Φέτος η Γιουροβίζιον πραγματικά δεν βλέπεται. Έκατσα τις προάλλες και άκουσα λίγο από όλα τα κομμάτια, ούτε ένα δεν μου άρεσε. Ενώ περσυ χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία και Φινλανδία έκαναν παπάδες, φέτος είναι πιάσε τη μία χώρα και χτύπα την άλλη. Άσε που θ κερδίσει η Ουκρανία έτσι κι αλλιώς , άρα δεν υπάρχει ούτε το σασπένς του ποιος θα νικήσει. Όχι πως καίγομαι, αλλά κουβέντα να γίνεται.
Δηλ. εδώ, στην Ευρώπη, την κοιτίδα του Δυτικού Πολιτισμού, που γέννησε και γέννησε τέχνη, και ποπ τέχνη, ένας τέτοιος θεσμός, με τόση προβολή, και τόσα φράγκα, αυτά τα τζούφια χαζοτραγουδάκια έχει να προσφέρει, κάθε χρονιά;
(Να πω την αμαρτία μου, δεν άκουσα ούτε ένα από τα φετινά και πια γενικά, χάνω επεισόδια. Ευτυχώς.)
Δεν μου αρέσει η αδικία, όπως σε όλους, αλλά ταραζομαι, λες και σε προηγούμενη ζωή ήμουν ο Ντρέιφους. Τις προάλλες πρόλαβα να δω μισό ντοκιμαντέρ σχετικά με τον Alstory Simon, ο οποίος καταδικαστηκε για κάτι που δεν έκανε, και σπαραξα. Υπάρχει ειδική θέση στην κόλαση για όσους χειραγωγουν μάρτυρες και μαγειρεύουν διάφορα, για να πιάσουν όποιον να ναι, ώστε να κλείσει η υπόθεση και να έχουν πολλές "νίκες" στην καριέρα τους. Καλύτερα να μην πιαστεί ποτέ ο ένοχος ενός εγκλήματος, παρά να μπει φυλακή ένας αθώος.
Υπάρχει ειδική θέση στην κόλαση για όσους χειραγωγουν μάρτυρες και μαγειρεύουν διάφορα, για να πιάσουν όποιον να ναι, ώστε να κλείσει η υπόθεση και να έχουν πολλές "νίκες" στην καριέρα τους. Καλύτερα να μην πιαστεί ποτέ ο ένοχος ενός εγκλήματος, παρά να μπει φυλακή ένας αθώος.
@Τσίου δεν φανταζεσαι πόσο μα πόσο συμφωνω με αυτα που λες.
Οπως λεει και ενα αποφθεγμα "Η αθωωση ενος ενόχου είναι δικαστική πλάνη, η καταδικη ενος αθώου είναι έγκλημα"
@Τσίου Θα σου έλεγα: Τότε μην δεις το When they see us. Αλλά ξέρω ότι αν πεις κάτι τέτοιο εξιτάρεις τον άλλον να το δει οπότε θα πω: Δες το When they see us, που στην πραγματικοτητα όντως το προτείνω.
Μου αρέσουν πολύ τα ξύλα κοπής. Όχι μόνο γιατί μπορείς να ψιλοκοψεις νόστιμα συστατικά ενός φαγητού, μου αρέσει να σερβίρω φαγητό πάνω (ομελέτες ψάρια κρέας, όχι φακές και τέτοια ) συμπληρώνει κάτι που λείπει στην εικόνα του φαγητού.
Δεν μου αρέσουν τα κυριλέ πιάτα προίκας. Βασικά, όσο βρίσκονται στο πατάρι δεν με ενοχλούν και πολύ. Κάποια στιγμή όμως, αποφασίζεται χωρίς να το έχεις καταλάβει, και εκτός από τα πιάτα, εμφανίζεται και ένα μεγάλο έπιπλο να τα υποδεχτεί δίπλα στις όμορφες βιβλιοθήκες σου.
Τα βιβλία ρε φίλε @Ειφφελ δεν κάνουν μπούγιο στους ομηρικούς συζυγικούς καβγάδες. Ούτε σπάνε, ούτε θόρυβο κάνουν, ούτε αφήνουν θεαματικά κομμάτια. Και στους τραυματισμούς υστερούν (άντε να σκίσεις κάνα φρύδι). Πιατικά χρειάζεσαι. (και φυσικά έπιπλο να τα φυλάξει - που να τα επιστρατεύεις τα πυρομαχικά από το πατάρι). Όλα έχουν μελετηθεί.
