Φυσικά και δεν έχουμε απορία. Ένα τέτοιο πετυχημένο όνομα σε γατιά θα βγαίνει οπωσδήποτε απλά ως σίκουελ του ιδιίου για όλα τα γατιά
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_1
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_2
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_3
Ξέρεις τι μου θύμησες. Το ανέκδοτο "μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι" (ακολουθεί)
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Παιδιά, αν κάθονται 5 πουλάκια σε ένα δέντρο και περάσει ένας κυνηγός και σκοτώσει τα 3, πόσα θα μείνουν;
ΕΛΕΝΙΤΣΑ: - Θα μείνουν μόνο 2.
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Μπράβο Ελενίτσα, πολύ σωστά.
ΤΟΤΟΣ: - Εγώ κυρία, λέει ο Τοτός (τσαντισμένος που δεν τον άφησε η δασκάλα να απαντήσει και που πήρε μπράβο η Ελενίτσα που τον σνομπάρει) νομίζω πως δεν θα μείνει κανένα πουλάκι στο δέντρο, αφού τα άλλα δύο θα τρομάξουν και θα φύγουν.
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Τοτό, εδώ κάνουμε απλή αριθμητική, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.
Ο Τοτός μένει λίγη ώρα σκεφτικός, και μετά προσβεβλημένος σηκώνει το χέρι του και λέει στην δασκάλα:
ΤΟΤΟΣ: - Κυρία, να σας κάνω μία ερώτηση;
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Και βέβαια Τοτό.
ΤΟΤΟΣ: - Κάθονται 3 γυναίκες σε ένα πάρκο και τρώνε παγωτό χωνάκι. Η πρώτη το γλύφει, η δεύτερη το δαγκώνει και η τρίτη το χώνει βαθιά στο στόμα της. Ποια από όλες είναι παντρεμένη;
ΔΑΣΚΑΛΑ: - Χμμμ, αυτή που το χώνει όλο στο στομα της;
ΤΟΤΟΣ: - Λάθος, αυτή που φοράει βέρα, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε...
Φυσικά και δεν έχουμε απορία. Ένα τέτοιο πετυχημένο όνομα σε γατιά θα βγαίνει οπωσδήποτε απλά ως σίκουελ του ιδιίου για όλα τα γατιά
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_1
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_2
Kapapalinalahilahiokapuaʻakiahalamaikalaniokapupukeaikalāmalie_3
Ξερεις τι μου θυμησες τώρα. Το αγαπημενο μου ανεκδοτο, με τη σαντιγυ, το παντεσπάνι και τις γαριδες
(το σκεφτομαι και γελάω μετα 20 χρόνια ακόμη), αλλα οταν τους το ειχα γραψει εδώ, οι περισσότεροι ανατριχιασαν. Λογω δροσεροτητας, κατάλαβες,
Λοιπόν, κοιταξε να δεις Κριτόνιον. (Υφος)
Το χταπόδι ειναι ενα ειδος για το οποιο εχω μιαν απεραντη λαχταρα να βλεπω ντοκιμαντερζ και να μαθαινω πράγματα, για τους λογους που εσυ φανταζομαι ξερεις καλυτερα.
Δεν το τρώω γιατι ειχα παθει δηλητηριαση παλια παλια.
Αν τυχαινε η μπαλα και επεφτε πάνω και ακουγαμε τα γυαλικα να κουδουνιζουν, τοτε παγωναμε, κοκαλωναμε και με κομμενη την ανασα περιμεναμε να δουμε αν σπασει κατι. Οταν σταματαγε το κουδουνισμα και δεν ειχε γινει ζημια ακουγες τους αναστεναγμους ανακουφισης.
πόσο έντονη εικόνα.
Καιαιαι είμαι επισήμως γιαγιά. Έχω τέτοιο σύνθετο. Μικρό αλλά το έχω. Με ποτήρια, όμως, τα καλά. Για ουίσκι και κρασί. Το γεγονός ότι είμαι σαν το meme με τον Γιάγκο Δράκο (μπροστά από στρωμένο αλλά άδειο, από επισκέπτες, τραπέζι) είναι άσχετο
Δεν μου αρεσει οταν στα ροδακινα/νεκταρινια εχει σκιστει στα δυο το κουκουτσι και εκει που απολαμβανω το φρουτακι μου πρεπει να φτυνω τα κομματακια του κουκουτσιου.
Κι εγώ αργά το συνειδητοποίησα
Δεν μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα. Δεν μου αρεσει να δουλεύω 8 ώρες. Βασικά, δεν μου αρέσει να δουλεύω καθόλου. Αυτά τα άγχη για κοινωνικό στάτους, αυτοβελτίωση και 'πέτρα που κυλάει δεν χορταριαζει', δεν με αγγίζουν. Άλλωστε, τι έχει το χορτάρι; μια χαρά είναι. Φυσικό στρωματακι.
Μου αρέσει το μαντολάτο.
Μαντολάτο, υποβρύχιο, λουκουμάκι, βύσσινο. Ανυπόφορα (γλυκά) γι' αυτούς που τα είχαν κατ' αποκλειστικότητα στην παιδική τους ηλικία. Και σε όποια ανοικονόμητη επίσκεψη βρισκόντουσαν, ήταν υποχρεωμένοι από το σαβουάρ βιβρ και υπό το άγρυπνο βλέμμα των γονιών-κριτών να τα φάνε για να μην προσβάλουν. Διότι τι δικαιολογία να έλεγαν τότε; Έχω φάει πολλά; Κάνω δίαιτα; Δεν τρώω γλυκά; (αυτό θα ήταν ξεκαρδιστική δικαιολογία).
Γι όλους αυτούς που το πιο εξωτικό γλυκό ήταν η πάστα σεράνο - εξωτικό, του τύπου να το συναντήσουν σε σε κάνα ταξίδι ή grant event.
Οι γενιές που μεγαλώσαν μέσα σε κάθε μορφής ευρωπαϊκό και εξωτικό γλυκό και παγωτό, κολυμπώντας σε αυτά (στην αφθονία τους αναφέρομαι, όχι κατ' ανάγκη στα πόσα έφαγαν) μπορεί και να τα δουν τα λουκουμο-μαντολάτα με ένα ρο(κ)μαντικό μάτι (βλ. @Ροκμαντικ).
Προσωπικά μήτε να τα δω, μήτε να τα γευτώ, λαχταρώ ποτέ μου (άντε εξαίρεση ένα παστέλι).
@ΚρίτωνΓ δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο... Και φαντασου πόσο στερημενοι απο γλυκα ειμασταν που καποιες φορές περιμεναμε με λαχταρα το υποβρυχιο. Σημερα αν πας να δωσεις υποβρυχιο σε ενα παιδί θα στο φέρει στο κεφάλι. Και ευτυχως δηλαδη (οχι που θα στο φερει στο κεφαλι) που υπάρχει αφθονία. Με μέτρο βεβαια πάντα.