Μια μέρα μ'έναν συγγραφέα
- Thread starter Ιαβερης
- Start date
Εκτός από την Όστεν και τον Ντίκενς θα ήθελα να γνωρίσω και την Ροουλινγκ .(τουλάχιστον την Ρόουλινγκ υπάρχει μια ,απειροελάχιστη βέβαια, πιθανότητα να την γνωρίσω ενώ τους άλλους δύο κομματάκι δύσκολο εκεί που είναι 
) Να πιούμε ένα καφεδάκι στο καφέ που έγγραφε το Χάρι Πότερ , να μου δείξει τις σημειώσεις της (που είναι πολλές 
) και τις ζωγραφιές με τους ήρωες όπως τους φαντάστηκε εκείνη 
Να της πω ότι είναι υπέροχη , μετά να την υπνωτίσω και να την πείσω να γράψει μερικά Χάρι Πότερ ακόμα 
) Να πιούμε ένα καφεδάκι στο καφέ που έγγραφε το Χάρι Πότερ , να μου δείξει τις σημειώσεις της (που είναι πολλές ) και τις ζωγραφιές με τους ήρωες όπως τους φαντάστηκε εκείνη Να της πω ότι είναι υπέροχη , μετά να την υπνωτίσω και να την πείσω να γράψει μερικά Χάρι Πότερ ακόμα
Last edited:
Έχω ονειρευτεί έναν συγκεκριμένο συγγραφέα και στο όνειρό μου ήμασταν πολύ φίλοι. Συζητούσαμε για διάφορα θέματα και στο τέλος μου είπε πως δεν πρέπει να χαθούμε. 
)) Καλύτερα όμως να μην τον ντροπιάσω λέγοντας το όνομά του.. Δε θέλω να στριφογυρίζει στον τάφο του, εκεί που βρίσκεται η σωρός του στο Πάνθεον του Παρισιού.
Ουπς :Ρ
)) Καλύτερα όμως να μην τον ντροπιάσω λέγοντας το όνομά του.. Δε θέλω να στριφογυρίζει στον τάφο του, εκεί που βρίσκεται η σωρός του στο Πάνθεον του Παρισιού.Ουπς :Ρ
Νομίζω ότι οι περισσότεροι συγγραφείς που πραγματικά θεωρώ ενδιαφέροντες έχουν πεθάνει (και δεν μου αρέσει το σκάψιμο ). Επιπλέον η ιδέα που έχω για κάποιος από αυτούς είναι υπερβολικά εξιδανικευμένη οπότε μια προσωπική γνωριμία μαζί τους μάλλον θα ήταν απογοητευτική για εμένα. Και αυτό χωρίς να υπολογίσουμε τη βαρεμάρα του συγγραφέα που θα υποχρεωθεί να χάσει μια ολόκληρη μέρα μαζί μου...
). Επιπλέον η ιδέα που έχω για κάποιος από αυτούς είναι υπερβολικά εξιδανικευμένη οπότε μια προσωπική γνωριμία μαζί τους μάλλον θα ήταν απογοητευτική για εμένα. Και αυτό χωρίς να υπολογίσουμε τη βαρεμάρα του συγγραφέα που θα υποχρεωθεί να χάσει μια ολόκληρη μέρα μαζί μου...Έχω απαντήσει σ' αυτό το νήμα, εκφράζοντας την επιθυμία να γνωρίσω από κοντά τον Κούντερα, πράγμα που ισχύει ακόμα.
Θα ήθελα όμως να γνωρίσω και τη Ρέα Γαλανάκη και να της θέσω δύο ερωτήματα: πώς καταφέρνει και γράφει μ' αυτό το πολύ ιδιαίτερο στυλ, που είναι πάντα ίδιο σε όλα της τα βιβλία και ποια είναι η γνώμη της για τον Καζαντζάκη, τον οποίο έχει τιμήσει με κάποιες εξαιρετικές αναφορές σε μερικά από τα βιβλία της.
