Μελών αναμνήσεις

(ένιωσα 50 στα 25:)))), τώρα είμαι γύρω στα 70).
Για να μη νομίζετε πως η υπερβολή μου δεν έχει μεγάλη δόση αλήθειας.
Όταν άνοιξαν οι παιδικές χαρές, είχα πάει το παιδί μιας φίλης μου στις κούνιες. Συχνά, για να διασκεδάσω τον εαυτό μου, παίζω το παιχνίδι "Τι θα ήθελες, τώρα;". Εκεί στο κούνια-μπέλα και με τον ήλιο ντάλα, σκέφτομαι, τώρα θα ήθελα να πάω στις απέναντι κούνιες (για πιο μεγάλα παιδιά) και αφού "κουνηθώ", μια παγωμένη κόκα κόλα, και ένα τσιγάρο. Σε κάποια φάση γυρίζω για να κοιτάξω με θλίψη αυτό που η ηλίκια μου δεν μου επιτρέπει, και βλέπω μια γιαγιά να κάνει κούνια. Παίρνω θάρρος από την σούπερ γιαγιά, και την επόμενη φορά που τα παιδιά είχαν λακίσει για τηλεκπαίδευση και είχα μείνει εγώ με το νήπιο, λέω της μικρής, εσύ βολέψου εδώ, κρατήσου καλά από τις αλυσιδες, και κοίτα απέναντι που θα κάνω κούνια μαζί σου. Ε, στη δεύτερη ταλάντευση, ζαλίστηκα, μου ήρθε αναγούλα, κι έβαλα γρήγορα τα πόδια για φρένο μη τρομάξω το παιδί. Ποιος; ΕΓΩ, που χαιρόμουν με τα καρχαριάκια στο αλού φαν παρκ.
 

Χρυσένια

Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Ειχα παει στα 19 μου Αλου φαν παρκ με εναν πρωην συμμαθητη μου, που στο σχολειο ειχαμε σχεση, αλλα εκεινη τη φαση ημασταν στα μαχαιρια! Δεν θυμαμαι καν ποιός το προτεινε σε ποιόν και ουτε τι σκοπο ειχαμε, γιατι και μετα το Αλού στη διαδρομη προς το σπιτι παλι πλακωνόμασταν!
Ανεβαινουμε στο κρέιζι μάους με ενα αγνωστο ζευγαρι στην ηλικια μας, το οποιο παραλιγο να χωρισει κατα τη διαρκεια του παιχνιδιου, γιατι η κοπελα ανεβηκε με πιεση του φιλου της, ενω φοβοταν πολυ! Το μάους πηγαινε σαν τρελο, ειχα τρομοκρατηθει και οι αλλη ουρλιαζε στο αγορι της "Χωριζουμεεεε!!!". Εγω με την ψυχη στο στομα , δηθεν ψυχραιμη, τους ελεγα "Ηρεμηστε σας παρακαλω, σας ακουνε ολοι". Κατεβαινουμε κατω και η κοπελα ετρεχε, ο αλλος την κυνηγαγε, μιλαμε για show!! Kαι μου λεει ο φιλος "Παλι καλα που εμεις ηρθαμε χωρισμενοι και γλιτωσαμε τα πολλα καραγκιοζιλικια"! (:μουάχαχα:)
Μετα ανεβαινουμε στη ροδα και ημασταν απεναντι ο ενας απο τον αλλον! Εγω εκει τρομαξα περισσοτερο , γιατι ηταν πολυ αργη και σταματουσε, οταν βρισκομασταν πολυ ψηλα, οποτε εκεινη την ωρα ειχα τα ματια μου κλειστα και απο το στρες ηθελα απο καπου να πιαστω. Για αυτο επιανα με κλειστα ματια τα ποδια του κοντα στα γονατα.:χαχα: Και ελεγε εκεινος με ναζι "Το ξερω οτι με θελεις, αλλα μας κοιταει ο κοσμος...Σταμάτα...:φρύδια:" (:μουάχαχα:)
Στο τελος κανω το λαθος να φαω χοτ ντογκ με κρεμμυδια και να πιω γρανιτα φραουλα ενα τεταρτο πριν ανεβω στα καρχαριακια. Ενιωσα ζαλη τρελη!! Σταματαει ο πρωτος γυρος και μου λεει ο υπαλληλος "Μηπως θελεις να κατεβεις"? Λεω "Οχι ειμαι καλα!", και γυρναει τοτε και μου λεει ο φιλος μου "Αφου εχεις τα χαλια σου...Μια ζωη φιγουρα θες να κανεις:γρμβ:"! Κατεβηκα και το στομαχι μου ηταν χαλια για δυο ωρες. Πηγα σπιτι και δεν μπορουσα να ηρεμησω.
Παντως μου αρεσε πολυ το παιχνιδι με τις βαρκες στο νερο , το αλλο με τη βαρκα, που πηγαινε περα δωθε και ενα αλλο που λεγοταν "σκουληκι"???? Δεν θυμαμαι πώς! Ειχαμε μπει και στο house of fear και σε αλλα.
Ηταν η τελευταια φορα, που πηγα σε λουνα παρκ.
 
