Λογοτεχνικοί ήρωες που θαυμάσαμε

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

Δεν είχαμε ένα νήμα για τους ήρωες της λογοτεχνίας που θαυμάσαμε και είπα να το φτιάξω )

-Σέβερους Σνέιπ γιατί αγάπησε αληθινά

-Αλέξης Ζορμπάς γιατί ήξερε πράγματα που όλοι αγνοούμε

Φράτε Λεόνε (Ο Φτωχούλης του Θεού) γιατί ο δρόμος που προσπάθησε να ανέβει ήταν κακοτράχαλος

-Μπίλμπο Μπάγκινς- Χόμπιτ γιατί απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν ξέρουμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας

«Μελιτζάνας»-Οδός Αβύσσου Αριθμός 0 γιατί κατάφερε να ξαναγίνει άνθρωπος

Εσείς ποιον λογοτεχνικό ήρωα θαυμάσατε;

 

[Λευτέρης Λ]

τον Μερσώ στον "Ξένο" του Καμύ

Spoiler

για τη συνειδητή αποστασιοποίησή του που τον οδηγεί στα πρόθυρα της κατανόησης (και όχι απλής αποδοχής) του παράλογου

τον Χάουαρντ Κάμπελλ στο "Μητέρα νύχτα" του Βόνεγκατ

Spoiler

επειδή επέλεξε τη σιωπή για το γενικότερο συμφέρον, ζώντας για χρόνια με το στίγμα του προδότη, ενώ δεν ήταν

τον Τζιοβάνι Ντρόγκο στο "Η έρημος των Ταρτάρων" του Μπουτζάτι

Spoiler

επειδή ακολούθησε την εσωτερική του φωνή, αδιαφορώντας για το "εύκολο" μέλλον

τον Γιοσάριαν στο "catch22" του Χέλλερ

Spoiler

επειδή κατάφερε τελικά να σπάσει το φαύλο κύκλο του παραλογισμού ( άλλο παράλογο κατά Καμύ, άλλο παραλογισμός)

τον Μπάρτλμπυ στο "Μπάρτλμπυ, ο γραφέας" του Μέλβιλ

Spoiler

επειδή με τη στάση ζωής που υιοθέτησε έκανε πράξη την ελεύθερη βούληση

Πιθανότατα, κάποιοι από τους παραπάνω είναι αυτό που λέμε αντι-ήρωες

 

[Χήθκλιφ]

Τον Γιοχάνες Κράισλερ (Βίος και πολιτεία του γάτου Μουρ) για τον παράξενο, εκκεντρικό ιδεαλισμό του.
Την Ντούνια Ρομάνοβνα (Έγκλημα και Τιμωρία) για τον αγέρωχο χαρακτήρα, την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια και τον δυναμισμό της.
Την Ματθίλδη ντε λα Μολ (Το Κόκκινο και το Μαύρο) για τον αγέρωχο χαρακτήρα, την υπερηφάνεια και το εγκεφαλικό πάθος της.
Την Αδέλα δε Οτέρο (Ο δάσκαλος της ξιφασκίας) για τον αγέρωχο χαρακτήρα, για την υπερηφάνεια, τον δυναμισμό, και την τυφλή αφοσίωση σε αυτά που πίστευε.
Την Κλάρα Ρέγιες (Η Κλάρα στο μισοσκόταδο) για το θάρρος και την ικανότητα να απεκδύεται την προσωπικότητα της για να γίνει ένα με την Τέχνη.
Και φυσικά τον Χήθκλιφ για το πέρα από ανθρώπινα όρια διάπυρο πάθος και την υπερβατική αφοσίωση του.

 

[Ροντιόν]

Τον Χένρι Τσινάνσκι για το λούμπεν του χαρακτήρα του.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Τον Χένρι Τσινάνσκι για το λούμπεν του χαρακτήρα του.