Θα ήθελα όμως να γνωρίσω και τη Ρέα Γαλανάκη και να της θέσω δύο ερωτήματα: πώς καταφέρνει και γράφει μ' αυτό το πολύ ιδιαίτερο στυλ, που είναι πάντα ίδιο σε όλα της τα βιβλία και ποια είναι η γνώμη της για τον Καζαντζάκη, τον οποίο έχει τιμήσει με κάποιες εξαιρετικές αναφορές σε μερικά από τα βιβλία της.
Θα ήθελα σίγουρα να γνωρίσω τον Νίκο Καζαντζάκη και να μιλήσω μαζί του για να δω πως σκεφτόταν - φυσικά δεν θα καταλάβαινα ποτέ πως σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος όμως θα άξιζε να τον συναντήσω-.
Ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό μου είναι ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Θα με ενδιέφερε πολύ να γνωρίσω από κοντά και να συζητήσω με τον άνθρωπο Σαντ, απαλλαγμένο από τον όλο μύθο που τον περιβάλλει. Υποψιάζομαι πως θα ήταν αρκετά διαφορετικός και θα με εξέπληττε ευχάριστα. Βέβαια ίσως έμπαινα στον πειρασμό μιας επιτόπου... «ψυχοανατομίας» (!) και άρχιζα να τον ρωτάω για τα παιδικά του βιώματα οπότε μάλλον θα έχανε την υπομονή του μαζί μου. Χα! Χα!
Last edited:
Λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα που λέγεται πως είχε, θα προσπαθούσα να πάω την κουβέντα κυρίως σε τέτοια κατεύθυνση ώστε να σχολιάσει/κριτικάρει/εκφράσει τις απόψεις του γύρω από άλλους συγγραφείς, βιβλία κτλ. Αν και πιστεύω πως θα διαφωνούσα σε κάποια από αυτά που θα άκουγα, νομίζω πως θα ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Θα ήθελα να συναντηθώ από κοντά με το Θανάση Βαλτινό. Και επίσης θα ήθελα να πιώ τσιπουράκια με το Σωτήρη Δημητρίου.
Με ποιούς συγγραφείς θα θέλατε να συνομιλήσετε;
Επειδή πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιά θα ήταν η άποψη μερικών επιφανών λογοτεχνών για τη σημερινή πραγματικοτητα,το βρίσκω ενδιαφέρον.Να ακούσω ένα σχόλιο του Καβάφη για παράδειγμα ή τον Σεφέρη να μιλά για τη συγχρονη πολιτική επκαιρότητα.Τον Καζαντζάκη για τη σχεση μας με τις θρησκείες ,τον Οργουελ για το διαδίκτυο...Με ιντριγκάρει πολύ διότι είναι όρισμένοι που με κάνουν να νιώθω ότι αν ζούσαν θα έιχαν πολλά και ενδιαφέροντα να πουν.Ίσως και να σώπαιναν,ποιός ξέρει;Τι θα έλεγέ ο Βερν για τα υποβρύχια;Ο Κάφκα για τα εντομοκτόνα;
Επειδή πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιά θα ήταν η άποψη μερικών επιφανών λογοτεχνών για τη σημερινή πραγματικοτητα,το βρίσκω ενδιαφέρον.Να ακούσω ένα σχόλιο του Καβάφη για παράδειγμα ή τον Σεφέρη να μιλά για τη συγχρονη πολιτική επκαιρότητα.Τον Καζαντζάκη για τη σχεση μας με τις θρησκείες ,τον Οργουελ για το διαδίκτυο...Με ιντριγκάρει πολύ διότι είναι όρισμένοι που με κάνουν να νιώθω ότι αν ζούσαν θα έιχαν πολλά και ενδιαφέροντα να πουν.Ίσως και να σώπαιναν,ποιός ξέρει;Τι θα έλεγέ ο Βερν για τα υποβρύχια;Ο Κάφκα για τα εντομοκτόνα;
Για τσίπουρο και ρεμπέτικο, τον Ηλία Πετρόπουλο
Για καφέ, τον Χρήστο Βακαλόπουλο
Για "φθηνή ρετσίνα", τον Κωστή Παπαγιώργη (!!)