Last edited:
Η τελευταία φορά που πήγαμε στο αλού ήταν πριν 8-9 χρόνια, ανεβήκαμε στο 4G και ήταν από τα καλά και δυνατά ρεζιλίκια μας, μπορώ να πω. Τα είδα όλα. Είδα και τον Κηφισό ανάποδα. Ούτε που θυμάμαι τι ούρλιαζα. Νομίζω κάτι για πιάτα, κάτι για την μαμά μου... Φοβερή εμπειρία, ήμουν για κανά 3ήμερο λες και είχα κουμπώσει ταβόρ. Ρε, δεν με ένοιαζε τίποτα. Μη ειρωνική Άσπα Τσίνα φάση, δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου, όλα καλά θα πάνε κτλ. Την 1η φορά (πριν 13-15 χρόνια) στο αλού έπαθε ο Τσίου ό,τι έπαθες εσύ @Χρυσένια με τα καρχαριάκια. Τον άκουγα δίπλα μου που έλεγε "Δεν μπορώωω", τον άκουγαν και κάτι μικρά στα άλλα καρχαριάκια, γελούσαν κι αυτά με μας. Με είχε πιάσει νευρικό γέλιο, και όσο γελούσα τόσο με "έβριζε" βογγώντας "Αναίσθητη, δεν μπορώ σου λέω" κτλ. Έκλαιγα από τα γέλια. Ε, μετά τον έβαλα να καθίσει σε ένα ξύλινο φράχτη εκεί κοντά. Στο μάους, όμως, και στο σκουλήκι (που δεν είναι για όσους είναι πάνω από 1.80, με μελανιές στα πόδια έφυγε ο Τσίου) ατάραχος. Εκεί (στο μάους) ήταν που νόμιζα ότι θα πεθάνω. Δεν ξέρω αν θυμάσαι @Χρυσένια , τις στροφές τις έπαιρνε τόσο απότομα που λίγο ήθελες για να φύγεις από τη θέση σου και να γίνεις χαλκομανία στην μαρκίζα του "Ένα".
Η πρώτη φορά (γενικά) που πήγα σε λούνα παρκ, ήτανΤΟΤΕ στο παλιό της παραλιακής, εγώ και οι άλλοι 11 θεοί του Ολύμπου. Μέχρι πρόσφατα το μπέρδευα με το Rodeo, κάθε φορά που έβλεπα πλάνα σε ταινία (νόμιζα ότι ήταν το ίδιο), και ενώ έμπαινα μόνο στην μπαλαρίνα και στο χταπόδι (σαν τα καρχαριάκια), την τελευταία φορά είπα να μπω στο ταψί. Τι το ήθελα, έκανα ρεζίλι την νονά μου, άνοιξα τον αχόρταγο και έβριζα τον χειριστή του μηχανήματος. Φύγαμε ερείπια από τους πόνους.
Ωραίες εποχές.
 