Ροντιόν δεν έχω ιδέα τι θα πει "λούμπεν",αλλά ο Χανκ είναι και δικός μου αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας

 

[Μαργαριτα]

Την Τζέιν Ευρ γιατί από μικρή έπρεπε να σταθεί μόνη της στα πόδια της για να φτιάξει μια καλύτερη ζωή και αργότερα όσα βάσανα κι αν πέρασε ήταν κανονικό αντράκι !

Την Φαντίνα από τους Άθλιους γιατί

Spoiler

αν της ζητούσαν να δώσει και τη ζωή της για να πάρει η μικρούλα της φάρμακα θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.Που να ξερε η καημενούλα ότι την κορόιδευαν .

Τον επίσκοπο Μυριήλ πάλι από τους άθλιους γιατί άνθρωποι σαν κι αυτόν πιστεύω υπάρχουν 2-3 στο κόσμο .

Τον Σνέιπ από το Χάρι Πότερ, όποιος ξέρει την ιστορία ως το τέλος θα με καταλάβει .

Τον Ντόμπυ από το Χάρι Πότερ γιατί

Spoiler

κατα βάθος ήταν θαρραλέος και κατάφερε να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα ξωτικά και να μείνει ελεύθερος .

Την Φιόνα από το Τριανταφυλλάκι γιατί

Spoiler

είχε ένα στόχο , τον ακολούθησε και έφτασε πολύ ψηλά από πάρα πολύ χαμηλά και με πολλά βάσανα στην πλάτη.

Τον Λάντον από το A walk to remember γιατί

Spoiler

ακόμα και αν η Τζέιμι δεν ήταν ετοιμοθάνατη πάλι θα την παντρευόταν και γενικά για όλα αυτά που έκανε για εκείνη .

 

[Φαντινα]

Τον Επισκοπο Μυριηλ απο τους ΑΘΛΙΟΥΣ διοτι ειναι ενας αληθινος αγιος,διοτι αναδεικνυει το μεγαλειο της χριστιανικης αγαπης μακρυα απο τυπους κ γιατι αποδεικνυει το μεγαλειο για το οποιο ειναι προορισμενη καθε ανθρωπινη υπαρξη.

Τη Φαντινα διοτι διδαξε ως πορνη την αληθινη αρετη,και την απολυτη θυσια.Ενα πλασμα που εφτασε στο υψιστο σημειο να απαρνηθει ολοκληρωτικα τα δεσμα του Εγω του κ να το προσφερει αυτουσιο...

Το Νικητα Δροσακη απο τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ,για την οξυτητα της σκεψης του,για την αφοσιωση του στο ιδανικο μιας δικαιης κοινωνιας,για την ντομπροσυνη και για την αυταπαρνηση του.Παλικαρι με ολη τη σημασια του ορου.

Τη Βουλγαρα Μανα Αντζιω(ΖΑΒΑΛΗ ΜΑΙΚΟ) απο το Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ του Μυριβηλη γιατι η μητροτητα γι αυτην ηταν λαχταρα για ειρηνη και αγαπη που διαχεεται προς ολα τα ανθρωπινα πλασματα ακομη κ τον εχθρο,που απειλει και το ιδιο το παιδι σου...

Το Μαρκο απο το ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ ΣΥΡΤΑΡΙ της ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ ΤΡΑΥΛΟΥ,γιατι με ολα του τα παθη ,την κρισιμη στιγμη εκανε την υπερβαση.

 

[Ματσαμπλόκος]

Ωραίο νήμα. Θα γράψω αυτούς που έχω φρέσκους ή μου έρχονται με τη μία στο μυαλό και όταν θυμηθώ κι άλλους θα επανέλθω.

