Τίτλος: Η Κιθάρα
Πρωτότυπος τίτλος: La Guitare
Συγγραφέας: Μισέλ Ντελ Καστίγιο (Michel Del Castilio)
Γλώσσα Πρωτοτύπου: Γαλλικά
Μετάφραση: Τασσώ Καββαδία
Εκδόσεις: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος
Έτος έκδοσης:1993
Έτος πρώτης έκδοσης: 1958
Αριθμός σελίδων: 81
ISBN:978-960-208-414-4
«Είμαι άσχημος». Με αυτή την ομολογία ξεκινάει ο τραγικός ήρωας αυτής της νουβέλας να αφηγείται την οδυνηρή ιστορία του. Νάνος, καμπούρης και με παραμορφωμένο πρόσωπο γνώρισε από νωρίς τον οίκτο, την περιφρόνηση, την βία και την προκατάληψη από την κλειστή κοινωνία όπου ζει, στην Γαλικία της Ισπανίας. Δεν αργεί να μεταμορφωθεί σε αυτό το “τέρας” που όλοι απεχθάνονται μέχρι την μέρα που μπαίνει στην ζωή του η μουσική. Με σύμμαχο την κιθάρα του, την Λίντα – όνομα που πιθανώς επιλέχτηκε εσκεμμένα από τον συγγραφέα, προς εξυπηρέτηση μιας τραγικής ειρωνείας, καθότι linda στα ισπανικά σημαίνει όμορφη - αποφασίζει να πλησιάσει τους συγχωριανούς του με οποιοδήποτε τίμημα…
Η ανάγνωση της Κιθάρας ήταν η πρώτη γνωριμία μου με τον μέχρι τότε άγνωστο σε μένα γαλλοϊσπανό συγγραφέα, Μισέλ Ντελ Καστίγιο (γενν. το 1933), ο οποίος έχει τιμηθεί με αρκετά γαλλικά λογοτεχνικά βραβεία. Ξεκίνησα να την διαβάζω χωρίς μεγάλες προσδοκίες, απλά για να περάσω την ώρα μου στην διαδρομή Πάτρα-Αθήνα με το λεωφορείο και προς μεγάλη μου έκπληξη, με διέψευσε πανηγυρικά.
Παρά την μικρή έκτασή του αποτελεί ένα άρτιο και ολοκληρωμένο ψυχογράφημα, αποδεικνύοντας την έντονη επιρροή που άσκησε η γραφή του Ντοστογιέφσκι στον συγγραφέα. Ο λόγος του ήρωα είναι αφοπλιστικά ειλικρινής, άμεσος και πάνω απ' όλα τόσο ζωντανός που νιώθεις σαν να βρίσκεται απέναντί σου άλλοτε με σκυμμένο κεφάλι και άλλοτε κοιτάζοντάς σε ίσια στα μάτια καθώς ξετυλίγει το νήμα της μοναχικής και γεμάτης πόνο ζωής του.
Διαβάζοντας για την ιδιαίτερη και στα όρια του φετιχισμού αγάπη που ανέπτυξε ο ήρωας για την κιθάρα του αναπόφευκτα έκανα την σύγκριση με το Παλτό του Γκόγκολ στο οποίο ο επίσης παρίας Ακάκιεβιτς – η τραγικότητα του οποίου δεν έγκειται βεβαια στην δυσμορφία του, αλλά στο ότι περνά απαρατήρητος και βιώνει την αδιαφορία των γύρω του - βρίσκει το νόημα της ζωής του σε ένα άψυχο αντικείμενο το οποίο υποκαθιστά την έλλειψη ανθρώπινης επαφής.
Ιδιαίτερο γνώρισμα του έργου είναι ότι δεν τοποθετείται χρονικά ούτε αναφέρει το όνομα του ήρωα ίσως γιατί ο συγγραφέας δεν είχε στόχο να προσωποποιήσει το δράμα του ήρωά του αλλά να βάλει στην θέση του τον οποιοδήποτε είχε την ατυχία όχι μόνο να γεννηθεί με κάποιο φυσικό ελάττωμα αλλά κυρίως να γεννηθεί σε έναν σκληρό κόσμο που δεν συγχωρεί ούτε κατανοεί το διαφορετικό. Χαρακτηριστικό που δυστυχώς είναι διαχρονικό...
Ετοιμαζόμουν λοιπόν γι’ αυτή τη μέρα. Πίστευα πως θα ήταν για μένα σημαδιακή. Είχα αποφασίσει να παρουσιαστώ εκείνη τη μέρα στους ανθρώπους μεταμορφωμένος. Να τους παρουσιάσω τον καινούργιο άντρα που είχα γίνει. Ήθελα να τους ξαφνιάσω και να τους κάνω να κλάψουν όπως είχε κλάψει η Γκάια, η μάγισσα. Ήθελα εκείνη τη μέρα να υπογράψω με τους συνανθρώπους μου ένα σύμφωνο φιλίας και ν’ αποχτήσω δικαιωματικά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που κατείχαν εκείνοι σαν προνόμιο από γεννησιμιού τους.
Last edited by a moderator:
))
Δε περιμενα να ειναι ΤΟΣΟ καλο!