Που το θυμήθηκες ρε @Τσίου το Ροντέο? Αυτό είναι το δικό μου παρθενικό entrance σε λούνα παρκ! (εντάξει καρφώνομαι)

Μέχρι πρόσφατα, σχετικά, πήγαινα τις κόρες μου σε αυτά τα σαδομαζό λούνα νταρκ και την πάλευα (οπότε "γατάκια σας έχω" ακόμα στις ζαλάδες και τις παρενέργειες). Πάντως έχω να πω ότι έχω τύχει, προ πολλών δεκαετιών, σε ένα πράγμα που ήταν σαν φυγόκεντρος και ήσουν όρθιος δεμένος με αλυσίδες και σε γύρναγε με ταχύτητα. Αυτό ήταν σε ένα περιοδεύον λούνα παρκ στο Leicester (στην Αγγλία). Ε λοιπόν εκεί, αισθάνθηκα για πρώτη και μοναδική φορά (ακόμα σαν εφιάλτη το σκέφτομαι) τι σημαίνει "μου ζάλισαν τα @ρχιδι@". Στην κυριολεξία, όμως. Ζαλάδα που ξεκινάει από εκεί κάτω - ότι πιο φριχτό υπάρχει για έναν άντρα. Ίσως το μηχάνημα να ήταν κατασκευασμένο μόνο για γυναίκες. Ίσως ήταν κάποιο όργανο βασανιστηρίων των Αγγλοσαξόνων - έχουν παράδοση αυτοί σε τέτοια (Αναφορά το μουσείο London dungeon, εάν πάτε, επισκεφτείτε το). Δεν θα μάθω ποτέ. Τρεις ημέρες έκανα να συνέλθω.
 

Χρυσένια

Αρχαιολόγος του Φόρουμ
@Τσίου εχω λιωσει στο γελιο με την περιγραφη σου...:μουάχαχα::μουάχαχα::μουάχαχα:
Αυτο θυμαμαι και εγω!! Πολυ αποτομες στροφες στο μαους και τρανταζόμασταν ολοκληροι!!!. Ειχα και μια τσαντα ωμου και την κρατουσα πολυ σφιχτα για να μη μου φυγει! Κατεβηκαμε μετα και του λεω "Νομιζα θα φυγει η τσαντα μου απεναντι!" και μου απανταει" Εγω νομιζα πως θα φυγω εγω απεναντι!!":χαχα::χαχα:
Το σκουληκι μου αρεσε γιατι ηταν "περιπατος"...πιο πολυ fun , παρα τρομος!
Οντως ,@Τσίου , ωραιες εποχες!!:)
 
@ΚρίτωνΓ ψάχνοντας στο google! Το έβλεπα συχνά σε όλες τις ταινίες της δεκαετίας του 80, και επειδή είχα μαράζι που δεν πρόλαβα την ντίσκο Ντόριαν Γκρέι (όπως η μητέρα), έλεγα τουλάχιστον πηγαίνα σε αυτό το λούνα παρκ, αλλά δεν. Τώρα κάτω από το όνομα της μητέρας, μπήκε και το δικό σου :γρμβ:.
σε αυτά τα σαδομαζό λούνα νταρκ και την πάλευα (οπότε "γατάκια σας έχω" ακόμα στις ζαλάδες και τις παρενέργειες).
:μουάχαχα:Πάει, δηλώνω μπούλα.
(Μεταξύ μας, το έχω νιώσει αυτό που λες. Ευτυχώς που τώρα θα φάω, αλλιώς και μόνο στην ανάμνηση νιώθω σα να ασπρίζω)
(Μεταξύ μας μέρος δεύτερο, μου αρέσουν οι αναφορές σου. London dungeon, σημειώθηκε).

@Χρυσένια, λύγισα :μουάχαχα:. Σε έκανα εικόνα να κρατάς σφιχτά την τσάντα σαν θερμόμετρο. Ήταν όντως επικίνδυνο, όχι επειδή είμαι μπούλα. Ήταν πιο επικίνδυνο από το 4G. Σε τίναζε άγρια στις στροφές, και η μπάρα ασφαλείας, μόνο ασφαλείας δεν ήταν. Ξέρεις τι; Ακόμη και στο σκουλήκι τα χρειάστηκα. Ενώ μπορώ (μπορούσα) τα γύρω γύρω και τα πέρα δώθε, οι απότομες κατηφόρες μου προκαλούν πόνο στο στομάχι από το πολύ σφίξιμο. (Α, κοιλιακοί χωρίς γυμναστική. Τώρα μου 'ρθε).

Καμάρωνα που έβλεπα ευχάριστα επεμβάσεις στο Botched, μέχρι που πέρσι κατάλαβα πως δεν είμαι καθόλου λεβέντισσα με τέτοιες καταστάσεις. Πέρσι σε επίσκεψη που είχα κάνει σε νοσοκομείο είδα παροχέτευση, και αυτό ήταν. Μία που έπεσαν τα μάτια μου στον σωλήνα, μία που φαντάστηκα που οδηγεί ο σωλήνας, και ξάπλωσα στο διπλανό, ευτυχώς άδειο, κρεβάτι, γιατί σκοτείνιασε ο κόσμος μου. Το έριξα στο ότι ήμουν στενοχωρημένη. Ναι. Όχι. Πριν κανά τρίμηνο είδα καισαρική τομή δυο εβδομάδων, και πάλι μαύρισαν όλα. Αν συνεχιστεί αυτό θα λιποθυμάω στα αλήθεια πιo συχνά από ηρωίδα σε γκόθικ λιτερατσούρ. Έμιλυ, γατάκι, είσαι τυχερή που δεν έγινα νοσηλεύτρια
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Σας θαυμάζω, μια φορά ανέβηκα στην βάρκα και εκεί είδα τι είναι να νιώθει κάποιος πανικό: μέχρι να κατέβω δεν σήκωσα τα μάτια μου από τις μύτες των παπουτσιών μου. Δεν δοκίμασα κάποιο άλλο παρόμοιο και ως τώρα το πιο εξτριμ σπορ για μένα στο λούνα πάρκ είναι τα συγκροούμενα. :))))
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Κάποιες όμορφες αναμνήσεις που ξεδιπλώθηκαν αυθόρμητα, για να μην χαθούν μέσα στον όγκο του νήματος των εφήμερων μηνυμάτων μεταφέρθηκαν εδώ και δημιουργήθηκε το παρών νήμα με τίτλο "Μελών αναμνήσεις".
 
Last edited:

Χρυσένια

Αρχαιολόγος του Φόρουμ
@Πεταλούδα να είσαι καλά!:))))
Τώρα θα υπάρχει μια ιερή παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς αναγνώστες του φόρουμ γεμάτη crazy mice, θριλερικά ξενοδοχεία, σνομπ γκόμενους, παγερές ταράτσες, πλούσιες κληματαριές, όμορφα άλογα και βουκαμβιλιες. ❤
 
Last edited:

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
@Χρυσένια, ας επενδύσουμε και μουσικά αυτή την παρακαταθήκη. :)

Η μουσική είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας για πολλούς από εμάς και σε αυτή την ατέλειωτη καραντίνα μου αρέσει να ακούω τραγούδια που όταν τα είχα πρωτοακούσει live με είχαν ενθουσιάσει*. Αυτό το είχα νιώσει πριν λίγα χρόνια σε μια συναυλία του Goran Bregovic.

Μουσικά είμαι ανοιχτή και ακούω πολλά είδη, jazz παράδειγμα «εκπαίδευσα» τον εαυτό μου να μάθει να την ακούει γιατί δεν καταλάβαινα τον ρυθμό της, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει και πολύ μάλιστα. Κάποια είδη όμως προσωπικά δεν μου ταιριάζουν καθόλου, ένα από αυτά είναι όλα αυτά τα τραγούδια που βρίσκονται στο φάσμα των ελαφρολαικών με ανατολίτικη εσάνς και το μπουζούκι σε ελαφρύ, αλλά και σε πιο βαρύ ρόλο. Ό,τι έχει να κάνει με τα λεγόμενα λαϊκά μου αρέσουν μόνο τα κάθε είδους ρεμπέτικα, από Τσιτσάνη Βαμβακάρη μέχρι τα αρχοντορεμπέτικα και τα απαγορευμένα.