Για εκκλησία την Κυριακή, τον Νίκο Καρούζο
Για καφέ, τον Χρήστο Βακαλόπουλο
Για "φθηνή ρετσίνα", τον Κωστή Παπαγιώργη (!!)
Για εκκλησία την Κυριακή, τον Νίκο Καρούζο
Last edited:
Τον κύριο Αριστείδη Αντωνά...
αλλά...θα ήθελα,
όταν φτιάξω ένα μπαξέ δίπλα στη θάλασσα, να έχω μια μεγάλη ξύλινη τράπεζα που να χωράει όλους,
κι εκεί όμως εγώ κι αυτός μόνοι, να του κάνω το τραπέζι, να μην μιλώ καθόλου, αν θέλει να μιλά εκείνος, ή να μην μιλά καθόλου...αυτό είναι ένα τοπίο.
Ένα άλλο είναι να μιλάμε για μέρες και νύχτες ολόκληρες και τελειωμό να μην έχει...όχι για τα βιβλία του...ή για το πώς τα έζησα εγώ...θα ήταν σαν να ξεδοντιάζουμε το λύκο...
αλλά για τη ζωή, την τέχνη και την επιστήμη...ίσως...
για πρόσωπα που είμαι σίγουρη πως θα γνωρίζουμε και οι δυο, έτσι πώς τα έχει βιώσει εκείνος και ίσως κι εγώ...για τις σχέσεις των ανθρώπων (ναι, ξέρω πεζή κουβέντα) για όσα μας πνίγουν, όχι από μεμψιμοιρία, αλλά για να τα ξηλώσουμε κάποτε...σιγά-σιγά και σίγουρα...νομίζω ούτε αυτός ενθουσιασμένος μοιάζει με ένα σωρό πράγματα...κι όταν γευτούμε ό,τι είναι να γευτούμε μετά να περπατήσουμε δίπλα στη θάλασσα ή και να κολυμπήσουμε παρέα...
μετά να κάτσουμε αμίλητοι κοιτώντας την ν’ αλλάζει μεσ’ το λυπητερό λυκόφως...
μετά όταν έχει πέσει το σκοτάδι να γυρίσουμε σπίτι,
να παίξουμε μουσική...να τραγουδήσουμε ίσως...ή να τραγουδήσουν άλλοι για μας...
και μετά να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε πριν να βγει ο ήλιος,
εκεί στο λυκαυγές...το σύντομο κι ελπιδοφόρο...
τυλιγμένοι στα σεντόνια, σαν με χλαμύδες αρχαϊκές, κάτω στη θάλασσα πάλι ώσπου να βγει ο ήλιος...
Καθώς θα είναι άνοιξη προς καλοκαιράκι να φοράμε χρωματιστά ωραία ρούχα και τα μαλλιά μας σγουρά και γκρίζα, όπως να’ναι χτενισμένα κι ατίθασα,
μετά να πιούμε τσάγια και να φάμε κάτι...
μετά να σφίξουμε τα χέρια και να πούμε αντίο...γιατί έτσι είναι τα όνειρα...τελειώνουν λίγο πριν το ξύπνημα, όπου το μόνο που αντικρύζει κανείς είναι το άδειο μαξιλάρι δίπλα του και φυσικά σαν τρελός πασχίζει να συγκρατήσει την εικόνα του ονείρου πέρα απ’ την ευφορία του...
Κύριε Αντωνά είστε μέσα στην ψυχή μου και την καρδιά μου!
αλλά...θα ήθελα,
όταν φτιάξω ένα μπαξέ δίπλα στη θάλασσα, να έχω μια μεγάλη ξύλινη τράπεζα που να χωράει όλους,
κι εκεί όμως εγώ κι αυτός μόνοι, να του κάνω το τραπέζι, να μην μιλώ καθόλου, αν θέλει να μιλά εκείνος, ή να μην μιλά καθόλου...αυτό είναι ένα τοπίο.
