένα άρθρο σχετικά με την ικανότητα που έχει το ανθρώπινο είδος να σκεφτεί (όταν γράφει επιστημονική φαντασία γενικά και ειδικά για εξωγήινους πολιτισμούς) πέρα από τα στενά όρια των γνωστικών του δυνατοτήτων, οι οποίες ορίζονται και περιορίζονται εν τέλει από τις παραστάσεις και τα τρισδιάστατα όρια του κόσμου όπου ζούμε. Το άρθρο έκανε αναφορά στον Κατασκευαστή των Άστρων του Στάμπλετον, όπου ο συγγραφέας εξαντλητικά περιγράφει τους εξωγήινους πολιτισμούς που συνάντησε στο ταξίδι του. Οι διαφορές με τις δικές μας κοινωνικές & άλλες παραστάσεις -πέραν της εξωτερικής εμφάνισης και κάποιων βιολογικών στοιχείων- ήταν ελάχιστες ως μηδαμινές. Θέλω να πω ότι σε γενικές γραμμές, είναι αρκετά δύσκολο και επίπονο πνευματικά να εφεύρει ένας συγγραφέας κοινωνικές δομές, πόσο μάλλον να φανταστεί και να "χτίσει" με την πένα του πολιτισμούς εκ του μη όντος. Οταν συμβαίνει αυτό πρόκειται για μεγαλοφυείς συλλήψεις, που όλοι τις διαβάζουμε και τις θαυμάζουμε. Από τα λίγα που έχω διαβάσει, νομίζω μόνο ο Herbert με το Dune έχει κάνει κάτι τέτοιο -αν και φοβάμαι ότι δεν θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω εκτενώς υπέρ αυτής της άποψης.

Η γενική ιδέα νομίζω ήταν πάντα ότι ο άνθρωπος, σε κάμια στιγμή της ιστορίας, θα αποικήσει τα αστέρια, οπότε ό,τι πρόκειται να υπάρξει από κει και πέρα θα είναι ή θα μοιάζει ανθρώπινο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καθώς θα έχει έρθει από μια αρχική μήτρα. Επομένως, ό,τι υπάρχει διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή, μεταφέρεται σε έναν εξωκοσμικό χώρο κάποια στιγμή στο μέλλον και επενδύεται με τις λογοτεχνικές ικανότητες του κάθε συγγραφέα. Έτσι έκανε κι ο Ασίμωφ και "παρέλειψε" τη γενετική και τους ΗΥ. Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν μειώνει τη λογοτεχνική αξία του έργου του και τουλάχιστον στα μάτια μου δεν παρουσιάζεται ως παρωχημένο. Αντιθέτως, παρουσιάζεται ως ένα πάρα πολύ καλό δείγμα λογοτεχνίας ΕΦ του καιρού του, όχι του καιρού μου, και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω. Αν δεν έχεις/έχετε αντίρρηση, θα φέρω ως παράδειγμα τη Χρυσή Ακτή του Robinson (βαθύτατα αγαπημένο βιβλίο) και την τριλογία του Gibson (επίσης βαθύτατα αγαπημένος): παρά το ότι ο κόσμος που περιγράφεται σε αυτά τα βιβλία είναι χρονικά απομακρυσμένος, άρα θα έπρεπε να είναι και πολύ πιο εξελιγμένος, δεν είναι. Αντίθετα, ό,τι περιγράφεται αναφορικά με ΗΥ ή παρόμοια, μας φαίνεται αστείο σήμερα. Κατά τη γνώμη μου, τέτοιες "αστειότητες" δεν μειώνουν την αξία του βιβλίου, ούτε του συγγραφέα του που κατόρθωσε να "δει" πριν κάμποσα χρόνια τα όσα περιγράφει.

Πάντως, εκείνο που με ενόχλησε πολύ με τον Ασίμωφ διαβάζοντας τους προλόγους νομίζω του Θεμελίου, σίγουρα της "Νέμεσης" είναι οι διαρκείς και πολύ σπαστικές αναφορές του στα λεφτά/πληρωμές/συγγραφικά δικαιώματα....

