Δεν μου αρέσει καθολου οι άνθρωποι να μου προβάλλουν τις ανασφάλειές τους ως δικές μου, όπως δεν μου αρεσει να αισθανονται την ευθυνη να με υπερασπιστούν εκει που δεν χρειάζομαι υπερασπιση, κι ας τσακώνομαι ή αδικούμαι, κατα την κρίση τους.
Δεν μου αρέσει καθολου η κενολογία. Νιωθω ότι όταν κάτι λέγεται, οφείλει να ειναι έτσι, γιατι κάποιος άλλος με θράσος, μεγαλύτερο του δικου μου, ίσως ζητησει αποδειξεις. Δηλαδή, facta, non verba.
Δεν εκτιμω ιδιαιτερα την διεκπεραίωση, κυρίως όταν νιωθω ότι κάπου εχω καταβάλει κόπο. Αλλά αυτό ειναι ενα θεμα δικο μου.
Με ενοχλούν τα γρήγορα κι ευκολα συμπεράσματα, τύπου εφοσον ειναι μερα, άρα έχει και ήλιο. Γενικά με ενοχλει η απλοϊκότητα στη σκέψη.
Ζοριζομαι πολύ όταν κάποιος ασκει ευκολη και κακόβουλη κριτική σε ανθρώπους που αγαπάω πολύ. Η ψυχραιμη προσεγγιση και ρητορική πάντα θα με βρει συμφωνη, εφόσον εινια valid και solid η επιχειρηματιλογία, όμως η ειρωνεία και το υφος με μπλοκάρει και απλώς κωφευω. I was drawn that way.