- Τον δεκανέα Νώντα Πινάτση και τον διοικητή Σγουρό, από το "Πλατύ Ποτάμι" του Μπεράτη
- Τη συγκλονιστική θεία Ρουσάκη, από το "Ο Ηλιος του Θανάτου" του Πρεβελάκη
- Τον μπαρμπα Θώμη, από το "Καληνύχτα, ζωή" του Λουντέμη
- Τον Ραζουμίχιν, από το "Εγκλημα και Τιμωρία"
- Τον Ιβάν, τον Αλιόσα, αλλά και τον Γκριγκόρι από τους "Αδελφούς Καραμαζόφ"
- Τον υπέροχο Μπόμπο ή αλλιώς καθηγητή Μινβένγκεν από τον "Τέταρτο Σπόνδυλο" του Μάρτι Λάρνι
- Τον Ζορμπά, εννοείται, αλλά και τον Μιχελή από τον "Χριστό" του Καζαντζάκη
- Τον παπα-Νικόλα του Κοσμά Πολίτη, από το βιβλίο "Στου Χατζηφράγκου"
- Τον Ιντζέ Μεμέτ από το ομώνυμο βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ

Και άλλοι πολλοί, πού να τους θυμηθώ με τη μία όλους...

 

[Φαντινα]

Ενας ηρωας για τον οποιο αισθανθηκα βαθυ σεβασμο ,θαυμασμο,αγαπη ηταν ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ,ο κομμουνιστης συντροφος του κεντρικου Μικρασιατη ηρωα στο μετωπο της Μικρασιατικης Εκστρατειας απο τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ,της Διδως Σωτηριου..

Ηταν γλυκυτατος,ευθυβολος ,αλληλεγγυος και αδιαπραγματευτα ιδεολογος.

Spoiler

Οταν δε,του δοθηκε η ευκαιρια να βολευτει και να γλυτωσει τα επερχομενα δεινα ,αυτος αρνηθηκε την ευκαιρια για να μεινει πιστος στη φιλια και στα ιδανικα του.Παραπεμπει λιγο στο Σωκρατη που οταν μπορουσε να αποδρασει απ[ο την αδικη καταδικη του,αυτος επελεξε το κωνειο για να μην προδωσει τις αξιες που πρεσβευε.

Ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ ειναι ο ιδανικος κομμουνιστης /πατριωτης κι ενα βαθια ερωτικο πλασμα!!!!

 

[Επαμεινωνδας]

Ο Μακαρ Ιβανοβιτς στον Εφηβο...
Ανθρωπος ταπεινος,σοφος, μα πανω απ ολα ειχε αγαπη μεσα του.

 

[Βλαδίμηρος]

Ο Καραβέλας, από το "η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα", του Κωνσταντίνου Θεοτόκη!
Πολύ γλυκιά φιγούρα. Ένας γέρος που όλα του τα χρόνια έφυγαν στα χωράφια και τη δουλειά, ερωτεύεται μια νεαρή που ξέρει ότι δεν έχει ελπίδες για ανταπόκριση στον έρωτα του, αφού υπάρχει μεγάλο φάσμα ανάμεσα τους. Περιφρονιμένος από όλους, αλλά κυρίως από αυτήν, ακολουθεί -και μάλιστα συνειδητά- μια πορεία προς την καταστροφή που όμως δεν τον νοιάζει, γιατί ο έρωτας του είναι ανυπότακτος.

Από την πρώτη γνωριμία μας δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου ο Καραβέλας!

 

[Μπου Ραντλι]

Ροντιόν δεν έχω ιδέα τι θα πει "λούμπεν",αλλά ο Χανκ είναι και δικός μου αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας

"Λούμπεν", από το γερμανικό "lumpen"= κουρελιάρης,είναι ο άνθρωπος του περιθωρίου,της χαμηλότερης κοινωνικής υποστάθμης.Σύμφωνα με την μαρξιστική αντίληψη είναι οι άνθρωποι χωρίς μέλλον και προοπτική,πραγματικοί αλήτες, που χρησιμοποιούνται συχνά από την εξουσία εναντίον της εργατικής τάξης.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Ευχαριστώ, Μπου. Μορφώθηκα πάλι.