 

[Σελεφά]

Συμφωνώ στα περισσότερα που λες, ειδικά στο πόσο δύσκολο να δημιουργηθεί ένας κόσμος από την αρχή.

Όταν διάβαζα τη σειρά μου φαινόταν τελείως άκυρο να ταξιδεύουν στα άστρα ή να αναφέρονται ρομπότ και να μη ξέρουν τι είναι ο υπολογιστής και πως λειτουργεί παρόλο που υπάρχουν αυτόματα (σαφώς και δεν αναφέρομαι στη λειτουργία του σύγχρονου υπολογιστή, αλλά στην πιο απλή μορφή του, δηλαδή μια συσκευή που της εισάγεις δεδομένα και σου δείχνει το αποτέλεσμα ή την απόσταση ή ό,τι άλλο, πχ σε ένα απλό χαρτί και όχι οθόνη). Τα ρομπότ και ο υπολογιστής δεν ήταν καινούργιες έννοιες, αυτό που έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια από τη πρώτη σύλληψή τους είναι η εικόνα τους. Πχ στο 1984 που γράφτηκε κάπου στο '50 υπάρχει η τηλεοθόνη που είναι μπορώ να πω αρκετά επίκαιρη, ενώ πάντα μου έρχεται στο νου ο Ναυτίλος από το 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, που γράφτηκε τα τέλη του 1800, και πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι. Από την άλλη η γενετική/κλωνοποίηση την εποχή που γράφτηκε η σειρά ήταν νέα έννοια.
Με την ευκαιρία που ανάφερες τους εξωγήινους, αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που λείπει από το Θεμέλιο.

Έκανες αναφορά στον Χέμπερτ (αν και δεν τον έχω διαβάσει) γνωρίζοντας τις ταινίες έχει κλώνο στα βιβλία του. Βέβαια οι 2 σειρές έχουν μια χρονική διαφορά έκδοσης...

Αν και από τα γραφόμενά μου φαίνεται ότι κάνω σύγκριση, να τονίσω ότι η σύγκριση αφορά μόνο στην αληθοφάνεια με βάση την απεικόνιση ενός τεχνολογικού προϊόντος. Δεν έχω σκοπό να μειώσω το έργο του Ασίμωφ. Ο κάθε συγγραφέας έχει κάποιο στόχο για το εκάστοτε βιβλίο που γράφει. Ναι μεν για εμένα είναι λίγο ξεπερασμένος σε κάποια σημεία, αλλά θεωρώ ότι αξίζει κάποιος να του δώσει μια ευκαιρία γιατί η ιδέα της ψυχοϊστορίας αξίζει.

Τέλος, τα περισσότερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας της παλιάς σχολής πέρα του ότι έχουν να κάνουν με τη σύλληψη νέων ιδεών υπάγονται στην κατηγορία sci-fi/fantasy. Δηλαδή περιγράφουν ένα εξελιγμένο κόσμο ή μια ιστορία ενός γήινου σε άλλον πλανήτη, κτλ με κάποια μορφή αληθοφάνειας, η οποία όμως συνοδεύεται και με φανταστικά/μεταφυσικά στοιχεία (πχ Μπενε Γκεσεριτ). Εξαρχής -φαντάζομαι- ότι ξεκίνησε γιατί δεν ήξεραν ακόμα τα "όρια" και έμεινε γιατί δεν χρειάζονται όλες οι ιστορίες να είναι αληθοφανείς. Αυτό το είδος ξεχωρίζει από τα καθαρά βιβλία επιστημονικής φαντασίας της σύγχρονης λογοτεχνίας, που έχει αφαιρεθεί το φανταστικό/μεταφυσικό στοιχείο και γράφουν με βάση του τι είναι εφικτό να γίνει όσον αφορά τις θετικές και τεχνολογικές επιστήμες (πχ το Expanse, Άνθρωπος στον Άρη, κτλ).

 

[ΜιΛάμπρος]

Αν και από τα γραφόμενά μου φαίνεται ότι κάνω σύγκριση, να τονίσω ότι η σύγκριση αφορά μόνο στην αληθοφάνεια με βάση την απεικόνιση ενός τεχνολογικού προϊόντος. Δεν έχω σκοπό να μειώσω το έργο του Ασίμωφ.

