Τίτλος : Άγιοι Τίποτα
Συγγραφέας : Κωνσταντίνος Κέλλης
Γλώσσα : Ελληνικά
Εκδόσεις : BELL
Έτος έκδοσης : 2019
Σελίδες : 440
ISBN: 9789606207648
ΥΠΟΘΕΣΗ
Η υπόθεση του βιβλίου ξεκινάει με την εισαγωγή δύο παράλληλων ιστοριών, δύο προσώπων που φαινομενικά δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Ωστόσο, οι δυο αυτές ιστορίες κάποια στιγμή θα συγκλίνουν. Οι ιστορίες αυτές είναι της Ηλιάνας Αχτάρη και του Στέφανου. Επίσης για διαφορετικούς λόγους και σκοπούς θα βρεθούν αυτά τα δυο πρόσωπα στο ίδιο βαγόνι τραίνου, όπως επίσης θα φτάσουν και στον ίδιο προορισμό. Ο προορισμός ονομάζεται Άγιοι.
ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
Στην ερώτηση αν ο τίτλος καλύπτει το περιεχόμενο, η απάντηση είναι ναι. Στους Αγίους ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Κανένας δεν ξέρει αν κυλάει πιο γρήγορα, ή πιο αργά από ό,τι στον δικό μας κόσμο. Οι Άγιοι είναι ένας αρχαίος, ένας παλιός προορισμός όπου υπάρχει πολύ πριν κατονομάσουμε τους θεούς. Είναι ένα limbo. Είναι ένα μέρος πριν το παραπέρα. Είναι το Τίποτα. Οι Άγιοι, λοιπόν, όπως και κάθε άλλο μέρος έχει δεχτεί τα πλήγματα του χρόνου. Έχει διαβρωθεί από τους ανθρώπους, από τις ψυχές και τα πιστεύω. Και η Ηλιάνα Αχτάρη, μεταξύ άλλων, καλείται να σώσει αυτό τον τόπο και αυτούς που κατοικοεδρεύουν έστω και προσωρινά.
Τα θέματα που καλύπτει ο Κέλλης είναι ποικίλα. Για άλλη μια φορά θίγει το Πένθος, όπως και στη Σκιά. Για τον Κέλλη, αλλά και στους φανατικούς αναγνώστες του είναι πλέον ξεκάθαρο, πως ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά το πένθος. Το πένθος όμως δεν περιορίζεται για την ανθρώπινη ζωή, αλλά και για αυτά που ποθήσαμε αλλά δεν είχαμε. Πενθούμε για τις αναστολές μας, τις ανασφάλειες, τις φοβίες και τα λάθη μας.
Αλλιώς πενθεί κάποιος για το χαμό του παιδιού του, αλλιώς πενθεί κάποιος για τον πατέρα και τη μητέρα του, αλλιώτικα κάποιος για το σύντροφο που αγάπησε ή και δεν αγάπησε, κάπως διαφορετικά ένας άλλος για το σώμα που είναι η φυλακή του, και εντελώς αλλιώς κάποιος άλλος για την κληρονομιά του ονόματος του και του καθήκοντος που φέρει. Μια κληρονομιά που κουβαλάει στους ώμους του, αλλά δεν θέλησε ποτέ να διεκδικήσει.
Ο Τίτος Πατρίκιος στο “ο Πειρασμός της Νοσταλγίας” (σελ.81), είχε γράψει:
Στην λογοτεχνία όταν μιλάς για τους άλλους πρέπει να τούς παρουσιάζεις τροποποιημένους. Αλλιώς οι αναγνώστες θα καταλάβουν για ποιους μιλάς. Και όταν μιλάς για τον εαυτό σου πρέπει να μην τον τροποποιείς καθόλου. Έτσι οι αναγνώστες δεν θα καταλάβουν ότι μιλάς γι’αυτόν. Ή, πιο απλά, στην λογοτεχνία πρέπει να τροποποιείς τους άλλους , αλλά όχι τον εαυτό σου. Elementary, my dear Watson!
Αν ψάχνουμε όμως βιωματικά στοιχεία στους χαρακτήρες του Κέλλη, νιώθουμε την ανάγκη να τους ξεψαχνίσουμε να δούμε που βρίσκονται τα μάτια και τα αυτιά του Κέλλη. Ο Κέλλης, λοιπόν, με υποκειμενικά κριτήρια έχει αγαπήσει όλους τους χαρακτήρες του και μαζί με αυτόν και εμείς. Ο καθένας κουβαλάει την δική του ιστορία, είτε είναι μεγάλη είτε μικρή. Τα βιωματικά στοιχεία του Κέλλη μπορεί να βρίσκονται ή σε όλους τους χαρακτήρες ή σε έναν, αλλά δεν θα τον βρούμε όσο κι αν ψάχνουμε στη σάρκα του βιβλίου. Elementary, my dear Watson!
Νομίζω δεν χρειάζεται απάντηση το ερώτημα για το αν ο Κέλλης είναι βαθιά επηρεασμένος από την ελληνική παράδοση. Από το σπιτικό αχνιστό ψωμί, το μισογκρεμισμένο επαρχιακό σπίτι, το εγκαταλελειμμένο σχολείο, τη μοναχική εκκλησία.
Το τέλος του βιβλίου αρμόζει στον ατόφιο μυθιστορηματικό τρόμο.
Στο τέλος όλοι σμίγουμε με...
«Λυπάμαι που εγώ δεν μπορούσα», συνέχισε η φωνή εκεί σαν να μην την είχε ακούσει καν. «Σχώρα με».
Η Ηλιάνα συνέχισε να κοιτάζει το μόνιτορ. Τα φωτάκια του είχαν σβήσει εντελώς. Το ίδιο και τα παράσιτα. Παρ'όλα αυτά η φωνή της γυναίκας ακουγόταν καθαρά από το ηχείο.
Last edited:
