Οι περιπέτειες του Φαροφύλακα στην Αθήνα, μου ξύπνησαν αναμνήσεις. Θα ξεκινήσω με την πιο πρόσφατη (2009) και σύντομη, διότι για την αλλη θα χρειαστώ λαπτοπ (είμαι από κινητό).
Το 2009 δούλευα στην Ομόνοια. Η δουλειά ήταν καλή, και οι άνθρωποι με τους οποίους δούλευα, ακόμη καλύτεροι. Εκεί γνώρισα τον Ε. Ένας άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ, όρεξη για ζωή, φοβερη αντίληψη και ακοή. Σε ακουγε, το έβλεπες στα μεγάλα, καστανά του, μάτια, και όταν σου απαντούσε, ένιωθες ευγνωμοσύνη που τον γνώρισες. Τον λάτρεψα, και τον λατρεύω ακόμη. Όταν τον άλλαξαν θέση, ερχόταν συχνά από το γραφείο μου, και με επαιρνε για να αγοράσουμε καφέ από τον Γρήγορη. Μια μέρα, δεν ξέρω πως του ήρθε, ήθελε να πιούμε καφέ μέσα στον Γρήγορη, σε κάτι τραπέζια που είχε στον πάνω όροφο. Εγώ άρχισα τα μην αργήσουμε, και τι θα πουν, κι εκείνος κλασικά, και με τον αστείο του τρόπο, με καθησυχασε. Τα περισσότερα τραπέζια ήταν άδεια, και εκεί που είχαμε ανάψει τσιγάρο και ψιλοκακαριζα με τον Ε. και τις ιστορίες του, ξεκινάει μια μανούρα ανάμεσα σε 3-4 άντρες που κάθονταν σε 2 χωριστά τραπέζια. Περιμέναμε να σταματήσει αλλά όσο περιμέναμε τόσο φούντωνε ο καυγάς. Κάναμε και οι δύο την κίνηση να σηκωθούμε, για να τους χωρίσουμε, και έτσι όπως πήραμε την μικρή φορά για να σταθούμε στα ποδάρια μας, έτσι απότομα ακούμπησαν οι πλάτες μας στις καρέκλες. Ο καυγάς γινόταν για ένα κλεμμένο κινητό, και δεν καταλαβαιναμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Για την ακρίβεια, τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από το μυαλό μας. Κοιτούσα το προφίλ του Ε. ο οποίος έφερνε το τσιγάρο στο στόμα, χωρίς να ανοιγοκλεινει τα μάτια του, με το σαγόνι του στηριγμένο στον αντίχειρα του, σα να παρακολουθουσε διάλεξη στον άδειο τοίχο στα δεξιά μου. Του είπα, "Τι κάνουμε τώρα;" Μου απάντησε, "Μην τους κοιτάς". Δεν τους κοιτούσα, κοιτούσα το προφίλ του, την φακιδα πάνω στην μικρή ίσια μύτη του. Του μίλησα, είπα το όνομα του, για να γυρίσει σε εμένα. Συνέχισε να κοιτάει τον τοίχο, και μου ειπε, "Κάνε ότι παίζεις σε ταινία του Αλμοδοβαρ."
Από την έκπληξη δεν θυμάμαι αν είπα "Ε;" ή "Τι;"
"Δεν μας συμβαίνει αυτό," μου απάντησε. "Παίζουμε σε ταινία."
Ο καυγάς σταμάτησε, ο ένας από την μία παρέα έφυγε με βρισίδια. Μετά από λίγο βγήκαμε και εμείς. Από τον Γρήγορη μέχρι τη δουλειά δεν είχα τη δύναμη να κράξω αυτόν για την ιδέα του, κι εμένα που τον άκουσα. Ανακουφισμενη που δεν έπαθε κάνεις τίποτα, γελούσα με την αντίδραση του.