Όταν ήμουν πιο μικρή σίγουρα δεν ήμουν και η καλύτερη παρέα για να κανονίσουμε να πάμε να ακούσουμε αυτού του είδους την μουσική, το «να μαζευτούμε να πάτε» ήταν ένα από τα μότο μου, μεγαλώνοντας μόνο άρχισα να βάζω κάποιες φορές νερό στο κρασί μου που λένε. :))))

Στην συναυλία του Goran Bregovic είδα ακόμα πιο καθαρά ότι δεν μου ταιριάζει ο ήχος που ανατολικο-φέρνει. Παράδειγμα το τραγούδι «Βενζινάδικο», που έμαθα ότι βασίζεται η μουσική του σε μια παραδοσιακή βαλκανική. Ενώ η Άλκιστις Πρωτοψάλτη έχει μια καταπληκτική φωνή, το συγκεκριμένο τραγούδι δεν μου λέει και πολλά με τα τουμπερλέκια και τα συναφή. Ενώ με το βαλκανο-τσιγκάνικο ήχο των χάλκινων πνευστών το τραγούδι απογειώθηκε για μένα. Και άλλα ακόμα που είπαν με τον ελληνικό στίχο: «Να ‘ταν η χαρά οικόπεδο», «Παραδέχτηκα» κ.α.

Όσο χορό έριξα σε εκείνη την συναυλία δεν έχω ρίξει όλα μου τα χρόνια στο άκουσμα λαϊκών ήχων. Όταν κάποια στιγμή ξεκινήσουν πάλι οι συναυλίες, θα ήθελα να ακούσω πάλι Goran Bregovic για να ξεσαλώσω χορευτικά και κάτι σε ποστ ροκ για να μερακλώσω. :ωραίος:



*ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο για μένα υπήρξαν και οι VIC με τον υπέροχο ψυχεδελικό ηπειρώτικο ήχο τους.
 
Στα φοιτητικά μου χρόνια είχα έναν πολύ καλό φίλο που έπαιζε μπουζούκι και που με έναν δικό του φίλο (που τον συνόδευε με κιθάρα) έπαιζαν ρεμπέτικα σε ένα κουτουκάκι υπόγειο κάθε Πέμπτη. Ένα βράδυ εκεί που καθόμασταν και ακούγαμε και είχαμε όλοι κέφι, μια κοπελίτσα με κάτασπρο φόρεμα σηκώθηκε και χόρευε και λικνίζονταν απίστευτα και αιθέρια με την μουσική. Δε θυμάμαι ακριβώς ποιο τραγούδι ήταν, αλλά θυμάμαι ότι χόρευε σαν νεράιδα (ή όπως φαντάζομαι εγώ ότι χορεύουν οι νεράιδες). Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση που προσπαθούσα να κοιτάω διακριτικά, αλλά είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ που μάλλον είχα παγώσει να την κοιτάω. Προσφάτως βρέθηκα με έναν άλλο φίλο μου που ήταν κι αυτός εκεί και κάπως ήρθε στη συζήτηση αυτό το περιστατικό, και μου είπε ότι και αυτός την θυμάται και ότι όντως ήταν τόσο εντυπωσιακή.
Τώρα αν κάπνιζαν κάτι εκεί πέρα ή αν ζαβλακώσαμε από τους καπνούς και τα κρασιά και βλέπαμε οράματα δε ξέρω, αλλά πάντα θα θυμάμαι την κοπέλα με το κάτασπρο φόρεμα που χόρευε σαν νεράιδα στον ήχο των ρεμπέτικων.