Καλημέρα!
Δεν είχα κανένα σκοπό να κρίνω τις απόψεις σου. Αν φάνηκε κάτι τέτοιο ειλικρινά λυπάμαι. Προφανώς δεν διατύπωσα καλά τις σκέψεις μου.

Τέλος, τα περισσότερα βιβλία επιστημονικής φαντασίας της παλιάς σχολής πέρα του ότι έχουν να κάνουν με τη σύλληψη νέων ιδεών υπάγονται στην κατηγορία sci-fi/fantasy. Δηλαδή περιγράφουν ένα εξελιγμένο κόσμο ή μια ιστορία ενός γήινου σε άλλον πλανήτη, κτλ με κάποια μορφή αληθοφάνειας, η οποία όμως συνοδεύεται και με φανταστικά/μεταφυσικά στοιχεία (πχ Μπενε Γκεσεριτ). Εξαρχής -φαντάζομαι- ότι ξεκίνησε γιατί δεν ήξεραν ακόμα τα "όρια" και έμεινε γιατί δεν χρειάζονται όλες οι ιστορίες να είναι αληθοφανείς. Αυτό το είδος ξεχωρίζει από τα καθαρά βιβλία επιστημονικής φαντασίας της σύγχρονης λογοτεχνίας, που έχει αφαιρεθεί το φανταστικό/μεταφυσικό στοιχείο και γράφουν με βάση του τι είναι εφικτό να γίνει όσον αφορά τις θετικές και τεχνολογικές επιστήμες (πχ το Expanse, Άνθρωπος στον Άρη, κτλ).

Έχω την εντύπωση ότι τα παλιότερα βιβλία sci-fi είχαν πολύ υλικό για να χτίσουν, αν σκεφτούμε το ψυχροπολεμικό περιβάλλον της εποχής με τη διαρκή απειλή των πυρηνικών, τον αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος, τις νέες ανακαλύψεις που γέμιζαν τον κόσμο είτε με ελπίδα για ένα καλύτερο (=εύκολο & άνετο) μέλλον, είτε με φόβο και σκεπτικισμό κλπ. Φαντάζομαι το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και με τα σύγχρονα έργα sci-fi-τα οποία δυστυχώς δεν παρακολουθώ από κοντά.
Από την άλλη, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αυτό το είδος λογοτεχνίας (ο Ασίμωφ είναι μια καλή περίπτωση) για το λόγο ότι εκφράζουν και κάποιες αγωνίες της εποχής, ανησυχίες, φόβους κλπ, πλάθοντας λογοτεχνικά ένα μέλλον που όλα αυτά είτε πραγματοποιούνται προς όφελος της ανθρωπότητας, είτε προς ζημίαν της. Νομίζω ότι οι κανόνες του Ασίμωφ για τα ρομπότ δεν είναι τυχαίοι, ούτε και το σύμπαν του Χέρμπερτ, που εκφράζει οικολογικές ανησυχίες. Σε κάθε περίπτωση, και πέρα απ'όσα λέμε εδώ, βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις συνδέσεις που κρύβονται σ'ενα βιβλίο με το περιρρέον κλίμα της εποχής που γράφτηκε-ειδικά όταν πρόκειται για sci-fi.

 

[Σελεφά]

Καλημέρα!
Δεν είχα κανένα σκοπό να κρίνω τις απόψεις σου. Αν φάνηκε κάτι τέτοιο ειλικρινά λυπάμαι. Προφανώς δεν διατύπωσα καλά τις σκέψεις μου.

Δε το έγραψα γιατί θεώρησα ότι με έκρινες, αλλά για να είμαι ξεκάθαρη. Επειδή είμαι και σε άλλα φόρουμ (ξένα),
προσπαθώ να είμαι όσο μπορώ ξεκάθαρη για να αποφύγω την φαγωμάρα.
Γενικά στα ξένα υπάρχει το φαινόμενο αυτό σε μεγάλο βαθμό και μου έμεινε κουσούρι.