Ένα άλλο είναι να μιλάμε για μέρες και νύχτες ολόκληρες και τελειωμό να μην έχει...όχι για τα βιβλία του...ή για το πώς τα έζησα εγώ...θα ήταν σαν να ξεδοντιάζουμε το λύκο...
αλλά για τη ζωή, την τέχνη και την επιστήμη...ίσως...
για πρόσωπα που είμαι σίγουρη πως θα γνωρίζουμε και οι δυο, έτσι πώς τα έχει βιώσει εκείνος και ίσως κι εγώ...για τις σχέσεις των ανθρώπων (ναι, ξέρω πεζή κουβέντα) για όσα μας πνίγουν, όχι από μεμψιμοιρία, αλλά για να τα ξηλώσουμε κάποτε...σιγά-σιγά και σίγουρα...νομίζω ούτε αυτός ενθουσιασμένος μοιάζει με ένα σωρό πράγματα...κι όταν γευτούμε ό,τι είναι να γευτούμε μετά να περπατήσουμε δίπλα στη θάλασσα ή και να κολυμπήσουμε παρέα...
μετά να κάτσουμε αμίλητοι κοιτώντας την ν’ αλλάζει μεσ’ το λυπητερό λυκόφως...
μετά όταν έχει πέσει το σκοτάδι να γυρίσουμε σπίτι,
να παίξουμε μουσική...να τραγουδήσουμε ίσως...ή να τραγουδήσουν άλλοι για μας...
και μετά να κοιμηθούμε και να ξυπνήσουμε πριν να βγει ο ήλιος,
εκεί στο λυκαυγές...το σύντομο κι ελπιδοφόρο...
τυλιγμένοι στα σεντόνια, σαν με χλαμύδες αρχαϊκές, κάτω στη θάλασσα πάλι ώσπου να βγει ο ήλιος...
Καθώς θα είναι άνοιξη προς καλοκαιράκι να φοράμε χρωματιστά ωραία ρούχα και τα μαλλιά μας σγουρά και γκρίζα, όπως να’ναι χτενισμένα κι ατίθασα,
μετά να πιούμε τσάγια και να φάμε κάτι...
μετά να σφίξουμε τα χέρια και να πούμε αντίο...γιατί έτσι είναι τα όνειρα...τελειώνουν λίγο πριν το ξύπνημα, όπου το μόνο που αντικρύζει κανείς είναι το άδειο μαξιλάρι δίπλα του και φυσικά σαν τρελός πασχίζει να συγκρατήσει την εικόνα του ονείρου πέρα απ’ την ευφορία του...
Κύριε Αντωνά είστε μέσα στην ψυχή μου και την καρδιά μου!
Κατα κύριο λόγο θα ήθελα να πιώ ένα αγγλικό τσαγάκι με τον Ντίκενς, τον οποίο από παιδί τον αγαπώ αλλά επίσης θα ήθελα να πιω και ένα μπυρόνι με τον Τζέημς Τζόυς μπας και μου εξηγούσε πως να διαβάσω τον Οδυσσέα!!!
Μαργαρίτα μου φαίνεται πιο πολύ για να πιεις τσαγάκι θες να τους συναντήσεις :χαχαχα: Δεν σε αδικώ, είμαι κι εγώ εθισμένη στο τσάιΌσο διαβάζω Ντίκενς και μαθαίνω διάφορα για την ζωή του νομίζω πως είναι ένας απο τους συγγραφείς που θα ήθελα πολυ να γνωρίσω να πιούμε ένα τσαγάκι και να μιλήσουμε για το έργο του..
))Λοιπόν, εγώ θα ήθελα να συναντήσω τον Ευγένιο Τριβιζά, πιστεύω θα είχαμε έναν πολύ διασκεδαστικό διάλογο παρά το σοβαρό του παρουσιαστικό! Επίσης την J.K.Rowling , απλά και μόνο για να της σφίξω το χέρι και να της πω ένα ευχαριστώ! (και για κάποιες μικρές διευκρινίσεις
)Και τέλος τον Ρόαλντ Νταλ!!