Επίσης αγαπημένη ανάμνηση, η πρώτη μέρα που ανακαλύψαμε το YouTube. Καθόμασταν στο εργαστήριο Αρθροπόδων ο καθένας απασχολημένος στη δουλειά του. Και έρχεται ξαφνικά από το δίπλα εργαστηριο των Σπονδυλωτών, μια κοπέλα όλο χαρά και λέει στο φίλο μου που καθόταν στον υπολογιστή:
- Κοίτα να δεις τι βρήκα! Μπες στο Ίντερνετ (μάλλον από Firefox, τότε Chrome δεν πρέπει να είχε ακόμη και ο Internet Explorer σερνόταν από τότε) γράψε γιου τιουπ και μετά ψάξε “Gone daddy gone” από Gnarls Barkley!
Νομίζω παλεύαμε λίγη ώρα να θυμηθεί πως γραφόταν το γιου τουπ, θυμάμαι δοκίμασε utube πρώτα, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Και είδαμε το videoclip όπου κεντρικοί ήρωες είναι κάτι αρθρόποδα. Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το YouTube.

 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Τώρα αν κάπνιζαν κάτι εκεί πέρα ή αν ζαβλακώσαμε από τους καπνούς και τα κρασιά και βλέπαμε οράματα δε ξέρω, αλλά πάντα θα θυμάμαι την κοπέλα με το κάτασπρο φόρεμα που χόρευε σαν νεράιδα στον ήχο των ρεμπέτικων.
Τι όμορφη εικόνα, κινηματογραφική!


Στον μαγικό κόσμο των μουσικών βιντεοκλίπ μπήκα από τον πρόδρομο του youtube, το MTV και βίντεο και τραγούδια σαν το παρακάτω θεωρούνταν πολύ πρωχό την εποχή εκείνη. :))))

Madonna - Like A Virgin [Official Music Video]
 
Στην Κύπρο άργησε να έρθει το MTV ή έδειχνε κάποια μεταμεσονύκτια σε κάποιο κανάλι - κάτι σαν να θυμάμαι αμυδρά.
Θυμάμαι όμως στο ΡΙΚ 2 μετά την παιδική ζώνη του μεσημεριού να έχει κάποια βιντεοκλίπ από τραγούδια της Disney και είχε πάντα 4-5 τα ίδια κάθε φορά, τόσο που ακόμη θυμάμαι ποια ήταν. Το πρώτο ήταν από το Lion King με τον Έλτον Τζον, μετά ήταν πάλι από το Lion King αλλά το Χακούνα Ματάτα, στη συνέχεια το τραγούδι από τον Ηρακλή!
Τα αλλά δε τα θυμάμαι ποια ήταν... Μπορεί και να μην είχα δει τις ταινίες μέχρι τότε όποτε να μην τα συγκράτησα...
 

Χρυσένια

Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Πριν λιγα χρονια εκανα prk eye surgery. Παω μετα από λιγες μερες στην κλινική, για να με ο δει ο γιατρος μου, και καθομαι στο χωρο υποδοχης, που σχεδον ολοι ημασταν χειρουργημενοι και ως εκ τουτου, αλλος λιγο αλλος πολυ ταλαιπωρημενοι.Ήταν απεναντι μου ενας αγαθουλης γύρω στα 40 , που συνοδευε την μητερα του, και λίγο πιο εκει ενας γλιτσας 45χρονος. Με το που καθομαι στην καρεκλα, σηκωνεται ο γλιτσας και καθεται διπλα μου και αρχιζει να μιλαει για την εκκλησια, εβριζε αισχρα τους πολιτικους κλπ.Για κανα 20 λεπτο μιλουσε διπλα μου ασταματητα και εγω εξαντλημενη απο τους μετεγχειρητικούς πονους φορουσα γυαλια ηλιου και κοιτουσα το υπερπεραν.
Καποια στιγμη τον φωναζει ο γιατρος να περασει μεσα, αλλά αυτος ειχε παρει φόρα και δεν ελεγε να ξεκολλησει. Εν τελει φευγει και αυτοματως γυριζει ο αγαθουλης και μου λεει ενοχλημενος απο την βαβουρα του γλιτσα "Αυτος στομα εχει και μιλια δεν εχει:γρμβ:"
Ηταν η πρωτη φορα, που γελασα με την καρδια μου μετα το prk! Δεν μπορουσα να σταματησω, να χαχανιζω μεσα σην κλινική.:χαχα::χαχα::μουάχαχα::μουάχαχα:
 