Χμμμμ θα βάλω αυτά τα προστατευτικά που βάζουμε στα ντουλάπια για τα μωρά στο ντουλάπι που έχουν μπει τα πιάτα, να κερδίσω λίγο χρόνο σε περίπτωση που χρειαστεί
Αυτό πια με τα κυριλε πιάτα... Θυμαμαι παιδί την πιο περίοπτη θέση του σαλονιου καταλάμβανε το σύνθετο με τις βιτρινες που ειχε μέσα το σερβιτσιο "το καλό" με τα κρυσταλλινα ποτηρια, σαλατιερες και ενα σωρο λογης γυαλικά. Το οποιο "καλό" σερβιτσιο ερχονταν Χριστουγεννα, γιορτες, γενεθλια κ.λ. που καναμε γιορτινα τραπεζια αλλά δεν έβγαινε και ποτέ. Αναθεμα και αν εφαγα ποτέ σε αυτά τα πιατα. Μαλλον η μανα μου περιμενε μηπως μας επισκεφθει κανας βασιλιας για να τα βγαλει.
Ασε που ηταν ο μονιμος φοβος μας όποτε παίζαμε με τον αδελφο μου με την μπάλα στο σαλόνι. Ακομα ηχουν στα αυτιά μου οι κραυγες τις μανας μου καθε φορα που η μπαλα πηγαινε προς τα εκεί. Αν τυχαινε η μπαλα και επεφτε πάνω και ακουγαμε τα γυαλικα να κουδουνιζουν, τοτε παγωναμε, κοκαλωναμε και με κομμενη την ανασα περιμεναμε να δουμε αν σπασει κατι. Οταν σταματαγε το κουδουνισμα και δεν ειχε γινει ζημια ακουγες τους αναστεναγμους ανακουφισης.
Για τον Σφακιανάκη μόνο, επειδή τον γνωρίζω και έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν, είναι απόστρατος της ΕΛΑΣ με βαθμό υποστράτηγου και υπήρξε προϊστάμενος της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Από ΗΥ ξέρει. Κι από καλό φαγητό.
Για τα υπόλοιπα θα συμφωνήσω...
Μου αρέσει πάρα πολύ ο στίχος, με ανατριχιαζει βασικά, από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη κι ακόμη περισσότερο, ενα τοσο δυσβατο ποιημα, το πόσο ευστοχα συνόψισε ο Παπακωνσταντινου.
Μου αρέσει που, καθημερινά, όσο από τα ακουστικά ακούγεται αυτό, το δεξί μου χερι κουνάει τα δάχτυλα σε σειρά 2-1, 3-1, 4-1, 5-4.
Μου αρέσει η αντίστροφη μέτρηση, προς έναν στόχο. Μοιαζει με το waiting room, χωρις το αγωνιώδες waiting
Mου αρέσουν ποοολυ οι CAS.
Μου αρεσουν οι επαναξιολογησεις κι οι επαναπροσδιορισμοί.
Μου αρέσει -όσο ελάχιστοι στοχαστες- ο Εκο κι ο Στάινερ.
Μου αρεσει που οι φίλοι μου ειναι διακριτικοι, ταυτοχρονα αυστηροι, ταυτοχρονα δικαιοι και ταυτόχρονα focused στο να κάνω focus, όταν παρεκκλινω και μπερδευομαι.
Φυσικά και δεν έχουμε απορία. Ένα τέτοιο πετυχημένο όνομα σε γατιά θα βγαίνει οπωσδήποτε απλά ως σίκουελ του ιδιίου για όλα τα γατιά
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_1
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_2
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_3
Ξέρεις τι μου θύμησες. Το ανέκδοτο "μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι" (ακολουθεί)
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Παιδιά, αν κάθονται 5 πουλάκια σε ένα δέντρο και περάσει ένας κυνηγός και σκοτώσει τα 3, πόσα θα μείνουν;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: - Θα μείνουν μόνο 2.
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Μπράβο Ελενίτσα, πολύ σωστά.
ΤΟΤΟΣ: - Εγώ κυρία, λέει ο Τοτός (τσαντισμένος που δεν τον άφησε η δασκάλα να απαντήσει και που πήρε μπράβο η Ελενίτσα που τον σνομπάρει) νομίζω πως δεν θα μείνει κανένα πουλάκι στο δέντρο, αφού τα άλλα δύο θα τρομάξουν και θα φύγουν.
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Τοτό, εδώ κάνουμε απλή αριθμητική, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.
Ο Τοτός μένει λίγη ώρα σκεφτικός, και μετά προσβεβλημένος σηκώνει το χέρι του και λέει στην δασκάλα:
ΤΟΤΟΣ: - Κυρία, να σας κάνω μία ερώτηση;
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Και βέβαια Τοτό.
ΤΟΤΟΣ: - Κάθονται 3 γυναίκες σε ένα πάρκο και τρώνε παγωτό χωνάκι. Η πρώτη το γλύφει, η δεύτερη το δαγκώνει και η τρίτη το χώνει βαθιά στο στόμα της. Ποια από όλες είναι παντρεμένη;
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Χμμμ, αυτή που το χώνει όλο στο στομα της;
ΤΟΤΟΣ: - Λάθος, αυτή που φοράει βέρα, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε...
) συμπληρώνει κάτι που λείπει στην εικόνα του φαγητού. 
Ξέρεις τι μου θύμησες. Το ανέκδοτο "μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι" (ακολουθεί)
