Πριν λίγες βδομάδες, πήγα στα Χανιά στη βάφτιση του παιδιού ενός ξαδερφου μου, με την γυναίκα μου και το παιδί μας.
Ο γιος μου έπαιζε με γιαγιάδες και προγιαγιάδες μιας και είχε οριακά κλείσει το τρίμηνο που μας σύστησε ο παιδίατρος να μην αφήνουμε το μικρό να συναναστρέφεται με κόσμο.
Ήρθε η ώρα λοιπόν μετά από το παιχνίδι να αποχωρήσουμε για το σπίτι μας και ξεκινήσαμε τις τυπικές χαιρετούρες που λαμβάνουν χώρα σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Εκεί που χαιρετούσα γνωστούς και συγγενείς, τσουπ, μια κοπέλα κλειδί στην ιστορία. Ο ξάδερφος μου της έχει βαφτίσει το παιδί, όπως καταλαβαίνετε έχουν καλές σχέσεις και έχουμε συναντηθεί ξανά σε γενέθλια γιορτές και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις.
Με την συγκεκριμένη κοπέλα, απολαμβάνουμε την ίδια αγάπη που έχουμε όλοι εδώ μέσα, τα βιβλία. Σε μια συζήτηση πριν λίγα χρόνια για το συγκεκριμένο θέμα, έχοντας πρόσφατα διαβάσει το 1984, θαυμαστό καινούριο κόσμο και φάρμα των ζώων, περιγράφω την αγωνία μου για να βρω άλλο ένα βιβλίο που θα συνεχίσει να συνταράσει τον κόσμο μου που τόσο ήθελα, χρησιμοποιώντας την φράση, στο περίπου, να σηκώνομαι από το διάβασμα και να μην ξέρω που βρίσκομαι ή τι είναι αληθινό. Η απάντηση της φίλης μας ήταν ο Τομ Ρόμπινς.
Παράλληλα έχουμε άλλη μια ιστορία. Σύγχρονως με τον κόσμο του βιβλίου, αγαπώ και τον κόσμο του αθλητισμού. Εκείνο το διάστημα ασχολιόμουν εντατικά με το Brazilian jiu jitsu, είναι σαν πάλη με πιο πολλές αγκαλίτσες. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης παλεύεις με όλους τους αθλητές. Ήρθε η ώρα να παλέψω με μια καινούρια αθλήτρια, θέλεις να παλέψουμε της λέω; Ναι αλλά δεν είμαι καλή μου λέει. Εντάξει της λέω δεν έχω πρόβλημα.
Μετά από λίγες μέρες, όπως επιβάλλουν τα έθιμα της νέας τάξης πραγμάτων, γίναμε φίλοι στο Facebook και τι να δω. Φωτογραφία την εν λόγω δεσποινίς σε αιώρα με τον τρυποκάρυδο. Εντελώς τυχαία, της έπιασα την κουβέντα την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και μου απάντησε και εντελώς τυχαία κατάλαβα ότι είναι μόνη, μιας και τέτοια μέρα δεν νομίζω να απαντούσε κάποιος δεσμευμένος.
Λίγες ώρες μετά είχαμε ήδη ανταλλάξει ξεδιάντροπες φωτογραφίες από τις βιβλιοθήκες μας και λίγες μέρες μετά βγήκαμε για να ανταλλάξουμε τον τρυποκάρυδο με το όνειρο ενός γελοίου από την δική μου βιβλιοθήκη.
Όλα αυτά καταλήξανε με ένα μικρό ανθρωπάκι να μην μας αφήνει να διαβάσουμε και να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να το κάνουμε να αγαπήσει το διάβασμα, ένας από αυτούς είναι η περισσότερη συναναστροφή με την λέσχη και την συνανάγνωση όπως είπα σε προηγούμενη δημοσίευση, να βοηθήσει όλη αυτή η διάδραση σε αυτό το σκοπό.
Ο γιος μου έπαιζε με γιαγιάδες και προγιαγιάδες μιας και είχε οριακά κλείσει το τρίμηνο που μας σύστησε ο παιδίατρος να μην αφήνουμε το μικρό να συναναστρέφεται με κόσμο.
Ήρθε η ώρα λοιπόν μετά από το παιχνίδι να αποχωρήσουμε για το σπίτι μας και ξεκινήσαμε τις τυπικές χαιρετούρες που λαμβάνουν χώρα σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Εκεί που χαιρετούσα γνωστούς και συγγενείς, τσουπ, μια κοπέλα κλειδί στην ιστορία. Ο ξάδερφος μου της έχει βαφτίσει το παιδί, όπως καταλαβαίνετε έχουν καλές σχέσεις και έχουμε συναντηθεί ξανά σε γενέθλια γιορτές και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις.
Με την συγκεκριμένη κοπέλα, απολαμβάνουμε την ίδια αγάπη που έχουμε όλοι εδώ μέσα, τα βιβλία. Σε μια συζήτηση πριν λίγα χρόνια για το συγκεκριμένο θέμα, έχοντας πρόσφατα διαβάσει το 1984, θαυμαστό καινούριο κόσμο και φάρμα των ζώων, περιγράφω την αγωνία μου για να βρω άλλο ένα βιβλίο που θα συνεχίσει να συνταράσει τον κόσμο μου που τόσο ήθελα, χρησιμοποιώντας την φράση, στο περίπου, να σηκώνομαι από το διάβασμα και να μην ξέρω που βρίσκομαι ή τι είναι αληθινό. Η απάντηση της φίλης μας ήταν ο Τομ Ρόμπινς.
Παράλληλα έχουμε άλλη μια ιστορία. Σύγχρονως με τον κόσμο του βιβλίου, αγαπώ και τον κόσμο του αθλητισμού. Εκείνο το διάστημα ασχολιόμουν εντατικά με το Brazilian jiu jitsu, είναι σαν πάλη με πιο πολλές αγκαλίτσες. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης παλεύεις με όλους τους αθλητές. Ήρθε η ώρα να παλέψω με μια καινούρια αθλήτρια, θέλεις να παλέψουμε της λέω; Ναι αλλά δεν είμαι καλή μου λέει. Εντάξει της λέω δεν έχω πρόβλημα.
Μετά από λίγες μέρες, όπως επιβάλλουν τα έθιμα της νέας τάξης πραγμάτων, γίναμε φίλοι στο Facebook και τι να δω. Φωτογραφία την εν λόγω δεσποινίς σε αιώρα με τον τρυποκάρυδο. Εντελώς τυχαία, της έπιασα την κουβέντα την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και μου απάντησε και εντελώς τυχαία κατάλαβα ότι είναι μόνη, μιας και τέτοια μέρα δεν νομίζω να απαντούσε κάποιος δεσμευμένος.
Λίγες ώρες μετά είχαμε ήδη ανταλλάξει ξεδιάντροπες φωτογραφίες από τις βιβλιοθήκες μας και λίγες μέρες μετά βγήκαμε για να ανταλλάξουμε τον τρυποκάρυδο με το όνειρο ενός γελοίου από την δική μου βιβλιοθήκη.
Όλα αυτά καταλήξανε με ένα μικρό ανθρωπάκι να μην μας αφήνει να διαβάσουμε και να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να το κάνουμε να αγαπήσει το διάβασμα, ένας από αυτούς είναι η περισσότερη συναναστροφή με την λέσχη και την συνανάγνωση όπως είπα σε προηγούμενη δημοσίευση, να βοηθήσει όλη αυτή η διάδραση σε αυτό το σκοπό.