Οι περιπέτειες του Φαροφύλακα στην Αθήνα, μου ξύπνησαν αναμνήσεις. Θα ξεκινήσω με την πιο πρόσφατη (2009) και σύντομη, διότι για την αλλη θα χρειαστώ λαπτοπ (είμαι από κινητό).
Το 2009 δούλευα στην Ομόνοια. Η δουλειά ήταν καλή, και οι άνθρωποι με τους οποίους δούλευα, ακόμη καλύτεροι. Εκεί γνώρισα τον Ε. Ένας άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ, όρεξη για ζωή, φοβερη αντίληψη και ακοή. Σε ακουγε, το έβλεπες στα μεγάλα, καστανά του, μάτια, και όταν σου απαντούσε, ένιωθες ευγνωμοσύνη που τον γνώρισες. Τον λάτρεψα, και τον λατρεύω ακόμη. Όταν τον άλλαξαν θέση, ερχόταν συχνά από το γραφείο μου, και με επαιρνε για να αγοράσουμε καφέ από τον Γρήγορη. Μια μέρα, δεν ξέρω πως του ήρθε, ήθελε να πιούμε καφέ μέσα στον Γρήγορη, σε κάτι τραπέζια που είχε στον πάνω όροφο. Εγώ άρχισα τα μην αργήσουμε, και τι θα πουν, κι εκείνος κλασικά, και με τον αστείο του τρόπο, με καθησυχασε. Τα περισσότερα τραπέζια ήταν άδεια, και εκεί που είχαμε ανάψει τσιγάρο και ψιλοκακαριζα με τον Ε. και τις ιστορίες του, ξεκινάει μια μανούρα ανάμεσα σε 3-4 άντρες που κάθονταν σε 2 χωριστά τραπέζια. Περιμέναμε να σταματήσει αλλά όσο περιμέναμε τόσο φούντωνε ο καυγάς. Κάναμε και οι δύο την κίνηση να σηκωθούμε, για να τους χωρίσουμε, και έτσι όπως πήραμε την μικρή φορά για να σταθούμε στα ποδάρια μας, έτσι απότομα ακούμπησαν οι πλάτες μας στις καρέκλες. Ο καυγάς γινόταν για ένα κλεμμένο κινητό, και δεν καταλαβαιναμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Για την ακρίβεια, τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από το μυαλό μας. Κοιτούσα το προφίλ του Ε. ο οποίος έφερνε το τσιγάρο στο στόμα, χωρίς να ανοιγοκλεινει τα μάτια του, με το σαγόνι του στηριγμένο στον αντίχειρα του, σα να παρακολουθουσε διάλεξη στον άδειο τοίχο στα δεξιά μου. Του είπα, "Τι κάνουμε τώρα;" Μου απάντησε, "Μην τους κοιτάς". Δεν τους κοιτούσα, κοιτούσα το προφίλ του, την φακιδα πάνω στην μικρή ίσια μύτη του. Του μίλησα, είπα το όνομα του, για να γυρίσει σε εμένα. Συνέχισε να κοιτάει τον τοίχο, και μου ειπε, "Κάνε ότι παίζεις σε ταινία του Αλμοδοβαρ."
Από την έκπληξη δεν θυμάμαι αν είπα "Ε;" ή "Τι;"
"Δεν μας συμβαίνει αυτό," μου απάντησε. "Παίζουμε σε ταινία."
Ο καυγάς σταμάτησε, ο ένας από την μία παρέα έφυγε με βρισίδια. Μετά από λίγο βγήκαμε και εμείς. Από τον Γρήγορη μέχρι τη δουλειά δεν είχα τη δύναμη να κράξω αυτόν για την ιδέα του, κι εμένα που τον άκουσα. Ανακουφισμενη που δεν έπαθε κάνεις τίποτα, γελούσα με την αντίδραση του.
 
Top