 

[Καλικάντζαρος]

Ρομπερτ Λαγκτον του Νταν Μπραουν.

 

[Συμπριεν Μερε]

Οι περισσοτεροι αγαπημμενοι μου ηρωες ειναι γραμμενοι από τον Ιουλιο Βερν.Σιγουρα δεν θα ξεχασω τον πλοιαρχο Νεμο,τον Συμπριεν Μερε καθως και τον τρελο επιστημονα Οτο Ριντενμπροκ.

 

[Έρση]

Τον Γιάννη Αγιάννη (Οι Άθλιοι) για τη ταπεινότητα,το σθένος,την αυτοθυσία και τη ψυχική ανωτερότητα.
Τον Ρολάνδο (Η γέφυρα των στεναγμών) για την αξιοπρέπεια, την καλοσύνη,την ευγένεια και το θάρρος.

 

[Βάγγυ]

-Τη Σουζι Σόλομον (Τα παραδεισένια οστά) γιατί και μεσα απο το θάνατο της δίνει ελπιδα και αισιοδοξία και μας ξεναγεί στον παράδεισο της με δυναμη ψυχής.
- Το θάνατο και τη Λίζα Μεμινγκερ γνωστή ως Κλέφτρα των βιβλιων (απο το ομώνυμο βιβλίο) γιατί σε ταξιδεύουν, σε κανουν να κλαις και γελάς.
- Τη Φρίντα Κλαιν (πρωταγωνιστρια σε σειρα βιβλίων των N. French) γιατί είναι ανεξάρτητο άτομο με ρεαλισμο, άτομο που όσο κι αν προσπαθει να το κρύψει έχει τις αδυναμίες της αλλά κρατιέται δυνατή.
- Μις Μαρπλ και Ηρακλής Πουαρώ, γιατί πολυ απλα μέσω αυτών αγάπησα την αστυνομική λογοτεχνία.

 

[Έλλη Μ]

Χθες, κατά το μοναχικό ξεφλούδισμα καρότων (τω όντι), σκεφτομουν το Εκκρεμές και συνειδητοποίησα οτι, από την πρώτη φορά που το διάβασα και έκρινα πολύ αυστηρά τον Μπέλμπο χαρακτηρίζοντάς τον ως ενα κυνικό, καταπιεσμένο και νευρωτικό πλάσμα, ειναι από τους λίγους ήρωες που πραγματικά -τελικά- εκτίμησα και συμπόνεσα (μετά την τέταρτη ανάγνωση). Ενας χαρακτήρας που έχει έντονα ανεπτυγμένη την αίσθηση του Γελοίου και της Ειρωνίας ενώ ταυτόχρονα -και αφού απορρίπτει σχεδόν τα πάντα- αναζητά το Απόλυτο (πχ. το άπιαστό του κι αποθηκευμενο, η "πόρνη αγία" Λορέντζα). Κι ας καταστράφηκε.
Μετά σκεφτομουν οτι -τελικά- οι άνθρωποι "αναγνωρίζονται" μέσα από τις εμμονές τους ή στις εμμονες του Άλλου αναγνωρίζεις τον Εαυτό σου, αλλά δε θυμάμαι πώς τα συνέδεσα όλα αυτά με τρόπο τέτοιο που να βγάζει νόημα.

 

[Φλέγρα]

Δεν ξέρω ούτε εγώ πως τα συνέδεσες, αλλά σ'αυτό το βιβλίο όλα συνδέονται κάπου κάπως. Συμφωνώ απολύτως για το πρώτο μέρος της καροτοανάλυσης όμως. ))

 

[Παράδοξος]

Χερέρα / Κολέρ για το σύνολο του χαρακτήρα: Μπαρμπά Γκοριό - Χαμένες ψευδαισθήσεις - Εταίρες του Παρισιού